Odyseja kosmiczna 2010 (okładka  zintegrowana, wyd. 02.2023)

Z każdym kolejnym słowem, zdaniem, rozdziałem przez „Odyseję kosmiczną 2010” płynnie przemierza się Układ Słoneczny. Arthur C. Clarke ponownie zabiera nas w okolice Jowisza i jego satelitów. Misję realizuje amerykańsko-rosyjska jednostka „Leonow”, dotyczy ona badań planety, ale również zweryfikowania wydarzeń na statku „Discovery”, który utknął przy gigancie niemal dekadę wcześniej. Nadal nie wiadomo, co stało się z Bowmanem i czy uda się nawiązać kontakt z Halem. Uczestnicy lotu mają również obserwować monolit, który pojawił się w I części. W tle polityczne przepychanki w kosmosie z chińskim statkiem „Tsien” oraz rodzinne rozterki dra Floyda. Mimo, że ta pozycja jest krótsza, na jej kartach dzieje się bardzo wiele. Wydarzenia są niezwykle ciekawe, nie sposób ich nie śledzić i nie myśleć o nich w chwilach, gdy dalej czytać nie można. Mnie zachwycają opisy kosmicznych zmagań, realiów, zachowań bohaterów. Już nie mogę doczekać się kolejnych części :)

Bardzo dobra kontynuacja poprzedniej części. Daje dużo do myślenia i czekam z wielką niecierpliwością na kolejną część.

Super. Syn mega zadowolony.

Klasyka, polecam.

Polecam

David Bowman zaginął już dziewięć lat temu. Tajemnicze okoliczności tego wydarzenia próbują zbadać dwie rywalizujące ze sobą nacje — Amerykanie i Rosjanie. Jednak w sytuacji, gdy do gry dołączają Chińczycy, dawni konkurenci postanawiają połączyć siły. Niestety, ciągle jest więcej pytań niż odpowiedzi, a frustracja rośnie. Tymczasem, Bowman nadal istnieje, a jego byt ciężko nazwać „życiem”. Istnieje, i ma do wykonania pewną szczególną misję, ważną nie tylko dla niego. Dave powraca, razem z nim HAL 9000, który przekazuje astronautom niezwykle istotną wiadomość. Lektura pierwszego tomu „Odysei kosmicznej” sprawiła mi dużo przyjemności, co jest dość zaskakujące, zważywszy na fakt, że należę do grona osób interesujących się raczej innymi gatunkami literackimi, na biografiach zaczynając. Aczkolwiek trudno przejść obojętnie wobec dzieła tak bardzo związanego z talentem Stanleya Kubricka, chociaż zdecydowanie nie chcę umniejszać kunsztowi samego Clarke’a, który był wspaniałym pisarzem. Pisarzem umiejętnie potrafiącym przeistoczyć oryginalne pomysły w swoje książki. W części drugiej „Odysei” dokonano lekkich poprawek, co miało na celu kompletne zintegrowanie literatury z filmem — a chodzi o szczegóły pokroju nazwy planety, Saturn stał się Jowiszem. Nadal uwielbiam adaptację Kubricka, lecz muszę przyznać, iż książkowa kontynuacja naprawdę mi się spodobała. Bohaterowie sprawiają wrażenie jeszcze bardziej ludzkich, z ich wewnętrznymi rozterkami, problemami natury czysto moralnej. Poza tym, rozwinięto pewne wątki, zaspokajając ciekawość czytelnika, co pozwala lepiej pojąć kwestie niewyjaśnione w poprzedniej części. Całość napisano zrozumiałym językiem, dość prostym, mimo sporej ilości teorii naukowych — nie trzeba się ich bać, zostały przedstawione zupełnie klarownie. Autor postawił przed nami również mnóstwo pytań egzystencjalnych, trudnych, a potrzebnych, wciąż obecnych, wbrew upływowi czasu. Właściwie, wydaje mi się, że seria ogółem świetnie się broni, nie tracąc na aktualności. To znakomite książki dla osób dopiero rozpoczynających swoją przygodę z literaturą popularnonaukową, chcących lepiej poznać ten gatunek. Ja już czekam na moment, gdy w moje ręce trafią części trzecia oraz czwarta. Mocno wsiąknęłam w wykreowany przez Arthura C. Clarke’a świat, tak nam daleki, a równocześnie w dziwny sposób bliski.

To była niesamowita książka!! Zachwyciło mnie to ile różnych informacji zostało przemyconych w tej powieści, jednocześnie zachęcając mnie do tego, by sprawdzać podczas czytania, czy te informacje są prawdziwe (w końcu została ona wydana w 1982r.!!). Jak sam Clarke wspomina na początku książki - jest to kontynuacja filmu Kubricka, do którego wspólnie napisali scenariusz, także nastąpiły pewne zmiany w fabule. Na szczęście wszystko jest wyjaśnione w samej powieści i brakujące (a raczej różniące się fragmenty) zostały w odpowiednich momentach przytoczone. Nie mamy więc dryfującego statku "Discovery" w pobliżu Saturna, lecz akcja przenosi się w okolice największej planety w naszym Układzie Słonecznym - czyli Jowisza. Wysłany tam nowy statek z załogą ma zbadać olbrzymi monolit oraz sprawdzić, czy da się przywrócić HALa 9000 do sprawności. Misja ma też za zadanie odkryć gdzie zniknął ostatni członek załogi Discovery, jednocześnie starając się zebrać jak najwięcej informacji o księżycach Jowisza. Autor pisząc tę powieść wspomagał się najnowszymi w ówczesnych czasach badaniami i hipotezami naukowymi. Wiele z tych pomysłów wykorzystał w powieści (np. koncepcję o życiu na jednym z księżyców Jowisza, o czym w dzisiejszych czasach również dużo się dyskutuje). Jestem też pod wielkim wrażeniem, w jak przystępny sposób jest ta historia opisana. Jeszcze kilka lat temu wzbraniałam się przed sci-fi myśląc, że nie przebrnę przez hermetyczny, naukowy język. Jakże się myliłam!! Nie tylko niesamowicie wciągnęła mnie ta powieść, ale jeszcze zachęciła do poszerzania swej wiedzy z zakresu astronomii i astrofizyki. Teraz, po przeczytaniu tej części, zastanawiam się jak to co wydarzyło się w ostatnich rozdziałach mogłoby wpłynąć na naszą Ziemię... I może nie jestem najlepsza z matematyki, nie jestem w stanie wyliczyć pierwszego punktu Lagrange'a jak to zrobił autor, jednak cieszę się, że czytając tę powieść dowiedziałam się wielu ciekawych rzeczy o naszym Układzie Słonecznym. Owszem, kilka fragmentów, których akcja dzieje się na Ziemi było dla mnie nudniejszych, ale na szczęście nie było tego zbyt wiele ;) Polecam gorąco tę powieść nawet tym, którzy boją się sci-fi!

„Umysł ludzki cechuje zadziwiająca zdolność adaptacji i niewiele trzeba czasu, aby coś niezwykłego stało się dlań całkiem powszednim.” Przyjemne science fiction, które w aspekcie przygody wciąż potrafi wciągnąć i skłonić do refleksji. Natomiast, kiedy spojrzy się na naukowy aspekt powieści, zdajemy sobie sprawę, jak wiele ludzkości udało się nowych rzeczy dowiedzieć i zbudować od lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku, a przy tym stworzyć nowy (nie)porządek polityczny na globie. Arthur C. Clarke imponuje szczegółowością wizjonerskich domniemań i przewidywań na potrzeby znakomicie skonstruowanej fantastyki. Kosmiczne podróże sięgające dalekich przestrzeni w Układzie Słonecznym, niepewne i zawodne, ale pionierskie i odkrywcze, składające się na lepsze zrozumienie świata i samego gatunku ludzkiego. Pojemność pojęcia Obcy wykorzystana w intrygującym i niejednoznacznym ujęciu, coś ekstremalnie osobliwe i umykające pojmowaniu, a przy tym śmiałe i świeże. Siła napędowa uaktywniająca rozwój nie jednej, a ciągu cywilizacji. Znaczenie Ziemi w oczach ludzkości skontrastowane z postrzeganiem planety przez inne istoty myślące. Zamknięcie i otwarcie kosmicznych cykli wyjętych spod władzy czasu. Frapujące nici fabuły zachęcają do rozmyślań w kalibracji perspektyw, ale również dostarczają czystą przygodę związaną z realizacją niebezpiecznej misji. Statek kosmiczny „Discovery” wymyka się stabilnej orbicie jowiszowej, trzeba uruchomić nową wyprawę, aby odzyskać ogrom bezcennych informacji z jego komputera, poznać okoliczności śmierci czworga ludzi i tajemnicy zapodziania się jednej osoby, bez wieści gdzieś pośród księżyców Jowisza. Rosjanie i Amerykanie decydują się na wspólne przedsięwzięcie na pokładzie statku Kosmonauta Aleksiej Leonow, ale nieoczekiwanie i Chińczycy pracują nad zbudowaniem własnego pojazdu Tsien. A w tle intrygujące i niepokojące monolitowe zagadki, ogromne czarne płyty opierające się wszelakim znanym ludziom metodom badawczym. Bookendorfina

Odyseja Kosmiczna 2001 Kubricka to klasyk kina science fiction. Może się wydawać, że jest to adaptacja książki Arthura C. Clarke’a, ale warto podkreślić, że powieść powstawała równolegle z filmem, do którego Clarke pisał scenariusz. Niedawno nakładem Domu Wydawniczego Rebis słynne dzieło Clarke’a pojawiło się w ramach serii Wehikuł Czasu. Teraz przyszedł czas na jej kontynuację – Odyseję Kosmiczną 2010. Akcja książki rozgrywa się dziewięć lat po tragicznej misji statku kosmicznego Discovery. W kierunku Jowisza wyrusza kolejna misja. Złożona z astronautów amerykańskich i rosyjskich. Ma na celu zbadanie statku i pamięci pokładowego komputera HAL-a 9000. Jednak nie tylko oni pragną poznać tajemnicę Dawida Bowmana. Równolegle do nich w kierunku statku rusza ekspedycja chińska. Rozpoczyna się wyścig z czasem. Kontynuacja hitu Clarke’a daje nam kilka odpowiedzi na pytania, które stawiał sobie czytelnik po zakończeniu Odyseji Kosmicznej 2001. Szczególnie co kryło się za monolitami na Księżycu, czy co stało się Bowmanem? I chyba najistotniejsze pytanie, które można było sobie postawić. Co kierowało HAL-em i jaka była motywacja komputera? Odyseja Kosmiczna 2010 jest mocną i dobrą kontynuacją wymownie przedstawiającą miejsce człowieka we wszechświecie. Wypełniona niemal epicką formą i romantyczną przestrzenią stanowi monumentalne osiągnięcie Clarke’a. Kosmiczna w swoim rozmachu nie tylko z nazwy. Kolejna odsłona Wehikułu Czasu jest wciągającą i płynną lekturą, pozwalającą przenieść się czytelnikowi do całkiem odmiennego świata. Można odbyć podróż po Układzie Słonecznym bez wychodzenia z domu. Idealne połączanie science i fiction. Wymiar fantastyczny perfekcyjnie uzupełniany jest przez naukową rzeczywistość. Pozycja obowiązkowa dla fanów fantastyki.

2⭐️/5 Na początku myślałam, że to idealna książka dla mnie. Kosmos, misja, wyścig z czasem. Jednak z każdą stroną coraz mniej mi się podobało. Prawie nic nie wiedzieliśmy o bohaterach, trudne słownictwo przez co wymagało naprawdę dużo skupienia by ją zrozumieć. Oprócz tego czasami były wzmianki o rzeczach, które nie dotyczyły tematu i wtrącały z akcji. Było też sporo nazw maszyn i nazw własnych. Zakończenie nie podobało mi się i po takiej ciężkiej przeprawie liczyłam na coś lepszego. To zdecydowanie książka dla osoby, która przeczytała już dużo science fiction.