Zanim wystygnie kawa (okładka  miękka, wyd. 07.2022)

81/52/2022 Toshikazu Kawaguchi "Zanim wystygnie kawa". Ta książka przyciągnęła mnie jak magnes. Tytuł zaciekawił, gdyż kocham kawę, okładka skromna ale z kotem, a ja kociara. Co prawda kot się w książce nie pojawił ,to jawny chwyt marketingowy. Czuję się tym troszkę zawiedziona. Książka przeczytana prawie jednym tchem i żal, że już koniec. Teraz piję kawę i marzę, by odwiedzić tę kawiarnię. Czy miałabym odwagę, by usiąść na tym krześle? Chyba nie mam takiej potrzeby, może jeszcze nie. Losy czterech ludzi, którzy siadają na krześle, by przenieść się w przeszłość, a nawet w przyszłość. Po co to robić jeśli nie można zmienić przyszłości? Okazuje się, że taka podróż zmienia ludzi, którzy stają się inni, szczęśliwsi, spokojniejsi. Wszystko może się wydarzyć, ale pod wieloma warunkami. Najważniejszy: musisz wrócić, zanim wystygnie twoja kawa ☕. A Ty: "Gdybyś mógł się cofnąć w czasie, z kim chciałbyś się spotkać?" Cudowna akcja powieści, niespieszna, pełna emocji i wrażliwości. Polecam z całego serca ❤️. #52bookchallengepl

Jak nigdy nie płaczę podczas czytania książek, tak ta całkowicie doprowadziła mnie do łez. Polecam z całego serca tę książkę, to mój najlepszy zakup w ostatnim czasie.

Ogolnie bardzo fajna ksiazka jednak strasznie sie na niej zawiodlam. Slyszalam o niej tyle opinii ze jest mega ciekawa i ciagle sie cos dzieje, ale dla mnie wiekszosc tej ksiazki bylo nudne. Nie wiem moze nie zrozumialam przekazu ale w kazdy rozdziale bylo napisane praktycznie to samo. Ta sama formulka ciagle powtarzania zasad itp.

Pomysł na książkę jest moim zdaniem bardzo ciekawy lecz samo wykonanie zostawia wiele do życzenia. Rozczarowało mnie to ze od połowy rozdziału można było wywnioskować jak się skończy. Książka niestety była tłumaczona z angielskiego a nie z oryginału wiec m.in dzięki temu jest nudna.

Gdybyście dowiedzieli się, że Wasza ulubiona kawiarnia jest magiczna i dzieją się w niej cuda, czego byście oczekiwali? Mieszkańcy Tokio dzięki "Funiculi Funicula" mają szansę przenieść się w czasie i spotkać z kimś dla nich ważnym. Właściwości kawiarni dla większości ludzi to tylko miejska legenda. Nieliczni wierzą w nią naprawdę. Ci, którzy chcą skorzystać, wystawieni są na próbę. Bowiem podróże w czasie podlegają licznym zasadom, co większość klientów zniechęca. Przez to coraz mniej osób wierzy w to naprawdę. "Zanim wystygnie kawa" to zbiór czterech opowiadań, które w mniejszym lub większym stopniu łączą się ze sobą. W każdej części jeden z bohaterów decyduje się na podróż, aby spotkać się z kimś dla siebie ważnym. Ukochany chłopak, mąż, młodsza siostra, i dziecko to osoby, z którymi chcą spotkać się poznani przez nas mieszkańcy Tokio. Czy dzięki kawiarni osiągną to czego oczekują? Czy nie rozczarują się? Jedna z zasad mówi, że niezależnie od tego co zmienimy w przeszłości, nie wpłynie to na teraźniejszość. Jakże to różne od tego co znamy z filmów? Ale czy na pewno tak właśnie to działa? Bo skoro nie zmieni się teraźniejszości, to czy nie mamy wpływu na przyszłość? Może zmieni się nasze postrzeganie świata? Może zrozumiemy motywy innej osoby? Może zrozumiemy sami siebie? Lub usłyszymy coś, co za pierwszym razem zignorowaliśmy? Ile było takich sytuacji w naszym życiu? Ile jeszcze takich będzie? Bohaterowie książki, decują się na powrót mimo wszystko. Wierzą, że spotkanie jest ważne, że da im odpowiedź na męczące ich pytania, że ukoi ich niepokój związany z przyszłością. Nie jest dla nich ważne, że mają tak mało czasu, bo do rzeczywistości trzeba wrócić... zanim wystygnie kawa. Gdybyście mieli taką możliwość, skorzystalibyście z możliwości powrotu do przeszłości? Choćby na chwilę? Książkę czyta się bardzo przyjemnie. Z czterech opowiadań, pierwsze wydawało mi się najsłabsze. Co prawda dzięki niemu dowiadujemy się o wszystkich zasadach jakie wiążą się z podróżą w czasie, ale bohaterka wydawała mi się dość irytująca. Kolejne trzy są ze sobą bardziej spójne, dotyczą osób, które ciągle pojawiają się w fabule. Są stałymi gośćmi lub pracownikami kawiarni. Spójność w zbiorach opowiadań jest czymś co lubię. Co prawda w ostatnim opowiadaniu znów pojawia się kobieta z pierwszego, ale mam wrażenie, że jest tam trochę na siłę, żeby historia "zatoczyła koło". Niemniej jednak uważam, że to bardzo wartościowa książka, którą warto przeczytać.

Nijaka i banalnie napisana. Doczytałam z chęci dowiedzenia się jakąż to wyższą wartość ukrywała sztuka, która była pierwowzorem powieści. Bo czuć w tym sztukę mocno, choć nie wiem jak się obroniła przy tak płaskich i rozkojarzonych dialogach. Nie rozpisując wszystkich żalów, bo życia szkoda, za największe czytelnicze policzki uważam: - kilkukrotne powtarzanie tej samej informacji, a to rozrzucone na przestrzeni 200 stron, ale przy użyciu identycznych sformułowań czy całych zdań, a to w bliskim sąsiedztwie, najpierw jako narracja autora, później spostrzeżenie bohatera, a czasem jeszcze, dla opornych, jako monolog wewnętrzny postaci (szczególnie robi wrażenie upchnięte w jednym akapicie); - obsesyjnie drobiazgowe opisywanie ubioru i scenerii (najpewniej wynik próby przepisania didaskaliów jako prozy); - czułostkowość na granicy kiczu (to już czysto subiektywne, ja mam uczulenie). Odradzam. Będzie moim pierwszym w tym roku darem dla biblioteki, bo ja tej książki w swoim domu nie chcę widzieć.

Mam wrażenie, że już dawno nie pokochałam tak mocno żadnej książki. Zanim wystygnie kawa początkowo wzięłam do ręki tylko dlatego, że już od jakiegoś czasu leżało na półce, a rok 2024 nosi dumne hasło: Czyszcze półki. Był to strzał w dziesiątkę, choć jeszcze tego nie wiedziałam, gdyż o ironio nie wciągnęłam się odrazu, jednak z każdą kolejną stroną, kolejną osobą przekraczającą próg kawiarni, było lepiej. Mimo, że bohaterowie na pierwszy rzut oka mówiąc wprost nie ujęli mnie wręcz co poniektórzy poirytowali, stopniowo zyskiwali sympatię. Ich działania czasem chwiejne i lekkomyślne, sprawiało że wydawali się tacy ... ludzcy, nie było idelani, mieli swoje problemy, żale, oraz smutki, a mimo to nie toneli w nich, lecz dizen za dniem stawiali im czoło. Bohaterka pierwszej opowieści Fumiko stanęła przed wyborem czy poznanie przyszłości zmieni przyszłość? Czy ma sensu wracać, skoro nie zmieni to wyjazdu ukochanej osoby? Druga nie tak różna historia, bo również dotycząca miłości pokazuje jak uczucia radzą sobie pod wpływem upływu czasu i choroby, jak wiele serce i jeszcze większą siłę trzeba mieć by móc pozostać obok ukochanej osoby ,,na dobre i na źle, w zdrowiu i chorobie" tak wygląda dobre małżeństwo. Trzecia historia każe szanować czas, bo każdy z nas ma go ograniczoną ilość. Choć mam tutaj rozstrój emocjonalny nie uważam by bohaterka robiła źle ruszając za swoimi marzeniami w świat, każdy ma prawo spełniać się jak chce, rodzice nie powinni wymagać by całe życie dziecko było im posłuszne, przytakiwało i ze spuszczoną pokornie głową dziękowało za układanie życia, co to, to nie! Jednak odcinanie w całości od rodziny, porzucanie wszystkiego i wszystkich również nie jest dobre. Odchodząc od jednego zła, nie należy odcinać się również od dobra. Młodsza siostra Kumi głównej postaci Hirai choć męcząca, nie chciała źle, chciała z powrotem móc przebywać ze swoją ukochaną siostrą, za ofertą pracy kryła się miłość i tęsknota, za tym co utracone, za przeszłością, zapewne trochę wyidealizowaną przez oczy dziecka, lecz nie mniej szczerą. Choć przyszłość się nie zmieni, może zmienić nas i wpłynąć na nasze życie, czy nadchodzące wybory. Psycholog, która prowadziła moje praktyki powtarzała uczniom: ,,Nie możesz zmienić tego co myślą inni, lecz możesz zmienić to jak na ciebie wpływają". Choć rodzice mieli żal do dziewczyny o to co się stało w przeszłości, o jej ucieczkę, a później stan Kumi, to Hirai musiała podjąć decyzję, czy przejmie się tym, czy wręcz przeciwnie. Ostatnia historia dotyczy prowadzących lokal sióstr Kei i Kazu, oraz męża Kei Nagare, w tym wypadku następuje odwrócenie ról, choć zazwyczaj osoby przybywające do kawiarni chcą cofnąć się w czasie, istnieje szansa, aby wykonać skok w przyszłość, lecz tylko jeden raz. Kei znajdując się w zagrożonej ciąży z powodu słabego zdrowia, decyduje się na desperacki krok musi zobaczyć swoje dziecko, choć raz w życiu. Miłość matki do dziecka i dziecka do matki jest ogromna. Choć wszystkie poprzednie historię były słodko-gorzkim obrazem różnych rodzajów miłości, tej pierwszej i delikatnej, tej którą przetrwała próbę czasu, miłości siostrzanej, teraz nastąpiła najtrudniejsza ponieważ z nią wiązały się poważne konsekwencje, które można jeszcze zmienić i chyba to jest najgorsze, pogodzenie z przeszłością chodź długie i bolesne, niesie ze sobą zamknięcie pewnego rozdziału, wiedzę, że nic już nie można tam zmienić, lecz co gdy chodzi o przyszłość? Gdy jedna decyzja wpływa na całe życie na jego początek lub koniec? Ciężko roztrząsać, jaką decyzja jest właściwa. Każdy ma niezbywalne prawo do innej. Czy któraś z nich jest bardziej egoistyczna, czy wręcz przeciwnie obie pokazują ogromną miłość do siebie lub drugiej istoty. Książka pozostawia po sobie wiele refleksji do snucia przy parującym kubku kawy, wzbudza wiele uczuć i jeszcze więcej tworzy opinii, każda nie mniej wyjątkowa, bo inna, należąca do równie wyjątkowej osoby.

Mimo iż historia naprawdę zapowiadała się ciekawie a sam pomysł miał duży potencjał, to wykonanie pozostawia już wiele do życzenia. Ładna okłada, ładny opis i to wszystko - książka to zbiór prostych, nużących opisów oraz szablonowycch, nieciekawych postaci. Być może jest to wina tłumaczenia gdyż książka nie została przetłumaczona z języka japońskiego, tylko z angielskiego, co mogło spowodować ten ubogi język.

Była w porządku, jednak od połowy wiadomo było jak wszystko się potoczy i odbierało to radość z dalszego czytania.

„Zanim wystygnie kawa” jest powieścią spokojną. Akcja płynie swoim powolnym tempem, przelewa się przez nasz umysł, jak kawa w kawiarce. Dla niektórych może być to minusem, jednak ja odnalazłam w tym pewien spokój. Z kolei zwięzła i powściągliwa forma, tak charakterystyczna dla literatury azjatyckiej, w pewien niezrozumiały dla mnie sposób uderzyła w moją wrażliwość. Nie płakałam, jednak nie mierzę swego uwielbienia dla tej powieści w ten sposób, bo wciąż z czystym sumieniem oceniłam ją na 5⭐. Te opowiadania wpłynęły na mnie w unikatowy sposób. Czuję pewną intymną więź z nimi, a perspektywa innych osób je czytających, jakoś tak... kłuje. Jak małe igiełki wbijające się w serce, bo to przecież moje opowiadania! Było to moje trzecie spotkanie z literaturą azjatycką. Każde z nich wspominam z wielką czułością i mam nadzieję was tym zachęcić do sięgnięcia po „Zanim wystygnie kawa". Nie bez powodu jest to światowy bestseller☕