A między nami wspomnienia (okładka  miękka, wyd. 05.2022)

Przepiękna

Rewelacja

Polecam!

Super

♥️

„A między nami wspomnienia” to studnia smutku bez dna. Smutku, który boleśnie rozdziera serce, dotkliwie wpycha się pod skórę, stanowiąc zadrę, który obezwładnia zmysły. Ta książka przypomina obraz, w który chcemy się wpatrywać, kontemplować jego kolory, doszukiwać się w nim głębi, zachwycać się siłą jego przekazu. A wartości w tej historii są tak samo wyraziście podkreślone, jak dojmująca melancholia i idąca z nią w parze nostalgia. Mimo ogromnego ładunku emocjonalnego, który ta fabuła za sobą niesie, wyrażone w chaotycznych retrospekcjach piekło przeszłości splecione z tragedią teraźniejszości, ale także niedosłownym brakiem nadziei na lepszą przyszłość, ta opowieść uzależnia od siebie czytelnika, kradnie każdą jego wolną chwilę. Odczuwalny strach co do przebiegu dalszych zdarzeń walczy z narastającym zaintrygowaniem. Piękno wielkiej miłości, której nie sprzyjają okoliczności, kontrastuje natomiast z wszechobecną krzywdą, a ludzka dobroć z utraconym człowieczeństwem, podkreślając tym samym złudne podziały, gdzie nawet dobro i zło mieni się wieloma odcieniami. Autorka wyraża, za pomocą wypełnionego po brzegi doznaniami pióra, ludzkie nieszczęścia, których nie da się ze sobą porównać, zmierzyć ustaloną skalą, a przede wszystkim, których nie należy oceniać w żaden sposób, nie znając ich. Nakreślona ulotność, nieuchronne przemijanie i nieodzowna życiu strata z jednej strony szerzy w czytelniku siłę do życia, by czerpać z niego całymi garściami, bo kiedy jak nie teraz, ale z drugiej zaś, udziela się również ten ponury wydźwięk egzystencji, na którą niekiedy nie mamy wpływu, gdzie uczucia to za mało, a chcieć to nie zawsze móc. „A między nami wspomnienia” to niezwykle trudna w odbiorze powieść, która odzwierciedla emocje towarzyszące podczas jazdy rollercoasterem. Motyw zakazanej miłości z wojną w tle nie odznacza się nietuzinkowością, ale w tej kreacji nie uwypukla się też powtarzalność, co więcej, fabuła w osobliwy sposób wręcz wypełnia odbiorcę każdym zdaniem, wywołując poczucie tożsamości z bohaterami, klaruje mu w głowie własny większy lub mniejszy koniec świata, i choć odbiegający od poruszonych w tej książce kwestii, to tak bliski. Gorycz doświadczeń zespala się ze słodyczą docenienia tego, co tu i teraz niewyzutego z sentymentalnych wspomnień budujących każdego człowieka. Autentyczna, pozbawiona niepotrzebnych ubarwień, na wskroś poruszająca, z zakończeniem, które zaskakuje, ale w pełni oddaje charakter tej powieści. Niezapomniana i życiowa.

Życie młodej Ady nie było lekkie i beztroskie, mimo, że z początku takie się wydawało. Zaślepiona miłością, za namową partnera, zdecydowała się na wczesne macierzyństwo. Pomimo, że kochała swojego synka całym sercem to tak naprawdę była samotna. Gdy kolejne wydarzenia w jej życiu podcinają jej skrzydła, a ta nie widzi już dla siebie przyszłości, postanawia wyjechać nad morze, gdzie mieszka babcia której do tej pory unikała. Staruszka zabiera swoją wnuczkę w podróż do przeszłości, opowiadając o tych faktach, które do tej pory były trzymane w tajemnicy. Czy Ada wyciągnie dla siebie lekcję z tej opowieści? Czy zrozumie, że co by się nie działo, życie toczy się dalej? Kiedy tracisz tą najważniejszą osobę dla której z uśmiechem wstajesz każdego dnia, bez której nie wyobrażasz sobie życia, wszystko traci na znaczeniu. Nie ma już nic, a przyszłość wydaje się jedynie smutkiem, bólem i marną egzystencją. Tak właśnie czuła się Ada. Nie pamiętam kiedy ostatnio aż tak płakałam przy jakiejś książce. Łzy lały się ciurkiem, nawet kilka kropel spadło na strony powieści. To było tak bolesne, smutne, przygnębiające a zarazem niestety prawdziwe. Dlaczego niestety? Otóż babcia Ady zabiera swoją wnuczkę w podróż po wspomnieniach z czasów wojny. Opowieść o tym co przeżyli podczas ataku Niemców na Polskę, śmierci jakiej byli świadkiem, a do tego zakazanej miłości, która u wtedy młodej Marysi wywoływała obrzydzenie i pogardę wobec samej siebie, była zbyt trudna bym przeszła obok tego bez okazania żadnych emocji. "A między nami wspomnienia" to książka o adekwatnym do treści tytule. Patrząc na niego wyobrażam sobie starszą Panią siedzącą z wnuczką na ganku, popijających ciepłe mleko, a wokół nich krążą wspominki z przeszłości, które mają uświadamiać, uczyć i pokazywać szansę na lepsze jutro. Ta książka pokazuje że prawdziwa miłość istnieje, ale nie zawsze jest bajkowa. Czasami jest wręcz zakazana, rani, częściej wywołuje łzy niż motyle w brzuchu. Mimo, że podczas lektury czułam głównie smutek, nie mogłam się od niej oderwać. Ta książka w pewnym stopniu była piękna i napewno jej prędko nie zapomnę. Jedyne czego nie mogę przeżyć, to decyzji jaką podjęła Ada po powrocie znad morza. Powiedziałabym nawet, że ją potępiam za jej zamierzone działanie, które skrzywdziło nic nie winną osobę. Tego zrozumieć niestety nie mogę.

Głęboka, szczera i poruszająca. Taka jest powieść Gabrieli Gargaś. A właściwie wypada powiedzieć, że takie są wszystkie jej powieści, ponieważ ta autorka doskonale wie jak wzruszyć czytelnika i jak w pełni wiarygodnie podejmować codzienne problemy w swoich pełnych emocji fabułach. Wydaje się, że powyższa książka jest odpowiedzią na wiele niezadanych pytań. Sięga po historię, która mogła wydarzyć się każdemu z nas i która niczym żywy obraz wyciągnięty z prozy naszych codziennych dni opowiada o problemach współczesnego świata. Młoda bohaterka wystawiona na trudną próbę będzie musiała zmierzyć się z licznymi niepowodzeniami, ale czy właśnie nie na tym polega życie? Ada wcześnie zaszła w ciążę i w dodatku nie mogła czuć wsparcia ze strony partnera. Na jej barki spadło wiele problemów przez co przestała czuć radość z pojedynczych chwil. Nowe tragedie, rozstanie i ciągłe negatywne emocje, które ją otaczały co raz mocniej ciągnęły kobietę na dno. Jedynym ratunkiem okazuje się babcia Marysia, która zabiera Adę w podróż ku przeszłości i opowiada historię, która sięga czasów wojny, udowadniając jednocześnie, że żadna tragedia nie jest warta ostatecznej rozpaczy. Ze wszystkich bohaterów to właśnie babcię głównej bohaterki polubiłam najbardziej. Maria oceniana przez rodzinę uchodziła za tą oziębłą i zdystansowaną wobec życia wcale nie była tak zimna jak każdy myślał. Po prostu naznaczona piętnem doświadczeń oraz mająca w sercu wspomnienia wielkiej, niezapomnianej miłości nie czułam potrzeby, by dzielić się ze światem niepotrzebnymi detalami. Jej opowieść okazała się nie tylko piękna, ale i w pewien sposób pouczająca, ponieważ okazało się, że przeszłość zawsze w jakiś sposób rzutuje na teraźniejszość. "A między nami wspomnienia" to sentymentalna podróż w głąb skrywanych wspomnień. Historia pełna skrajnych emocji, nie rzadko wyciskająca z oczu łzy. Szczera, prawdziwa i otwarta na czytelnika pozwala by ten w pełni utożsamił się z rozgrywanymi wydarzeniami i na własnej skórze czuł niepowodzenia i troski bohaterów. Gabriela Gargaś składa na nasze dłonie książkę, która otwarcie mówi, że mimo niepowodzeń i otaczających nas tragedii musimy szukać w sobie siły do dalszej walki.

Pani autorko, czy tak powinno się robić? Czy można wywrócić serce czytelnika na drugą stronę, sprawić, że litery zamazują się od wypełniających oczy łez? Czy można fundować mu emocjonalny rollercoaster? A może właśnie trzeba? Trzeba czasami wyrzucić z siebie nagromadzone emocje, oczyścić umysł i uświadomić sobie, że życie jest ciężkie i potrafi głęboko poranić, ale jest po prostu piękne. Gabriela Gargaś jak nikt potrafi tworzyć życiowe historie. Opowieści, w których każdy z nas mógłby się przejrzeć niczym w zwierciadle. Nie zawsze jest to przyjemne, czasem przypomina o tym co najbardziej bolesne, ale po prostu właśnie tak jest. Tym razem, autorka wzięła na warsztat nieprzepracowaną żałobę, głębokie skrywane poczucie winy, które nie pozwala budować relacji z drugim człowiekiem i wielką namiętność. Podczas czytania jej książek myślę sobie często, że dialogi były spisywane z moich rozmów z najbliższymi, gdzieś z ukrycia. Takie to realistyczne historie. Tym razem było podobnie, a liczne wstrząsające zwroty akcji tylko podsycały moją ciekawość. Gdybym miała więcej wolnego czasu połknęłabym ją w dwa wieczory. Ada wiele w swoim życiu już przeżyła. Wcześnie zaszła w ciążę, jej chłopak okazał się niedojrzałym podlotkiem, a teraz życie funduje kolejną tragedię. Aby trochę odpocząć, oderwać myśli od wszystkiego jedzie nad morze, do babci Marysi, z którą nigdy nie miała zbyt dobrego kontaktu. A może tak naprawdę łączy je więcej niż dziewczyna by się spodziewała? Jakie tajemnice skrywa babcia? Ogromnie polecam wam książki tej autorki. A między nami wspomnienia to wznowienie, a więc możecie kojarzyć ją z innej okładki. W jakim wydaniu by nie były - czytajcie książki Gabrieli Gargaś. To jedne z najbardziej poruszających i życiowych powieści obyczajowych na naszym polskim rynku. Są wypełnione pięknymi i mądrymi słowami, że chciałoby się zaznaczyć pół treści jako najważniejsze cytaty.

I taką Gabrielę Gargaś to ja lubię! Co to była za książka! Tyle wzruszeń, tyle emocji! Życie Ady nie jest usłane różami. Wczesne macierzyństwo, niedojrzały chłopak i samotność, to coś, z czym dziewczyna musi mierzyć się każdego dnia. Największym szczęściem Ady jest syn Michał, jej cały świat. Pewnego dnia, na drodze dziewczyny staje Sebastian. Jednak los nie jest tak łaskawy, jak mogło się wydawać. Szczęście nie potrwa długo. Kobietę spotyka tragedia, z którą będzie musiała żyć. Ale czy będzie umiała zapomnieć o tym, co się wydarzyło? Za namową rodziny wyjeżdża nad morze do babci Marysi. Seniorka opowiada wnuczce historię swojego życia skrzętnie ukrywaną przed rodziną. Mówi o zakazanej miłości, wojnie i śmierci najbliższych. Jakie wnioski z tej opowieści wyciągnie Ada? Czy historia babci ukoi ból, który od lat nosi w sobie Ada? To jedna z tych książek, która wgryza się w serce, w głowę i na długo w nich pozostaje. To jedna z tych książek, po przeczytaniu której docenisz to, co masz. To jedna z tych książek, która pokaże Ci, że od Ciebie tylko zależy, jak mimo porażek i strat pokierujesz swoim życiem. To w końcu jedna z tych książek, dzięki którym uśmiechniesz się do najbliższej Ci osoby i będziesz cieszyć się z tego, że ją masz. Polecam z całego serca tę przepiękną historię.