Bal szalonych kobiet (okładka  twarda, wyd. 09.2021)

kocham klimat Paryża i całą książkę kocham kocham kocham

Ciekawy pomysł, gorzej z wykonaniem :/

Na początek zadaj sobie pytanie - jaka jesteś? Czy masz swoje zdanie, które często wypowiadasz na głos? Nie boisz się sprzeciwić woli mężczyzny? Starasz się być samodzielna? A może za bardzo opłakujesz każde miłosne potknięcie? Jeśli choć na jedno z tych pytań odpowiedziałaś twierdząco to zapewne w 1885r. byłabyś pacjentką szpitala Sapletierie. Krok kolejny - diagnoza. Tu podczas rozmowy wstępnej zostaniesz zaklasyfikowana do jednej z grup jako histeryczka, melancholiczka lub epileptyczka. Później już czeka dostosowanie odpowiedniej kuracji, a jest w czym wybierać od pasów zaciskających jajniki, po ciepłe metale wprowadzane do miejsc intymnych, hipnozę, czy psychotropy. Przekraczając progi tego miejsca żegnaj się z nadzieją na rychłe wyjście. To coś pomiędzy więzieniem, a domem dla wariatów- marne szanse na wolność. To nie żadna bajka, to rzeczywistość nakreślona w debiutanckiej powieści "Bal szalonych kobiet". Paryż XIX wieku nie był ani okresem, ani miejscem sprzyjającym kobietom. Tu prymat wiodą mężczyźni, a płeć piękna całkowicie pozbawiono życia publicznego, wszelkie salony i rozrywki to tylko dla panów. Albo była posłuszna i całkowicie podporządkowana mężowi, albo lądowała w szpitalu Sapleterie. Z tego miejsca żadna kobieta nie wróciła. To coś pomiędzy więzieniem, a domem dla wariatów- marne szanse na wolność. Autorka znakomicie opisała tu dramat kobiet, którym odebrano wolność, uczucia, wolną wolę i uczyniono z nich wyłącznie obiekt obserwacji, ciągłych badań. Mamy tu historię opowiedzianą przez trzy kobiety: wtrąconą do szpitala przez własnego ojca Eugenie, asystentkę doktora Genevive oraz pacjentce Salpetiere Louise. Choć nic na początku nie wskazuje, to jednak drogi tych trzech bohaterek zostaną w powieści umiejętnie połączone. Nieudacznice, chore i obłąkane - to już nie kobiety w pełnym tego słowa znaczeniu. Zamknięte murami szpitala wariatki zaczęły wzbudzać w mężczyznach coraz większe zainteresowanie. Z tej fascynacji zrodził się pomysł organizowania corocznego balu kostiumowego w śródpościu, na który przybywali specjalnie zaproszeni goście z elity paryskiej. Ten bal będzie jednak inny niż poprzednie, a rok 1885r. zapamięta się jako zarzewie pewnego buntu. Dziś szpital; wygląda na spokojne miejsce, ale duchy tych wszystkich udręczonych kobiet wcale go nie opuściły. Aż się tu roi od zjaw, głośno od krzyków. Ta opowieść pokazuje, że koniec życia wcale nie oznacza końca istnienia. Czytajcie. Warto.

"Bal szalonych kobiet" Victoria Mas Eugénie posiada dar widzenia dusz bliskich zmarłych. Pewnego razu ujawnia swoją moc przed babcią, która o wszystkim donosi ojcu dziewczyny. Zostaje ona uznana za obłąkaną, chorą psychicznie i zamknięta w szpitalu psychiatrycznym Salpêtrière, w którym trwają przygotowania do corocznego balu. Wkrótce Eugénie i pielęgniarkę Geneviève połączy pewna nić porozumienia... "Bal szalonych kobiet" to powieść francuska, która odniosła sukces na tamtejszym rynku wydawniczym. Wiele sprzedanych egzemplarzy, krocie pozytywnych recenzji. Dodam tylko, że niesamowicie rzadkim zjawiskiem jest to, by debiut cieszył się tak nieposzlakowaną opinią. A jak jest ze mną? Victoria Mas utkała opowieść pełną wzruszeń, łez, bólu, brutalności XIX wieku, ale także przepełnioną nadzieją, wytrwałością i odwagą. Genialnie zarysowane zostało tło społeczno-obyczajowe, które nakładało na kobiety bardzo sztywny gorset moralny, a którego widmo unosiło się nieustannie nie tylko nad Francją, lecz nad resztą Europy, a nawet świata. Autorka fabułę powieści osadziła w czasach niełatwych dla kobiet. Na każdym kroku kobietom czegoś zakazywano, nakazywano, liczyło się jedynie zachowanie dobrego nazwiska, takiego, które nie ma na sobie żadnej skazy, co było przyczyną tego, że wiele kobiet uznano za obłąkane, chore psychicznie i umieszczono w szpitalach dla chorych umysłowo. Tym samym w historii Eugénie dopatrzyć się można silnie wybijającego się wobec innych aspektu feministycznego. Książka Victorii Mas była dla mnie dużym zaskoczeniem już od samego początku. Spodziewałem się prostej, zgodnej ze wszystkimi stereotypami powieści o szpitalu psychiatrycznym, a dostałem zupełnie coś innego. Fabuła została poprowadzona w sposób, który bardzo mi odpowiada — na świat przedstawiony patrzymy z kilku perspektyw, bardzo różniących się od siebie. Do tego jest, choć krótka, to bardzo wciągająca, ukazująca wydarzenia z najdrobniejszymi szczególikami. Zachwycający jest także język, jakim Mas opowiada czytelnikowi o losach Eugénie — wyrazisty, wyrafinowany, a jednocześnie subtelny i delikatny. Autorka skonstruowała historię dosadną, pełną niesprawiedliwości, jaką niesie za sobą życie, ukazującą bezmiar patriarchalnej władzy. "Bal szalonych kobiet" nie jest lekturą długą, ale treściwą i zapadającą w pamięć jak żadna inna. ⭐8,75/10 Za egzemplarz książki dziękuję wydawnictwu Mova.

Dziś recenzja książki, debiutu Victorii Mas, “Bal szalonych kobiet”. Końcówka XIX wieku, Paryż, szpital psychiatryczny Salpetriere. Wielkimi krokami zbliża się bal w śródpościu, na którym obłąkane prezentują się śmietance towarzyskiej, zapewniając im sensacji, a sobie namiastki normalności i rozrywki przerywającej monotonną egzystencję w murach szpitalnych. W tej atmosferze krzyżują się losy surowej siostry oddziałowej Genevieve oraz niezwykle obdarzonej Eugenie, damy z rodziny notariuszy. Cała akcja rozgrywa się w “.. Szpitalu, w którym diagnozy stawiają wyłącznie mężczyźni, a który koiety uważają za przedsionek piekła”. Więcej fabuły zdradzać nie będę, bo książka jest bardzo króciutka (niestety). I nie radzę Wam również czytać opisu z tyłu książki, lepiej w tak skondensowaną historię wskoczyć bez choćby najmniejszej podpowiedzi :D Bardzo mi się ta opowieść podobała. Rzuciła światło na problem jakim było oddawanie niewygodnych matek, córek, synowych w mury szpitalne, aby tylko nie splamić imienia rodziny, nie tolerować sprzeciwów czy inteligencji ponad średnią. Mury szpitalne, w których władzę sprawowali mężczyźni, kiedy psychiatria raczkowała, większość badań odbywała się na pokaz, godność pacjenta nie była w ogóle tematem rozmyślań. Mimo tego historia ta dotyczy dwóch silnych na swój sposób kobiet, odważnych i nieszablonowych, które od życia pragną więcej niż ramy społeczne im mogą zaoferować. Niestety dla naszych głównych bohaterek, a także wielu postaci pobocznych zderzenie z rzeczywistością jest gwałtowne i okrutne. Akcja rozgrywa się na przestrzeni kilku tygodni (może nawet krócej :p), upakowana w wydarzenia, trzyma w napięciu, nie jest niepotrzebnie rozwleczona. Klimat historii jak najbardziej jest jednym z większych plusów, tajemnicze zdolności, mroczny szpital z okrutnymi historiami pacjentek, niepokój obłąkanych, obojętność mężczyzn. Jedynym mankamentem tej historii jest tak naprawdę to, że jest tak krótka. A to co Mas chciała tu przekazać jest materiałem na opasłe tomiszcze, w które chętnie wczytywałabym się znacznie dłużej niż te dwa popołudnia. Niemniej jednak bardzo ją Wam polecam!

Tańczę i tańczę, kręcę się w szalonym tłumie wirujących par, a przed oczami przelatują mi błyski kolorowych świateł. Elegancka orkiestra gra żywiołowo i bez wytchnienia. Z każdej strony czuję zapach drogich perfum, słyszę pobrzękiwanie kryształowych kieliszków i szelest wytwornych sukien, przeplatany dźwiękiem odpalanej zapalniczki. Jestem wariatką, tak zadecydowali inni. Dziś mi to nie przeszkadza. Dziś chcę tylko, by w moich żyłach płynęła melodia, w uszach rozbrzmiewał śmiech, a na ustach gościł uśmiech. W końcu to bal szalonych kobiet! Debiutancka powieść Victorii Mas to doskonała okazja do tego, by poznać ciemniejszą stronę XIX-wiecznego Paryża. Jest nią wspomniany szpital psychiatryczny Salpêtrière, w którym rządzą mężczyźni, a pacjentki poddawane są eksperymentalnym terapiom. Szpital budzi grozę, a także fascynację tym przedziwnym miejscem, w którym pod jednym dachem zbierane są odstępstwa od zdrowia psychicznego. Jednocześnie historie pacjentek bezlitośnie obnażają fatalną sytuację kobiet w tamtym okresie. Muszę przyznać, że czuję niedosyt po lekturze. Losy trzech głównych bohaterek są naprawdę fascynujące i angażujące emocjonalnie. Aż się prosiły o to, by pociągnąć je dalej lub mocniej rozbudować. Mam silne poczucie, że temat nie został wyczerpany, a to wielka szkoda, bo na przykładzie Eugenie, Genevieve i Louise autorka bezbłędnie ukazała najczęstsze mechanizmy uprzedmiotowienia kobiet, z którymi się w zasadzie nie liczono. "Bal szalonych kobiet" to zręcznie i płynnie napisana powieść, która trzyma w napięciu. Pomimo małej liczby stron autorce udało się przykuć moją uwagę od samego początku i utrzymać ją do końca. Co prawda mroczniejszy i bardziej niepokojący klimat szpitala znajdziecie w książce Very Buck "Runa", ale to nie sam szpital jako instytucja i tytułowy bal są w tej powieści najważniejsze. Jej clue to zwrócenie uwagi na dyskryminację, wykluczenie i łatwość z jaką ludzie potrafią zmienić życie innych ludzi w koszmar. Bardzo żałuję, że Pani Mas nie stworzyła z tej historii bardziej rozbudowanej, pełniejszej powieści. Pomimo tego i tak ją Wam polecam.

Z zaciekawieniem sięgnęłam po tę powieść, by zobaczyć, dla jakiego problemu szaleństwo jest tutaj powierzchnią projekcyjną i jak ten motyw został sfunkcjonalizowany przez autorkę. Mas skupiła się przede wszystkim na aspekcie niedostosowania się kobiet do norm społecznych lub nawet samego posądzenia je o to. Widać tutaj więc feministyczne podejście autorki do tego tematu. Albo przynajmniej próbę takiego feministycznego podejścia. Bo tak naprawdę każdy (no, z małym wyjątkiem pod koniec fabuły) mężczyzna zostaje w tej powieści zdemonizowany. Z jednej strony nie uważam aby mierzenie wszystkich męskich postaci jedną miarą miało jakiekolwiek podstawy, ale z drugiej muszę przyznać, że to przejaskrawienie służy uwydatnieniu problematyki tekstu i w tej funkcji sprawdza się ono faktycznie dobrze. Kiedy bowiem poznajemy losy innych pacjentek Salpêtrière, okazuje się, że mamy tu do czynienia nie tyle z konfliktem między jednostkami, co raczej z ogólną wojną dwóch płci. „Bal szalonych kobiet” nie jest objętościowo obszerny, nie uważam jednak, by powieść ta miała jakieś rażące braki. Chociaż przyznam, że rozbudowanie niektórych wątków i samej psychologii postaci mogłoby się tekstowi tylko przysłużyć. Rozczarowanie może niektórym jedynie przynieść fakt, że sam tytułowy bal zajmuje dosyć mało miejsca w powieści, aczkolwiek uważam, że jest to celowy zabieg – w końcu czytelnik czeka na bal tak samo niecierpliwie jak pacjentki Salpêtrière. Jeśli chodzi o warstwę językową, to nie jest ona zła, ale też nie wybitna, co jednak nie wynika z tłumaczenia. Podsumowując, Victoria Mas przedstawia szaleństwo jako formę działania wymierzonego przeciwko kobietom i kobiecości w ogóle. Mimo kilku wątpliwości z tym związanych, muszę przyznać, że jest to jedna z ciekawszych propozycji literackich tego roku. Koniec powieści zaskakuje. Sama zadałam sobie nawet pytanie: „Co jeśli cała ta powieść, to treść listu jednej z bohaterek?”. Nie zdradzę, oczywiście, której bohaterki, ale mogłoby to być pytanie wyjściowe do ciekawej interpretacji. Tę jednak pozostawiam Wam – czytajcie i zastanawiajcie się!

Wariatki. Szalone kobiety, z rozczochranym w każdą możliwą stronę włosami, wrzeszczące i piszczące, ostentacyjnie obnażające się przy każdej możliwej okazji. Okropne? Przerażające? Nieuzasadnione? Krzywdzące? Tak, tak, tak, tak! Ale chwila, moment. Właśnie taki był wyimaginowany obraz kobiet umieszczanych w zakładach psychiatrycznych na terenie całej Europy. I utrzymywał się dość długo, w niektórych społeczeństwach do połowy XX wieku (choć zakładam, że niskoprężny dalej tak uważają). I właśnie ten klimat stał się inspiracją dla Victorii Mas, autorki fantastycznej, łamiącej stereotypy, zaskakującej, a przede wszystkim chwytające za serce opowieści „Bal szalonych kobiet”. Jestem zachwycona! Książka o szalonych kobietach utrzymana w klimacie kryminału! Czy może być lepiej? Dodam tylko, że akcja powieści dzieje się w XIX-wiecznym Paryżu. Nie spodziewałam się tak doskonałego ujęcia ówczesnych paryskich elit. Nie spodziewałam się tak drogocennej dawki wiedzy na tematy związane z medycyną i psychologią. To było tak cholernie dobre, tak niesamowicie wciągające i poruszające. Niektóre fragmenty były ciężkie do zdzierżenia - opisywana w nich okrutna bezwzględność, brak zrozumienia (brak chęci zrozumienia) i uderzająca mizoginia sprawiły, że moje wnętrze zapłonęły czystym gniewem. Który chwilę później ustąpił zdumieniu, przerażeniu, niedowierzaniu…wszystkim na raz! Wzruszył mnie obraz pacjentek szpitala Salpêtrière, które zostały ukazane jako zastraszone, pozbawione odrobiny szczęścia kobiety, które marzą o namiastce normalności i związanego z nią szczęścia. Całość utrzymana jest w lekkiej, płynnej narracji (nie mylić z lekką treścią!), dzięki której przez kolejne strony płynie się z przyjemnością! Zaangażowanie emocjonalne i swoista czułość, którymi obdarzyłam tę historię przyszły naturalnie, bez nachalności. „Bal szalonych kobiet” polecam absolutnie wszystkim! Znajdziecie tu dużą dawkę feminizmu ukazanego z najlepszej strony! Mocna, pouczająca historia i niesamowite bohaterki poruszą Wasze serca, tak jak poruszyły moje!

Uwielbiam wszelkie historie związane z szpitalem psychiatrycznym, dlatego z wielkim entuzjazmem sięgnęłam po tę powieść. Postać doktora Charcota nie jest mi obca, jego praktyki dosłownie mroziły krew w żyłach, tak samo jak ówczesne postrzeganie kobiet. Victoria Mas w swojej powieści bardziej skupia się właśnie na tym drugim aspekcie. Nie znajdziemy tu wielu szczegółowych, porażających opisów niebezpiecznych praktyk lekarskich, niemniej jednak, na brak emocji absolutnie nie można narzekać. Pisarka w niesłychanie ekspresyjny, błyskotliwy sposób przedstawiła, na czym polegała rola kobiety w XIX-wiecznym Paryżu. Obraz ten szokuje, przeraża, wywołuje bunt. Jak wiele mrocznych sekretów skrywa gmach szpitala Salpêtrière? Histeryczki, wariatki, obłąkane, niemal każda z nich skrywa bolesną tajemnicę, która dosłownie zmiażdżyła ich serce i duszę. Jedne zostały okrutnie skrzywdzone przez mężczyzn, inne po prostu się im przeciwstawiły. Tyle wystarczy, by stać się pacjentką, skazaną na wieczny pobyt w szpitalu psychiatrycznym. Zależnie od powodu, dla niektórych jest to piekło, lecz dla tych strasznie pokiereszowanych, budynek Salpêtrière stał się bezpieczną oazą, jakiej już nigdy nie chcą opuszczać. Ściera się tu wiele przeszywających historii, a pośród nich pojawia się Eugénie, która ewidentnie nie pasuje do tego miejsca. Czy dar widzenia zmarłych przyniesie jej wieczne skazanie? "Bal szalonych kobiet" to niesłychanie wciągająca, trzymająca w niesamowitym niepokoju, nieprzewidywalna, dopracowana, klimatyczna historia, która pochłania bez pamięci, uzależnia i otumania czytelnika, wprowadzając go w niebezpieczny trans, z jakiego nie sposób się uwolnić jeszcze długo po zakończeniu lektury. Mistrzowsko naszkicowany klimat XIX-wiecznej Francji, sugestywnie nakreślona dominacja mężczyzn nad kobietami, genialne kreacje bohaterów, błyskotliwe pióro autorki, a wszystko to dopieszczone niesamowitym wątkiem paranormalnym. To książka, którą pochłoniecie z wypiekami na twarzy! Polecam całym sercem!

Trafiłam na perełkę ! Tak wypada mi napisać o "Balu szalonych kobiet". W tej krótkiej ale jakże treściwej książce znalazłam piękny język i melancholijny klimat. Od pierwszych stron wyczułam, że mam do czynienia z powieścią wyjątkową ... Genevieve, Eugenie, Louise - te trzy kobiety łączy jedno miejsce: szpital Salpêtrièr. "To szpital, w którym same mury mogą doprowadzić do szaleństwa tę, która nie była szalona, gdy tu przybyła. To szpital, w którym z każdego okna ktoś wygląda, ktoś widzi albo widział." W tym szpitalu zamykane są kobiety obłąkane, tamtejsi lekarze prowadzą eksperymentalne metody leczenia, to właśnie tam, co roku odbywa się bal kostiumowy dla pacjentek, na który zapraszana jest śmietanka towarzyska Paryża. Genevieve jest wieloletnią pielęgniarką, surową i oddaną swojej pracy. Louise została skrzywdzona przez mężczyznę i doznała tak silnego szoku, który spowodował, że zamknięto ją w szpitalu. Natomiast Eugenie widzi duchy i słyszy głos zmarłych. Nikt nie wierzy w to, że jest zdrowa i całkowicie normalna. Czy ktoś im pomoże? Gdzie tak w ogóle przebiega granica między normalnością a szaleństwem? "Bal szalonych kobiet" jest smutną opowieścią ale tak dobrze napisaną! Temat szaleństwa i chorób psychicznych został potraktowany z niezwykłą delikatnością. Każda z bohaterek ma w sobie coś interesującego. Ich losy poruszają serce. Dowiadujemy się dlaczego trafiły do Salpêtrièr, poznajemy ich tragiczne historie. I choć bohaterki bardzo różnią się od siebie, możemy zauważyć jak niesprawiedliwie zostały potraktowane przez mężczyzn. Jak to właśnie oni - mężczyźni, którzy mają władzę czy to w szpitalu, czy w rodzinie, decydują o ich losie. Victoria Mas swoją powieścią, notabene DEBIUTEM zdołała mnie złapać i zatrzymać do ostatniej strony. Porwała mnie, miałam trudności z opuszczeniem bohaterek. Chciałabym spędzić z nimi więcej czasu, nie chciałam kończyć tej historii. Dlatego bardzo ale to bardzo polecam Wam "Bal szalonych kobiet" - koniecznie poznajcie te kobiety ! ❤️