Czas na miłość (okładka  miękka, wyd. 10.2021)

Nie zachwyciła mnie. Miałam nadzieję na szczęśliwe zakończenie a ono dla mnie było słabe.

Lekko się czyta ,uwielbiam robić zakupy w Empiku 😊polecam

Wspaniała ,ciepła opowieść na zimowe wieczory

Książka super. Czyta się jednym tchem.

Super książka

Polecam

♥️

Kolejne spotkanie z autorką, już nie liczę nawet, które to. Czekałam cierpliwie na jej nową historię i marzyłam o tym, by mnie oczarowała jak pozostałe. "Czas na miłość" czyta się szybko, lekko i przyjemnie. Od razu wciąga nas w wir wydarzeń, jakie mają tutaj miejsce. Fragmentami może się wydawać przewidywalna - ale czy powinno nas to zrażać? Absolutnie! Życie chwilami jest tak boleśnie przewidywalne, a momentami potrafi nas totalnie zaskoczyć. Może nie ma tu scen, gdzie emocje nas przepełniają, że aż ciężko je znieść. Ale jest to życiowa historia, na przestrzeni trzech różnych ram czasowych. Trzy pokolenia, każda z nich ma swoje tajemnice, chwile radości, smutku, w każdej z nich pojawia się główny motyw - miłość. Wiele książek o miłości istnieje, wiadomo, że po pewnym czasie pomysłów zabraknie, będą się powtarzać, ale nie każdy ma dar do przekazywania pięknymi słowa akurat tej znajomości, akurat tej miłości czy przyjaźni. Głównych bohaterek mamy trzy, córkę, matkę, babcię - patrząc z perspektywy najmłodszej z rodu. Każda z nich ma swoją historię, niekoniecznie przyjemną... Są one również narratorkami, więc jest nam łatwiej je zrozumieć. Bardziej też do nas przemawia, gdy każda z nich chwyta za stery i opowiada o sobie, przeszłości, rozterkach... Wanda - najstarsza, od której tak naprawdę wszystko się zaczęło. Gościna u Wajsów - przeurocze miejsce, do którego sama bym poszła! Zjadłabym pyszny obiad, deser, ale i coś dobrego również bym wypiła. Czuć tu specyficzny klimat - już od samego czytania, a po zamknięciu oczu to wszystko można sobie zwizualizować. Dlatego nie raz wspominałam, że Ilona Gołębiewska ma niezwykle barwne pióro. Jest i córka Wandy, która już nie przypadła mi zbytnio do gustu z trzech przedstawicielek rodu. Jakoś jej zachowanie drażniło mnie, wydaje mi się, że momentami zachowywała się, jakby miała połowę lat niż ma. A z kolei wnuczka przypadła mi najbardziej do gustu - może dlatego, że jej wiek jest najbardziej zbliżony do mojego? Może dlatego, że stąpa po świecie pewnie, dąży do celu - sama jej praca wywołuje u mnie lekkie uczucie zazdrości... Ale oczywiście pozytywnej. Miała świetny temat na teksty do gazety - tylko stąpała po niepewnym gruncie, bo cienka jest granica między przelotnymi spotkaniami, niestety... Postacie wykreowane są bardzo dobrze, są pozytywne i negatywne osoby, śmieszne i żałosne - cała gama - w szczególności facetów. Takich ludzi jak tutaj śmiało spotkamy w swojej codzienności. Głównym tematem jest miłość. Miłość na przestrzeni wieków, taka, która przetrwa lata... Miłość, która zdarzy się przypadkiem, podstępem... Super temat wybrała autorka i jestem zadowolona z tego, co dostałam. Może moje emocje nie sięgały zenitu, ale było naprawdę w porządku. Nie jest ona strikte świąteczna, a bardziej zimowa - tak bym ją określiła. Niesie ukojenie, nadzieję, ale chwil na smutki też nie braknie, szczególnie w historii Wandy. Co ważne, mamy tutaj sceny łóżkowe, które jak zwykle w przypadku Gołębiewskiej są subtelne, napisane ze smakiem, a nie wulgaryzmem. Te momenty czyta się niezwykle przyjemnie i Ilona jest jedną z niewielu autorek, które tak zgrabnie o tym piszą. Akcja ma swoje odpowiednie tempo, które nie jest zbyt szybkie, ani za mozolne. Pewnych rzeczy można się domyślić, ale nie przeszkadza to w odbiorze. Myślę, że jest to jedna z przyjemniejszych lektur, jakie przeczytałam w 2021roku. Reasumując uważam, że jest to bardzo dobra książka, która ukoi nasze zszargane nerwy i pozwoli zaczytać się w historiach trzech kobiet, która każda z nich nas zainteresuje. Sprawi, że odpoczniemy, odetniemy się od problemów codzienności. Poprzez postępowanie postaci, poprzez wydarzenia możemy czerpać naukę. Zauważamy wartości, o których pisze autorka między wierszami. Śmiało Wam polecam, szczególnie osobom, które czytają książki pisarki oraz tym, którzy jeszcze nie mieli do czynienia z jej powieściami. Jeśli lubicie powieści obyczajowe także polecam. Ilona Gołebiewska ze swoim barwnym piórem wprowadzi Was w świat bohaterów, z którego nie będziecie chcieli wyjść.

Jesienną czy zimową porą uczucia wcale nie czekają na cieplejszą porę by dać o sobie znać. Wprost przeciwnie zakwitają również gdy liści na drzewach coraz mniej drzew, temperatura spada, słońca coraz mniej i pojawiają się śnieżne zaspy. Nie liczy się pogoda, a ludzie, którzy może nie od razu dają szansę temu, co niespodziewanie pojawia się w ich życiu, lecz w końcu ją dostrzegają. Na miłości raczej dobrze człowiek nie wychodzi. Trzy pokolenia pań Wajs mogłoby rozwinąć na swój sposób to zdanie. Nestorka rodu, jej córka oraz wnuczka radzą sobie bez niej, a codzienność dostarcza im jedynie dowodów, że i bez niej mają dużo na głowie. Rodzinna restauracja wymaga uwagi, bo nawet najlepsza renoma nie jest wyrobiona raz na zawsze, a w dobie konkurencji wystarczy chwila by ją utracić lub zszargać. Do tego Wandzie coraz częściej przypomina się ktoś z odległej przeszłości, Marta najchętniej zapomniałaby o tym, co wydarzyło się niedawno, a najmłodsza z rodu Pola w celach zawodowych bierze pod lupę uczucie, w jakie nie wierzy. Jak więc w takim entourage`u ma dać o sobie znać miłość? Łatwo nie będzie, zwłaszcza, że listopad nie jest miesiącem sprzyjającym jej, a przedświąteczna gorączka, następująca po nim także jakoś przesuwa ją w daleko w kolejce zainteresowania. Tyle, że ona nie pyta się czy zostanie zaproszona, dostrzeżona czy w ogóle jest brana pod uwagę, po prostu zaznacza swoją obecność, a to dopiero początek. Jaki będzie miała finał? Niewiara, niedopowiedzenia i sekrety jakoś zawsze szkodziły, jak będzie tym razem? Panie Wajs są trudnymi przeciwniczkami i niełatwo je będzie oczarować. Co wyróżnia książki Ilony Gołębiewskiej? Moim zdaniem to nieuchwytna atmosfera, która raz poznana będzie o sobie przypominać za każdym razem gdy zobaczymy książkę pisarki. Czym zapada w pamięć? Mieszanką ciepła, humoru, dialogów i lekkością poruszania tematów nie zawsze prostych oraz trafianiem w ich istotę. W „Czasie na miłość” również ją dostajemy i to nie na chwilę, ale na całą lekturę, od jakiej nie oderwiemy się do samego końca. Jesienno-zimowym warszawskim krajobrazie poznajemy rodzinną historię, prawdziwą sagę, gdzie przeszłość nie jest tylko zbiorem słodko-gorzkich wspomnień z tajemnicami w tle, lecz wciąż jest obecna w teraźniejszości. Nie brakuje problemów do rozwiązania, wątpliwości, ale i rodzinnych więzi, zapewniający oparcie w trudnych chwilach. Niewątpliwym plusem jest pokazanie wielopokoleniowości, w żadnym razie jako monumentalnego obrazu, lecz postaci barwnego portretu trzech kobiet, różniących się i bardzo podobnych. Jak wskazuje sam tytuł poznajemy je w momencie kiedy powinna pojawić się w ich życiu miłość, lecz przy tak silnych osobowościach, mających własne zdania, plany i przede wszystkim poglądy na nią. Te ostatnie zaś stanowią jeden z wielowątkowej opowieści, o tym, co ważne, jak istotną rolę odgrywa rodzinna tradycja oraz buduje się przyszłość, o jakiej się głośno nie marzyło. Podczas czytania „Czasu miłości” niejednokrotnie będziemy się śmiać, wraz bohaterami spoglądać na to, co było, próbować ogarniać zaskakujący rozwój wydarzeń, który miał mieć ciut lub więcej inny przebieg, a zwłaszcza zastanawiać się czy dać szansę czemuś, w co tak do końca się wierzy. Ilona Gołębiewska doskonale wie w jakich miejscach przyśpieszyć fabułę, gdzie zwolnić, jak zarysować tło, by dopełniało akcję i podkreśliło ją oraz jak stopniowo odsłaniać sekrety, ukazywać ich fragmenty z różnych perspektyw. Najnowsza książka autorki wciąga już od samego opisu i tak pozostaje do samego zakończenia, które doskonale podsumowuje całość i pozostawia po sobie apetyt na kolejną książkę autorki.

Okres świąteczny charakteryzuje się tym, że częściej mówimy o miłości. Staramy się być milsi dla siebie, okazywać uczucia. Osoby w związkach zaczynają bardziej pielęgnować miłość, która ich połączyła. Single zaś szukają swojej bratniej duszy. Prawdopodobne okres listopad-grudzień jest czasem, gdzie na portalach randkowych jest największy "ruch". Czy sprawdzałam? Ja nie, lecz bohaterka najnowszej, trzynastej powieści Ilony Gołębiewskiej już tak. Wierzycie w miłość? Czy może uważacie, że jest ona tylko złudzeniem i nie warto za nią gonić? "Czas na miłość" to powieść, w której właśnie to uczucie gra pierwsze skrzypce. Jednak niech Was nie zwiedzie szczęśliwa para na okładce. Tak dobrze i pięknie nie będzie. Więcej już nie mówię. "Czas na miłość" nie jest powieścią świąteczną, raczej zimową. Akcja rozpoczyna się w pewien listopadowy dzień, kończy zaś w styczniu. W tle mamy zimową Warszawę. Taką bardziej magiczną od tej aktualnej. Śnieżna i pięknie udekorowana. Głównym miejscem akcji jest Gościna u Wajsów. Założycielką jest babcia Wanda, aktualnie zarządza restauracją jej córka Marta. Pomaga jako kelnerka wnuczka Wandy, Pola, która skończyła studia i odbywa płatny staż w redakcji. "Czas na miłość" to historia trzech przedstawionych kobiet. Wanda, Marta i Pola nie miały szczęścia w miłości. Wanda w młodości kochała do szaleństwa niezwykłego mężczyznę, jednak przegrała walkę o tę miłość. Marta nie uznaje kompromisów, tym bardziej w uczuciach. Skrzywdzona przed laty przez ojca swojego dziecka postanawia, że już nigdy nie zaufa żadnemu mężczyźnie. Skupia się na ratowaniu rodzinnego biznesu i zapomina o sobie. Pola nie wierzy w miłość. Wokół siebie widzi jedynie nieszczęśliwe pary. Mężczyzn uważa za zło konieczne, niekiedy lubi się nimi po prostu bawić. Jakby tego było mało, nad restauracją zbierają się czarne chmury. Klientów ubywa, kucharz nie stara się, a pewien Kogut Domowy umieszcza niepochlebną recenzję w jednej z warszawskich gazet. Czy uda się uratować rodzinną restaurację, gdzie serwowane są niezapomniane smaku z dzieciństwa. No i najważniejsze pytanie, czy te trzy niezwykłe kobiety odnajdą miłość i szczęście? Wielowątkowa i wciągająca fabuła, idealnie nakreśleni bohaterowie, wartka akcja i barwny język narracji – to wszystko sprawia, że od „Czasu na miłość” nie można się po prostu oderwać. Powieść jest niezwykle klimatyczna, pełna humoru, wzruszeń oraz tajemnic. Tajemnice skrywa Wanda. To jej historia najbardziej mnie urzekła. Pokochałam babcię Wandę również za jej charakter. 😅 Jest to nie tylko historia miłości do mężczyzny, ale miłości do samej siebie, do swoich najbliższych, rodziny, przyjaciół. Opowiada o tym, że nie wolno igrać z miłością, a każda, nawet błaha decyzja ma swoje konsekwencje. Ilona Gołębiewska porusza kwestię randek przez internet. To właśnie Pola postanawia założyć profil na portalu randkowym, by móc pisać do gazety, w której odbywa staż, wszystkie nieudane randki. Pomaga jej w tym przyjaciółka Malwa. Oj, uśmiałam się przy niektórych sytuacjach. 😅 "Czas na miłość" mimo że momentami lekko przewidująca, okazała się szczęśliwą 13 w dorobku autorki. Jeśli nie macie ochoty ma typowo świąteczną powieść, ale zimowy klimat Was przyciąga to zapraszam na herbatkę do kamienicy Wajsów lub na ciepły obiad do Gościny u Wajsów. Zadomówcie się i posłuchajcie mądrych i ciekawych opowieści o Warszawie, jaką pamięta babcia Wanda. Poczujcie ciepło, jakie otuli Was przy poznawaniu historii, którą napisała autorka. I co najważniejsze odpowiedzcie na moje pytanie: Wierzycie w miłość? Współpraca z @wydawnictwomuza. @nora_2298