Najlepsze przyjaciółki. Tom 2 (okładka  miękka, wyd. 01.2020)

Książki z tej serii moje córki czytały tyle razy, że się grzbiet rozkleił i kartki powypadały... tylko teraz nie wiem, czy takie ciekawe, czy tak słabo sklejone... ;))

Moja 9 letni córka uwielbia ten komis. Łatwiej ją zachęcić do czytania komiksów w takiej tematyce niż książki, Liczymy na kolejne części:)

Mega fajna książka, można dużo z niej wynieść!!!

Książka super. Moja córka jest mega zadowolona

Super i ciekawa książka dla 9 latki

Ekstra

Super

Druga część „Prawdziwych przyjaciółek”, podobnie jak pierwsza została przeczytana/pochłonięta przez moją prawie jedenastolatkę w tempie iście ekspresowym. Bardzo utożsamia się z główną bohaterką i myślę, że tak samo zrobi większość czytelniczek w podstawówkowym wieku. Skomplikowane, ale bliskie i znane relacje między rówieśnikami, pogmatwana szkolna rzeczywistość, rywalizacja, chęć dostosowania się – wszystko to, mimo że akcja komiksu toczy się w latach 80-tych i 90-tych tworzy obraz także współczesnej młodzieży. Jeśli chodzi o stosunki międzyludzkie, to pewne rzeczy pozostają niezmienne, prawda? Mijają pokolenia, a młodzi ludzie zawsze chcą być akceptowani, lubiani i popularni i aby dostosować się do wymagań rówieśników działają często wbrew sobie i swoim ideałom. W tomie drugim „Przyjaciółek” Sara jest już w wymarzonej szóstej klasie. Wszystko wskazuje na to, że jej pozycja w Grupie jest ugruntowana, a Aśka, która tej Grupie przewodzi jest jej najlepszą przyjaciółką. Okazuje się jednak, że nasza bohaterka nie nadąża za przyjaciółkami i zawsze jest coś, co spędza jej sen z powiek i według jej mniemania oddala ją od rówieśników: nieznajomość najnowszych szlagierów, umiłowanie dziecięcych zabaw i psikusów, które dorastającym koleżankom wydają się zbyt infantylne i nudne, zmuszanie się do dobrej zabawy w nielubianym parku rozrywki, a przede wszystkim zmierzenie się z zawiścią i zazdrością rówieśniczek. Wszystko to sprawia, że mimo odnoszonych sukcesów Sara ciągle czuje się osamotniona i niepewna odkładając na bok marzenia o byciu znaną pisarką. Pojawia się temat nerwicy szkolnej, jakże dobrze mi znany! Zdecydowanie dorastanie nie jest łatwe. Prezentowaną dziś powieść graficzną czyta się szybko i bardzo przyjemnie. Odkrywane w miarę lektury drugie dno jest już mniej przyjemne, ale wartościowe i potrzebne, ponieważ zmusza do refleksji i kto wie, może rachunku sumienia? Zakończenie natomiast jest optymistyczne i potwierdza tezę, którą wpajam także własnemu dorastającemu dziecku o tym, że trzeba cierpliwie i sukcesywnie dążyć do spełnienia własnych marzeń, a nie cudzych oczekiwań. Wydawnictwo Jaguar wykonało kawał dobrej roboty dając nam możliwość przeczytania całej serii, która jest wynikiem własnych szkolnych doświadczeń i wspomnień Autorki w cudowny sposób potrafiącej spojrzeć na szkolne lata z perspektywy czasu, a więc obiektywnie i z dystansem. Praktyczne i kolorowe wydanie, z miękką okładką, a w środku mnóstwo treści oraz emocjonalne i oddające klimat powieści rysunki, które można godzinami oglądać i które są inspiracją dla czytelniczek. Nie dziwi już fakt, że to bestseller New York Timesa. Cała serię moja córka pokochała od pierwszego wejrzenia i poleca bardzo, zwłaszcza dziewczynkom 8+. Są ponadczasowe, uniwersalne i nieprzemijające. I bardzo, bardzo potrzebne zwłaszcza do nabrania dystansu, oswojenia szkolnych lęków i…pozostania sobą.

"Najlepsze przyjaciółki" to drugi tom o Sarze i jej towarzyszkach autorstwa Shannon Hale i ilustratorki Leuyen Pham. Sara z przyjaciółkami zaczyna szóstą klasę. Niby wszystko powinno być takie samo, a jednak jest inne. Przychodzi taki moment, że dzieci stają się nastolatkami. Starają się być doroślejsi. Zmieniają swoje zachowania, chcą być modni. Chłopcy zaczynają zwracać uwagę na dziewczyny, chcą się z nimi kolegować, a nawet chodzić. Sarę to wszystko trochę przytłacza. Nie wie jak powinna się zachowywać, gdyż nie chce stracić przyjaciółek. Myśli jedno, a mówi drugie i źle się z tym czuje. Często tak się dzieje, gdy chcemy dopasować się do otoczenia i chcemy być lubiani. Powielamy zachowania grupy, choć nie zawsze jest to zgodne z naszymi poglądami. Przez takie zachowania dzieci boją się mieć własne zdanie, boją się być inne. Dochodzi wtedy nawet do stanów lękowych, do zaburzeń. A przecież każdy z nas jest inny, wartościowy i to jest piękne. Zawsze powinniśmy być sobą.

Druga część rozmiotła mnie z planszy. Polecam