Poszlaka (okładka  miękka, wyd. 11.2023)

"Musiała zatopić się w tej dotkliwej samotności, w pojedynkę poradzić sobie z nagłym poczuciem straty i wyobcowania." Nadszedł czas na finałowy tom serii "Kamieniec" spod pióra Sylwii Bies i przyznaję, że trudno jest się rozstawać z bohaterami. Mimo iż nie jest to pozytywna historia, to śledzenie wydarzeń w niej zawartych jest angażujące i emocjonalnie przyciąga jeszcze bardziej do lektury. Życie po stracie rodzica jest zawsze trudne. Zwłaszcza, jeśli stosunki między rodzicem a dzieckiem nie należą do łatwych i nadchodzi czas, że zaczynają się poprawiać. Rozalia stara się odnaleźć w nowej rzeczywistości, choć nie jest to łatwe. Jej motywacją jest odnalezienie ojca i szukanie odpowiedzi na pytania, które ją dręczą. W międzyczasie w Kamieńcu zostają znalezione zwłoki kobiety. Nowe śledztwo sprawi, że życie funkcjonariuszy czekają zmiany, o których nawet nie śnili. "Poszlaka" to powrót Sylwii Bies do gatunku thrillera. Znajdzie się tu elementy kryminalne, natomiast większa uwaga zwrócona jest w stronę bohaterów i tego, co dzieje się w ich głowach. Widać różnicę między finałowym tomem, a poprzednimi, natomiast styl i emocje pozostają te same, co pozytywnie wpływa na odbiór książki. Sylwia Bies zwraca uwagę czytelnika poprzez zachowania bohaterów i zmusza do odpowiedzi sobie na pytanie: czy w każdym z nas drzemie zło? Czy nawet wtedy, gdy myślimy, że nasza motywacja jest dobra, zło można w jakikolwiek sposób usprawiedliwić? Trudne jest to pytanie i przyznaję, że do tej pory nie znalazłam satysfakcjonującej odpowiedzi. "Poszlaka" zamyka wątki poruszone w pierwszym i drugim tomie serii. Wybory, których dokonują bohaterowie, nie są łatwe i mogą doprowadzić do wielu ludzkich dramatów. To zagłębianie się w ludzką psychikę i towarzyszące temu emocje nie pozwalają odejść od lektury. Czytałam książkę w każdej wolnej chwili, dzięki czemu udało się ją szybko przeczytać. Klimat "Poszlaki" jest niepokojący i od początku czuć, że nas czytelników będzie czekał duży ładunek emocjonalny. Aby w pełni zrozumieć motywacje bohaterów, zachęcam do sięgnięcia po serię "Kamieniec" w odpowiedniej kolejności. Bardzo polecam i liczę, że Sylwia Bies zaskoczy jeszcze niejedną tak wciągającą serią.

„Sny o potędze” psychopaty. Wyreżyserowany spektakl, którego finał oglądamy. Za chwilę skończy się ta gra pozorów, popis łamania zasad. Pozostanie rzeczywistość, kres przyjemności, wyższa konieczność- niezależnie od okoliczności, by nie zniszczyć swojej przyszłości. Wbrew przyjemności – bo w okowach niepewności… . To już finał trylogii kryminalnej z Kamieńcem w tle. Nie polecam czytać bez znajomości poprzednich części. Ciężko docenić wtedy warstwę psychologiczną, przemianę bohaterów niektórych. Zatopionych w dotkliwej samotności, ciemności, poczuciu straty i wyobcowania. Obiektywnie spojrzeć na ich próby oswajania rzeczywistości, leczenia traum i niezagojonych ran. „Szczątki nadziei rozpływają się w niebycie”, poszlaki wygrywają ze zdrowym rozsądkiem. Być może ta walka z góry skazana jest na porażkę. . Zaskoczyły mnie tutaj pewne fabularne rozwiązania. W głowie wykluło się kilka możliwych dróg. Żadna z nich nie okazała się tą właściwą. Patrząc na destrukcyjne zachowania bohaterów, czułam ich ból – kiedy świadomość podpowiada, że każda z podjętych decyzji jest zła. I że tutaj nie będzie szczęśliwego finału. Potęgowało to emocje, by potem wszelką nadzieję na inną - bardziej szczęśliwą opcję- zabrać i zamienić w pył. . Tak – więcej tutaj thrillera psychologicznego niż kryminału klasycznego. Więcej grania na emocjach, niż spektakularnych zdarzeń. Ale tych także nie brakuje. Nie zabraknie też refleksji. Bo zło wrzucić można zawsze do jednego worka. Ale ocenić ? Spojrzeć przez pryzmat doświadczeń sprawcy, prześledzić każdy etap jego drogi ku otchłani ? Wejść w czyjąś skórę, by poszukać zrozumienia tam, gdzie ciągłe poczucie niezrozumienia ? Wtedy nic nie wydaje się ani proste, ani oczywiste. Zżyłam się z bohaterami. Ciężko się rozstawać teraz, a czas wyczekiwania zamienić na czas podsumowania. Ale podsumować trzeba. Seria „Kamieniec” to mozaika człowieczych traum – nieprzepracowanych, stygmatyzujących, często obezwładniających. Nikłe jednak światło w tunelu. Nie każda poszlaka to już jest dowód, a nadzieja umiera zawsze ostatnia. Polecam całą serię. https://www.instagram.com/ananke144_czyta/

„(…) tęsknota i wyrzuty sumienia idą w ślad za człowiekiem, niezależnie od tego, jak daleko będzie próbował przed nimi uciec”. Kończę ten rok wyjątkową książką. Finałowy tom trylogii „Kamieniec” trzyma wysoki poziom, spina wszystkie wątki i dostarcza wielu emocji. A zaczęło się od „Sygnatury”, gdzie Autorka zaskoczyła wszystkich swoją kryminalną odsłoną. Poczęstowała czytelnika ciekawą intrygą i nietuzinkowymi portretami psychologicznymi bohaterów. Sprytnie dawkując emocje, niewinnie zaszczepiała ciekawość i zaintrygowała fabułą, po czym z rozmysłem wyprowadziła w stan niepokoju i sprawiała, że poznanie autorskiej prawdy każdego z bohaterów stało się priorytetem. Potem przyszedł czas na „Toksynę”, gdzie rozpędzona akcja pędziła jak szalona nie pozwalając ciekawości na zbyt długie przerwy w czytaniu. Było mrocznie, tajemniczo, nieprzewidywalnie. Autorskie rozmyślne dawkowanie emocji i przemycanie w fabule ważnych prawd, dotykanie naprawdę trudnych tematów – słało się znakiem rozpoznawczym Autorki. To, że na końcu z premedytacją porzuciła Ona czytelnika z potokiem myśli i ogromnym apetytem na ciąg dalszy.. no cóż, trzeba było Jej jakoś wybaczyć, bo.. w końcu przyszła pora na „Poszlakę”. Wracamy zatem do Kamieńca, z pozoru spokojnego, małego miasta na południu kraju, które kryje wiele tajemnic.. I tak, znów ktoś poczuje wyjątkowo uzależniający smak zabijania, ktoś inny zostanie okradziony z paru złudzeń, z kogoś zadrwi rzeczywistość, ktoś zbierze zasłużone oklaski za „pewien artystyczny performance” czy „społeczną manipulację”, ktoś będzie musiał zawalczyć o czyjeś życie, ktoś oswoić teraźniejszość, a zupełnie ktoś inny – odkryć różnicę pomiędzy zwykłym przypadkiem, a przeznaczeniem i dostrzec sieć niewidocznych gołym okien połączeń oraz znaleźć wspólny mianownik kilku spraw.. I to czytelnik będzie musiał zważyć, czy szlachetne pobudki, w pewnych okolicznościach, mogą usprawiedliwić zbrodnię.. „Sygnatura”, „Toksyna”, „Poszlaka” – znakomita seria thrillerów kryminalnych poleca się dla wielbicieli gatunku i nie tylko🔥.

Wróciłam do Kamieńca, do trzeciego a zarazem ostatniego tomu zamykającego tę serię. Trudno jest mi się rozstać z bohaterami, szczególnie, że autorka postarała się żeby były wyraziste i nie było łatwo o nich zapomnieć. Rozalia próbuje stanąć na nogi po śmierci matki, jej zdaniem policja nie za bardzo angażuje się w śledztwo, więc stara się badać wszelkie poszlaki na własną rękę. Jest jej przykro, iż jej własna przyjaciółka Dominika nie zadzwoniła do niej, nie pojawiła się na pogrzebie, tylko Miłosz wie co dzieje się z jego siostrą, ale nie może nic powiedzieć, jeśli chce zobaczyć Dominikę żywą. Do tego na przystanku spacerowiczka znajduje zwłoki kobiety, łudząco podobnej do matki Rozalii, atmosfera zaczyna gęstnieć, a nad Kamieniec znowu nadciągają czarne chmury. Tą częścią byłam zaskoczona bardziej niż dwoma poprzednimi, nie mogę spojlerować, więc nie zdradzę który z bohaterów tak mnie zaskoczył, był to ten, którego nawet bym nie podejrzewała. Sylwia robiła mi niezły mętlik w głowie, to było tak dobre i trzymające w napięciu, że nie chciałam żeby się kończyło. W poprzednich częściach było więcej morderstw, w trzeciej części jest więcej wątków psychologicznych co dodaje większego smaczku, mogłam jeszcze bliżej poznać bohaterów, mimo iż wydaje się, że w trzeciej części powinnam się już ich dobrze znać. Zaskoczenie wbija w fotel i jest idealnym zwieńczeniem całej serii. Jeśli macie ochotę na przygodę w Kamieńcu a polecam bo naprawdę warto, zacznijcie od pierwszego tomu, tu nie da się czytać od końca, ani środka, losy bohaterów cały czas się splatają i jeśli chcecie wiedzieć dlaczego jeden morderstwo popycha do kolejnego musicie zacząć od początku.

W pobliżu nowo powstającego osiedla przypadkowa spacerowiczka odkrywa zwłoki kobiety. Znaki pozostawione przez zabójcę sugerują, że zbrodni mógł dokonać ,,Artysta". Czyżby w Kamieńcu pojawił się jego naśladowca? Policjanci rozpoczynają śledztwo. Chciałby w nie w pełni zaangażować się Miłosz, ale jego głowę zaprząta myśl, że musi odnaleźć swoją siostrę. Również Rozalia próbuje odnaleźć się po śmierci matki. Kiedy zabiera się za porządkowanie jej rzeczy, w oko wpada jej srebrne pudełko, którego zawartość okazuje się dla niej szokująca. Czy Dominika żyje? Co Agata Różycka ukrywała przed córką? Czy w Kamieńcu wreszcie zapanuje spokój? Poznajcie finałowe losy bohaterów ,,Sygnatury" i ,,Toksyny". Jest takie powiedzenie ,,Koniec wieńczy dzieło" i śmiało mogę je podpiąć właśnie pod ,,Poszlakę", bo jest ona idealnym spoiwem zamykającym cały cykl o Kamieńcu. Chociaż nie mamy tu pędzącej akcji, to autorka ,,uprzejmie" pozwoliła nam pognerać w głowach naszych bohaterów. Poznajemy więc ich myśli, przemiany, rozterki. Patrzymy na problemy, na błędy, które popełniają i dzięki temu możemy się z nimi identyfikować. ,,Poszlaka" przestaje być tylko fikcją. Staje się elementem rzeczywistości, która dzieje się u naszych przyjaciół i którą przeżywamy razem z nimi. Fabuła jest dokładnie przemyślana, a autorka stopniowo buduje napięcie, by na sam koniec rzucić niektórych na żer. Dynamiczny finał budzi ekscytację i powoduje szybsze bicie serca, by w pewnej chwili zamienić się w smutek i wściekłość. Droga Pani, tak się nie robi! To było genialne zwieńczenie całej trylogii Kamieniec i ja sama lepiej bym tego wszystkiego nie wymyśliła. Dlatego ogromnie polecam!!!

Rozalia Różycka przeżywa żałobę po śmierci swojej matki Agaty. Próbując wyjść z ogarniającej ją depresji, podejmuje decyzję o wytępieniu zabójcy jej rodzicielki. Miłosz Szatkiewicz odchodzi od zmysłów próbując odnaleźć zaginioną siostrę. A na jednym z kamienieckich osiedli kobieta spacerująca z psem odkrywa zwłoki na przystanku. Na miejsce przyjeżdżają policjanci i prokurator i rozpoczynają się normalne procedury, tylko jest jeden problem...denatka bardzo przypomina zamordowaną Agatę Różycką. W trakcie czynności, odnaleziony zostaje portfel byłego naczelnika Jacka Głucha, którego łączyła relacja z Agatą. A wisienką na torcie w tej całej sytuacji jest fakt, że zamordowana kobieta ma na ciele takie same znaki jakie zostawiał Artysta na swoich ofiarach. Kto zakodował kobietę z przystanku ? Czy śmierć Agaty i tajemniczej denatki coś łączy? Co z tym wspólnego ma Jacek Głuch? Jak rozwinie się śledztwo Rosi R? Do czego posunie się Miłosz by ratować siostrę? "Poszlaka" to trzecia i ostatnia część cyklu Kamieniec Sylwii Bies i muszę przyznać, że daje do myślenia o wiele bardziej niż dwie poprzednie części czyli "Sygnatura" i "Toksyna". Do czego jest zdolny człowiek by ratować bliskich ? Gdzie przebiega granica dobra i zła? W tej części wyjaśniają się wszystkie tajemnice bohaterów. A mnie jest szkoda, że to już ostatnie spotkanie z bohaterami tej serii i że to koniec historii aspiranta Miłosza Szatkiewicza bo był to mój ulubiony bohater.

Jaki powinien być finał trylogii, która porwała tysiące czytelników? Zaskakujący? Refleksyjny? Nieoczywisty? Tak! Życie bohaterów z Kamieńca rozpadło się na kawałki. Stoją przed ścianą beznadziei, która nieuchronnie zgniata ich sumienia. Muszą wybierać, a podjęte decyzje prowadzą ich przez mroczny labirynt, na którego końcu czeka bezwzględna konfrontacja z własnym losem. Czy potrafią odnaleźć wyjście z tej opresyjnej rzeczywistości, czy też skazani zostaną na życie w cieniu osobistych koszmarów? Poszlaka to opowieść o genezie zła, które jest w stanie zawładnąć każdym i uczynić go innym człowiekiem. Nikt z nas nie ma pancerza chroniącego przed złem.Przekonacie się, że potrafi zmienić oblicze najszlachetniejszego człowieka. Sylwia Bies rozbija lustro naszych wyobrażeń. Pokazuje, że zła nie da się kontrolować, ani nad nim panować. Raz uwolnione, prędzej czy później przejmuje władzę nad człowiekiem. Zobaczycie, jak samo obcowanie ze złem potrafi przeobrazić człowieka. Jednego dnia z nim walczy, by w kolejnym samemu się go dopuścić. Można zaplanować wiele składników zbrodni, ale ludzkie emocje i reakcje często pozostają nieprzewidywalne. To one zmieniają bieg wydarzeń.

Kamieńcem po raz kolejny wstrząsa zbrodnia. Odnalezione ciało kobiety łudząco przypomina dzieło Artysty. Czy ktoś ośmielił się kontynuować jego dzieło? To, co niewyjaśnione stało się jasne i spięło klamrą wszystkie wydarzenia z trzech tomów. Sylwia nie poszła łatwą ścieżką, nie dała taryfy ulgowej swoimi bohaterom. Zderzyła ich z niełatwą rzeczywistością i nakłoniła do trudnych decyzji. Czy każda okaże się tą właściwą? Jeśli wydaje Wam się, że po przeczytaniu dwóch poprzednich tomów w pełni znacie bohaterów, to jesteście w dużym błędzie. Takiego zwrotu akcji zupełnie się nie spodziewacie, jednocześnie daje on duże pole do refleksji nad moralnością. Traumatyczne doświadczenia zaburzają właściwe pojmowanie dobra i zła, ale jak daleko można przesunąć granicę? Jak sama autorka przyznaje, "Poszlak" to bardziej psychologiczna niż kryminalna gra. Mnie to jak najbardziej pasuje, więc jestem w pełni usatysfakcjonowana i oczywiście ogromnie polecam.