Pamiętnik ze starego domu (okładka  miękka, wyd. 03.2018)

Pięknie opisana historia młodej kobiety Alicji, która mimo swoich złych przeżyć i doświadczeń stara się pomóc najbliższym. Jest ostoją dla swojej nowo poznanej siostry Ewy, która jest wrogo do niej nastawiona i nie ułatwia jej nawiązania bliższych relacji. Choroba matki Ewy zmienia wszystko i Ewa wie, że tylko u boku Alicji będzie to wstanie "jakoś znieść ". Alicja zawsze jest u boku swojego ukochanego Adama, który walczy z byłą żoną Joanną o opiekę nad ich nieletnią córką Rozalķą.... Czy ich miłość wystarczy, aby to przetrwać czy jednak Adam zrezygnuje i zgodzi się na prośby Joanny... aby stworzyli znów rodzinę dla dobra ich córeczki? Alicja w tym wszystkim nie zapomina i nadal nie jest pewna jaką decyzję podjąć związku z historią i dokumentami, które jej dziadek Jan wraz z Elizabeth tłumaczyli w obozie zagłady Stutthof. Ujawnienie ich treści dokumentów może zmienić życie wielu ludzi... Czy Alicja, która powróciła do swojego starego domu jest na tyle silna aby stawić czoło temu wszystkiemu i być w końcu szczęśliwa kobietą...? Książka godna polecenia :)

Świetna książka ! Jak każda tej autorki napisana lekkim piórem , trzyma w napięciu .Bardzo serdecznie polecam .

Polecam

Alicja, trzydziestokilkuletnia kobieta, po rozstaniu z mężem, postanawia wrócić do starego domu, w którym mieszkała jako dziecko. Jej dziadkowie i rodzice już nie żyją, ale za to wciąż żywe są piękne wspomnienia. Dom w Pniewie wprawdzie wymagał wielkiego remontu, ale cóż to dla młodej, pragnącej rozpocząć nową drogę życia kobiety. Pomalutku wszystko zaczyta się układać, Alicja w starym-nowym miejscu odnajduje przyjaźnie a także… spotyka miłość do dwóch mężczyzn. Jeden z nich jest małym chłopcem, sierotą wychowywanym przez babcię, a drugi miejscowym artystą rzeźbiarzem. Można by powiedzieć, że po latach upokorzeń, zdrad i bólu wreszcie zaczyna się dla niej istna sielanka. Być może tak jest, ale… Alicja jest osobą bardzo empatyczną, która chciałaby pomóc każdemu, kto pojawi się w jej życiu. Chce odnaleźć ślady przeszłości zapisane w pamiętniku dziadka, chce odnaleźć miłość swojej przyrodniej siostry, o której dowiedziała się odnajdując na strychu starego domu dziwny dokument, chce być matką dla dwójki obcych dzieci, chce być znowu kochającą i kochaną żoną. Czy uda jej się pokonać trudności, jakie chochlikowaty los rzuca jej ciągle pod nogi? Czy w starym domu znajdzie to czego szukała tyle lat? O tym musicie przekonać się sami. Przyznam szczerze, że czytając pierwszą część książki nie byłam zbytnio zachwycona fabułą. Wydawało mi się, że jest w niej zawarte kilka innych książek, o których głośno było ostatnio na rynku książkowym. Młoda, ładna kobieta, oczywiście pozostawiona przez ukochanego męża nagle wyjeżdża na prowincję, gdzie spotyka miłość swojego życia i mimo wielu przeciwności, w końcu żyją długo i szczęśliwie. Standard powieści dla kobiet. Jednak z każdym kolejnym rozdziałem, każdą kolejną książką zaczęłam upewniać się, jak wiele ukrytych myśli zostało w tej niby zwykłej babskiej powieści. Na początku książki znalazłam takie słowa: (…) W naszym życiu może zdarzyć dosłownie wszystko. Wystarczy jedna chwila, jedno spotkanie, jedno spojrzenie. Właśnie tylko tyle, by wywrócić codzienność do góry nogami. Można się tego bać. Można wyczekiwać tego, co nieuchronne. Ale można też po prostu żyć. Cieszyć się każdym dniem, rozmową z dzieckiem, miłym spotkaniem. Doceniać drobne chwile szczęścia. Bo to właśnie z nich składa się życie. (…) I muszę przyznać, że urzekły mnie te słowa swoją prostotą przekazu i jednocześnie ważnym przesłaniem. Myślę, że ta (trzecia) część i prawdopodobnie ostatnia, najbardziej poruszyła mnie pod względem zawartych w niej wątków. Ta lektura jest tak tajemniczą i pełną emocji opowieścią o trudnych wyborach jakie często musimy podejmować, że momentami ciężko się oderwać od jej stron. Autorka w jednym miejscu umieściła dramat kobiety wychowanej przez patologiczną matkę, dramat mężczyzny walczącego o prawa do córki, dramat wspomnień wojennych dotyczących ratowania dzieci w obozie zagłady i nadzieje rodzące się każdego dnia. Nadzieje dzieci, dorosłych w średnim wieku i seniorów. Połączyła to zgrabnie nadpobudliwą empatią towarzyszącą głównej bohaterce, której w pewnym momencie szczęście życia osobistego zbacza gdzieś na boczny tor nieprzewidywanych zdarzeń. Moim zdaniem autorka jest taką Alicją Pniewską, bo gdyby w niej samej nie było tylu pokładów emocji, empatii, miłości i odwagi, to nie potrafiłaby tak gładko przenieść tego na karty książki. Co ciekawe, wśród bohaterów drugo i trzecioplanowych nie ma ludzi dogłębnie złych, bo nawet ten zły charakter w pewnym momencie okazuje się nie do końca takim negatywnym. Świadczy to tylko o tym jak wielka jest wiara w ludzi. Dzięki tej powieści możemy sami przekonać się, że nawet najgorszy człowiek ma w sobie pokłady jakiejś (może minimalnej) dobroci. Trudne wybory, jakie podejmuje bohaterka tej powieści, często sprzeczne z tym co zrobiłoby wielu innych, to dowód wielkiej odwagi osobistej. Wbrew pozorom takie codzienne szczęście, występujące w drobnych gestach, czynach czy odwzajemnianiu uczuć, to czasami bardzo ciężka praca, nie zawsze adekwatna do tego czego wymagają oczekiwania. Ta książka, mimo tego, że jest napisana prostym, lekkim do czytania językiem, nie jest lekturą lekką i łatwą. Poruszone w niej tematy takie jak walka między rodzicami w sądzie o dziecko, dramatyczne losy więźniów obozu koncentracyjnego w Stutthofie, sprawy zdrowotne zarówno dzieci jak i ludzi w mocno zaawansowanym wieku, to tematy dość dramatyczne. Autorka jednak, mimo tego całego tragizmu potrafiła przedstawić wszystko tak, że czuło się jakąś nadzieję. Z pewnością jest to lektura, która dostarczy czytelnikowi wielu wzruszeń, zarówno tych radosnych jak i tych, które bez chusteczek się nie obejdą. Przyznam szczerze, że niejednokrotnie musiałam mocno mrugać oczami, aby móc czytać dalej. I chociaż bohaterowie moim zdaniem są trochę mało wyraziści osobowościowo, to można ich polubić. Ale żeby nie było tylko tak słodko, muszę przyznać, że trochę mi nie pasowały w tej książce rozmowy z dziećmi. Dialogi dzieci były dla mnie ciut… zbyt dorosłe.

Nie lubię zakończeń, bo wiem, że na dobre muszę rozstać się z bohaterami, którzy skradli moje serducho. Już nie będzie wyczekiwania na kontynuację, przeróżnych emocji, które towarzyszyły podczas czytania, zaciskania zębów ze złości i bezsilności czy chociażby radości. Wszystko to odchodzi gdy trzeba zamknąć ostatni rozdział. Gdybym mogła przebywałabym ciągle w świecie postaci, tak bez końca, bo w nim jest mi miło, przyjemnie i błogo. Niestety wszystko co dobre musi się kiedyś skończyć nad czym ubolewam, ale miło będę lekturę wspominać. ,,Tak to już zazwyczaj bywa, że jeżeli czegoś bardzo mocno chcemy, to wtedy nam się to nie przydarzy. Czekamy, dokładamy podwójnych starań, a na horyzoncie jak nie było, tak nie ma żadnego efektu. Nie należy przejmować się tym, na co nie mamy wpływu, to najlepsze wyjście. Najczęściej los uśmiecha się do nas, gdy najmniej się tego spodziewamy'' Nic w życiu nie jest idealne. My również. Mamy swoje słabości, lęki, obawy, często podwinie nam się noga, coś nie pójdzie po naszej myśli, ale staramy się zawsze temu wszystkiemu przezwyciężyć. Podnosimy się, strzepujemy kurz i brniemy do przodu. Wspaniale jest to ukazane w powieściach autorki i za to te historie kocham. Że bohaterzy są tacy sami jak my. Popełniają błędy, potykają się, ale znajdują rozwiązanie w tym całym rozgardiaszu, by później wszystko mogło skończyć się szczęśliwie (nie zawsze jednak się tak dzieje). Podoba mi się również to, że Alicja zawsze może liczyć na pomoc najbliższych, że nie jest osamotniona w swoich problemach, że ktoś wyciągnie do niej pomocną dłoń, gdy tego najbardziej potrzebuje. Nie zawsze w rzeczywistości się tak dzieje, inni cieszą się z czyjegoś upadku, niepowodzeń, a tutaj w powieści czegoś takiego nie ma, dlatego z przyjemnością obserwowałam rozwój wydarzeń, który na długo zapadnie mi w pamięci. ,, Najpiękniejszych chwil w życiu nie da się zaplanować. One przychodzą same. Ważne, by je odnaleźć w codzienności. Życie jest za krótkie, by odkładać wszystko na później'' Los nie jest także dla Alicji łaskawy. Pojawiają się nowe problemy z którymi kobieta musi się zmierzyć, walka o miłość, o odnalezioną siostrę, o Rozalkę, obawy przed udostępnieniem dokumentów i wiele innych. Autorka nie szczędzi bohaterki, sprawdza jej wytrzymałość, a my z zaciśniętymi zębami z przejęciem obserwujemy rozwój wydarzeń. Ilona potrafi wciągnąć w swój niesamowity świat, z którego nie chce się nawet wychodzić. Swoim stylem pobudza wyobraźnię, wzbudza wiele emocji od radości po smutek, otula ciepłem, błogim spokojem. Przy jej powieściach człowiek siedzi z szerokim uśmiechem na ustach i radością w oczach. Utożsamia się z bohaterami, towarzyszy im na każdym kroku i razem z nimi przeżywa rozmaite sytuacje. ,,Życiowy upadek nie oznacza od razu przegranej. Kiedy wstajesz i walczysz dalej, jesteś zwycięzcą. Przegrywają tylko ci, którzy nie próbują się podnieść. Najgorsza walka odbywa się między tym, co wiesz, a tym, co czujesz. Tu najtrudniej podjąć decyzję. Szczególnie jeśli dotyczy kogoś, kogo mocno kochasz. Życie to przecież pasmo trudnych wyborów'' Opowieść bogata w morały, refleksje, które pozwalają spojrzeć na świat z innej perspektywy. Uczą, bawią, napawają optymizmem. Pokazują, że z każdej sytuacji jest jakieś wyjście, nie warto się tylko poddawać. Bo gdy na to pozwolimy będziemy tego strasznie żałować, że chociaż nie spróbowaliśmy. Książka jest piękna, ciepła, pokrzepiająca i potrafi naładować pozytywną energią. Można tu odnaleźć nie tylko miłość, przyjaźń, ale również więź rodziny, lojalność, wsparcie, ognisko domowe i wiele innych. Dajcie się zatracić tej historii, a na pewno nie pożałujecie. Gorąco polecam!

Okładka pasuje do całej trylogii. Dominuje w niej zieleń i fiolet, tak jak w poprzednich tomach, tak jak i kobieta, pozująca na środku. W dotyku jest matowa, z wytłuszczeniami. Posiada skrzydełka, które chronią przed uszkodzeniami mechanicznymi, zagięciami. Na jednym z nich przeczytacie kilka słów o autorce, a na drugiej tom pierwszy i drugi z serii Stary dom. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca dla oka. Podzielona została na rozdziały i w nich na podrozdziały. Bardzo się cieszę, że po raz kolejny mogłam zmierzyć się z twórczością pisarki. Sięgam po jej tytuły w ciemno, gdyż wiem, że się nie zawiodę. Wiem, że dostanę świetną historię, która będzie prawdziwa, życiowa, mimo iż bohaterowie są nieistniejący, to jestem przekonana, że bardzo zbliżonych możemy spotkać na ulicy. Nie zawiodłam się do tej pory, a większość książek za mną, jeśli mam zaległe dwie, to raczej nie więcej. Ta seria jest ogólnie nieco słabsza od tych nowszych serii, ale i tak był ww ostatnim tomie postęp, bo główna bohaterka, Alicja nie irytowała mnie tak jak zwykle. Polecam, bo zawsze coś wyciągnięcie z jej lektur. Alicja znowu miała nie lada wyzwanie, by ułożyć życie odpowiednio, musiała mierzyć się z trudnymi wydarzeniami, nie mogła odpuścić... Za ten upór biję brawa. Było kilka decyzji, postępowań, które mnie mroziły, ale było ich niewiele, więc uznaje, że poszła po rozum do głowy i dlatego mnie aż tak nie irytowała. :) Były postacie, które znam, które sprawiały, że się uśmiechałam. Były też takie osoby, które myślałam, że będę gonić z widłami lub z patelnią. Autorka pokusiła się o taki splot wydarzeń, że głowa mała. Ciągle coś się działo, że aż żal mi było co po niektórych... Jednak dzięki temu akcja ma odpowiednie tempo i nie sposób się nudzić. Wiele tajemnic jest w Pniewie zamkniętych, tak jak i w ludziach. Czy oni zasługują na kolejną szansę zaufania? Czy zrozumieją, że ich zachowanie nie jest odpowiednie? Co więcej, pisarka oprócz barwnych opisów zaskoczyła i ujęła mnie pociągniętym wątkiem wojennym, a mianowicie, ratowaniem maleńkich dzieci przed śmiercią i byciem królikiem doświadczalnym. Odkrywanie przeszłości przez Alicję i Jonasa. Nie było to dla nich łatwe, dla nas, czytelników również nie, ale jednocześnie jest niesamowicie odważne i piękne. Odnajdywanie korzeni... prawdy... Cieszę się, że miałam okazję skończyć te serię, zmierzyć się z trudnościami, z jakimi mierzyły się postacie. Że mogłam trzymać kciuki za bohaterów i ich koleje losu. Że mogłam obserwować ich poczynania. I jest jeszcze wątek pamiętnika dziadka głównej bohaterki, ale i jej własny, pełen ważnych. krótkich zdań. Podsumowując uważam, że jest to naprawdę dobre zwieńczenie trylogii. Cieszę się, że po raz kolejny autorka przedstawiła obraz sielankowej wsi, która aż roi się od tajemnic... Jestem zadowolona, mimo iż to słabsza seria autorki od pozostałych przynajmniej w moich odczuciach.

Czytałam powieść przedpremierowo. Jest to bardzo życiowa opowieść o kobiecie, dokładnie Alicji Pniewskiej, która staje przed zadaniem zmierzenia się z problemami, które zagrażają jej szczęściu, o które bardzo długo walczyła. Ponadto Alicja czuje się oszukana przez odnalezioną po latach siostrę, Ewę, która zaskakuje ją całkowicie nagłą zmianą w ich ułożonych już dobrze wzajemnych relacjach. Postanawia jednak dać jej ostatnią szansę i wesprzeć w działaniach związanych z chorobą jej matki. Musi również podjąć decyzję, co należy zrobić z cudem odnalezionymi dokumentami, które jej dziadek Jan razem z Elizabeth tłumaczyli w obozie zagłady Stutthof. Ujawnienie treści dokumentów może zmienić życie bardzo wielu osób. Bardzo poruszająca i mądra powieść! Gorąco polecam!

Świetna książka! Autorka ma bardzo przyjemny sposób pisania, który sprawia, że nie można się oderwać od lektury! Daje nadzieję, pokazuje istotę szczęścia. Jest prawdziwą emocjonalną bombą! Ta książka, mimo tego, że jest napisana prostym, lekkim do czytania językiem, nie jest lekturą lekką i łatwą. Poruszone w niej tematy takie jak walka między rodzicami w sądzie o dziecko, dramatyczne losy więźniów obozu koncentracyjnego w Stutthofie, sprawy zdrowotne zarówno dzieci jak i ludzi w mocno zaawansowanym wieku, to tematy dość dramatyczne. Autorka jednak, mimo tego całego tragizmu potrafiła przedstawić wszystko tak, że czuło się jakąś nadzieję. Polecam, naprawdę warto!

Życie to po prostu ciągłe podejmowanie decyzji. Wszystkie z nich są ważne, nie ma znaczenia ich waga i obecna sytuacja. Każda z nim ma wpływ na naszą przyszłość. Książka wydaje mi się, dobrze przemyślaną koncepcją. Nie jest to zwykła historia kobiety połączona z uniesieniami miłosnymi. Tutaj czuje, że autorka ma do czytelnika pewien przekaz. Jest to łatwe w odbierze prawdopodobnie z powodu, że miejscem akcji jest polski dom. Najważniejszą sentencją do przekazania jest fakt, że życie jest kruche, a szczęście ulotne, a człowiek powinien mieć tego świadomość. Autorka w piękny sposób prowadzi nas przez życie Alicji, które nie zawsze jest różowe.