Ten głód (okładka  twarda, wyd. 03.2024)

Powieść z gatunku literatury pięknej z elementami thrillera psychologicznego i horroru, przedstawiająca czarującą psychopatkę ze świata kulinariów. Entuzjastycznie przyjęta przez krytyków literackich, zwracających uwagę na feministyczny aspekt powieści, a także jej lekko komediowy ton, w której forma satyry jest zarazem krytyką definicji płci. Dorothy Daniels jest popularną krytyczką kulinarną, wytrawną smakoszką, czarującą, inteligentną, silną i niezależną kobietą o wysublimowanym poczuciu estetyki, a także... psychopatką i kanibalką 😏 powieść napisana jest w formie pamiętnika, który Dorothy spisuje zza więziennych krat. Narratorka od pierwszych stron wprowadza nas w swój przepełniony smakami, lekkim podejściem do związków, seksu i mężczyzn świat. Dorothy przedstawia się jako emanacja niezależnej kobiety, która nie chce się ograniczać tylko czerpać przyjemność z życia pełnymi garściami. Jest prawdziwą hedonistką, która poszła o krok za daleko gdy zaczęła mordować swoich kochanków... i przyrządzać z nich wymarzone dania 😱 Powieść ta przede wszystkim zachwyca niebanalną narracją i językiem, kontrastującym z czasami odrzucającą wręcz obrzydzliwą treścią pełną sugestywnych, dosłownych opisów morderstw jak i profanacji zwłok dokonywanych przez Dorothy. Jest to niesamowite studium psychologiczne perwersyjnie wysublimowanej psychopatki, która doskonale potrafi manipulować mężczyznami potrzebnymi jej do realizacji swoich wyuzdanych kulinarnych wizji. Bo dla Dorothy bardzo ważną sferą życia jest jedzenie, smakowanie, przyrządzanie wykwintnych potraw, szukanie nowych połączeń smaków, nawet kosztem ludzkiego życia. Zresztą narratorka zaprasza nas do moralnych rozważań nad tym czym tak naprawdę różni się ludzkie mięso od zwierzęcego. Przecież zarówno w jednym jak i drugim przypadku trzeba poświęcić życie, czującej i myślącej istoty. Liczne opisy tego jak traktuje się i co przeżywają zwierzęta w rzeźniach pokazują jaki piekielny los ludzie gotują zwierzętą pod płaszczykiem zapewnień o humanitaryźmie. Dorothy pomiędzy opisami swoich pdobojów miłosnych, zbrodni i kulinarnych uciech przeprowadzą też nas przez inne aspekty swojego życia w tym relacje rodzinne, przyjaźnie, karierę zawodową czy też więzienną codzienność, która jest stałym elementem jej obecnej egzystencji. Narratorka przedstawia nam ciekawe spojrzenie na świat, ludzkie relacje, snuje o moralnych aspektach życia, wszechobecnej hipokryzji i wpasowywaniu się ludzi w swoje ciasne role, które ograniczają zarówno rozwój osobisty jak i kreatywność. Przyznam, że ta niebanalna powieść mnie wciągnęła od początku, autorka umiejętnie podsycała moje zainteresowanie opowieścią Dorothy. Jest to znakomite połączenie literatury pięknej z thrillerem i horrorem biorąc z tych gatunków to co najlepsze, a nie to co kliszowe. Te powieść dosłownie nomen omen się smakuje 😉 moim zdaniem podchodzi pod coś wybitnego, acz nie nazwałbym jej inkluzywną ponieważ przez wzgląd na szczegółowe i obrazowe opisy morderstw, a także delikatnie mówiąc kontrowersyjne poglądy narratorki, wrażliwe osoby mogą mieć problemy z żołądkiem, ja jedynie czułem taki dyskomfort, ale przyjemny. Czułem, że autorka traktuje mnie poważnie i chce mnie zmusić do myślenia. Nie jest to łatwa literatura, ale niezwykle satysfakcjonująca 👌

🥩 Zacznijmy od nakreślenia fabuły. Powieść jest niejakim pamiętnikiem głównej bohaterki - Dorothy Daniels. Cała książka jest stworzona na kształt notatek z życia kobiety. Jest pełna przemyśleń, opisów z dzieciństwa, dorastania i młodości. Znajdziemy w niej również bardzo dużo smakowitych opisów bardzo wyszukanych potraw, ponieważ Dorothy jest wybitną krytyczką kulinarną. 🥩 Nie byłabym sobą, gdybym nie przeanalizowała psych0patki pod kątem psychologicznym. Wyciągam następujące wnioski: - Dorotka jest narcystyczną psych0patką, na każdego swojego partnera szuka haka, ponieważ jak sama mówi, chce go w razie potrzeby szantażować - Jej matka była nieobecna, jedyną formą miłości wobec dzieci było to, że gotowała i piekła pyszne jedzenie - stąd pewnie pasja Dorothy - Ojciec nałogowo zdradzał matkę, Dorota o tym wiedziała - Myślę, że jej skłonności psych0patyczne dotyczące chorej kontroli nad mężczyzną, uwodzenie, by następnie go z4bić i zjeść jako pasztet na kanapce wynikają z głębokiej nienawiści do ojca i krzywdy, jaką swoimi romansami wyrządził rodzinie 🥩Moje zarzuty wobec książki: - Nie kupuję feministycznej otoczki wokół tej książki - Nie rozumiem tej fascynacji chorą psych0patką i nie widzę żadnego feminizmu w krzywdzeniu mężczyzn i zjadaniu ich, jak przysmak - Dorothy porównuje masowe morderstwa do McDonalda, siebie jednak opisuje jako wytrawną seryjną morderczynię, czyli ekskluzywną restaurację - Jak dla mnie za dużo w tej książce scen aktów zbliżeń, momentami zbyt naturalistyczna - TRIGGER jest bardzo „anatomiczna”, dokładna w swych opisach wiadomo, jakich scen 🥩Moim zdaniem następuje tu ogromny problem romantyzowania dewiacyjnych zachowań, jak to miało miejsce w przypadku Dahmera. To prawda, nasza główna bohaterka jest cholernie atrakcyjna, przepiękna, piekielnie inteligentna, jednak zachwycanie się nią, jest moim zdaniem po prostu niewłaściwe. Domyślam się, że narażam się na krytykę, ponieważ książka zbiera baaardzo dobre opinie. Rozumiem to, ponieważ język jest wyszukany, metafory trafne, humor, sarkazm, świetne opisy dań - to są plusy książki. Jednak do mnie nie trafiła, a szkoda.

Eksplorująca podszyte kuriozalnym artyzmem oblicze odstręczających zbrodni. Kompilująca przesiąknięte pasją doznania cielesne i kulinarne. W feministycznym tonie obnażająca nieprzeniknione szaleństwo kobiecego umysłu. „Ten głód” to powieść snuta narracją bliską literaturze pięknej, głęboko refleksyjna, otulona kontemplacyjnym liryzmem i nostalgią, a przy tym okrutnie dosadna, niestroniąca od dosłownej obrazowości śmierci i… towarzyszącej jej konsumpcji. Zarazem ewidentnie zaskakująca intensyfikującym się apetytem na zatracenie się w jej czeluści – krępująca wzbierającą w duszy odbiorcy fascynacją, zawstydzająca literackim ukontentowaniem z obcowania z tak osobliwą treścią. Nie sposób odmówić jej szokującej wymowności skrywającej się w zakamarkach umysłu protagonistki, którą intencjonalnie Chelsea G. Summers łagodzi niemalże poetyckim, kreślącym soczyste rozważania piórem. To iście makabryczna wizja, zanurzona w esencji smaków i oparach aromatów, a tym samym mimowolnie sensorycznie oddziałująca na zmysły, o historii krytyczki kulinarnej, która największej rozkoszy egzystencjalnej dopatruje się w pobudzaniu kubków smakowych i fizycznej namiętności. Obie odsłony jej nieskrępowanych, swobodnie lubieżnych doświadczeń się przenikają, szczelnie uzupełniają, korelują w solidnym uścisku euforii – tak nietuzinkowy mariaż eksperiencji musi mieć jednak swoje bolesne konsekwencje. To bowiem zaaranżowana w więziennej celi forma znegliżowania swoich bezpruderyjnych, zajmująco frywolnych tajemnic i upodobań – nie tylko dryfujących wokół pożądania, ale również wokół gastronomicznych sympatii. Z brawurą i wyborną zuchwałością, Chelsea G. Summers serwuje gatunkowe połączenie grozy, thrillera psychologicznego i groteski, na których fundamencie balansuje między pozbawioną choćby szczypty ryzyka teraźniejszością zza krat a barwnie komponowaną z zakazanych składników życia przeszłością. To wybrzmiewające subtelną makabreską wspomnienia utrwalone w meandrach dzieciństwa i okresie dorastania, o pierwszych starciach z dorosłością, karierze, relacjach przesiąkniętych charakterną fizykalnością, jak i tych całkowicie szczerych – rezonujących nie tylko w zaspokojonych pragnieniach i dwojako pojmowanym głodzie, ale też w sercu. To powidoki przybliżające najbardziej krwiste, ożywcze i elektryzujące odmęty pamięci niesione piórem kobiecego ucieleśnienia zła, które zakosztowało w nikczemności, bezwzględności i wyrachowaniu, przewrotnie nieutożsamianymi przecież z płcią piękną, błędnie pojmowaną jako delikatniejszą. Autorka tworzy kreację ostrą niczym nóż szefa kuchni, intrygująco wyuzdaną, sugestywnie eksponującą niedocenianie damskich wizerunków w otchłani morderczej żądzy i obsesji. Rozpisaną z inteligencją i błyskotliwością, a nawet wirtuozerią okraszoną hipnotyzującą intymnością, współcześnie obsceniczną, która z powłóczystością i niespiesznością godną rozsmakowania się w wysublimowanym daniu uwypukla naturalistyczną prozę. To powieść iście mocna, z obrzydliwością urzekająca eksplozją realistycznie przekazanej interpretacji zmysłowości na tle dwóch największych przyjemności, które oferuje świat – jej mroczny, hedonistyczny posmak długo osadza się goryczą na języku.

[Współpraca recenzencka] "Ten głód" jest powieścią łączącą kilka gatunków - literaturę piękną z thrillerem psychologicznym, otoczoną masą kulinarnych popisów, o których wcześniej nie miałam okazji słyszeć, ze szczyptą mroku i makabryczności. Brzmi wspaniale? Dorothy Daniels, osadzona w więzieniu tworzy rodzaj pamiętnika, zwięzłej autobiografii opisując swoje życie pełne wrażeń. I to dosłownie, bohaterka ta lubuje się w mocnych doświadczeniach, świadoma swej atrakcyjności oddaje się flirtom i urokom bycia bogatą, świadomie bezdzietną kobietą. Mężczyźni rzadko są w stanie oprzeć się inteligentnej, pewnej siebie psychopatce, nie wiedząc że w jej głowie już pewnie kiełkuje plan, którą część ich ciała upichci. Dorothy w książce podzielonej na rozdziały o tytułach nawiązujących do mniej lub bardziej wyszukanych potraw przedstawia swoich kochanków napotykanych na różnych etapach życia. Oczywiście było ich zbyt wielu, by każdemu poświęcić chwilę uwagi, lecz dla tych najistotniejszych, którzy są jej częścią (dosłownie i w przenośni) znalazła miejsce w swej książce, siedząc otoczona więziennym murem. Pomysł na fabułę uważam za bardzo dobry i również dobrze wykonany. Ale w moim odczuciu tylko dobrze, bez większego entuzjazmu. Nie wiem czy to efekt tego, że czytam za dużo brutalnych książek czy też nie, jednak morderstwa popełnione przez Dorothy nie wywołały we mnie większych emocji, jedyne naprawdę efektowne było to we włoskim sklepie mięsnym, ale nie będę za dużo zdradzać. Podejrzewam, że głównym problemem, który wywołał efekt płaskości tych wydarzeń jest to, że ofiar głównej bohaterki prawie nie poznajemy, a przynajmniej w większości. Z tego względu byli dla mnie tylko papierowymi wytworami umysłu, nie mogłam wczuć się i odnaleźć w nich zbyt wiele ludzkości. Pomijając ten aspekt, wrażenie za to wywołuje to, co Dorothy robi ze swoimi exkochankami kiedy już przejdą na tamten świat. Aktom kanibalizmu nie można odmówić obrzydliwości, ale niesmak również budził psychologiczny element tych czynów, to jak bohaterka ze spokojem i pełnią przekonania mówi o swoich potrawach, których składnikiem jest człowiek. Ale w końcu czego innego niż braku empatii i sumienia można spodziewać się po psychopatce? Pod tym względem wykreowanie Dorothy i jej psychiki wyszło naprawdę świetnie. Najbardziej jednak w powieści tej przykuł moja uwagę język autorki, niezwykle inteligentny, pełny porównań, błyskotliwych uwag, cały czas łapiący moją uwagę. Dzięki temu czytało mi się bardzo sprawnie i przyjemnie. Sposób napisania "Tego głodu" w formie monologu, zahaczającego o dużo pobocznych tematów i elementów z życia bohaterki jest według mnie najmocniejszą stroną książki. Oprócz wzbudzania mojego zainteresowania dobrze pełni też rolę podkreślenia charakteru Dorothy, jej inteligencji, oczytania i światowości. Podsumowując nie mogę powiedzieć, że się zawiodłam, bo bawiłam się naprawdę bardzo dobrze, polubiłam bohaterkę i doceniam pomysł na fabułę, myślę że dokładnie czegoś takiego brakowało mi na mojej półce. Szkoda tylko, że czegoś mi zabrakło, odrobiny przytupu, większych emocji. Ale i tak jestem usatysfakcjonowana, cieszę się że miałam okazję poznać tą fantastycznie wydaną historię. Ig: someone_who_reads_

Cześć i dzień dobry! Zacznę od tego, że jeżeli jesteście głodni to sięgając po te książkę głód będzie się wzmagał albo odechce wam się jeść czegokolwiek. W obydwu przypadkach z pewnością książki nie rzucicie w kąt. To książka z rodzaju tych, przez które przemawiać będzie wasza ciekawość, żądza i pragnienie poznania lepiej głównej bohaterki, Dorothy. Ale ostrzegam, to nie jest książka dla wrażliwców z wybujałą wyobraźnią. Raczej nazwała bym ją książką dla odważnych, ciekawych i lubiących kulinaria, lecz niekoniecznie te klasyczne, wręcz wykwintne, a zarazem przepełnione szaleństwem. Jestem pewna, że nie znacie nikogo, kto przyrządza tego typu dania... I teraz robi się ciekawie, bo Dorothy jest krytykiem kulinarnym, dania, które przyrządza niosą ze sobą spore ryzyko i grozi za nie nawet dożywocie. Poznajcie tę specyficzną kobietę, która nie boi się niczego ani nikogo, a ryzyko, które miesza się z namiętnością to jej chleb powszedni. Dorothy oprócz zdolności kulinarnych posiada również wysoce rozwiniętą zdolność uwodzenia i wabienia mężczyzn. Prócz nienagannego wyglądu posiada również wysoki iloraz inteligencji, co łączy się z kreatywnością i jej sposobem na życie. Główną bohaterka zaprasza czytelnika na ucztę opisaną w formie pamiętnika, w którym dzieli się z nim swoimi przygodami, które wręcz można by nazwać „wyrwanymi z kontekstu”. Wciąga, kręci i nęci, opowiadając o swoim świecie, który wygląda jak jakaś iluzja, seans, z którego ma się ochotę zarówno wyjść, ale i zostać, by poznać zakończenie i spuentować je napisami końcowymi. Bo Dorothy to psychopatka o specyficznych upodobaniach i specyficznych kubkach smakowych. Według jej własnych przekonań byle czego do ust nie weźmie. Jej dania muszą być najwyższej jakości, a sposób ich przyrządzania krwiście liryczny. Ta kobieta to kanibalka, o zgrozo! Do teraz nie potrafią pojąc ,z jaką finezją i zawziętością o tym opowiada. Namiętność to chęć władzy, posiadania i niekończąca się uczta dla zmysłów. To niepojęta i niezrozumiała podróż po jej życiorysie, choć ta perspektywa jest karygodna Dorothy bawi się przy tym wyśmienicie. Mimo, że zabrzmi to dziwnie, ale ja również bawiłam się przy tej lekturze wybornie 🤭 Seryjna morderczyni, kochanka męskich serc i sprawczyni męskich orgazmów serwuje im koniec żywota, z jakże zaciekłą premedytacją, wieńcząc ich ziemską podróż rozdrabniając ich na kawałki. Wiem, wiem brzmi absurdalnie, ale tacy ludzie istnieją naprawdę, strach się bać. Jeżeli ciekawi was tytuł i zakończenie tej historii to zapraszam do sięgnięcia po lekturę. Jeszcze na koniec muszę dodać, że okładka tej książki to arcydzieło, nie mogę się napatrzeć. Jak to się mówi: wpatrzona jak sroka w gnat, czy jakoś tak. Polecam dla tych czytelników, którzy lubią jazdę bez trzymanki, przy której umysł pracuje na najwyższych obrotach.

Co to była za książka! "Ten głód" jednocześnie mnie obrzydzał i fascynował. Czysta perwersja, zepsucie, morderczy apetyt, a wszystko to okraszone najbardziej wyrafinowanymi potrawami o jakich słyszałam. Chelsea G. Summers z prawdziwą pisarską wirtuozerią operowała słowami tworząc historię unikatową, niepodrabialną, specyficzną i z pewnością zabójczo dobrą. Eksplorując najciemniejsze zakątki ludzkiej duszy przedstawiła czytelnikom obraz krytyczki kulinarnej, kobiety silnej, niezależnej, twardo stąpającej po ziemi, a jednocześnie seryjnej morderczyni, psychopatki, więźniarki. "Ten głód" juz od pierwszych stron przykuwa uwagę swoją formą: książka pisana jest w formie pamiętnika. Dorothy wprowadza czytelników do swojego świata przepełnionego smakami, cielesnymi rozkoszami i tabunem mężczyzn, którzy na jedno jej skinienie są gotowi na wszystko. To iście hedonistyczna powieść kusi swoją niecodzienną tematyką, zwraca na siebie uwagę okładką, by wycisnąć z czytelnika skrajnie różne emocje. Podczas lektury na przemian odczuwałam ekscytację napędzaną hasłem "co będzie dalej?!", przez "wow, ależ z niej niezależna kobieta!", po "niedobrze mi...". Towarzysząc Dorothy w więzieniu, czytelnicy wspólnie z nią wyruszają w sentymentalną podróż ku wspomnieniom. Bohaterka bardzo dużo uwagi przykładała do jedzenia, istnej eksplozji smaków, oraz do swoich partnerów, którzy służyli jej do realizacji najbardziej wyuzdanych pragnień, aż po akty kanibalizmu. "Ten głód" to ekstatyczna spowiedź seryjnej morderczyni, a jednocześnie szczegółowa analiza umysłu psychopatki zdolnej do wszystkiego, by osiągnąć swój cel. "Ten głód" to powieść z pogranicza thrillera, grozy i literatury pięknej. Autorka z każdego gatunku wzięła co najlepsze, by stworzyć powieść niekonwencjonalną, wybitną. Jestem wręcz przekonana, że książka Summers zbierze skrajne opinie, ale ja jestem nią szczerze zachwycona. Autorka stworzyła powieść, która jednocześnie mnie pasjonowała i odrzucała. Zachwycała i obrzydzała. Piękno słów kontrastowało z paskudnymi czynami Dorothy. Z pełną świadomością informuję, że pomimo moich zachwytów i uwielbienia "Tego głodu", nie jest to powieść, którą polecę każdemu. Jest dobitnie szczegółowa w opisach morderstw, co dla wielu osób może być odrzucające. Ja sama miałam do tego dystans, a do książki bardzo pasuje mi określenie obrzydliwie fascynująca i z pewnością jeszcze długo będę o niej myśleć. Jeszcze nigdy nie czytałam powieści, która wywołała we mnie aż tak wiele skrajnych emocji. Moje 9/10.

🥩💞 Dorothy Daniels — kobieta idealna. Pełna seksapilu krytyczka kulinarna, posiadająca niesamowite umiejętności kulinarne i jeszcze większy głód na zaspokojenie swoich cielesnych pragnień. Kim jest obecnie? Osądzoną w więzieniu kanibalką — pytanie wypada więc postawić jedno. Jak do tego doszło? 🥩💞 Całą historię w powieści: Ten Głód autorstwa Chelsea G. Summers poznajemy z perspektywy pierwszej osoby. Możemy więc przyjąć, że cała historia nie jest niczym więcej jak pamiętnikiem naszej Dorothy. A wierzcie mi, oj ma ona wam wiele do opowiedzenia. 🥩💞 Żyjąc na poziomie, na jakim żyła nasza bohaterka wciąż pragnie się przesuwać granicę. Granicę dobrego smaku, wyjątkowości potraw, wytrzymałości w łóżku bowiem wszystko nagle stało się głodem, którego nie sposób zaspokoić. Nasza bohaterka ciągle pragnie więcej i jeszcze więcej co doprowadza ją do przekroczenia granicy, której nikt z nas nigdy przekroczyć nie powinien. Oj nie nie nie, to nie jest książka, przy której ma wam być wygodnie — oczywiście spotkacie tu barwny i miejscami wręcz przepiękny opis dań czy zdarzeń, które wydarzają się naszej bohaterce, ale wszystko to kontrastuje ze scenami mordów — przy których ci bardziej wrażliwi czytelnicy mogą poczuć się zniesmaczeni. 🥩💞 Wiecie co poruszy was najbardziej? Brak wyrzutów sumienia naszej bohaterki. Oj tak Dorothy nie żałuje niczego co zrobiła, uważa wręcz że mężczyźni, których uprzednio uwiodła przed zamordowaniem dostępują swego rodzaju zaszczytu jednocząc się z nią. W końcu jak w pewnym momencie mówi nam ona sama "Jedz to, co kochasz - mawiają. I tak robiłam." 🥩💞 Chociaż wiem, że zabrzmi to dziwnie, jestem absolutnie oczarowana tą historią. W końcu po wielu latach czytania horrorów trafiłam na coś co jest tak niesamowicie inne. Pełne seksu, a jednocześnie autorefleksji na temat przemijania i budowania relacji. Po co się z kimś wiążemy? Co robić dalej, gdy ma się wrażenie, że w relacji osiągnęliśmy już wszystko? Ta książka sprawi, że po lekturze będziecie ją obracać na języku i w głowie godzinami — szukając odpowiedzi idealnej. Nie wolno nam jednak zapomnieć o tym, że odpowiedź idealna nie istnieje. 🥩💞 Polecam absolutnie każdemu, jednak jest to na pewno literatura dla dorosłego odbiorcy. Uprzedzam lojalnie, że niektóre sceny mogą wzbudzić w was niesmak. Ale dla całokształtu absolutnie warto tę książkę przeczytać. Szukacie czegoś nietuzinkowego i innego? Właśnie to znaleźliście.

Napisana w formie pamiętnika "Ten głód" to opowieść Dorothy - kulinarnej krytyczki, psychopatki, kobiety sukcesu, morderczyni. Można by użyć wielu na pozór sprzecznych rzeczowników, by opisać Dorothy, co jest niezwykłe fascynujące, tak samo jak cała ta opowieść. Czytając o kobiecie, która z dreszczykiem emocji odkrawała tępym nożykiem wątrobę swojego kochanka, by następnie przyrządzić z niej pasztet, który zjadła ze smakiem rozsmarowany na pysznym toskańskim pieczywie - to było doświadczenie zarówno przerażające jak i niesłuchanie stymulujące zmysły. Niemal czułam adrenalinę towarzyszącą człowiekowi za każdym razem, kiedy robi coś, czego nie powinien robić; serce biło mi szybciej, a rozum krzyczał "kobieto co ty czytasz!", kiedy dłonie w pośpiechu wertowały kartki a oczy pożerały kolejne strony tej powieści. Urodzona w latach sześćdziesiątych, główna bohaterka zabiera nas nie tylko w podróż do czeluści swojego umysłu, ale także podróż w czasie i podróż po przepięknych Włoszech. Czytelnik poznaje historię Dorothy od dzieciństwa aż do czasu, kiedy w wieku pięćdziesięciu-paru lat trafia do więzienia. Mimo emocjonalnego chłodu i, oczywiście, faktu, że Dorothy morduje swoich kochanków, by ich potem skonsumować, nie da się tej kobiety nie lubić, a przynajmniej nie da się jej nie podziwiać. Spodziewałam się, że ta powieść zmiecie mnie z planszy, a gdyby tak było, oceniłabym ją na 5 gwiazdek. Nie zmiotła, ale wciąż wywarła na mnie ogromne wrażenie. Podobała mi się przede wszystkim dbałość o szczegóły, zarówno fabularnie, jak i wątkowo. Nie jestem ekspertem w kuchni, ale uważam, że wiele się z tej książki można nauczyć o samym gotowaniu. Dorothy nie tylko potrafi w pasztet z ludziny, ale też przykładowo podpowie jak najlepiej gotować warzywa strąkowe! Ogromny plus za pomysł - czytając historię Dorothy w tej formie, z pierwszoosobową narracją kobiety, która opowiada o swoim życiu, przez cały czas miałam wrażenie, że czytam spowiedź realnej, prawdziwej osoby. Nie muszę chyba dodawać, że największym atutem tej powieści jest motyw kanibalizmu, z którym rzadko spotykam się w literaturze, więc historia ta była dla mojego otwartego umysłu jak powiew wiosennej świeżości. Polecam tę historię tym odważnym czytelnikom, którzy nie obawiają się kontrowersyjnej literatury, a wręcz przeciwnie, tak jak ja, uwielbiają wygrzewać się w jej blasku, choćby parzył jak diabli.

Tej historii nie czyta się dla niesamowitych plot twistów czy też pędzącej akcji. ZDECYDOWANIE NIE! To dzieło, w którym macie chłonąć piękny, ale i makabryczny język! To książka, którą się poznaje, aby przemyśleć pewne rzeczy czy też zawędrować myślami do nieznanych nam dotąd tematów.  Dorothy Daniels poznajemy już za krat, całą książkę można uznać za jej pamiętnik po życiu, po smakach oraz po pożądaniu. Jako, że jest on pisany z pierwszej osoby wręcz wchodzimy w jej życie, zaczynamy myśleć jak ona i będziemy się także starali ją zrozumieć (co może okazać się za trudne). W książce zdecydowanie nie będzie chronologi - raz Dorothy będzie mówić o jednym mężczyźnie, a potem zapomnimy o jego wątku, aby został nam przypomniany za x ilość stron.  Dorothy jako krytyczka kulinarna miała wielką wrażliwość do smaków. Swoją pracę wykonywała dobrze, choć nie opanowała rządzy, aby poznać więcej i bardziej. Chciała znaleźć się w tym dość małym gronie ludzi zjadających swój gatunek - została kanibalką.  Nie chciała ona jednak zjadać zwykłych obojętnych jej ludzi, porządała tylko mężczyzn, których kiedykolwiek obdarzyła swymi uczuciami. Jest ona w pełni świadomą i poczytalną osobą, ale nie żałuję swoich czynów, wręcz jest z siebie zadowolona. Zadowalała się dopiero, gdy wiedziała, że zostaną z nią na zawsze.   Styl pisania naprawdę mi odpowiadał. Jest to dość oryginalna historia i myślę, że nie wiele znajdziecie książek na rynku o mordercach pisanych z takim kunsztem. Dorothy używała wielu metaforycznych wyrażeń pisząc o jedzeniu i nie tylko. Jej myśli dotykały sfer życia, przyjaźni, miłości czy samego języka, którym się posługujemy. W jej życiu było także dużo porządnia i erotyzmu, więc musicie pamiętać, że na pewno będzie o tym dużo w samej książce. Nie zwiedźcie się też pysznymi opisami potraw. Będę tu też sceny makabryczne, z którymi osoby wrażliwsze na takie tematy będę miała problem podczas czytania.  Taką osobą byłam też ja. Mimo właśnie czegoś co mnie odrażało było też coś co popychało mnie do tego aby czytać dalej. Jest dużo krwi to na pewno i rzeczy, których normalny człowiek nie wyobraża sobie zrobić.  Z zadowoleniem mogę stwierdzić, że nie żałuję przeczytania, a wręcz się cieszę, że literatura nadal mnie zaskakuje. Nie dziwię się też, że jest ona dość głośną książką szczególnie za granicą. 

"Ten głód" to swego rodzaju pamiętnik seryjnej morderczyni, która z zimną krwią pozbawia życia swoich kochanków, aby potem wykorzystać ich części ciała do przygotowania wykwintnych dań. Przyznam, że byłam nieco sceptycznie nastawiona do tej książki i sam jej początek potwierdził moje obawy, wzbudzając we mnie ambiwalentne odczucia. Miałam wrażenie, że jest zbyt chaotycznie, że zdania bywają konstruowane w dziwny sposób, przez co czasem musiałam czytać jeden fragment po dwa razy lub cofać się kilka zdań wstecz, aby się upewnić, czy dobrze wszystko zrozumiałam. Przeskoki czasowe nie ułatwiały sprawy. Dodatkowo odrzucały mnie niektóre osobliwe porównania, które często miały nawiązywać do sztuki kulinarnej, co z jednej strony było fajnym smaczkiem, lecz z drugiej strony niektóre metafory były dla mnie dość żenujące. Nie wiedziałam jak się do tego odnosić, czy to tak na poważnie i miało to brzmieć poetycko? Czy może był to specjalny zabieg i mam traktować te narrację z przymrużeniem oka, jako specyficzny czarny humor seryjnej morderczyni? Z biegiem czasu coraz bardziej skłaniałam się ku drugiej opcji, dzięki czemu zaczęłam czerpać przyjemność z lektury. Bywało też wulgarnie i dosadnie. Bardzo dokładnie i obrazowo zostały opisane mordy popełniane przez bohaterkę oraz to, jak skrupulatnie się do nich przygotowywała. Podobał mi się zabieg burzenia czwartej ściany, gdy narratorka zwracała się bezpośrednio do czytelnika. Na plus zasługuje fakt, że miała ona cechy charakterystyczne dla seryjnych morderców. I raczej nie polubimy się z tą socjopatką ;) Jednak zabrakło mi więcej wyjaśnień motywów jej działania, ukazania, co ją pchnęło do tak strasznych czynów. Przydałby się bardziej pogłębiony portret psychologiczny. Była jeszcze jedna rzecz, która mi zgrzytała, mianowicie to, w jakich okolicznościach nasza morderczyni została aresztowana. Według mnie było to mocno naciągane, można to było rozegrać o wiele lepiej. Podsumowując: pierwsze sto stron z lekka mnie wymęczyło, ale dalej było coraz lepiej i zaczęła się bezkompromisowa jazda bez trzymanki. Specyficzna i dziwna, momentami groteskowa, makabryczna i wulgarna. Ostatecznie po przymknięciu oka na niektóre aspekty - świetnie się na niej bawiłam.