Kwestia czasu (okładka  miękka, wyd. 12.2020)

„Kwestia czasu” to ostatnia część cyklu Pruskie baby przy której zdecydowanie nie da się nudzić. Zresztą rodzinie Prusków spokój na pewno nie jest pisany, a żeby nie było nudno to w jej kręgu dochodzi do kolejnej zbrodni. Tym razem zamordowany został kolega Edyty ze studiów... Oprócz zagadki kryminalnej nie brak tutaj humoru sytuacyjnego i zabawnych dialogów. To przede wszystkim idealna pozycja na poprawę humoru gdzie nie brakuje ciekawych bohaterów, nieprzewidywalnych tajemniczych i kryminalnych zagadek ale i zwrotów akcji. Poznajemy więcej szczegółów odnośnie rodziny, która rozrasta się i to w dość szybkim tempie w której skomplikowanych koligacjach można się pogubić, jeśli nie będziemy wystarczająco uważni. Jednocześnie absolutnie odradzam Wam czytanie powieści z pustym żołądkiem, gdyż ilość opisów rożnych dań powoduje, że zdecydowanie kierujemy swoje kroki do lodówki. Gorąco zachęcam do zapoznania się z całą serią

Gorąco polecam całą augustowską sagę! Super napisana, wartka akcja, ciekawe postaci i sprawnie poprowadzone historie a do tego śmiechu co niemiara. Szkoda, że składa się ona tylko z trzech części 😞 Książki Pani Małgosi to moje nowe odkrycie i z pewnością zagoszczą one na mojej książkowej półce.

Trzecia część perypetii Edyty Prusko przeczytana 😀 i aż żal, że to już koniec. Pani Małgorzata po raz kolejny zakręciła, zamieszała i powstała super książka. Polecam

Małgorzata Starosta we wspaniałym stylu kończy? historię Pruskich bab, wesel, ciąż..... zakochałąm się w jej przezabawnych kryminałach

Dobry język, wartka akcja, przyjemna lektura! Polecam!

Dobra komedia z wątkiem kryminalnym.

Super książka, polecam

Legancko tego

Niektóre rozstania niosą w sobie smutek, ale wciąż są na tyle ciepłe, że człowiek mimowolnie się uśmiecha. Niektóre rozstania przebiegają w radosnej atmosferze, choć niewidzialna siła zgniata serce. Niektóre rozstania są niczym skończenie „Kwesti czasu", czyli trzeciego tomu różowej trylogii, w której losy rodzinne przeplatają się z kryminalną zagadką. Autorka ostatni raz na naszych oczach dręczy bohaterów i zmusza chociażby Andrzeja do wołania w przypływie frustracji „Co za klątwa ciąży nad tą rodziną, do diabła?!", a Edytę do zadania pytania „Czy my byśmy nie mogli być choć raz normalną rodziną, która nie rozwiązuje zagadek, nie obnaża kłamstw, nie odkrywa tajemnic i nie chowa trupów w szafie?". Tym razem gry słowne ogranicza do koniecznego minimum (ktoś powinien w końcu policzyć, ile razy pada „kwestia czasu" w tej książce), ale ilość trupów jest na standardowym poziomie, a okoliczności ich śmierci wciągają niczym moje koty kocimiętkę. Co w tym tomie Małgorzata Starosta zgotowała bohaterom? Edyta nareszcie wraca w rodzinne strony, ale jeśli choć przez moment miała nadzieję, że rozwód z Rafałem przebiegnie bez komplikacji, to musiała przeżyć gorzkie rozczarowanie. Jej małżonek, odkąd wie, że spodziewają się dzie...cka, trochę bowiem zmienia plany. Tym sposobem oboje stają się utrapieniem policji z Augustowa, czyli utrapieniem — zawodowym i prywatnym — Andrzeja, na którego głowę spada śledztwo w sprawie morderstwa. Co ciekawe — we Wrocławiu również wrzy, więc Bączek nie może liczyć na wakacje, które po przygodach z rodziną Prusków zdecydowanie mu się należą. Po lekturze mogę Wam powiedzieć, że pewnych spraw Autorce nigdy nie zapomnę, a Andrzej nie powinien sam prowadzić śledztwa, bo ma zbyt dobre serce. O tym pierwszym wspomnieć nie mogę, bo zepsułabym niespodziankę, ale o drugim z ochotą pomówię, bo... Naprawdę lubię Andrzeja. Jest cierpliwy i  k o c h a n y. To słowo od razu pojawia się w mojej głowie, gdy o nim myślę. Tym razem jednak trochę zbyt dużo trafiło na jego barki i chłopak wyraźnie się plątał. Niepewność w związku ze sprawami prywatnymi i niezgrabne prowadzenie śledztwa potęgowało jego frustrację i wcześniejsze „jest cierpliwy" wiele razy chciałam wrzucić do kosza, ale potem pojawiała się jego „k o c h a n a" strona i... Ach. Na pewno jednak nie o jękach zachwytu na temat Andrzeja chcecie słyszeć. Raczej o tym, że do prawie połowy książki śledztwo szło opornie, a to za sprawą nieumiejętności zadawania pytań wyżej wspomnianego pana. Czy jest to minusem powieści? Nie wiem. Odniosłam wrażenie, jakby działanie to było efektem zamierzonym, nie potknięciem, ale potem do akcji wkroczyli kolejni bohaterowie, którzy wszędzie wkładali swoje ciekawskie nosy i sprawa nabrała tempa. Od momentu, gdy do akcji wkroczył Henryk i Bączek wszystko już natomiast działo się bardzo szybko oraz zgrabnie. Dla osób, które lubią prywatne rozterki bohaterów różowej trylogii, mam bardzo dobrą wiadomość! W tej części naprawdę dużo się dzieje! Relacja Andrzej-Edyta-Rafał dostarcza ogromu atrakcji, nestorka rodu rozstawia wszystkich po kątach, a do akcji wkrasza *szept* nowy wujek *koniec szeptu*. Zdecydowanie czytelnik nie ma kiedy się nudzić. Ktokolwiek czytał moje wcześniejsze recenzje książek Małgorzaty Starosty, ten wie, że dla jej dowcipu jest specjalne miejsce w moim sercu (i to tuż obok Marty Kisiel, której polecajkę zresztą możecie na egzemplarzu książki przeczytać - dobrze wiem, że kilka osób to zachęci, więc *wink*). Autorka niebezpiecznie blisko podchodzi do absurdu, ale nigdy nie przekracza lini, trafiając w punkt. Z części na część gra słów zmieniała swoją formę, ale zawsze jest obecna, a konstrukcja zdań czy dobór słów sprawiają, że proza Małgorzaty mocno wybija się w gronie książek, jakie zwykle czytam. Ma w sobie lekkość ze szczyptą melodyjności, ale z dodatkiem patetycznych słów i... Trupów. Bo trupów u tej Pani nigdy nie brakuje. Przygoda z Pruskimi została zakończona (ale czy na pewno? *wink*) i mogłabym nad tym płakać, ale za dwa miesiące wyruszamy na kolejną przygodę z Autorką, więc... Ocieram łzy (wzruszenia i śmiechu), zalecam nadrobienie zaległości i zapraszam po kolejne trupy!

Trzy tomy, trzy spotkania z Małgorzatą Starostą i trzy wnioski. Po pierwsze, autorka udowodniła nam, że o kobiecie można napisać wszystko, tylko nie to, że jest puchem marnym, a tym bardziej wietrzną istotą. Ten dość eteryczny wizerunek płci pięknej z pewnością nie pasuje do Edyty Prusko, głównej bohaterki książki „Pruskie baby”, którą prędzej można posądzać o to, że bez mrugnięcia okiem własną krwią podpisze diabelski cyrograf, niż, że jest osobą cierpliwą i spolegliwą. Po drugie, jeśli młoda dziewczyna zalewając się łzami, tupiąc nogami, czy wyrywając sobie włosy z głowy zarzeka się, że wesela nie będzie to nie należy przywiązywać się do tej wersji. Jak wiadomo kobieta zmienną jest i fakt ten został bardzo dobrze udokumentowany w drugiej części różowej serii, ”Wesela nie będzie”. I wreszcie przyszła kolej na trzeci tom komedii kryminalnej, na „Kwestię czasu”, i kolejny, tym razem nieco makabryczne podsumowanie. Mówi się, że „choćbyś uciekał przez góry, lasy – śmierć do ciebie zdąży na czas”. Małgorzata Starosta, nie obalając sensu tej tezy, swoją książką napisała jej nową wersję, która od teraz powinna brzmieć – choćbyś uciekał przez góry i lasy to jeśli na Twojej drodze pojawi się Edyta Prusko śmierć znajdzie Cię szybciej niżby sama chciała i planowała. Cóż więc takiego dzieję się w „Kwestii czasu”? Trup ściele się często i gęsto. Nie jednym, nie dwoma, a aż trzema nieboszczykami uraczyła nas tym razem autorka. Dodam, że jedna z uśmierconych osób była dla mnie sporym zaskoczeniem i, pomimo niezaprzeczalnych przewinień względem głównej bohaterki, ów nieborak nie zasłużył na tak marny koniec. Z drugiej strony, jeśli za Edytką trupy ciągną się tak jak „panny za mundurem” to nieszczęśnik niewielkie miał szanse na przeżycie. Ale o tym to już więcej przeczytacie sami w książce. Poza tym, że dzięki Edycie na cmentarzach przybywa nowych lokatorów to w „Kwestii czasu” nie jest aż tak źle i ponuro. Rodzina Edyty rozrasta się i to w dość szybkim tempie. Nie mam na myśli tylko bliźniaków, o których pojawieniu mówiło się już w drugiej części trylogii. Otóż do drzwi pruskiego domostwa pewnego dnia zapukał cudem odnaleziony brat ojca Edyty. Choć nowy wujek pokrewieństwo z naszą zwariowaną rodziną wypisane miał na twarzy, to nie dało się nie zauważyć, że skrywa jakąś tajemnicę. Zgłębienie sekretów nowego członka rodziny tym razem wzięła na siebie babcia Krystyna wraz z Patinką, która niby to z wielkiej tęsknoty za Edytką, ale jednak w zupełnie innej intencji, zjechała do Augustowa. A cóż porabia sama Edytka, nie wypominając kroczącego za nią tłumu nieboszczyków? No cóż, nasz bohaterka w wolnych chwilach próbuje uporać się ze swoimi miłosnymi rozterkami. Kiedy dziewczyna wraca do Augustowa w ślad za nią przybywa jej prawie były mąż. Tylko czy skruszony i obiecujący poprawę „jedną nogą ex” ma szansę na odzyskanie Edyty skoro na miejscu o względy przyszłej mamy zabiega dobrze jej znane augustowskie ciacho, niebieskooki przystojniak i do tego policjant w jednym. Przed Edytą trudny wybór. A przed Wami świetna książka, jeśli, oczywiście, jeszcze jej nie przeczytaliście. I tak sobie pomyślałam, że jeśli nawet jesteście już po lekturze całej trylogii to przecież nic nie stoi na przeszkodzie, żeby przeczytać różowe kryminały od początku. Warto wszak stary rok zakończyć, a nowy powitać w szampańskich nastrojach, a takowe autorka w swojej różowej serii gwarantuje.