Przyjaciółki na zawsze. Tom 3 (okładka  miękka, wyd. 03.2022)

Książki z tej serii moje córki czytały tyle razy, że się grzbiet rozkleił i kartki powypadały... tylko teraz nie wiem, czy takie ciekawe, czy tak słabo sklejone... ;))

Moim zdaniem te wszystkie 3 tomy są super. Poruszają bardzo ważne tematy które w tych czasach tez obowiązują. Jest tam temat o samoakceptacji, o toksycznych znajomych, o zauroczeniach, o nie dogadywaniu się z rodzina itp. Zakochałam się w tych tomach!!!❤️❤️❤️

Kolejny extra komiks o przyjaciólkach.

Cała seria podobała się 9latce.

Dużo super kłótni

Super

Sięgając po tę książkę, nie miałam pojęcia, że okaże się być… komiksem! Tak! I to dość sporym, ponieważ liczy aż 304 strony. Sporo? Niekoniecznie, ponieważ fabuła wciąga nas tak mocno, że po pewnym czasie czytamy ją, jak gdyby była filmem. I to całkiem dobrym filmem. Na rynku ukazała się w marcu tego roku i jestem pewna, że zjedna sobie sporo czytelniczek. Choć nie czytałam poprzednich dwóch tomów, to bez problemu odnalazłam się w fabule trzeciego. „Prawdziwe przyjaciółki” oraz „Najlepsze przyjaciółki”, jak się okazało, nie obeszły się bez echa na polskim rynku wydawniczym. Cała książka niesie za sobą przesłanie, które ma na celu uświadomienie nas, jak ważnym jest pokochać samego siebie. Cała opowieść została oparta na grafikach o zabawnej, jedynej w swoim rodzaju, aparycji. Przerysowane oczy niejednokrotnie wzbudziły salwy śmiechu u mojej nastoletniej córki. Cóż, mnie również taki styl rysunku na długo utkwi w pamięci. W książce poznamy Sarę, której życie postanowiło stanąć na głowie. Wszyscy jej znajomi zaczynają randkować, jednak ona czuje się odrzucona. Choć nie należy do brzydkich czy głupich, wciąż pozostaje samotna, co w jej wieku może przyprawić o niezłe kompleksy. Choć stara się cieszyć z najbardziej błahych powodów, to wciąż czuje się źle sama ze sobą. Każdy jej ruch wydaje się być niedostatecznie dobry, a każdy wybór – zły. Czy uda się jej pogodzić z własnym sumieniem i pokochać swoje jestestwo? Shannon Hale i Leuyen Pham idealnie odwzorowały myśli, które nagromadzają się w umysłach ósmoklasistki. Nie ukrywają, że wydarzenia te, zostały oparte na swoich doświadczeniach. Lektura ta, pozwala na spojrzenie na nastoletnie trwogi z całkiem innej perspektywy. Ich problemy wcale nie są trywialne. Niektóre z nich, mogą nieść za sobą bardzo poważne konsekwencje, o czym warto pamiętać. Autorki przyciągną do siebie także tych czytelników, którzy nie przepadają na kilometrami opisów, ponieważ postanowiły zastąpić je zabawnymi grafikami. Wplatając w historię humor, dodały uroku całej opowieści. Postawiły także nacisk na to, że buzujące hormony w nastoletnim ciele potrafią nieźle namieszać, a także postawiły przed rodzicami spore wyzwanie- próbę przekonania własnych dzieci do zaakceptowania własnych słabości. Nie ukrywajmy, młodzież coraz częściej popada w skrajności, albo przerysowując swoje młode ciała, albo popadając w kompleksy. Bardzo trudno jest im zaakceptować swoje ciała, kolor skóry czy też narodowość z jakiej się wywodzą. Autorki wyszły naprzeciw oczekiwaniom rodziców, który nie potrafią sobie poradzić z dowartościowaniem swoich dzieci. Jest to bardzo trudne, co widać na przykładzie głównej bohaterki i jej przyjaciół. Dziewczynkom wystarczy maleńki bodziec, który może rozpętać istną burzę ich umysłach. Autorki na każdym kroku podkreślają, jak ważne jest profesjonalne podejście do tematu depresji u nastolatek. Sięgnięcie po nią, wcale nie musi być „obciachem” lecz jedynym trafnym wyjściem, które może pomóc we wsparciu dziecka. Jako osoba dorosła, z nostalgią podchodziłam do treści książki. Tak wiele sytuacji miało odzwierciedlenie w moim życiu, o których zapomniałam. Moja córka uświadomiła mi, że te problemy wcale się nie różnią od tych, które targają i nią. Dzięki tej książce mogłyśmy odbyć wspólną podróż w moją przeszłość, a także poznałam obecną sytuację „miłosną” swojej córki. Zdecydowanie jest to lektura, którą powinno się czytać wspólnie z dzieckiem.

Ten komiks na pewno jest inny, niż wszystkie te, które do tej pory czytałam. "Przyjaciółki na zawsze. Ósma klasa: to skomplikowane" już sam tytuł podpowiada, że poruszane będą dziewczęce problemy, na pewno coś o przyjaźni, ale jest też podpowiedź, że mowa będzie o ósmej klasie. A jak wiemy, 8 klasa to ostatnia klasa w podstawówce i to w tej klasie dzieci/młodzież musi podjąć decyzje dotyczące swojej przyszłości - do jakiej szkoły pójść dalej?, jaki wybrać kierunek? Ale to oczywiście u nas w Polsce. Autorki pochodzą z Ameryki i jedna z nich opisuje swoje przeżycia ze szkoły podstawowej. Jak pisze Shannon na końcu książki: "... dziewięćdziesiąt pięć procent z tego wszystkiego rzeczywiście się wydarzyło." Czyli w komiksie przeczytamy większość przeżyć tej autorki, są tu spisane jej wspomnienia, jej traumy z dzieciństwa i okresu nastoletniego. Widzimy jak łatwo dorastające dziewczyny potrafią się załamać, jak potrzebują wsparcia. Jak czasem pomoc drugiemu w potrzebie może być odebrana jako coś najgorszego na świecie. Albo jak nastolatki szybko mogą wpaść w depresję, a profesjonalne i szybkie włączenie leczenia jej nie musi być obciachem, ale ogromnym wsparciem i pomocą w tak dużym problemie. W tym wieku wielu, albo wszyscy zmagają się z całą masą kompleksów. Mam w domu 2 nastolatków, dwóch synów i uwierzcie, ale zawsze myślałam, że kompleksy to mają tylko dziewczynki i kobiety. TOTALNIE BYŁAM W BŁĘDZIE! Najstarszy syn już dawno temu mnie uświadomił, że to mu się nie widzi czy nie podoba w jego ciele, w jego wyglądzie. Przechodził różne style nawet jeśli chodzi o styl ubierania czy fryzury. A nawet jedzenia. Ileż to razy wysłuchiwałam, że tego on nie lubi, a ten totalnie go zawiódł, a z tym chciałby się przyjaźnić, ale on go olewa. Drugi syn mniej wad w sobie widzi, albo po prostu mniej o nich mówi, bo jest całkiem inny pod względem charakteru i wylewności, niż jego starszy brat. Natomiast mogę porównać siebie jako nastolatka i swoje zachowania x lat temu, a moich synów parę lat temu lub dziś :) No i do tego to co przeczytałam w tym komiksie i nakłada mi się kilka spraw na siebie. Są pewne podobieństwa, ale i są różnice.Jednak jedno jest pewne : bez względu na kraj i na płeć, okres nastoletni nie należał nigdy, nie należy i nigdy nie będzie należał do najłatwiejszych! Jest to czas buntów, czas wielu prób, testów, poznawania nowych ludzi, wchodzenia w takie pierwsze związki, poszukiwania swoich zainteresowań. Ale jest to też czas, kiedy ci młodzi ludzie potrzebują dużo uwagi, miłości i jednocześnie pewnego luzu. A my rodzice musimy starać się nie wchodzić za mocno w ich życie, a jednocześnie starać się być blisko, żeby czasem odpowiednio w porę zareagować, jeśli zachodzi taka potrzeba. Te komiksy to prawdziwy rarytas, bo nie dość, że można pozachwycać się tutaj ilustracjami przyciągającymi oko, to jeszcze treść nas - dorosłych przenosi do świata nastolatków, a każdy nastolatek czytający ten komiks na pewno odnajdzie tutaj też siebie. Bo wszystko jest pokazane w bardzo przystępny i zrozumiały sposób. A to co tutaj w tym komiksie jest pokazane, to przecież może przydarzyć się każdemu z nastolatków. Ta seria komiksów o przygodach Sary i jej przyjaciółkach pokazuje, że nikt nikomu nie musi niczego udowadniać na siłę.

W ÓSMEJ KLASIE Trzeci tom „Prawdziwych przyjaciółek” to solidna, trzystustronicowa cegiełka. Ale cegiełka znakomita, równie dobra, jeśli nie lepsza nawet, niż poprzednie części. I to po prostu kawał naprawdę dobrego komiksu o dorastaniu, czasach szkolnych i sentymentach, ale widzianych bez różowych okularów nostalgii. Jest rok 1987. Sara trafia wreszcie do ósmej klasy, mając już więcej przyjaciół, niż kiedykolwiek, ale nadchodzi czas zmian. Wokoło wszyscy zaczynają randkować, zaczynają tworzyć się pary, miłość kwitnie, ale… Właśnie, nie dla Sary. W jej życiu nic nie wychodzi tak, jakby tego chciała, szuka szczęścia, ale to jej umyka, a co by nie robiła, nie czuje się dobrze ze sobą. Czy przezwycięży i te problemy? Co jeszcze los dla niej szykuje? Czy nadarzy się okazja do upragnionej zmiany? A może wszystko będzie dla niej takie, jak zawsze? „Prawdziwe przyjaciółki” to z pozoru prosta seria o życiu, szkole, dorastaniu i przyjaźni jakich wiele. Z pozoru, bo chociaż rzeczywiście pisuje się w te schematy, jednocześnie, a może przede wszystkim to autobiograficzna opowieść. I sentymentalne dzieło, opowiadające o szkolnych i codziennych perypetiach bohaterów żyjących u schyłku lat 80. XX wieku. Sentymentalnej, ale jak już wspominałem, wcale nie znaczy to, że szczególnie nostalgicznej czy oglądanej przez różowe okulary. Autorka, a właściwie autorki, powalają nam poznać zarówno blaski i cienie bycia dzieckiem w tamtym okresie. A w nowym tomie widać to jeszcze bardziej, bo zamiast na samych tematach przyjaźni, jeszcze mocniej skupiony jest na szerokim spektrum relacji tak z ludźmi, jak i rzeczywistością, z wszelkimi młodzieńczymi fenomenami włącznie. Oczywiście nie ma tu jednocześnie tematów niewłaściwych dla dorastających czytelniczek – a raczej czytelników w ogóle, bo nie ograniczałbym się tu do konkretnej płci czy nawet wieku. Co jeszcze można powiedzieć o serii, jak i tym tomie? Że to taka lekka, szybka i przyjemna w odbiorze opowieść, która może stać się odskocznią od codzienności, jak i posłużyć za poradnik w codziennych problemach. Wszystko tu jest życiowe, bliskie każdemu odbiorcy i mimo innych realiów, uniwersalne. A także podane w przyjemny sposób, z emocjami i humorem. Szata graficzna? Jest lekka i prosta, co widzicie już na okładce, ale taka być powinna. Pasuje do opowieści i treści, pasuje do charakteru serii i ma swój urok. Do tego w tym tomie na czytelników czeka masa dodatków: tekst od scenarzystki, garść jej zdjęć z tamtych lat, szansa na zobaczenie, jak powstają plansze komiksu krok po kroku czy nawet zdjęcia ekipy pracującej nad „Przyjaciółkami”. A wszystko to w ładnie wydanym tomiku, który polecić warto każdemu młodemu tak ciałem, jak i duchem.

Ósma klasa? To dopiero wyzwanie. Dążenie do spełnienia swoich marzeń i ciągła, nieustanna walka o utrzymanie wypracowanej z takim trudem sympatii rówieśników. Do tego oczywiście nauka, której przybywa z każdym dniem i zajęcia pozaszkolne, na które bardzo chce się chodzić, ale doba wydaje się dziwnie krótka. Znacie te realia? Pamiętacie? Bohaterka trzeciej części „Przyjaciółek” zmierza się właśnie z nimi i powiem wam, że jej też nie jest łatwo. Sara odnajduje się w szkole, jest lubiana, uczęszcza na zajęcia z teatru, o których marzyła, ale mimo to cały czas ma wrażenie, że w pewien sposób odstaje od rówieśników. Odpowiedni ubiór, uczesanie, makijaż, zachowanie, stosunek do chłopców i skomplikowane relacje między dziewczynami – nasza bohaterka robi wszystko (czasem wbrew sobie) żeby się dostosować, ale…no właśnie. Kiedy robimy coś wbrew sobie nie zawsze to wychodzi. Dlatego Sara wpada w niemałe kłopoty, co jest przyczyną kolejnych frustracji, nerwicy, a nawet depresji. Nie da się ukryć, że podobne problemy są na porządku dziennym i współczesnych nastolatków, stąd seria powieści graficznych o przyjaciółkach ma wartości uniwersalne. Nie tylko przedstawia zagmatwany świat młodych ludzi, ich problemy społeczne oraz zaniżone poczucie własnej wartości, ale także wskazuje sposoby, jak sobie z tym radzić. I to jest według nas największa zaleta tej książki. Kłopoty i wyzwania młodości są znane także Autorce, która nie ukrywa, iż podczas tworzenia opierała się w znacznej mierze na swoich własnych szkolnych doświadczeniach. Zazdrość i zawiść rówieśników, rywalizacja, wyścig szczurów, problemy wewnętrzne, które rzutują na oceny i niemożność poradzenia sobie z własnymi nieokiełznanymi myślami – to, co dzieje się w ludzkiej duszy jest niesamowicie złożone i właściwie u każdego odbywa się w inny sposób. Najważniejsze przesłanie traktujące o tym, iż tłumione uczucia wcale nie znikają, a jedyna metoda ogarnięcia ich, to wyjście im naprzeciw i umożliwienie, aby wybrzmiały po swojemu. Bo nie zapominajmy, iż nie wszystkie nastolatkowe problemy to błahostki; skutki niektórych powodowanych emocjami działań mogą mieć wpływ na całe dalsze życie. Tym bardziej, że okres dorastanie to bodajże najtrudniejszy, najbardziej pokręcony czas w życiu człowieka z punktu rodzica śmiem twierdzić, że cóż…łatwo nie jest. Dobrze natomiast, że istnieje literatura, która otwiera oczy dorosłym i pomaga nastolatkom. Czytajmy zatem, a jeśli mamy wokół siebie młodzież – podrzucajmy im wartościowe lektury. Żeby wiedzieli, że tak naprawdę, to nie są w tym wszystkim sami. Dzięki wydawnictwu Jaguar wydanie jest kolorowe i praktyczne. Miękka okładka z ilustracjami bohaterek, a w środku ogromnie emocjonalne i oddające klimat powieści rysunki, które można godzinami oglądać i które są inspiracją dla czytelniczek. To konkretna lektura, ale czyta się szybko i przyjemnie. Nie dziwi już fakt, że to bestseller New York Timesa. „Prawdziwe przyjaciółki” moja córka pokochała od pierwszego wejrzenia i poleca bardzo, zwłaszcza dziewczynkom 8+. Są ponadczasowe.