Nieumieranie. Opowieść o życiu po śmierci (okładka  miękka, wyd. 03.2024)

Pomimo,że też straciłam syna- książka mnie nie przekonała.Nie podobał mi się język,którym posługuje się autorka.

Kiedy na świecie pojawia się dziecko, nasz świat tworzy się na nowo. To dziecko to nasza teraźniejszość i nasza przyszłość. To nasza największa, bezwarunkowa miłość. To światło, które codziennie oświetla nasze życie, ale co się dzieje kiedy to światło nagle gaśnie? Jak poradzić sobie z tragedią, jak dalej żyć? Życie choć samo w sobie jest piękne,  bywa też bardzo trudne i bolesne. Książka "Nieumieranie” to swoistego rodzaju terapia, to szczera historia matki, która straciła swoje ukochane dziecko. Myślę, że żadna terapia, żaden psycholog nie przyniesie takiego zrozumienia, takiego połączenia po stracie jak ta książka, choć pisana bardzo rzeczowo, zapewnia emocjonalny rollercoaster. Dziękuję autorce i jednocześnie ją podziwiam za styl pisania, za podzielenie się tak trudnymi przezyciami ze światem, ale zapewne dzięki niej, wielu poczuje coś w rodzaju ukojenia, przyzwolenia sobie na przeżycie żałoby na swój sposób. To nie jest łatwa lektura, ale bardzo wartościowa. Porusza nie tylko tą naszą ziemską rzeczywistość, ale także, a może przede wszystkim te sferę, która dla nas jest niezrozumiana, sferę duchową, sferę boską. Odwołuje się do rzeczy dla nas nieosiagalnych. Autorka szuka zrozumienia tragedii jaka ją spotkała,  szuka sensu swojego jestestwa i sposob na dlasze funkcjonowanie w nowej rzeczywistosci bez Eliasza.  Pierwsze strony opisują życie autorki, narodziny dziecka i trudności, jakie wówczas ją spotykały. Opisują jej relacje z synem, ich wzloty i upadki. Poznajemy Eliasza i jego chorobę oraz walkę z nią Depresja to niezwykle trudna choroba, która często jest bagatelizowana przez najbliższych. Warto przy tym zaznaczyć, że odnotowuje się coraz więcej przypadków samobójst co samo w sobie jest przerażające. Nie o tym jednak traktuje Książka, jest to jednak jej integralny element. Strata drugiej osoby zawsze jest druzgocącą, wpływa na nasze dalsze życie, burzy zbudowany fundament i rzuca w niezanane.  Strata dziecka, jest niewyobrażalną tragedią, jest to ból I żal, którego nie da się opisać. Osobiście nie potrafię nawet wyobrazić sobie co musi czuć matka, jak nagle jej świat zatrzymuje się w.miejscu. Jej przystań przestaje być bezpieczną. Wszystko nagle przestaje mieć sens, zamiera... dusza matki odchodzi razem z dzieckiem. Dla mnie Autorka wykazała się odwagą, odwagą by stawić czoła tego co przed nią, chociaż nie widzi swojej przyszłości bez Eliasza. To bardzo mądra i wartościowa opowieść, spisana w formie dziennika. Pani Martą opisuje swój rok po śmierci dziecka. Opisuje swoje emocje, drobne radości, dylematy i rozpacz. Uczestniczymy z nią w jej przeżyciach, w jej żałobie. To niezwykle osobista Książka. Autorka jest w niej taka prawdziwa, prawdziwa w przeżywaniu, w emocjach. Niewiarygodna, wzruszająca, szczera(!) historia, niezwykle wartościowa,  dająca ukojenie oraz zrozumienie.

Kiedy na świecie pojawia się dziecko, nasz świat tworzy się na nowo. To dziecko to nasza teraźniejszość i nasza przyszłość. To nasza największa, bezwarunkowa miłość. To światło, które codziennie oświetla nasze życie, ale co się dzieje kiedy to światło nagle gaśnie? Jak poradzić sobie z tragedią, jak dalej żyć? Życie choć samo w sobie jest piękne,  bywa też bardzo trudne i bolesne. Książka "Nieumieranie” to swoistego rodzaju terapia, to szczera historia matki, która straciła swoje ukochane dziecko. Myślę, że żadna terapia, żaden psycholog nie przyniesie takiego zrozumienia, takiego połączenia po stracie jak ta książka, choć pisana bardzo rzeczowo, zapewnia emocjonalny rollercoaster. Dziękuję autorce i jednocześnie ją podziwiam za styl pisania, za podzielenie się tak trudnymi przezyciami ze światem, ale zapewne dzięki niej, wielu poczuje coś w rodzaju ukojenia, przyzwolenia sobie na przeżycie żałoby na swój sposób. To nie jest łatwa lektura, ale bardzo wartościowa. Porusza nie tylko tą naszą ziemską rzeczywistość, ale także, a może przede wszystkim te sferę, która dla nas jest niezrozumiana, sferę duchową, sferę boską. Odwołuje się do rzeczy dla nas nieosiagalnych. Autorka szuka zrozumienia tragedii jaka ją spotkała,  szuka sensu swojego jestestwa i sposob na dlasze funkcjonowanie w nowej rzeczywistosci bez Eliasza.  Pierwsze strony opisują życie autorki, narodziny dziecka i trudności, jakie wówczas ją spotykały. Opisują jej relacje z synem, ich wzloty i upadki. Poznajemy Eliasza i jego chorobę oraz walkę z nią Depresja to niezwykle trudna choroba, która często jest bagatelizowana przez najbliższych. Warto przy tym zaznaczyć, że odnotowuje się coraz więcej przypadków samobójst co samo w sobie jest przerażające. Nie o tym jednak traktuje Książka, jest to jednak jej integralny element. Strata drugiej osoby zawsze jest druzgocącą, wpływa na nasze dalsze życie, burzy zbudowany fundament i rzuca w niezanane.  Strata dziecka, jest niewyobrażalną tragedią, jest to ból I żal, którego nie da się opisać. Osobiście nie potrafię nawet wyobrazić sobie co musi czuć matka, jak nagle jej świat zatrzymuje się w.miejscu. Jej przystań przestaje być bezpieczną. Wszystko nagle przestaje mieć sens, zamiera... dusza matki odchodzi razem z dzieckiem. Dla mnie Autorka wykazała się odwagą, odwagą by stawić czoła tego co przed nią, chociaż nie widzi swojej przyszłości bez Eliasza. To bardzo mądra i wartościowa opowieść, spisana w formie dziennika. Pani Martą opisuje swój rok po śmierci dziecka. Opisuje swoje emocje, drobne radości, dylematy i rozpacz. Uczestniczymy z nią w jej przeżyciach, w jej żałobie. To niezwykle osobista Książka. Autorka jest w niej taka prawdziwa, prawdziwa w przeżywaniu, w emocjach. Niewiarygodna, wzruszająca, szczera(!) historia, niezwykle wartościowa,  dająca ukojenie oraz zrozumienie.

Przeczytałam bardzo wiele książek o umieraniu i niezmiennie mam problem z ocenianiem ich. Nie wydaje mi się bowiem, żeby temat żałoby i tego, jak przechodzi ją autor, podlegał opiniowaniu kogokolwiek. "Nieumieranie" jest inne. To świadectwo przeżyć autorki. Surowe, pozbawione rozdrapywania rany i zrywania strupa, świadectwo matki, która straciła jedynego syna. Dla mnie ta książka to jak zajrzenie w autoterapię autorki. Trudna, bolesna ale wierzę również, że znajdą się tacy czytelnicy, którzy odnajdą w niej nadzieję i sposób na ukojenie w żałobie.