Rok magicznego myślenia (okładka  twarda, wyd. 06.2021)

Oswaja smierć i życie po stracie bliskiej osoby.

Niesamowita książka. Bardzo dobrze się czyta.

Jedna z piękniejszych książek jakie czytałam

Bardzo osobista i wzruszająca.

Literacka spowiedź.

:=/

👍

Czytając czułam się jak w małym pokoju z zasłoniętymi oknami. Niespieszna. Ważna. Potrzebna. Pleciona niespodziewanym. Układana życiem, któremu daleko do tytułowej magii, bo autorka Joan Didion - pisarka, dziennikarka, straciła męża Johna, z którym przeżyła kilkadziesiąt lat i dzieliła pisarską pasję - dzieliła wszystko, a jej córka Quintana w ciężkim stanie trafiła na OIOM. Zdarzenia tak blisko siebie. Za dużo na jednego człowieka. Za dużo na jeden grudzień. To książka na teraz, na ten czas, kiedy jakby intensywniej myślimy o tych, którzy zostawili wolne miejsce - przy stole, na fotelu, w łóżku i w codzienności. Na dziś i na jutro. Taka, która nie mija, choć może bardzo byśmy tego chcieli. Zawsze aktualna. Książka - szept. Cisza. Pustka? Bo czasem ma się wrażenie, że tylko to pozostaje. A jednak wierzę, że jest to wrażenie mylne. O tym, że wielkie rzeczy - głazy spadają w zwyczajny dzień i jeden lecący odłamek nie wyklucza drugiego. Idziesz do pracy - jak co dzień. Robisz zakupy - ot, po prostu. Dzwonisz do dzieci. Wsiadasz do samochodu - to normalne. Jesteś zmęczony. Siadasz do kolacji i nagle życie, jakie znasz, się kończy. Bez pytania Cię o zdanie, zgodę, z rąk wymyka się najbliższa Ci osoba. Zegar staje. I choć wiesz, że bezpowrotnie to usilnie, jakby na przekór, chcesz sprowadzić ją z powrotem. A potem zostają buty, których tak ciężko się pozbyć. Bo przecież ktoś kto wraca potrzebuje butów. O różnicy między żalem a żałobą po stracie i o próbie poradzenia sobie z nimi, bo rzeczywistość pędzi naprzód. Czasem chciałoby się puścić film jeszcze raz, ale wtedy okazuje się, że to nie był film. O tym, że ból choć jest nieustannie to zalewa falami, które przykrywają od stóp do głów i ciężko wtedy złapać oddech. Lektura tak intymna, że bardziej już się nie da, jednocześnie będąc tak uniwersalną, że każdy odnajdzie w niej swoje miejsce. Przed wzięciem ją w dłonie docierały do mnie skrajne opinie, postanowiłam, że chcę stworzyć własną. Tak, jest pełna prywatności i detali, ale to mnie zbliżało. Nie żałowałam tego spotkania. Zanurzyłam się. Może dlatego, że też straciłam? Książka niczym esej z licznymi kontekstami. Jak kredens z niezliczoną liczbą szuflad, które jedna po drugiej otwiera się, żeby znaleźć. Odpowiedzi? Jednak tych czasem nie ma. Język refleksyjny, choć momentami rzeczowy i konkretny, w jednym miejscu z odniesieniami do literatury, w innym do nauki. Okładka idealna. Do kubka herbaty i jesiennej pory. Do zapalonej świecy - symbolu tego, że gdzieś tam są. A potem zostaje Połamany człowiek, który teraźniejszość zamienia w przeszłość. Marzenia we wspomnienia i twarz w jej obraz. W jeden dzień, godzinę, sekundę. "Wiem też, że jeśli mamy żyć sami, nadchodzi chwila, kiedy musimy uwolnić zmarłych, pozwolić im odejść, pozostać zmarłymi. Pozwolić im się stać fotografią na stole. Pozwolić im się stać nazwiskiem na rachunku powierniczym. Wypuścić ich z objęć pod wodą. Ta wiedza w najmniejszym stopniu nie ułatwia wypuszczenia go z objęć." Dla mnie piękna. Mądra. Na zawsze i dla każdego.

"Rok magicznego myślenia" to książka o stracie i żałobie. Książka zaczęła się mocno. Mąż autorki zmarł niespodziewanie, a ona na pierwszych stronach przywołuje swoje wspomnienia i odczucia z tamtego czasu. Było to dla mnie ogromnie emocjonalne. Nigdy nie płaczę na książkach, a tutaj już na pierwszych kilkudziesięciu stronach bylam tego bliska kilka razy. Miałam łzy w oczach. Podeszłam do tej książki bardzo empatycznie. Przeżywałam wszystko razem z autorką, odnosząc jej sytuację do potencjalnej mojej sytuacji, gdybym to ja straciła ukochaną osobę. Ból był niesamowity i miałam obawy czy ta książka za bardzo mnie nie zniszczy. Bo początek naprawdę mocno do mnie trafił. Początek i koniec książki wywołały we mnie wiele silnych emocji i te fragmenty oceniam na bardzo dobre i poruszające. Środek książki natomiast opisuje po części chorobę córki autorki. Wiadomo, że po stracie męża, strach o życie córki był jeszcze większy, a bezsilność jest przygnębiająca, lecz w tych fragmentach nie odczuwałam emocji. Miałam wrażenie, że były to raczej suche fakty i opisy sytuacji niż faktyczne ich przeżywanie. Może wpływ na to ma to, że sama nie jestem matką i nie potrafiłam odnieść sytuacji autorki do siebie, a może ma to związek z pewnym etapem żałoby. Ciężko mi ocenić i niestety niezbyt podobały mi się te fragmenty. Gdyby książka była tylko o stracie męża lepiej by do mnie trafiła, a relację z walki o życie córki chyba również lepiej bym odebrała, gdyby była podana osobno. Połączenie tych dwóch wydarzeń, choć bliskich autorce, dla mnie wypadło średnio, jedno i drugie przyćmiewało się nawzajem, przez co żadne nie mogło wybrzmieć w pełni. Książkę naprawdę warto przeczytać, nie żałuję, że po nią sięgnęłam. Opisy odczuć autorki po stracie męża trafiały prosto do mojego serca i rozbijały je na kawałki. Warto się z nimi zapoznać. Lecz niestety przez to, że autorka opisuje dwa wydarzenia ze swego życia, które choć zdarzyły się w podobnym czasie, to były różne i nie dostrzegłam w nich tyle samo emocji, to trudno mi ją ocenić. Gdyby dotyczyła tylko żałoby po mężu zapewne stałaby się dla mnie jedną z najważniejszych książek tego roku, a może a ogóle? Bardzo możliwe. Niestety fragmenty dotyczące choroby córki autorki nie trafiły do mnie aż tak i przez to ta książka ma dla mnie dwa oblicza. Nie mniej gorąco polecam, książka wywołuje masę uczuć i niesamowicie podnosi temat żałoby i straty.

Jak ocenić książkę, która traktuje o osobistej żałobie? Czy taka książka może być dobra lub zła? Czy można oceniać sposób, w jaki ktoś radzi sobie z rozpadem własnego świata? To druga książka, która przedstawia proces przechodzenia przez żałobę, jaką przeczytałam w krótkim odstępie czasu. I absolutnie nie będę ich do siebie porównywać, ponieważ jedna była fikcją literacką, a druga osobistymi doświadczeniami. "Rok magicznego myślenia" to mój pierwszy kontakt z twórczością Joan Didion. Oczywiście, że ta relacja nie zakończy się na jednej książce. Nie po tych wszystkich emocjach, których mi dostarczyła. Śmierć męża, a następnie córki to za dużo, jak na jedną na osobę. Czytałam tą książkę strona po stronie, a w mojej głowie cały czas kołata myśl - umarłabym! Nie poradziłabym sobie z taką stratą. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, że z dnia na dzień mogłabym nie mieć kogo przytulić, komu się zwierzyć z najgłębiej skrywanych wątpliwości, kim się opiekować i kogo wspierać. Tak nagle, bez ostrzeżenia. Ale czy na coś takiego można się przygotować? Rodzina to moja podstawa. Mój fundament. Moja ostoja i radość. Czytanie o cudzej stracie momentami wywoływało u mnie paraliż. Swoimi słowami autorka cięła, jak nożem. Chirurgicznym nożem, z niezwykłą precyzją. Nacinając najwrażliwsze tkanki. Na tą książkę trzeba być gotowym. Trzeba mieć świadomość, jakie treści porusza. Serce zaboli, dreszcze przebiegną po ciele. I ten strach, gdy dociera do Ciebie, że w życiu nie ma nic pewnego, pozostanie z Tobą na jakiś czas. Możesz mu się poddać i pogrążyć w smutku. Możesz też postanowić, że każdego dnia Twoi bliscy będą czuli Twoją miłość, wsparcie i obecność.