Supernormalsi (okładka  miękka)

Książkę przeczytałam jednym tchem w kilka dni z przerwami na pracę. Dla mnie była ona jak terapia, uważam, że wiem trochę o psychologii, natomiast podczas czytania tej lektury udało mi się dowiedzieć rzeczy o sobie, o których ie wiedziałam. Genialna pozycja dla każdego, kto nie miał w życiu łatwo, bo pokazuje, że dzięki traumom można nabyć supermocy, ale też przyznaje, że wszytko ma się strony medalu i pomaga zaakceptować obie. Polecam!

Dla mnie bardzo ważna książka - pokazuje przykłady i badania jak trudne środowisko może sprzyjać rozwojowi silnych cech u dzieci i przyczyniać się do ich sukcesu w dorosłym życiu. Nieoczywiste? Po przeczytaniu tej książki patrzysz na ludzi z większym zrozumieniem.

Polecam. Zobaczyłam tą książkę u koleżanki i od pierwszych sekund wciągnęło. Autorka wyjaśnia wszystko w zrozumiały sposób. Myślę że przeczytam to nie raz.

Ciekawe

"Supernormalsi. Trudne dzieciństwo i niezwykła historia odporności psychicznej" Meg Jay - to książka, którą sama autorka określa jako fabularyzowaną literaturę faktu. Meg Jay jest psycholożką kliniczną i profesorką nadzwyczajną w dziedzinie edukacji na Uniwersytecie Wirginii. Napisała wiele artykułów o rezyliencji i traumie. Jej psychologiczne książki przetłumaczono na kilkanaście języków. W tej książce wyróżniła 16 historii swoich pacjentów. Każdy z nich stanowi przykład bycia "supernormalsem". Autorka przywołuje również dygresje związane ze znanymi osobistościami. Wspomina m.in. o problemach Sylvii Plath czy Andy'ego Warhola. Kim jest Supernormals? Najprościej rzecz ujmując to każda osoba, która w dzieciństwie musiała być odpornym psychicznie dzieckiem. Mogło to się stać z różnych przyczyn np. z powodu śmierci rodzica lub kogoś bliskiego, prześladowania w szkole, doświadczenia przemocy fizycznej lub/i seksualnej, z braku odpowiednich wzorców czy ogólnie różnych problemów w domu. Co ważne, większość osób opisywanych w tej książce znajduje się na początku lub w środku swojej życiowej drogi. Nie wiemy do końca jak sobie poradzili z bagażem trudnego dzieciństwa oprócz tego, że zdecydowali się na terapię i nieustannie pracują nad sobą. Długo po przeczytaniu tej lektury zastanawiałam się co dokładnie miała ona na celu? Jaki jest jej sens? Według mnie Meg Jay chciała zwrócić uwagę na zjawisko supernormalsów i pokazać jak wiele osób z trudnym dzieciństwem ma później problemy z życiu dorosłym ale jak bardzo bywają one podobne do siebie. Dowodzi tego, że ważna i pomocna okazuje się terapia. Nie znajdziemy tu żadnych porad ani wskazówek. Jest to po prostu zbiór historii, z których jeśli tylko potrafimy to możemy wyciągnąć wnioski. Jestem pewna, że te historie znajdą swoich odbiorców. PS. jeśli jeszcze zastanawiacie się czy sięgnąć po "Supernormalsów" to poniżej znajdziecie istotny fragment z tej książki: "To nieznana historia ludzkiej odporności w obliczu przeciwności losu. To opowieść o tych, którzy wznoszą się na wyżyny mimo zaznanych w dzieciństwie trudów i cierpień. Pokazuje ona światu, że walka z własną przeszłością jest czymś równie odważnym – i złożonym – jak sami supernormalsi. Dorosły supernormals to superbohater – a czasem antybohater – dnia codziennego, wyposażony w moce i sekrety, o których nie wiedzą nieraz nawet jego najbliżsi. Możliwe, że z myślą o innych przywdziewa pelerynę i wykorzystuje swoje talenty do czynienia dobra, mimo że boryka się ze skrajnym zmęczeniem. Możliwe, że ze względu na samego siebie wkłada maskę i żyje w niewiarygodnej izolacji, choć tylko relacje międzyludzkie mogą go ocalić."

Zastanawialiście się kiedyś, na czym uczą się psychologowie? Lekarz ogląda wątrobę, mózg w formalinie. Potem na różnych stażach przygląda się zabiegom, obserwuje pacjentów. Dobrze, a psycholog? Ze względu na wyjątkową formę pracy, bardzo często jeden na jeden, trudno byłoby pozwolić studentowi na "podglądanie" konsultacji. Obecność osób trzecich wpłynęłaby na nawiązanie kontaktu, zawiązanie tej swoistej, opartej na zaufaniu i poufności, relacji. Dlatego studentów wpuszcza się do gabinetów raczej rzadko. Jak zatem mają się nauczyć, jak powinna wyglądać taka wizyta? Często ćwiczy się "na sucho", odgrywając scenki. Ale można prościej. Podstawą zrozumienia wielu mechanizmów jest studium przypadku. Czyli to, co jako studentka lubiłam najbardziej ;-). Dlaczego o tym wspominam? Ano, bo "Supernormalsi" to w moim odczuciu właśnie takie stadia przypadków pewnych bardzo wyjątkowych osób. Nad wyraz odpornych dorosłych, którzy w dzieciństwie zostali narażeni na jakieś dezadaptacyjne czynniki. Autorka początkowo opisuje, bazując na wynikach badań, statystycznie, co takiego musi się wydarzyć, żeby trudność w dzieciństwie zaowocowała takim "supernormalsem". Opowiada również o tym, jak bardzo takie osoby fascynują badaczy. Czy jednak to będzie najciekawszy aspekt tej książki? Dla czytenika nie-psychologa, nie wiem. Wiem natomiast, co z pewnością jest ogromną jej wartością. Taką, dzięki której z czystym sumieniem mogę ją polecić każdemu czytelnikowi. Opowiada ona historie osób, które przezwyciężyły, często trudne do zrozumienia, trudności. Te relacje, czy jak nazywają je psychologie stadia przypadków, to ogromna lekcja. Taka, z której każdy z nas, w domowym zaciszu, spod ciepłego kocyka, może czerpać lekcje. To też książka, która w moim odczuci, niesie nadzieję. Nadzieję na to, że bez względu na to, co chowamy w piwnicy, życie ma prawo wielokrotnie nas zaskoczyć. Widzę jeszcze jedno, bardzo ważne zastosowanie tej książki. Poza tym, że podnosi świadomość swojej odporności psychicznej, zwraca uwagę na to, w jaki sposób należy o tę odporność dbać. Z zatkanym uchem idziemy do laryngologa, z bolącym zębem do stomatologa, a z całą walizką trudności z dzieciństwa do...no właśnie. Tę walizkę należy zanieść na terapię. I chociaż nasza świadomość w tym zakresie jest coraz większa, nigdy dość takich książek, które mają szansę kogoś do tego skłonić. Lucyna Tomoń/ https://today-ornever.blogspot.com/2022/10/supernormalsi-jak-trudne-doswiadczenia.html

Mało kto spośród Was wie, ale od kilku lat bardzo interesuje się psychologią. To dziedzina, którą zainteresowało mnie moje kochane grono koleżanek, które są psycholożkami i terapeutkami. Kiedyś, będąc dzieckiem myślałam że to bzdury a psychologia kojarzyła mi się tylko z leczeniem w szpitalu psychiatrycznym i pigułkami, co w zasadzie jest już krokiem ostatecznym. Wtedy jeszcze nie myślało się a może raczej nie mówiło o terapii czy przepracowaniu swoich traum. Niestety nie jest to łatwa i prosta droga, terapie często trwają 2-3 lata, w zależności od tego jak wiele trudności spotkało danego człowieka. Nareszcie jednak żyjemy w czasach, w których powoli możemy przestać mówić o pewnych rzeczach jakby były czymś wstydliwym i zacząć głośniej artykułować problemy z jakimi zmagamy sie w domach. Alkoholizm, bieda, nękanie, choroby psychiczne najbliższych, przemoc czy rozwód rodziców to tematy w których to nie ofiara czy dziecko powinno się czuć winne. Da takich osób (ale nie tylko!) są książki właśnie takie jak ta o Supernormalsach. Bo supernormalsem mogę być ja lub ty. Według statystyk 75% osób przed dwudziestką doświadczyło jednej z wymienianych przez psychologów przeciwności losu. Supernormalsi to ci, którzy mimo tych przeciwności zdają się radzić sobie lepiej niż można by się spodziewać w dorosłym życiu. Autorka przedstawia badania i wyjaśnienia tego jak działa nasz mózg w określonej chwili i dlaczego zachowaliśmy się tak jak to uczyniliśmy. Książka co prawda nie zastąpi nikomu terapii, jednak pozwoli pewne mechanizmy i wynikające z nich problemy lepiej zrozumieć. To nie jest też książka, którą można przeczytać na raz. Mamy tu ogrom wiedzy i doświadczeń jakie zebrała autorka, dlatego najlepiej jest dawkować ją sobie po trosze. Polecam, bo jest to pozycja którą powinien poznać każdy.

Według badań 75% osób poniżej 20. roku życia doświadczyło przynajmniej jednego trudnego doświadczenia - molestowania, przemocy w rodzinie lub w szkole, choroby, śmierci lub uzależnienia członka rodziny, rozwodu rodziców. Na niektórych wydarzenia te mają tak druzgocący wpływ, że nie są w stanie się po nich podnieść. Jednak inni pokonują przeciwności losu i dokonują rzeczy z pozoru niemożliwych. Do gabinetu psycholożki klinicznej, Meg Jay, zawitało na przestrzeni lat całkiem sporo takich osób, które autorka określa mianem supernormalsów. A na kartkach tej książki będziemy mieć okazję je i ich poznać. Początek kolejnych rozdziałów jest zazwyczaj swojego rodzaju fabularnym wprowadzeniem w daną historię, po którym autorka zaczyna rozkładać każdy przypadek na czynniki pierwsze i dzielić się rozważaniami na jego temat. Bardzo cieszy rozległa bibliografia oraz to, że Jay porusza mnóstwo przeróżnych aspektów (psychologiczny, neurologiczny, społeczny), przytacza ciekawe badania, ale nawiązuje też do bardziej przystępnych dla nas rzeczy - na przykład popkultury i znanych superbohaterów. Książka jest bardzo dobrze przemyślana, rewelacyjnie napisana i wyjątkowo wartościowa. I dlatego podczas lektury czułam ogromny dysonans - z jednej strony chciałabym powiedzieć, że czyta się ją świetnie, ale z drugiej to lektura, która porusza tak wiele trudnych tematów, że nie można jej przyswoić w wieczór, czy dwa. A jednak jej wydźwięk pozostaje jak najbardziej pozytywny, bo przytoczone tu historie są co prawda trudne, smutne i przerażające, ale również inspirujące. Tak samo jak przesłanie dla wszystkich, którzy ze względu na swoje doświadczenia czują się wyobcowani, nie na miejscu czy nienormalni - może jest wręcz przeciwnie. Może są właśnie supernormalsami.

Meg Jay jest doświadczoną psycholożką kliniczną, która w swojej książce przeprowadza nas przez trudny temat jakim jest odporność psychiczna. Przytaczając historie swoich pacjentów pokazuje jak traumy z przeszłości, wydarzenia z dzieciństwa mają ogromny wpływ na codzienność w dorosłym życiu. Przemoc domowa, wykorzystywanie seksualne, śmierć lub odejście rodzica, uzależnienia to tylko namiastka nieszczęść jakie dotykają ogrom młodych ludzi. Autorka uświadamia Czytelników, że osoby naznaczone takimi doświadczeniami, nie muszą być skazane na cierpienie przez całe życie. Obrazuje jak bardzo psychika dziecka jest wrażliwa, spostrzegawcza, często samotna, a przy tym niezwykle silna. Czytamy o tym jak dzieci wymyślają opowieści „przykrywki”, aby pokazać inną wersje swojego świata, jak planują ucieczkę od życia w środowisku rodzinnym, jak bardzo mocne i kreatywne się stają, aby wygrać te nierówną walkę. Niezwykle intymna opowieść o bohaterstwie, odwadze i nadziei na przyszłość. • W samych opowieściach zabrakło mi zakończeń, czyli tego jak potoczyły się losy danego bohatera - klamry spajającej całość. I wiem, że były to tylko fragmenty rozmów, to jednak nie lubię tego uczucia kiedy nie wiem co wydarzyło się dalej z ludźmi do których się przywiązałam😌 • Z uwagi na fakt, że październik jest miesiącem świadomości w zakresie zdrowia psychicznego myślę, że to idealny czas na sięgniecie po tę lekturę.

Nie byłam pewna czy chcę sięgnąć po książkę „Supernormalsi. Trudne dzieciństwo i niezwykła historia odporności psychicznej”. Mimo to zdecydowałam się na jej lekturę i cóż, nie żałuję. Wręcz przeciwnie. Nie jest to łatwa pozycja ale myślę, że potrzebna. Pokazuje jak wydarzenia, które miały miejsce w dzieciństwie czy okresie nastoletnim mogą wpływać na dalsze życie. Na pewno część z nas odnajdzie w książce historie podobne do ich własnych. Być może nigdy nie myśleliśmy, że to co przeżyliśmy można nazwać, że nie jesteśmy w tym sami, że może to spotkać każdego. Część z nas na pewno może się utożsamić z opisanymi przypadkami. Niektóre historie mogą wydać nam się znajome, inne obce, a jednak mogę być podobne do historii ludzi których znamy. Dzięki czemu, pomogą nam ich lepiej zrozumieć. Podobało mi się to, jak autorka łączy wiedzę naukową z doświadczeniami swoich klientów, a także doświadczeniami znanych ludzi. Do tego ten tytuł jest napisany przystępnym językiem, oczywiście nie małą w tym rolę odgrywa tłumaczka – Elżbieta Janota. Pomimo trudnej tematyki, książkę czyta się świetnie. „Supernormalsi” to pozycja zdecydowanie warta uwagi!