Powiem wam, co o tym myślę (okładka  twarda, wyd. 10.2021)

Joan Didion nie zawodzi, tym razem inteligentne eseje na różne tematy. Dodatkowo na plus piękne wydania w twardej oprawie.

Podobnie jak we wcześniejszych opiniach na temat zbiorów esejów, ponownie zaznaczę związany z nimi problem wielości uczuć, jakich dostarcza lektura poszczególnych tekstów, wśród których znaleźć można te dobre i niekoniecznie zasługujące na uznanie. W przypadku „Powiem Wam, co o tym myślę” tych drugich było niewiele, wobec czego lekturę pozycji ze zdjęcia uznaję za szczególnie satysfakcjonującą, zwłaszcza że osiągnięcie duchowego porozumienia z Joan Didion bywa trudne, w czym utwierdziło mnie ostatnio „Dryfując do Betlejem”. W tym wypadku efekt jest odwrotny. Z niesfornie przelanych na papier myśli, sięgających po amerykańskie nazwy, zdarzenia, imiona i nazwiska wyłania się obraz dojrzewającej myślicielki o przyziemności, umiejętnie wychwytującej postępujące zmiany życia codziennego i opatrującej je trafnymi uwagami. Joan Didion zanurza się w dość wątłej części swojej świadomości, za pomocą której najpełniej doświadczyła problemu związanego ze współczesną rolą tekstu pisanego oraz jego twórcy, czego świat zewnętrzny nie dostrzega, a wręcz pozostaje głuchy na głosy sprzeciwu wobec niekończących się prób zamknięcia autorek i autorów w określonym kierunku, prądzie, albo sztucznie wytworzonym nurcie. Istotne jest przecież zrozumienie przyczyn powstania tekstu, sięgnięcia do źródeł, z których garściami czerpali tacy jak Hemingway, zajmujący w tym wypadku szczególne miejsce w rozważaniach autorki. Początki nowoczesnego myślenia Joan Didion o osobie twórcy i jego tekstu sięgają uniwersytetu jako miejsca zderzenia świata ideałów ze skostniałym systemem edukacji, zmierzającej do podporządkowania procesu twórczego przestarzałym regułom, na co Joan Didion nie wyraża zgody. Znamienna w jej esejach krytyka aktualnego stanu rzeczy stanowi solidny fundament dla dokonania celnej oceny postępujących dookoła przemian. Joan Didion wyłapuje sprzeczności między prawdą zaklętą w tekście twórcy, a fałszem, jakiego dostarczają zbędne i nużące interpretacje danego utworu. Przekaz esejów jest prosty: „twórz w zgodzie z samym sobą”.

"Powiem Wam, co o tym myślę" było dla mnie cudownym powrotem do tekstów Didion. Uwielbiam styl tej kobiety, to jak umie ująć, chwycić i ubrać w słowa przeróżne tematy, bardzo do mnie trafia. Zebrane tu felietony odnoszą się do Stanów Zjednoczonych drugiej połowy XX wieku, a autorka porusza w nich sprawy, które w jakiś sposób zajmowały ją i jej myśli, wydarzenia, które w jakiś sposób na nią wpłynęły, które skłoniły ją do przemyśleń lub w których uczestniczyła. Nie każdy podjęty temat interesował mnie tak samo, lecz we wszystkich czułam autentyczność i trafność spostrzeżeń Didion. Podziwiam ją za umiejętności pisarskie i trafność wielu spostrzeżeń, to z jaką wnikliwością analizuje różne sytuacje i potrafi dostrzec samo sedno. W tej książce autorka wyjątkowo ujęła mnie swoim pisaniem o pisaniu, czym tworzenie jest dla niej samej. Było to niezwykle inspirujące i poszerzające perspektywę. To teksty, do których z pewnością będę wracać. Nie znam jakoś bardzo dobrze historii Stanów Zjednoczonych, ale przy tekstach Didion zawsze dowiaduję się czegoś nowego o tym kraju lub jego mieszkańcach. Tak było i tym razem, a niektóre ze wspomnianych sytuacji z przyjemnością doświadczyłam z perspektywy autorki. Oprócz wiedzy lub kontrowersji z tej książki zaczerpnęłam coś jeszcze - jak zawsze przy czytaniu jej książek, poczułam Vibe USA z lat 50.-90. XX wieku. Didion zawsze zapewnia mi podróż, do miejsc i czasów, których nie mogłam samodzielnie doświadczyć, a dzięki niej mogę. Cudownie spędziłam czas z tą książką i mogę ją gorąco polecić 😍 spośród 4 przeczytanych póki co książek autorki tę mogę uznać za drugą ulubioną 😍 Ta kobieta jest dla mnie inspiracją na różnych płaszczyznach ❤️