Czarna Chmura (okładka  zintegrowana, wyd. 01.2024)

Bardzo smutne zakończenie

Myślę, że niejednokrotnie czytaliście książki której głównym tematem jest nadciągający kataklizm, zagrażający naszej cywilizacji. Lecz proszę mi wierzyć, że dawno nie mieliście przyjemności sięgnąć po książkę, która tak realnie oddaje grozę zbliżającej się katastrofy. Fred Hoyle w swej powieści „Czarna Chmura” uczynił to w mistrzowskim stylu, serwując nam doskonałą lekturę spod znaku science fiction najwyższych lotów. Jeśli jesteście fanami tego gatunku, to nie może zabraknąć tej książki w Waszej domowej biblioteczce. Dodam więcej, powinna znaleźć się ona w zaszczytnym miejscu na półce NIK – Najlepszych Interesujących Książek. Książka „Czarna Chmura” ukazała się w serii „Wehikuł czasu”. A Wy drodzy czytelnicy, sięgając po tę książkę, znajdziecie się w magicznym urządzeniu, które zabierze Was w podróż w czasie. Podróż, której nie zapomnicie, do której często powracać będziecie we wspomnieniach. A za każdym razem zerkając na „Czarną Chmurę” przypominać będziecie sobie tę wyjątkową ucztę, którą zaserwował Wam Fred Hoyle. Pewnego dnia grupa brytyjskich i amerykańskich astronomów dokonuje przerażającego odkrycia, które stawia naukowców na równe nogi. Otóż do Układu Słonecznego zmierza ogromna chmura międzygwiazdowa, która tworzy „dysk o całkiem wysokiej inklinacji względem ekliptyki”. Brzmi interesująco? Oczywiście, że tak, dlatego też warto skłonić się ku lekturze tej książki. Nasze czytelnicze emocje sięgają zenitu, gdy dowiadujemy się, że wszelkie obliczenia jasno wskazują, że materia przejdzie między Ziemią a Słońcem, co może doprowadzić do niewyobrażalnych, katastroficznych zmian na naszej planecie. Doprowadzić ma to do zasłonięcia Słońca, co przyczyni się do nieodwracalnych zmian klimatu. Czy istnieje sposób, aby zmienić kierunek Czarnej Chmury? Aby odwrócić jej bieg? Dlatego też brytyjski rząd dąży do stworzenia specjalnej grupy naukowców, którzy w Nortonstowe pod okiem astronoma Christophera Kingsleya, pracować będą nad zebraniem informacji na temat obiektu zagrażającemu naszej cywilizacji. „Czarna chmura” to powieść, która mocno czerpie z definicji gatunku. To science fiction w najlepszym wydaniu. Fred Hoyle z dbałością o każdy szczegół wrzuca nas w ten wyjątkowy świat nauki, tworząc obrazy, które już na zawsze pozostają w naszej wyobraźni. Sięgając po tę książkę, przenosicie się do świata, w którym Wasza czytelnicza wyobraźnia pracuje na najwyższych obrotach. Styl, język oraz bohaterowie czynią tę historię wyjątkową. Bez wątpienia ta historia to doskonały materiał na filmową adaptację. Chętnie zobaczyłbym ją na dużym ekranie, aby przez swój pryzmat wyobraźni stworzonej przez autora spojrzeć na obraz tej historii oczami filmowych twórców. Książka „Czarna Chmura” ukazała się nakładem Domu Wydawniczego Rebis

Czarna chmura to książka stosunkowo krótka, w której jednak bardzo dużo się dzieje. Została napisana przez astronoma z zawodu, który znakomicie wykorzystał swoje doświadczenie podczas pisania tej powieści. W trakcie lektury dokładnie poznamy jak pracuje się w wielkich obserwatoriach, jak dokonuje się pomiarów nieba, jak kiedyś robiło się zdjęcia nieba i wiele innych rzeczy, co dodaje całej historii ogromnego uroku. Oczywiście współcześnie wygląda to już inaczej, w końcu jest to książka sprzed ponad 60 lat, ale poznanie jak kiedyś pracowano w obserwatoriach, było dla mnie osobiście bardzo ciekawym doświadczeniem. Co ważne, autor nie przytłacza mnogością terminów przy opisie pracy astronomów, ani nie używa zbyt wielu skomplikowanych zwrotów, nie stara się też zarzucić czytelnika ogromem trudnych słów, lecz wszystko dokładnie i rzeczowo wyjaśnia, co tego wyjaśnienia wymaga. Książka Hoyle'a ma bardzo ciekawą konstrukcję - z początku poznajemy kilkoro bohaterów, obserwujemy ich codzienną pracę, jak zauważają ciemną plamę na zdjęciach nieba, jak orientują się, że ta chmura (zdecydowanie lepszy byłby obłok, bo w kosmosie nie ma chmur) zbliża się do Ziemi, aż po jej przybycie do układu słonecznego wraz ze wszystkimi tego konsekwencjami. Napięcie rośnie więc stopniowo, wraz z każdą kolejną informacją odkrytą przez naukowców, którzy nieustannie badają tytułową czarną chmurę. Są to ludzie o różnych poglądach i spojrzeniu na świat, którzy muszą stawić czoło niejednemu wyzwaniu w czasie kilkunastu miesięcy od odkrycia do przybycia czarnej chmury. Bardzo interesujące w tym wszystkim są dyskusje, jakie prowadzą bohaterowie, z których dowiadujemy się o ich postępach w odkrywaniu prawdy o czarnej chmurze, teoriach na jej temat, ale również jak muszą zrewidować swoje poglądy wobec nowych informacji. Czarna chmura to bardzo dobrze napisana i przemyślana książka, będąca połączeniem naukowego thrillera z ciekawymi dyskusjami na temat pochodzenia życia i naszego miejsca we wszechświecie. Polecam nie tylko dla fanów science fiction.

Co jakiś czas świat obiega informacja o meteorycie/komecie, który/a szybko zbliża się do Ziemi a Ziemia znajduje się na jej/jego kursie kolizyjnym. Katastrofa murowana. Film nawet nakręcono. „ Armagedon” się nazywał. Heroizm się z niego wylewał, bo tam grupa ludzi zginęła wysadzając asteroidę zmieniając jej tor lotu co uratowało Ziemię. Asteroida minęła nas o włos! Chwała bohaterom! Hura.🥳 Biorąc do ręki „Czarną chmurę” co to jest o tym jak się do Ziemi zbliża i jak jej zagraża, ta chmura właśnie, ciekawa byłam rozwiązań fabularnych i technologicznych na tę trudną sytuację. Jej autor, Fred Hoyle, był naukowcem, astronomem. Jako pisarzowi przyświecała mu zasada, czytelnika uczyć i bawić jednocześnie. Także domyśliłam się, że może być trudno z tą nauką… To nie może być łatwe i przyjemne w przyswajaniu. I faktycznie nie jest. Tekst naszpikowany jest terminami naukowymi jak pola gwiezdne, tło gwiezdne, rektascensja, perturbacje planetarne, dynamika gazów, widmo, efekt Dopplera itd., itp. Obliczenia bardzo skomplikowane przedstawiono wraz z wzorami. Autor nie żyje od lat a jego książkę wznowił Rebis w serii .”Whikuł czasu”. Klasykę fantastyki czas zacząć. Czytać. W 1964 roku praktykant w obserwatorium astronomicznym, Knut Jensen, sfotografował po raz pierwszy chmurę, która rzadkością na Drodze Mlecznej nie jest, ale ta była ogromna. Ruszyła badawcza machina. Poważna dyskusja poważnych naukowców. Komputery zaczęły obliczenia. Obce ciało przybywa do Układu Słonecznego. Ile czasu zajmie mu dostanie się do Ziemi? Jakie będą tego skutki? To przecież chmura o masie większej niż Jowisz płynie od strony Oriona. Chmura jest na tyle gęsta, że pochłonie światło słoneczne. Ci robić? Co robić? Czy konieczne będą ewakuacje z półkuli północnej? Przewiduje się wzrost promieniowania i temperatury na Ziemi. Chmura może być też potencjalnie niszczycielska. Rozpoczęto optymistyczną kampanię informacyjną z zachowaniem w tajemnicy przed opinią publiczną co trudniejszych faktów. W tle rozgrywki i przepychanki polityczne światowych mocarstw. Przeczytałam książkę i muszę przyznać, że dla mojego na wskroś humanistycznego mózgu, była ona wyzwaniem. Jest dobra, bo mądra, ale poważna i trudna w odbiorze ze względu na teorie naukowe, wykresy, wzory i wyliczenia oraz wiele teoretycznych wywodów naukowych i filozoficznych. Nawet jeden z rozdziałów zatytułowano Rozważania i analizy. Myślę, że ludziom ze ścisłymi umysłami , którym bliżej do matematyki, fizyki i astronomii, ta książka może się podobać i przynieść satysfakcję, gdy podążając za wywodem i obliczeniami autora zrozumieją o co chodzi. Już nie dziwi fakt zaliczenia tego tytułu do twardej fantastyki, wszak jej treść związana jest z naukowym rygorem, z trzymaniem się faktów naukowo-technologicznych a autor dba o spójność przedstawionego świata ze współczesnym stanem nauki. Współczesnym czyli w 1957 roku.😊 Wtedy wydano ten tytuł po raz pierwszy. Za książkę dziękuję Domowi Wydawniczemu "Rebis"

„Życie to nić babiego lata...” Skwapliwie korzystam z tego, że wydawnictwo Rebis sukcesywnie proponuje kolejne tytuły z serii Wehikuł czasu. Wyśmienita okazja do poznania w szerszym zakresie klasyki science fiction, często bardzo zaskakującej i dającej do myślenia. Cieszy nie tylko poznawanie samych przygód, ale również myśli pisarskiej sprzed ponad pół wieku. Czy faktycznie od tego czasu tak wiele zmieniło się w wizjach przyszłości gatunku ludzkiego, oczywiście mając na uwadze nieunikniony postęp technologiczny i zdobycze naukowe, w krążącymi w głowie myślami o ewentualnej wizycie obcych cywilizacji na naszej planecie, pierwszego z nimi kontaktu, konsekwencjach towarzyszących temu bezmyślnych prymitywnych ambicjach, obiekcjach i strachu? To również próby odpowiedzenia na pytania związane z kondycją gatunku ludzkiego w bliższej, dalekiej lub mega dalekiej przyszłości. Przewidywanie roztacza swoisty urok, wciąga do fantastycznych rozmyślań, odkrywa ukryte głęboko w świadomości lęki, próbuje ogarnąć miejsce i znaczenie człowieka w kosmosie. „Czarna chmura” proponuje przygodę z ujęcia naukowego środowiska, toczących się dyskusji, intensyfikacji zaciekawienia, pogłębiania dociekań, wzmacniania się poczucia wyjątkowości zrozumienia, nie tyle samych zjawisk i incydentów, co kompetencji do jak najlepszego poznania i przygotowania się. Naukowcy kontra politycy, intencje ogarniające wszechświat kontra ograniczone do ziemskich problemów, wysiłki badawcze dla dobra ogółu kontra partykularne interesy krajów. Fred Hoyle wprowadza wielki sceptycyzm wobec archaicznego systemu społecznego, w przeciwieństwie do pełnej akceptacji zasług wysiłków rozumu. Obracające się koła zachowawczej machiny politycznej, stojącej twardo przy opcji zachowania ścisłej tajemnicy, należy przechytrzyć, by mieć wolną rękę w badaniu osobliwego odkrycia, konsekwencji dla Ziemi. Gigantyczny obłok międzygwiazdowy zbliża się do Układu Słonecznego, pojawia się ekstremalne niebezpieczeństwo wyrządzenia ogromnych szkód, a nawet wyginięcia gatunku ludzkiego. Tylko umysły otwarte na gigantyczne zmiany i niesamowite odkrycia gotowe są zmierzyć się z misją zdobywania informacji i ratunku dla ludzkości. Autor frapująco prowadzi wątek poświęceń w imię przetrwania, w wymiarze państwowym, ekonomicznym, prawnym, etycznym i jednostki. Czy poprzez niespodziewaną wizytę Czarnej Chmury jesteśmy w stanie dowiedzieć się czegoś o nas samych? Jak bardzo postęp technologiczny i sukces badawczy uzależniony jest od jednostek? Dlaczego trudno oddzielić to, co trywialne, ale szalenie istotne, od tego, co wyśmiewane, choć w zaskakujących okolicznościach wysuwa się na pierwszy plan? Czy chcemy pozostać wielkim ludem w małym świecie, czy staniemy się niewielkim ludem w ogromnym świecie?

Czarna Chmura, autorstwa Freda Hoyle’a, to klasyka science fiction, która łączy w sobie naukowe fakty z fikcją literacką. Opublikowana w 1957 roku, powieść opowiada o zbliżającym się do Układu Słonecznego gigantycznym obłoku międzygwiazdowym i jego potencjalnym wpływie na Ziemię. Książka ukazała się nakładem Domu Wydawniczego Rebis w ramach cyklu Wehikuł Czasu. Historia rozpoczyna się, gdy młody astronom, Thomas Marlowe, odkrywa na zdjęciach nieba dziwną ciemną plamę. Okazuje się, że jest to gigantyczny obłok pyłu i gazu, zmierzający wprost ku Ziemi. Naukowcy z całego świata gromadzą się w specjalnie utworzonym ośrodku badawczym, aby dowiedzieć się więcej o Czarnej Chmurze i jej potencjalnym zagrożeniu. Na czele zespołu staje niekonwencjonalny astronom Christopher Kingsley. Przesłonięcie słońca może wywołać niewyobrażalne zmiany na naszej planecie. W obliczu nadchodzącej katastrofy, rząd brytyjski podejmuje szereg działań mających na celu ochronę ludności. Zbudowane zostają podziemne schrony, a ewakuacja staje się coraz bardziej realna. Wszyscy ciężko pracują aby zdobyć jak najwięcej informacji o obiekcie i zminimalizować szkody. Z czasem okazuje się, że prawda o tym nietopowym zjawisku jest całkiem odmienna i zmusza naukowców do zweryfikowania swoich poglądów na temat wszechświata. Hoyle, będąc wybitnym i kontrowersyjnym astronomem, wplata w fabułę powieści wiele naukowych informacji. Opisuje m.in. strukturę obłoków międzygwiazdowych, ich wpływ na gwiazdy i planety, a także potencjalne zagrożenia, jakie mogą stwarzać dla życia na Ziemi. Jednocześnie autor nie zapomina o fikcyjnej stronie opowieści. Pośród naukowych rozważań pojawiają się wątki dotyczące ludzkich relacji, walki o przetrwanie i moralnych dylematów. Czarna Chmura porusza również głębsze pytania o naturę życia, wszechświata i miejsce człowieka w nim. Hoyle zastanawia się nad pochodzeniem życia, możliwością istnienia pozaziemskich cywilizacji i moralnymi dylematami, jakie stoją przed ludzkością w obliczu katastrofy. W efekcie to znakomita powieść science fiction, która łączy w sobie naukową rzetelność z fikcyjną fabułą. To pozycja obowiązkowa dla miłośników gatunku, a także dla wszystkich, którzy chcą dowiedzieć się więcej o tajemnicach kosmosu.

„Czarna chmura” to tytuł niezwykle wymagający. Byłam średnia z matmy i fizyki 😂. Mimo tego, że mi się podobał, boję się pisać tę opinię, ponieważ było tam tak wiele naukowych sformułowań, że nie chciałabym czegoś pomylić. Ale do rzeczy. Jeśli chodzi o ten gatunek, to bardzo rzadko po niego sięgam. Tym razem jednak chciałam spróbować i się nie zawiodłam. Wspaniale było czytać taką książkę. Pełną zawiłych sformułowań i teorii, bardzo naukową, ale i pokazującą świat nauki, polityków i ludzi siedzących na najwyższych krzesłach tego świata z zupełnie innej strony. Bardzo podobały mi się gdybania filozofów i naukowców i pokazanie wielu perspektyw, wielu innych teorii. Bardzo wiele wyniosłam z tej lektury i sporo się nauczyłam. Myślę, że może znaleźć bardzo wielu zwolenników. Niezwykle ciekawie autor przedstawia także bardzo trudny i wręcz przerażający temat. Próbuje zgłębić pewną wiedzę i zastanowić się co by było gdyby. Cieszę się, że miałam przewodnika w tych sprawach dotyczących kosmosu, bo to nie jest mój konik. Krótka ale i treściwa, pełna ciekawych bohaterów. Zdecydowanie podobał mi się pomysł i to jak autor wybrnął z pewnej sytuacji dotyczącej tytułowej czarnej chmury, uśmiałam się. W ogóle momentami było ciekawie i naukowo, a za chwile zabawnie. 7⭐️. Astronomowie dokonują odkrycia, które może zmienić bieg historii. Do Układu Słonecznego zmierza obłok międzygwiazdowy - czarna chmura. Zaczynają się obliczenia i kalkulacje.

"Czarna chmura" to książka z gatunku science fiction. Bardzo lubię bo niego sięgać, choć muszę przyznać, nie robię tego za często. Nie spodziewałam się, że ten tytuł tak mi się spodoba. Naprawdę mnie zaskoczył. Z początku na pozór dzieje się niewiele, mimo to historia wciąga. Trudno było mi się od niej oderwać. To była lektura na jeden wieczór. Chwilami język jest trudny. Nic dziwnego skoro tematyka dotyczy astronomii, kosmosu, świata nauki. Podobało mi się, że autor zamieścił różne grafiki, które przedstawiały wywody bohaterów, a także obliczenia matematyczne. Niewiele mi to mówiło, może nawet jeszcze mniej jak nie wcale. Jednak to były takie smaczki, dodawały tej historii głębi i realności. Akcja toczy się w czasach zimnej wojny. To bardzo ciekawy czas na fabułę. W stronę Ziemi oraz Słońca zmierza czarna chmura, która może zmienić klimat i utrudnić życie ludziom, a w czarniejszym scenariuszu nawet stać się zagładą dla ludzi, zwierząt czy roślin. Bohaterowie są interesujący, niezwykli, inteligentni... Poznajemy tą historię z perspektywy różnych postaci, choć to może złe określenie. Po prostu przez pewien moment historii stają się głównymi bohaterami, to z nimi poznajemy dalsze wydarzenia. Świetnie się to czytało, a jednocześnie można było zyskać ogląd na to co się działo. Doskonała lektura. Polecam!

Kolejny tom Wehikułu Czasu to kolejny klasyk, który znać warto. Świetna książka, z pomysłem, ze znakomitym stylem. Inteligentna i dobrze osadzona w naukowych odarciach i faktach. Ot kolejna, która znać warto. Nosi ona tytuł „Czarna chmura”. Fajny pomysł na kataklizm, świetne wykonanie i mocne osadzenie wszystkiego w naukowym aspekcie daje nam książkę, którą po prostu świetnie się czyta. Z emocjami, z ciekawością, z napięciem. Niby to wszystko znamy, oto do ziemi zbliża się wielki kataklizm i naukowcy chcą coś temu zaradzić, ale jednak tu jest to lepiej wykonane. To nie film Michaela Baya, choć epicko też w pewnym sensie bywa, a świetna książka, jakiej nie brak ambicji. Dlatego polecam z czystym sercem. Zabawa na poziomie, ale i po prostu dobra literatura dla ambitniejszych czytelników. Krótka, acz treściwa.

„Czarną chmurę” Freda Hoyle'a warto przeczytać ze względu na niezwykle pomysłowy koncept na zawarte w tytule zjawisko, i by przekonać się, jak rzadkie i niezwykłe może być życie w kosmosie. Polecam ja szczególnie gorąco czytelnikom, którym przypadli do gustu „Równi bogom” Isaaca Asimova.