Aleja potępienia (okładka  zintegrowana, wyd. 05.2019)

Jeżeli ktoś szuka lekkiego SF na jeden lub dwa miłe wieczory, to jest to właśnie taka książka. Szybko i płynnie postępująca akcja jest bardzo wciągająca, a barwne opisy świata wprost przenoszą czytelnika na postapokaliptyczną trasę między LA a Bostonem.

Aleja to genialne opowiadaniewielkiego Zelaznego.Atmosfera ksiazki Nie pozwala zapomiec o zadnym kawalku erotic pzrez nowe USA.Przeczytaj koniezcnie!,,,

Może te 40 lat temu Aleja Potępienia robiła wrażenie. Mnie zawiodła po całości, miałem wrażenie jakbym czytał rozwleczone opowiadanie.

Ok, chociaż spodziewałam się czegoś bardziej wciągającego.

Trochę słabe zakończenie wg mnie

Super!

Roger Zelazny to jeden z najsłynniejszych pisarz z nurtu science fiction. Jego dzieła przetłumaczono na wiele języków. O jego talencie nie świadczy sześć nagród Hugo i trzy Nebula. Autor ponad 50 powieści, oraz wielu opowiadań. Dla mnie najbardziej znany ze swojego cyklu „Kroniki Amberu”, czy też „Deus Irae” - którą to powieść napisał z kolejną legendą czyli Philipem Dickiem. Ostatnio wpadła w moje ręce książka nosząca tytuł „Aleja potępienia”. O książce można dowiedzieć się że: Czort Tanner, brutalny członek gangu motocyklowego, otrzymuje szansę odkupienia swych win. Na wschodzie wybuchła epidemia i ktoś musi dostarczyć szczepionkę z Los Angeles do Bostonu. Tanner rusza Aleją Potępienia, by mierzyć się z promieniowaniem, gniewem natury, zmutowanymi zwierzętami i jeszcze gorszymi niż one ludźmi. Zachęcam do lektury. Klasyczna powieść drogi przywodząca od razu na myśl Mad Maxa. Ciekawi bohaterowie i ich próba przetrwania w odmiennych świecie. Człowiek rusza w drogę, a na przeszkodzie stoi mu nie tylko zabójcze promieniowanie, czy zmutowane zwierzęta i owady, ale i inni ludzie. W tym świecie zasady praktycznie nie istnieją, a zwycięzcą może być tylko ktoś silniejszy. Jako że nie mam w zwyczaju zagłębiać się zbytnio w rozważania co autor chciał powiedzieć – powiem tylko jedno – na pewno warto. Książka ta powstała z opowiadania, które Zelazny napisał w latach 60.

Przeczytałem Aleję Potępienia jeszcze w formie zeszytowej z Fantastyki. To były piękne czasy. Książka ta została w moim sercu do dzisiaj. Absolutna klasyka gatunku Post Apo. Polecam.

Jest to zaledwie dwustu stronicowa książka, która dziś uważana jest za klasykę literatury postapo i bez której wiele filmów i książek nie byłoby takich samych. Jest to powieść krótka, minimalistyczna i oszczędna w słowach. Opisy są tutaj nieliczne i pokazują świat, jaki pozostał po nuklearnej wojnie. Nie znajdziemy tutaj jednak żadnej wzmianki o genezie wojny, nie wiemy praktycznie nic poza tym, co widzi Tanner na trasie swojego przejazdu i jednocześnie wiemy bardzo mało o funkcjonowaniu enklaw ludzkości. Nasuwa się zatem cała masa pytań, które autor pozostawia bez odpowiedzi. Dla fanów postapo Aleja Potępienia Zelaznego może wydać się zbyt prosta i oszczędna w słowach, ponieważ współcześnie wiele książek z tego gatunku szczegółowo tłumaczy jak ludzie przetrwali, jak żyją, co jedzą i tak dalej. Nie jest to bynajmniej błąd, lecz celowy zabieg autora. Zelazny chciał byśmy sami zinterpretowali to, co widzimy, dopowiedzieli brakujące informacje, dzięki czemu każdy tę książkę odbierze w inny sposób i będzie miała dla niego inny wydźwięk. Tytułowa Aleja Potępienia jest to bliżej nieokreślony zasięgiem teren, na którym występuje liczne anomalie pogodowe - potężne huragany ścinające wierzchołki gór, czy potężne burze rozrzucające ogromne kawałki skał wszędzie dookoła. Nie brakuje śladów po bombach i zabójczego promieniowania. Fauna również uległa zmianie i na swojej drodze Tanner spotka zmutowane węże, nietoperze i pająki, które są niekiedy naprawdę gigantyczne. Stanowią one śmiercionośne niebezpieczeństwo dla kierowców i ich aut. Te przypominają małe czołgi, wyposażone wyrzutnie rakiet, miotacz płomieni i karabiny. Jednak i to może okazać się za mało na to, co czyha na nich na Alei Potępienia. Czort Tanner, jak jego imię wskazuje, nie jest pozytywnym bohaterem. Były członek gangu motocyklowego, który zabił kilka osób i obrabował wiele innych. Odsiadując wyrok, dostaje szansę wymazania wszelkich win, ale próba przejazdu przez Aleję Potępienia jest praktycznie równoznaczna z popełnieniem samobójstwa. Pomimo tego, Czort podejmuje się zadania, choć nie uśmiecha mu się to wcale. Na początku może wydawać się złym człowiekiem, który nikogo nie szanuje, szuka możliwości ucieczki, ale zmienia się to w trakcie jego podróży i spotkań z ludźmi. Po pewnym czasie zaczyna widzieć sens misji, która spoczęła na jego barkach. Bynajmniej nie staje się dobry, swoją zmianę i chęć ukończenia misji tłumaczy ciekawością, ale również chęcią mierzeniem się z własnymi ograniczeniami. Jest to dość skomplikowana postać, która chwilami sama siebie zaskakuje swoimi uczynkami i wypowiedziami. Choć Czort jawi się bardziej jako antybohater, to trudno go nie polubić za jego swobodę i sposób bycia. W tak szlachetnej misji, uratowania być może jednej z ostatnich enklaw ludzkich, widzielibyśmy zupełnie inną osobę. A jednak Zelazny udowadnia, że tylko taka osoba jak Czort jest w stanie sprostać całemu złu, które jest na Ziemi. Aleja Potępienia jest to powieść droga, przedstawiająca podróż Czorta Tannera przez spustoszoną Amerykę po wojnie nuklearnej. Oszczędna w słowach, z niezwykłą kreacją postnuklearnego świata z anomaliami pogodowymi i zmutowanymi stworzeniami. Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Rebis! hrosskar.blogspot.com

ZELAZNA KLASYKA Odkąd Rebis wystartował z serią wydawniczą „Wehikuł czasu”, kolejnych jej tomów wyczekuję, jak rzadko jakich książek, znów czując się niczym tamten nastoletni ja, który dopiero odkrywał rozległy świat literackiej fantastyki. Jest bowiem coś takiego w doborze artystów, tytułów i nawet samym wydaniu, co sprawia, że mam ochotę dorwać w swoje ręce każdą kolejną część. Co ważniejsze jednak, wszystkie z nich zachowują naprawdę rewelacyjny poziom, jakiego najczęściej brak współczesnej fantastyce. I tak samo jest z „Aleją Potępienia” Rogera Zelaznego. Co prawda jest to najsłabsza z dotychczas wydanych w serii powieści, ale to i tak kawał bardzo dobrej opowieści nie tylko dla miłośników post apo. Członek gangu motocyklowego i szansa na odkupienie. W spustoszonym wojną atomową świecie Czort Tanner staje przed okazją mogącą odmienić jego życie. Na wschodzie Stanów Zjednoczonych, które zmieniły się w zbiorowisko enklaw ludzkich niedobitków, wybuch epidemia. Szansą dla przetrwania mieszkańców staje się szczepionka, ale ktoś musi przewieźć ją z Los Angeles do Bostonu – trasą nie przypadkiem noszącą miano Alei Potępienia. Tego właśnie dokonać ma Tanner, a, jak się można domyślić, zadanie będzie koszmarne. Wojna wypaczyła wszystkie istoty żywe, ale wciąż to ludzie pozostają najgorszym, na co może natknąć się Czort… Roger Zelazny to jeden z tych klasyków, z którymi jakoś nie miałem za wiele do czynienia. W tym momencie właściwie mogę przypomnieć sobie tylko jedną powieść jego autorstwa, którą przeczytałem. Była to „Ciemna październikowa noc”, historia mająca stanowić wariację na temat Kuby Rozpruwacza, ale pomieszaną z mitologią zahaczającą niemalże o Cthulhu – lektura okazała się niezła, ale niestety nie powaliła mnie na kolana. Inaczej rzecz ma się z „Aleją Potępienia”. Owszem, to też nie jest wybitna książka, ale jednocześnie to pozycja naprawdę na poziomie, dobrze pomyślana, choć prosta, ale w tej prostocie właśnie tkwi jej siła. Pierwotnie to nie była powieść, a nowela. Na rozdmuchanie całości do długiej formy narzekali zarówno krytycy, chwalący krótszą wersję, jak i sam autor, który tekst rozwinął na żądanie swojego agenta. Nie ma co ukrywać, że owo rozwijanie jest widoczne, ale i tak to kawał dobrej książki. Oldschoolowej, ale w dobrym tego słowa znaczeniu. I zdecydowanie lepszej, niż większość współczesnej literatury postapokaliptycznej, choć przecież „Aleja” jest rzeczą nieskomplikowaną i przy okazji także niewymagającą. To po prostu kawał udanej opowieści akcji osadzonej w niegościnnym świecie przyszłości. Coś w sam raz dla miłośników „Mad Maxa” (warto tu zauważyć, że „Aleja” powstała już w roku 1967, a dekadę później doczekała się filmowej adaptacji). Zresztą całość przypomina połączenie „Mad Maxa” właśnie ze „Swobodnym jeźdźcem”, czyli dziełami, które dopiero miały nadejść. Czy Zelazny był inspiracją w szczególności dla tego pierwszego, trudno rozsądzić, skoro twórcy na ten temat milczą, ale pod wpływem „Alei Potępienia” powstało wiele najróżniejszych dzieł, łącznie z jednym z komiksów z serii „Sędzia Dredd”. Przede wszystkim jednak po dziś dzień rzecz robi spore wrażenie, serwując kawał dynamicznej, świetnie napisanej lektury – po prostu żel… zelaznej klasyki – którą pochłania się na raz. Polecam.