Wiosna przynosi ukojenie (okładka  miękka)

Może tak jeszcze trochę rozciągnąć Wrzosową Polanę? Zosia

Świetna ksiazka

Rewelacja

Polecam

zasem ciężko żyć na własnych zasadach. Pod obstrzałem oczekiwań innych osób, obawiamy się przeciwstawić otoczeniu. Łatwiej się wszak dostosować, wtopić w tłum, podporządkować panującym regułom. Życie pod prąd nie jest łatwe, szczególnie kiedy musimy postawić na szali to, co kochamy i zestawić z inną miłością. Decyzja zdaje się wówczas niemożliwa, jak bowiem wybrać to, co właściwe, kiedy wewnątrz trwa wciąż walka między sercem a rozumem…? Są jednak w życiu każdego z nas takie momenty, kiedy musi postawić wszystko na jedną kartę. Zaryzykować, mając nadzieję, że wybór okaże się słuszny, lub żyć w cieniu własnych pragnień, które nigdy nie będą miały szansy się ziścić… W czwartym tomie serii Karolina Wilczyńska ponownie zabiera nas do Wrzosowej Polany, byśmy wspólnie z bohaterami mogli się zmierzyć z przeciwnościami losu. A te zdają się mnożyć, bowiem niemal każdy z nich snuje wewnętrzne rozważania, a niektórzy dają się ponieść niepewności, która została zasiana na dnie serca. Autorka w wiosennej odsłonie cyklu stanowczo postawiła na rozterki natury sercowej, dlatego też czytelnik z wypiekami i ekscytacją oczekiwania, wypatruje rozwikłania tych wątków, oczywiście mając nadzieję, że ci, którzy są sobie pisani, odnajdą do siebie drogę… Nawet jeśli będzie ona wyboista, pełna niedopowiedzeń, niepewności oraz wątpliwości, czy warto zaryzykować dla miłości. W najnowszej powieści Karoliny Wilczyńskiej najbardziej poruszył mnie wątek Grety. W końcu autorka odsłania wszystkie karty i rozwiewa mgłę niejasności związanych z jej przeszłością. A ta jawi się w smutnych barwach, bowiem kobieta wiele przeszła i równie wiele musiała poświęcić, by żyć na własnych warunkach. I choć ta decyzja była momentami podszyta goryczą, to staruszka jest idealnym przykładem na to, że egzystencja w zgodzie ze sobą, nawet w obliczu społecznego ostracyzmu, jest najważniejsza. Bowiem jeśli dane jest nam kreować naszą codzienność tak, jak tego pragniemy, to cała reszta prędzej czy później również się ułoży. „Wiosna przynosi ukojenie” to także rozwikłanie wątku około kryminalnego. Autorka wplotła go nienachalnie, dodając całej historii szczyptę niepokoju, podszytej strachem codzienności. Intryga, jaka wyłania się na światło dzienne, okazuje się bowiem nie tak oczywista, jak mogłoby się wydawać, a przeszłość znów dochodzi do głosu, uświadamiając bohaterkom, że coś, co lata temu nie zostało wyjaśnione, może w człowieku narastać, wypełniać go goryczą, by wreszcie uderzyć ze zdwojoną siłą i niestety uderzyć w tych, którzy zupełnie przypadkowo znaleźli się na drodze do… wyrównania rachunków. Podsumowując: Jak wiosna budzi do życia uśpioną naturę, tak Karolina Wilczyńska budzi do życia uśpione dotąd uczucia. Jedne niczym pąki kwiatów rozkwitną od razu dosyć niespodziewanie, inne zaś będą musiały poczekać na swój czas. Nowa powieść autorki to ciepła historia, która niesie ukojenie. Która pokazuje, jak wiele wsparcia możemy otrzymać od obcych kiedyś nam osób. To one mogą stać się zalążkiem naszej nowej rodziny i fundamentem domu, kiedy w końcu zdamy sobie sprawę, że oto w końcu odnaleźliśmy swoje miejsce na ziemi. Osnuta mgłą tajemniczości opowieść, w której króluje miłość, ludzka dobroć i szczerość. To również kolejna próba pogodzenia się z przeszłością, która wciąż chce wtargnąć do naszej codzienności, by wyjaśnić wszystkie sprawy, jakie zostawiliśmy na potem z własnego wyboru, albo z konieczności… Na wskroś kobieca, traktująca o naszych codziennych troskach i radościach historia, która otula wyjątkowym klimatem, na myśl przywodzącym pełny znajomych zapachów... dom. To tutaj chce się zaglądać, tutaj odwiedzać znane kąty, a może i odnaleźć ulubioną literacką destynację, do której będzie się często wracać.

Wdzięcznie obrazująca budzącą się do życia wśród wiosennych scenerii najbardziej urokliwego miejsca na literackiej mapie naturę. Przybliżająca nieśmiało kiełkujące uczucia, rozkwitające w duszy rozterki, w końcu wzrastające w sercu przebaczenie. I tak z czułością akcentująca wytyczone szczerymi rozmowami ścieżki życia. „Wiosna przynosi ukojenie” to czwarta, a zarazem pożegnalna odsłona melancholijnej serii osnutej we Wrzosowej Polanie. To z wrażliwością traktująca o prozie codzienności niepozbawionej egzystencjalnych zaskoczeń powieść obyczajowa, na której tle odmalowano z wnikliwością kobiece kreacje. Karolina Wilczyńska, niczym prozatorska portrecistka, swoim barwnym i refleksyjnym piórem splata losy inspirujących do walki o swoje szczęście życiorysów. Sensorycznie przywołując idylliczne oblicze przyrody, otulone ożywczymi zapachami i intensywnymi barwami, jednocześnie szkicuje intymny, wręcz kameralny widok ludzkich trosk, niepewności i uwierającej winy oraz panoramę ukradkowych gestów. Tworzy eteryczną i skąpaną w emocjach mozaikę miłości, przyjaźni oraz rodzinnych i sąsiedzkich relacji – z prostotą, ale i dostrzegalnym liryzmem. To opowieść kontynuowana od ostatnich traumatycznych dla wielu wydarzeń, zatem możliwa do eksploracji po wcześniejszym obcowaniu z całą paletę magnetyzujących dni na terenie Wrzosowej Polony, które z pasją ulokowano w poprzednich tomach. Na kartach tego tytułu rozegra się spektakl rozważań między stęsknionym romantyzmu sercem a pragmatyzmem rozumu, między zakorzenioną w duszy przyzwoitością a szaleństwem odpychanych od siebie uczuć. Nadchodzące zmiany w życiu mieszkańców tego zacisznego zakątka zdeterminują trudne, choć finalnie optymistyczne i właściwe wybory, które ukoją spokojem oraz dostarczą rozgrzewających nadzieją impresji. Tu słońce w końcu zaświeci dla każdego z nich, burzowe chmury rozwieje ciepły, wiosenny wiatr, podmuchem strącając z dachów domostw udręki. To bezsprzecznie książka-uścisk, która niczym najlepszy przyjaciel potrafi rozjaśnić najgłębszy mrok. Zarazem literacka aranżacja, w której bolesne echo przeszłości śmiało wkrada się w teraźniejszość, niekiedy próbuje nawet zakłócić harmonijną wizję przyszłości. W tej odsłonie autorka rozplata wszystkie fabularne nici tajemnic, fragmentarycznie spowija treść niepokojem, żalem i stratą, ale nie stroni również od charakterystycznej dla tego cyklu o silnych kobietach nadziei, nie zapomina o zanurzeniu swojej twórczości w esencji motywacji. Pamięta o istocie wizualizacji afirmacji chwili, dążeń do realizacji swoich pasji, do tak trudnego wybaczenia, w końcu nie tylko do spojrzenia w czeluść podszeptywanych przez struchlałe serce pragnień, ale także do odnalezienia ukochanego miejsca na ziemi. Tak naprawdę definiowanego nie konkretnym kawałkiem ziemi, ale ramionami bliskich, ich troską i wsparciem, także zaufaniem, które można odszukać w drugim człowieku, a nie w otoczeniu. Choć oczywiście nie sposób odmówić uroku i nostalgii kojącemu ujęciu Wrzosowej Polany, które muskane pierwszymi promieniami emanują wyciszeniem udzielającym się samemu czytelnikowi. To ekspozycja iście kobieca, rozpisana z dbałością o rozczulającą wymowę doznań, o podkreślenie życzliwości stającej się remedium na bolączki codzienności, przesiąknięta subtelnością ludzkich emocji. Niewątpliwie swoim finezyjnym klimatem, skomponowanym na fundamencie czterech pór roku, pięknie referująca o życiu, dotykająca z wyczuciem najdelikatniejszych strun wzruszenia. Bez wątpienia będę tęsknić!

W rękach Karoliny Wilczyńskiej powieść obyczajowa nabiera nowego znaczenia. Staje się kobieca, zmysłowa a także mocno motywujące do zmian oraz walki o własne miejsce w świecie. To czwarta odsłona serii, którą polecam czytać z zachowaniem chronologii. Autorka opowiada bowiem o losach poznanych wcześniej bohaterów i podejmuje wcześniej rozpoczęte wątki. Pojawia się zatem ciąg przyczynowo-skutkowy, ale jest bardzo luźny i swobodny, nawiązuje do tego co wydarzyło się wcześniej. Czytelnik zapoznany z chronologią będzie doskonale rozeznany w rozgrywanych wydarzeniach, ale ten kto rozpocznie swoją przygodę dopiero od tej części – nie będzie się czuł mocno zagubiony. Autorka bowiem wszystko w pełni przemyślała i poprowadziła akcję tak, by każdy się w niej odnalazł, dopracowując sylwetki bohaterów do ostatniego szczegółu a towarzyszące nam podczas czytania emocje dodały akcji realności oraz pełnowymiarowej formy. Wrzosowa Polana otwiera przed nami drzwi do świata ludzkich problemów i relaksu na łonie natury. Sielanka przeplata się z zapachami drzew a problemy wydają się mniejsze, gdy mieszkańcy żyją we wspólnocie i wzajemnie starają się sobie pomagać. W ten sposób ponownie zaglądamy do świata Diany, która mierzy się z konsekwencjami pożaru, Martyny której ciężko zrozumieć zmiany jakie zaszły w jej życiu a także Grety, której relacja z córką wystawiona jest na próbę. Kobiety pokażą nam jak trudno jest kierować się sercem, gdy rozum dyktuje własne warunki i jak ciężko pogodzić własne oczekiwania z pojawiającymi się na naszej drodze licznymi problemami. To książka od kobiety pisana specjalnie dla kobiet. Opowiada o losach głównych bohaterek z którymi bez problemu potrafimy się utożsamić i którym kibicujemy do ostatniej strony, ponieważ doskonale rozumiemy problemy z jakim się mierzą, troski ich dnia codziennego a także podejmowane decyzje. Każda z postaci prezentuje inne wyzwania, wartości a także sposób bycia, więc mnogość charakterów, stylów działania a także pokonywanie wszelkich przeciwności stanowi tutaj kalejdoskop barw oraz emocji. Historia trzyma poziom swoich poprzedniczek i po raz kolejny zaprasza nas do nostalgicznej opowieści, w której liczy się przede wszystkim proza życia i problemy dnia codziennego, ponieważ czytamy o mrokach przeszłości, sercowych rozterkach, trudnych rodzinnych relacjach oraz niespodziewanych dramatycznych momentach. Przyjaźń, miłość, rodzina łączą się w splocie zaskakujących zdarzeń, które znamy z własnego doświadczenia, o których słyszymy na co dzień i które stają się nam bliskie. "Wiosna przynosi ukojenie" to kolejna serdeczna powieść w dorobku autorki. Pisana z pasją i zaangażowaniem, oddające uroki codziennego życia a także nawiązująca do współczesnych, ponadczasowych wartości. Trzyma poziom swoich poprzedniczek i na nowo zaprasza do małego miasteczka, w którym wszystko może się wydarzyć. Lekka, swobodna, motywująca do zmian i zachęcająca do czerpania inspiracji z losów bohaterów. Idealna do poczytania po ciężkim dniu, ponieważ w pełni angażuje naszą wyobraźnię.

Tęskniliście za Dianą i innymi bohaterami serii "Wrzosowa polana" Karoliny Wilczyńskiej? Jeśli tak, to po raz czwarty zabieram Was wraz z autorką do odwiedzenia tego niesamowitego miejsca kryjącego się w sercu Gór Świętokrzyskich, u podnóża Łysicy. Tak, to tam według legend odbywały się sabaty czarownic, a i jedną "czarownicę" autorka osadziła wśród bohaterów tej historii. Ale po kolei... Diana liczy straty i "liże rany" po niedawnych pożarze, który strawił stodołę w Walentynki. Winnych brak, a kobieta martwi się o przyszłość i odszkodowanie. Ale nie tylko to zajmuje jej głowę. Sytuacja jaka zaistniała pomiędzy nią a Tobiaszem również jest dla Diany niewygodna. Kobieta chce być lojalna wobec przyjaciółki, ale serce również snuje swój scenariusz. Zaczyna nawet szukać rozwiązania w Jagodnie... Czy to pomoże? Martyna również boryka się z życiowymi wyborami, ale to rozwikłanie tajemnicy Grety, którą mieszkańcy traktują jak czarownicę okaże się zwieńczeniem tej czterotomowej historii. Książki Karoliny Wilczyńskiej z serii "Wrzosowa polana" to opowieść utrzymana w stylu zbliżonym do kultowego już chyba Jagodna. "Wiosna przynosi ukojenie" to ostatnia część, która rozwikła wiele poplątanych ludzkich ścieżek, wyjaśni niedomówienia i zdradzi pewne tajemnice. W tej części autorka skupia się na rozterkach, walce serca i rozumu, w której bardzo często ciężko wyłonić zwycięzcę. Ale jak to w książkach Karoliny, pomimo trudności, smutku i żalu, znajdzie się także mnóstwo pozytywnych wibracji, bo tam gdzie pojawia się Karolina, tam znajdujemy również nadzieję i rozwiązanie problemów. Nie pierwszy już raz sięgając po kolejną powieść tej autorki, poczułam się jak w domu. Tak, Góry Świętokrzyskie to również moje okolice, ale chodzi o to, że jej książki dają takie magiczne wytchnienie i poczucie, że z każdej sytuacji jest wyjście. To trochę tak, jak wrócić do domu, gdzie babcia przytuli, nakarmi i przygotuje pyszne kakao. Szkoda mi się rozstawać z bohaterami "Wrzosowej polany" ale wszytko co dobre kiedyś się kończy...

Jak ja się ucieszyłam kiedy zobaczyłam, że we Wrzosowej Polanie jest już wiosna 🙂 Jestem wielką fanką tej serii, więc od razu zabrałam się za czytanie! Zima we Wrzosowej Polanie skończyła się dość zaskakująco a nawet bym napisała, że smutno bo głównej bohaterce Dianie spaliła się pracownia. Kobieta nie ma łatwo bo nad głową znowu wiszą jej czarne chmury. Myślami jest gdzieś daleko i ponownie musi sprzątać ten cały bałagan, który się wkoło niej zrobił. Wrzosowa Polana to jednak nie tylko Diana. Poznaliśmy tu historie innych fantastycznych kobiet: Martyny, Grety czy dawnej lekarki- cioci Wandy. Poprzednie książki złapały mnie za serce ♥️ naprawdę ! Trochę żałuję, że to już koniec całej serii bo na Wrzosowej Polanie poczułam się gościem, mile widzianym gościem 🙂 żal opuszczać te wszystkie fantastyczne kobiety, które przeszły wiele i każda z nich ma swoją historię. Z nich wszystkich polubiłam najbardziej chyba Martynę, szalona dziennikarkę z głową pełna pomysłów mocno dążącą do celu. @karolina_wilczynska_autorka dziękuję za piękną historię 🙂 miło było gościć w każdej porze roku we Wrzosowej Krainie. Z czystym sercem polecam całą serię ! Nie pożałujecie !

Historia otulona aurą niepokojącej tajemnicy. Wiosna przynosi ukojenie, ale otwiera też szerokie spectrum uczuciowych wątpliwości, szkicuje próbę skonfrontowania się ze szczerością własnych doznań, przywołuje niebezpieczeństwo, zachęca do refleksyjnego spoglądania w nieprzepracowaną przeszłość, fermentuje ludzką nieprzychylnością. Karolina Wilczyńska czwarty już raz podgląda mieszkańców Wrzosowej Polany, zakradając się do strapionych szczelin kobiecej wrażliwości – to właśnie w podmuchach ich inspirujących pasji oraz w naturalnej sąsiedzkiej serdeczności, szuka potrzebnego optymizmu oraz złagodzenia smutków, które dostrzegalnie przeszywają naruszone dusze.