Opowiadania najlepsze (okładka  zintegrowana, wyd. 10.2021)

Wrażenia ogromne. Póki co, to będzie chyba moja ulubiona część z serii Wehikuł czasu i chyba ulubiona książka z gatunku SF. Książka gruba ale zmieściło się w niej, aż 19 historii. A uwierzcie mi na słowo, ale biegnijcie do księgarni sprawdzić, każde opowiadanie jest tak nierealistyczne, że wydawać by się mogło że jest prawdziwe. Po przeczytaniu już kilku pierwszych, zaczyna się zwraca uwagę na różne rzeczy, a po przeczytaniu książki, człowiek zaczyna wierzyć, że wszystko co się dzieje ma dużo głębsze znaczenie, niż by się to mogło wydawać. Niektóre sprawiają, że chyba nie chciałabym przenieść się w przyszłość, a kilka wizji mnie bardzo ciekawi. Uwielbiam takie klimaty więc moja miłość do tej książki urosła, gdy się okazało, że jest w niej zawartych tak dużo opowiadań. Tak wiele opowiadań i chyba jeszcze więcej emocji przyniosła mi ta książka. Zostaje na mojej półce i na pewno będę do niej wracać nie raz. Moje ulubione opowiadanie (chyba bo ciężko wybrać) to " śniadanie o zmierzchu".

Phillip Dick przyszedł na świat 16 grudnia 1928 roku w Chicago. Choć od początku swojej literackiej kariery związany był z deprecjonowaną przez krytyków literaturą science-fiction, to dziś, prawie 40 lat po jego śmierci uchodzi za twórcę kultowego, stawianego w jednym szeregu z Huxleyem, Vonnegut czy braćmi Strugackimi. Jest jednym z tych pisarzy, którego chwalono praktycznie z każdej strony. Ciepłe słowa mieli i mają dla jego twórczości nawet czytelnicy na co dzień ignorujący literacką fantastykę. Wrażenie robi także spuścizna, jaką pozostawił po sobie autor „Ubika”. Ponad 40 powieści i 200 opowiadań to dorobek, jaki zazwyczaj przypada na kilku twórców. W tym miejscu warto zastanowić się czym tak naprawdę wyróżnia się pisarstwo Dicka. „Opowiadania najlepsze” dobrze eksponują cechy tej literatury – momentami zabawnej, lekkiej, życiowej, zawsze z lekceważącym stosunkiem do tradycyjnej fantastyki. Wszystkie wybudowane maszyny czy ożywione roboty są tak naprawdę przebranymi ludźmi. Użycie ich w tekście literackim daje autorowi szanse na podjęcie refleksji na temat istoty człowieczeństwa. Nie chodzi więc o zdynamizowanie akcji, poruszenie wyobraźni czytelnika, zbudowanie charakterów i istot doskonałych. Nie to jest celem amerykańskiego pisarza, ale następstwa zaistnienia tych okoliczności. Dobrze tę kwestię pokazuje opowiadanie „Wypłata”, wcześniej znane jako „Zapłata”. Jego bohaterem jest niejaki Jennings, inżynier, który podjął fatalną w skutkach decyzję. Za namową Rethrick Construction przystępuje do specjalnego programu. Strategicznym punktem realizacji zadania jest wymazanie pamięci. W zamian ma otrzymać astronomiczną wypłatę. Prosta aktywność nieco się jednak komplikuje, tworząc zabawny i nieco przerażający kolaż pełen przypadków, pożądania bogactwa i miłości. Powołanie do życia urządzenia do patrzenia w przyszłość pozwala Dickowi na zadawanie bardzo trudnych pytań o szacunek dla pozornie nic nieznaczących rzeczy, które każdy z nas mija każdego dnia: drutu, kawałka biletu czy złamanego żetonu do pokera. Poruszające jest z kolei pierwsze wydane przez Dicka opowiadanie - „Roog”. Roogami są tu śmieciarze i bezdomni, którzy co i rusz opróżniają śmietnik w jednym z gospodarstw domowych. Nic niezwykłego prawda? A jednak u autora „Ubika” to proste zdarzenie nabiera cech wręcz mistycznych. Wszystko za sprawą Borysa. Borys jest psem i to z jego perspektywy obserwujemy kolejne rabunki pojemników. Zwierzę nie jest świadome tego, że przychodzący ludzie wykonują swoje obowiązki. Chcąc ratować majątek właścicieli, piesek wyje zaciekle. Jego właściciel ignoruje jednak tę oznakę. Traktuje ją jak naturalny objaw pieskiego życia. Dick mówi o trudności we wzajemnym porozumieniu, o lojalności, ale też o strachu, który zamiast zwalczany, jest całkowicie lekceważony. To tylko dwa z kilkunastu przykładów różnorodnych nowel zebranych w tomie „Opowiadania najlepsze”. Każde stoi na bardzo wysokim poziomie. Czytelnicy znajdą tu przykłady innych, ważnych dla pisarza wątków – ot chociażby tematyki religijnej, politycznej czy Zimnej Wojny. Zwraca uwagę wszechstronność prowadzenia narracji, umiejętność budowania napięcia i wreszcie niezmącona wiara w człowieka. Niezależnie czy czytamy o eksperymentach z tworzeniem organicznych robotów, czy o użyciu broni jądrowej, zawsze czujemy, że ta fantastyczna otoczka prowadzi do czegoś większego i ważniejszego. Nawet jeśli w pewnym momencie pałeczkę pierwszeństwa przejmują istoty złe czy brutalne, gdzieś podskórnie czujemy, że ostatecznie jest jakieś wyjście z tej sytuacji. Jeśli nie w tym, to w innym świecie. Jest to więc książka mądra, z niesamowitą wręcz liczbą pomysłów, trików i sztuczek, które od lat wybrzmiewają w nowej fantastyce i kinie. Dick jest człowiekiem, który inspirował i nadal inspiruje najlepszych. To opowiadania, o których się nie zapomina. Wyślij pocztą e-mailWrzuć na blogaUdostępnij w usłudze TwitterUdostępnij w usłudze FacebookUdostępnij w serwisie Pinterest

"Jeśli wojna ma być wyeliminowana, to przede wszystkim z umysłu człowieka, bo w nim właśnie kiełkuje niezgoda." Rewelacyjna fantastyka, przyjazna w poznawaniu, wciągająca w fabule, frapująca w interpretacji, a co więcej, wciąż aktualna i uniwersalna, solidnie zaglądająca w istotę człowieczeństwa. Każde z dziewiętnastu opowiadań podoba mi się ponadprzeciętnie. Wszystkie wnoszą coś do opowieści o gatunku ludzkim, a zebrane w jednym zbiorze oferują więcej niż sumę jednostkowych utworów, szerokie spektrum spojrzenia na ziemskich mieszkańców przyszłości i otaczający świat kosmosu. Philip K. Dick jako zupełnie naturalny stan przyjmuje, że ludzkość będzie zakładała kolonie we Wszechświecie i z pewnością napotka obce inteligentne rasy. Dominuje przeświadczenie, że człowiek doprowadzi do konfliktowych sytuacji i użycia przemocy na ogromną skalę. Z rozpędem wejdzie w organiczną robotykę, skorzysta na niej, ale i wystawi się na niebezpieczeństwo wymarcia własnego gatunku. Mniej lub bardziej świadomie zezwoli na obudzenie się instynktu samozachowawczego maszyn, w tym skonstruowanej broni, czy w ich intelektualną interwencję w myśli, działania i tożsamość ludzi. Zaawansowana sztuczna inteligencja zdominuje nad człowiekiem czyniąc go w najlepszym wypadku więźniem. Kwestią pozostaje, kiedy się to stanie. Nasza wyobraźnia obserwując, jak ogromny dokonaliśmy postęp technologiczny, wydaje się podpowiadać, że już niedługo, oczywiście, nie w skali życia jednostki, lecz kilku pokoleń. Autor zabawia się rzeczywistością, kreśli niewymuszone i przekonujące obrazy zależne od wybranych założeń. Dokonuje zmiany w jednym parametrze, zgaduje, co wówczas by się stało, zaprasza czytelnika do poznania jego przypuszczeń i dokonywania własnych domysłów. Sugestywnie opisuje paniczny strach przed zagrożeniem wojną totalną z użyciem bomby jądrowej, szykowaniem się do życia w schronach i podziemnych strefach. Swobodnie przesuwa znacznik czasu wysyłając człowieka w podróż do przyszłości, daje zajrzeć w konsekwencje działań, ale też pozostawia wyraźny trop wątpliwości, czy potrafimy uczyć się na błędach historii. Nagle przenosi w pętlę do nieskończenie powtarzających się tych samych sekwencji zdarzeń. Ponieważ opowiadania pisane były w latach, kiedy zimna wojna napędzała wrogość między Rosją a Ameryką, mnóstwo z postapokaliptycznej atmosfery szturmem wdarło się w utwory. Zazwyczaj to wschodnie strefy upadają, ale u Dicka stykamy się z pokonanymi i spustoszonymi zachodnimi. Wnikliwe odniesienia do potęgi władz politycznych i biznesowych, które nie patrzą na nic poza mnożeniem zysku, wykorzystaniem mas do własnych celów, zastosowaniem ścisłej inwigilacji, sianiem zafałszowanego obrazu świata, wykorzystaniem perfidnej propagandy, stosowaniem dotkliwych represji, bezwzględnym korygowaniem poglądów. Wobec nich jednostka nie ma żadnych szans, pełni jedynie funkcję pionka. Spojrzenie na sztuczne wytwarzanie trendów konsumpcjonizmu, podkręcanie spirali pragnień posiadania i drenowania kont klientów. Sporo też ciekawych smaczków, przykładowo zamiana wyspy Alcatraz, z historią więzienia o zaostrzonym rygorze, w park rozrywki dla dzieci. Albo resztki ludzkości, walczące o przetrwanie, a wspomagane przez Marsjan, znajdują sens życia w zabawie lalkami, substytucie marnej egzystencji po wojennych doświadczeniach w kontraście do szczęśliwej przeszłości. Podobała mi się historia zabójczych form naśladowczych, nieskończenie wszechstronnej protoplazmy, zdolnej podrabiać każdy przedmiot. W opowiadaniach wybrzmiało przeświadczenie, że co wyjdzie z ręki człowieka, wcześniej czy później pokaże, że jest skażone potrzebą niszczenia. Książka zdecydowanie warta uwagi, zapewnia wyśmienitą rozrywkę, trochę ujęcia minionych czasów, zerknięcia w klasykę fantastyki, ale głównie materiał do inspirujących rozmyślań zogniskowanych na przyszłości. Wykorzystana przez popularną kulturę kopalnia genialnych pomysłów. bookendorfina.pl

"Jeśli wojna ma być wyeliminowana, to przede wszystkim z umysłu człowieka, bo w nim właśnie kiełkuje niezgoda." Rewelacyjna fantastyka, przyjazna w poznawaniu, wciągająca w fabule, frapująca w interpretacji, a co więcej, wciąż aktualna i uniwersalna, solidnie zaglądająca w istotę człowieczeństwa. Każde z dziewiętnastu opowiadań podoba mi się ponadprzeciętnie. Wszystkie wnoszą coś do opowieści o gatunku ludzkim, a zebrane w jednym zbiorze oferują więcej niż sumę jednostkowych utworów, szerokie spektrum spojrzenia na ziemskich mieszkańców przyszłości i otaczający świat kosmosu. Philip K. Dick jako zupełnie naturalny stan przyjmuje, że ludzkość będzie zakładała kolonie we Wszechświecie i z pewnością napotka obce inteligentne rasy. Dominuje przeświadczenie, że człowiek doprowadzi do konfliktowych sytuacji i użycia przemocy na ogromną skalę. Z rozpędem wejdzie w organiczną robotykę, skorzysta na niej, ale i wystawi się na niebezpieczeństwo wymarcia własnego gatunku. Mniej lub bardziej świadomie zezwoli na obudzenie się instynktu samozachowawczego maszyn, w tym skonstruowanej broni, czy w ich intelektualną interwencję w myśli, działania i tożsamość ludzi. Zaawansowana sztuczna inteligencja zdominuje nad człowiekiem czyniąc go w najlepszym wypadku więźniem. Kwestią pozostaje, kiedy się to stanie. Nasza wyobraźnia obserwując, jak ogromny dokonaliśmy postęp technologiczny, wydaje się podpowiadać, że już niedługo, oczywiście, nie w skali życia jednostki, lecz kilku pokoleń. Autor zabawia się rzeczywistością, kreśli niewymuszone i przekonujące obrazy zależne od wybranych założeń. Dokonuje zmiany w jednym parametrze, zgaduje, co wówczas by się stało, zaprasza czytelnika do poznania jego przypuszczeń i dokonywania własnych domysłów. Sugestywnie opisuje paniczny strach przed zagrożeniem wojną totalną z użyciem bomby jądrowej, szykowaniem się do życia w schronach i podziemnych strefach. Swobodnie przesuwa znacznik czasu wysyłając człowieka w podróż do przyszłości, daje zajrzeć w konsekwencje działań, ale też pozostawia wyraźny trop wątpliwości, czy potrafimy uczyć się na błędach historii. Nagle przenosi w pętlę do nieskończenie powtarzających się tych samych sekwencji zdarzeń. Ponieważ opowiadania pisane były w latach, kiedy zimna wojna napędzała wrogość między Rosją a Ameryką, mnóstwo z postapokaliptycznej atmosfery szturmem wdarło się w utwory. Zazwyczaj to wschodnie strefy upadają, ale u Dicka stykamy się z pokonanymi i spustoszonymi zachodnimi. Wnikliwe odniesienia do potęgi władz politycznych i biznesowych, które nie patrzą na nic poza mnożeniem zysku, wykorzystaniem mas do własnych celów, zastosowaniem ścisłej inwigilacji, sianiem zafałszowanego obrazu świata, wykorzystaniem perfidnej propagandy, stosowaniem dotkliwych represji, bezwzględnym korygowaniem poglądów. Wobec nich jednostka nie ma żadnych szans, pełni jedynie funkcję pionka. Spojrzenie na sztuczne wytwarzanie trendów konsumpcjonizmu, podkręcanie spirali pragnień posiadania i drenowania kont klientów. Sporo też ciekawych smaczków, przykładowo zamiana wyspy Alcatraz, z historią więzienia o zaostrzonym rygorze, w park rozrywki dla dzieci. Albo resztki ludzkości, walczące o przetrwanie, a wspomagane przez Marsjan, znajdują sens życia w zabawie lalkami, substytucie marnej egzystencji po wojennych doświadczeniach w kontraście do szczęśliwej przeszłości. Podobała mi się historia zabójczych form naśladowczych, nieskończenie wszechstronnej protoplazmy, zdolnej podrabiać każdy przedmiot. W opowiadaniach wybrzmiało przeświadczenie, że co wyjdzie z ręki człowieka, wcześniej czy później pokaże, że jest skażone potrzebą niszczenia. Książka zdecydowanie warta uwagi, zapewnia wyśmienitą rozrywkę, trochę ujęcia minionych czasów, zerknięcia w klasykę fantastyki, ale głównie materiał do inspirujących rozmyślań zogniskowanych na przyszłości. Wykorzystana przez popularną kulturę kopalnia genialnych pomysłów. Bookendorfina

TO, CO W DICKU NAJLEPSZE Uwielbiam serię „Wehikuł czasu” i nie będę tego ukrywał. Na wiele jej tomów czekałem z niecierpliwością, na żaden jednak tak, jak na niniejszy. I, co tu się dużo rozpisywać, niniejsza część to też najlepsza z dotychczas wydanych. Cóż z tego, że opowiadania Dicka były już nieraz, a Rebis uraczył nas piękną kolekcją zbierającą jego krótkie formy. Wciąż to wyśmienity tom, idealny zarówno dla miłośników ambitnej, pomysłowej fantastyki, uzupełnienie przygody z prozą Dicka, jeśli wcześniej nie znaliście tych tekstów oraz po prostu doskonałe wprowadzenie do jego niezwykłego, szalonego, ale zachwycającego świata. Ziemia i kosmos. Przyszłość i teraźniejszość. Zdobycze techniki i zagrożenie z nieznanej strony. To wszystko tu jest. I jest jeszcze więcej, jak choćby historia opowiedziana z perspektywy psa. Mamy też wyniszczający konflikt miedzy USA i ZSRR. Jest walka z kosmitami. Mamy człowieka, który wymazuje sobie pamięć z wykonanego zadania, co mści się na nim. Mamy też chłopca, który uważa, ze jego ojciec został podmieniony repliką, człowieka, który po wypadku odkrywa, że ani on sam, ani nic co zna, nie jest tym, co mu się wydawało, a nawet poznajemy podróżników w czasie! Ten zbiór to zbiór niezwykły. Nie jest to antologia najsłynniejszych krótkich utworów Dicka, bo nie znajdziecie tutaj chociażby „Przypomnimy to panu hurtowo”, ale to bardzo kompleksowy przekrój przez całą twórczość autora, jak i najlepsze jego teksty – wybrane zresztą przez niego samego. Antologię otwiera tekst „Gdzie kryje się wub”, czyli debiut, po nim mamy „Roog” – historię, którą Dick sprzedał jako pierwszą w swojej karierze, choć wydaną później, kończy zaś historia „Małe co nieco dla nas, chrononautów” wydana w 1974 roku, czyli pod koniec kariery autora. Przestrzeń pomiędzy wypełniają różne teksty, od zekranizowanego jako „Impostor” „Fałszywego człowieka”, po wyśmienitą „Elektryczną mrówkę”. Zabawa z „Opowiadaniami najlepszymi” jest przednia. Świetne pomysły Dicka, znakomite wykonanie, nowatorskość… Autor eksploruje tu najróżniejsze odmiany fantastyki naukowej, serwując nam pomysły, które inspirowały kolejne pokolenia twórców. Od wydania niektórych z nich minęło już niemal siedem dekad, a jednak wszystkie bez wyjątku zachwycają wizją, aktualną i często nowatorską nawet teraz, a także wykonaniem. Dick nie rozpisuje się, nie szaleje z ilością słów, nie serwuje rozbudowanych opisów, a jednak to, co nam daje, jest treściwe, doskonale wykonane, nastrojowe i w punkt trafione. Nie ma tu choćby jednego zmarnowanego akapitu, żadnego zbędnego słowa, jest czysta pasja, pomysłowość- napędzana paranoją i narkotykami, ale jednak – i nuta czegoś ponad: nuta zadumy nad światem, ludźmi czy sytuacją polityczno-społeczną. Wyśmienite to dzieło. Jak większość prozy Dicka. Coś, co zachwyca na każdym polu i pokazuje nam wielkość tego nie przypadkiem legendarnego autora. bo Dick to jeden z najważniejszych, ale i najlepszych fantastów w dziejach, a to, co oferuje nam w tym tomie to kwintesencja jego samego i przekrój przez twórczość i zmiany w niej zachodzące. Warto sięgnąć po ten zbiór pod każdym względem.

Przyznaję, że po ten zbiór sięgnęłam głównie ze względu na to, że został wydany w ramach serii Wehikuł czasu, którą chcę przeczytać w całości - inaczej pewnie bym z niego zrezygnowała. Okazało się jednak, że te opowiadania są naprawdę dobre i ciekawe. To prawda, że nie każde podobało mi się tak samo i nie każde zapamiętam na tak samo długo, ale naprawdę bardzo miło spędziłam czas z tą książką! Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością tego autora i jak na pisarza uchodzącego już za kultową postać, jeśli chodzi o gatunek science fiction, to byłam bardzo pozytywnie zaskoczona tym jak lekki jest jego styl! Każde opowiadanie czytałam z prawdziwą przyjemnością, szło gładko i bez oporów, bardzo szybko! Chcę też podkreślić, że przy każdym czułam po prostu profesjonalizm. Czułam, że autor wie co robi, wszystko było przemyślane i poprowadzone w nieprzypadkowy sposób. Na szybkość czytania też na pewno składała się duża ilość dialogów, jednak nie tylko. Przede wszystkim po prostu za każdym razem poczułam się zaangażowana, niemal każde opowiada wciągało mnie bez reszty. Opowiadania z tego zbioru są naprawdę dobrej jakości i zmieniły moje postrzeganie o opowiadaniach. Można je napisać wyśmienicie! Opowieści z tego zbioru są futurystyczne lub spod gatunku science fiction, lecz trafiły się też elementy grozy czy thrilleru. Autor wszystko konstruuje w tak przemyślany sposób, idealnie wprowadza czytelnika w swoją opowieść, przeprowadza go przez nią, a na sam koniec nie czuć, że to jakieś nieporozumienie, że historia się urywa. Po prostu wiadomo, że to koniec, nawet jeśli jest on dosyć otwarty i pozostawia miejsce na sugestie i różne przypuszczenia, to nie jest to tak, że autor porzucił pomysł. Wszystko jest tu dobrze rozwiązane. Konstrukcja opowiadań jest bardzo poprawna, ale też perfekcyjnie zostało rozłożone napięcie i tempo. Początek każdego opowiadania budził we mnie szczere zainteresowanie, a s miarę czytania, gdy napięcie rosło, to tylko ono wzrastało.Nie mogę też odmówić emocji, bo choć przy opowiadaniach je rzadko odczuwam, tak tutaj było naprawdę dobrze pod tym względem. Cóż więcej mogę rzec, jestem bardzo pozytywnie zaskoczona tym zbiorem, nie sądziłam, że spodobają mi się aż tak.

Opowiadania najlepsze to zbiór, który zrobił na mnie duże wrażenie, czego się zresztą spodziewałem, w końcu to teksty Philipa K. Dicka. Każde z zawartych tutaj opowiadań urzekło mnie na swój sposób, niektóre mniej, a niektóre bardziej. Co ważne, są to same dobre lub bardzo dobre teksty, nie ma kiepskich, czy źle napisanych. Przekrój tematyczny jest niezwykle szeroki, a autor porusza rozmaite problemy, co powoduje, że jest to różnorodny zbiór, który pozwala przekonać się jak wielkim talentem i wyobraźnią dysponował Philip K. Dick. Z każdym kolejnym opowiadaniem byłem coraz bardziej ciekawym, czym tym razem mnie autor zaskoczy i o czym przeczytam. Znajdziemy tutaj historie o ludziach, o przyszłości mieszkańców Ziemi i o otaczającym ich komosie. W opowiadaniach ludzie zakładają kolonie na innych światach i napotykają obce cywilizacje, co często prowadzi do konfliktowych sytuacji oraz użycia przemocy. Ponadto, w wizjach Dicka ludzie eksperymentują z tworzeniem organicznych robotów, czy sztucznych inteligencji, które powodują, że człowiek spada do roli więźnia. Nie brak również tematów związanych z wojną totalną i użyciem broni jądrowej i szykowaniem się do życia w schronie, co wynika z faktu, że w czasie powstawania tych tekstów trwała zimna wojna. Philip K. Dick odnosi się w swoich opowiadaniach także do władz politycznych i biznesowych, dla których najważniejszy jest zysk, a masy ludzkie służą do zaspokajania ich celów, które osiągają przy użyciu propagandy, represji, czy fałszowania rzeczywistości. Bardzo ciekawym dodatkiem jest zamieszczone na końcu Posłowie autora, w którym Philip K. Dick opisuje swoje inspiracji dotyczące powstawania poszczególnych opowiadań. Opowiadania najlepsze to bardzo dobry zbiór krótkich tekstów Philipa K. Dicka. W środku znajdziemy 19 opowiadań, o szerokim przekroju tematycznym i poruszanych problemach. Polecam!

Antologia poprzedzona jest wprowadzeniem Johna Brunnera, napisanym w 1976 roku i zakończona posłowiem samego autora. Opowiadania prezentują różne rodzaje motywów, przeróżne historie i przenikające się nawzajem światy. Klimat tych opowiadań jest oszczędny, zimny i na pewno nie pociągający. Nie łatwo się w nich odnaleźć. Paradoksalnie jednak każda historia wzbudza zainteresowanie i oferująca czytelnikowi całe mnóstwo skrajnych doznań. Dick w swoich opowiadaniach porusza całe mnóstwo problemów. Najmocniej rzucają się w oczy wątki dotyczące ludzkich postaw i istoty człowieczeństwa. Nie brakuje historii dotyczących Ziemi i jej przyszłości. Pojawiają się obce cywilizacje, androidy, roboty, sztuczna inteligencja czy eksperymenty na ludziach. Oczywiście jak na czasy współczesne autorowi istotnym elementem jest konflikt ZSRS i USA, który pojawia się w jednym z opowiadań. W całej tej palecie wątków nie mogło zabraknąć podróży w czasie i alternatywnych rzeczywistości. Każdy z tomów Wehikułu Czasu jest na swój sposób wciągający mimo, że dane powieści mają dziesiątki lat na karku. Antologia opowiadań Dicka jest w tej całej serii swojego rodzaju wisienką na torcie. Dick to wizjoner, który snuje swoje opowieści, dając potencjalnemu czytelnikowi mnóstwo przyjemności z lektury a historie na długo zapadają w naszej pamięci. Lektura obowiązkowa.

Każde opowiadanie jest wyjątkowe. To Philip K. Dick. Rewelacja