Szczęśliwy los. W siedlisku. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 03.2021)

Jeśli ktoś lubi komedie kryminalne koniecznie musi sięgnąć po Szczęśliwy los. Tutaj nią nie jest oczywiste, a wszystko bardzo pogmatwane. Przyjemny czas spędzony śmiejąc się nad książką .

Początek nowej serii jest rewelacyjny, pochłonęłam w jeden dzień i czekam na kolejny tom

Już nie mogę doczekać się na ciąg dalszy. Polecam gorąco.

Polecam całą serię

Piękna książka

Super

Do sięgnięcia po tę powieść nie muszę zachęcać tych, którzy poprzednią "różową serię" pokochali od pierwszych stron - wszystkie atuty pisarstwa Gosi, smaczki w postaci staranności językowej, inteligentnego dowcipu, wielowarstwowej intrygi kryminalnej oraz wyrazistej kreacji bohaterów (również tych drugoplanowych) znalazły swoje odzwierciedlenie również w "Szczęśliwym losie", powiem więcej - zostały jeszcze bardziej uwypuklone. Kiedy stoi się u progu dorosłości, siłą rzeczy snuje się marzenia i plany na przyszłość. Pewne cztery charakterne młode kobiety, przyjaźniące się ze sobą od lat, marzyły zawsze o wspólnym poprowadzeniu pensjonatu w jakimś zacisznym zakątku. Jak wiadomo, trzeba uważać na to, czego się pragnie, bo los, choćby i najszczęśliwszy, lubi płatać figle. Wygrana w lotto pozwala ziścić nierealne dotąd marzenia. Cóż z tego, kiedy nabycie upragnionej posiadłości zbiega się w czasie z kresem życia pewnej leciwej seniorki i to bynajmniej nie w naturalny sposób, a podejrzenie bezpośredniego przyczynienia się do owego faktu pada na nasze bohaterki. Na szczęście te cztery chodzące żywioły w żadnym wypadku nie dadzą sobie w kaszę dmuchać. Skoro niestraszne im wysokoprocentowe nalewki w ilościach iście zabójczych, cóż za problem poradzić sobie z wrogimi spojrzeniami czujnej straży sąsiedzkiej czy zakusami przebiegłego (wyłącznie we własnym mniemaniu) komendanta? Przekonajcie się sami, co wyniknie z tej całej intrygi. Powieść ta to rozrywka w czystej postaci. Dziewczyny są niesamowite, z jednej strony często drą ze sobą koty (dialogi rozbawią do łez), z drugiej - łączą je tak silne, umocnione przez lata więzi, że każda za każdą skoczyłaby w ogień. Są energiczne, spragnione życia, otwarte na zmiany - do tańca i do różańca (choć do tego ostatniego raczej mniej😉). Silne indywidualności, czerpiące garściami ze wszystkiego, co przynosi życie - z kłopotami wspólnie biorą się za bary. Ale nie tylko one przykuwają uwagę czytelnika - znajdziecie w książce cały korowód barwnych postaci zamieszkujących urokliwy podlaski Babibór. Stąd otoczka obyczajowa całej intrygi gra tutaj równorzędną do kryminalnej rolę. Co ciekawe, Gosia na potrzeby tej serii stworzyła nawet legendę o powstaniu Babiboru, bazując na podaniach i legendach regionu. Polecam gorąco!

„Demokracja jednak nie jest taka super. Nie jest tak, zwłaszcza jeśli to my musimy uznać wolę większości, choćbyśmy mieli najlepsze kontrargumenty”. Małgorzata Starosta w trylogii "Pruskie baby" udowodniła, że jest pisarką o ogromnym poczuciu humoru. Podbiła serca czytelników, dowcipnymi dialogami, pełnych aluzji i sarkazmu. „Szczęśliwy los”, to początek nowego cyklu, który już zachwycił czytelniczki. Autorka kolejny raz udowodniła, że kryminał nie musi być napisany w tonie śmiertelnej powagi. Czym jest w takim razie ta powieść, to przede wszystkim przednia zabawa i niezmiernie wciągająca historia napisana z niesamowitą lekkością. Rewelacyjnie przedstawiona mała społeczność i ich wady. Autorka z całą mocą odsłania słabości i przywary mieszkańców wsi, ale robi to z przymrużeniem oka. Wieś nie lubi nowych, wieś nie lubi obcych, jak się pojawią, trzeba ich wykurzyć, zwłaszcza że zamierzają kupić piękną posiadłość, będącą od lat w rękach lokalnych właścicieli. Dobro wsi jest najważniejsze. Okoliczności sprzyjają mieszkańcom, bo nowe jeszcze nie stały się w pełni właścicielkami, a już pojawia się trup poprzedniej pani na włościach. Jedynymi podejrzanymi są oczywiście dziewczyny. Wszyscy chętnie zobaczyliby je za kratkami, a najbardziej miejscowy policjant, starszy aspirant Szelest, wietrząc w sprawie rychły awans. Dziewczyny nie spodziewały się, że realizacja marzeń o własnym pensjonacie, ściągnie na nie kłopoty i zostaną wplątane w kryminalną intrygę. Gdyby mogły, wróciłyby do swojej Łodzi, ale niestety pojawia się kolejny trup i sprawy się jeszcze bardziej komplikują. Szczęśliwy los czy pech? Kto jest sprzymierzeńcem, a kto wrogiem? Urokliwa wieś, czy siedlisko żmij? Basia, Ala, Julka i Lidka to silne kobiety, których przyjaźń przetrwa wszystko. Główne bohaterki przypominają mi trochę, te z popularnego serialu. Inteligentne, błyskotliwe, mistrzynie ciętej riposty, skoczyłyby za sobą w ogień. Kłócą się ze sobą, wypominają wady, a wymiana uszczypliwości jest u nich na porządku dziennym, ale gdy trzeba stają w jednym szyku i nie znajdzie się taki, co zechciałby się im przeciwstawić. W tych ekstremalnych warunkach, przyjaciółki wyjawiają swoje sekrety, o których do tej pory pozostałe nie miały pojęcia. Kiedy sądziłam, że rozwiązałam zagadkę zbrodni, następował niespodziewany zwrot akcji i układanie w całość zaczynało się na nowo. Babibór, to genialna nazwa miejscowości, która nie ma odpowiednika w rzeczywistości, a jej mieszkańcy stanowią bardzo ciekawy katalog postaci i niejednokrotnie zaskakują swoimi dziwacznymi pomysłami. Cztery przyjaciółki, które swoim pojawieniem się w spokojnej dotąd miejscowości, uruchomiło lawinę zaskakujących sytuacji, to wszystko powoduje, że książkę czyta się wyśmienicie. Spod pióra Małgorzaty Starosty wyszła całkiem zgrabna historia, napisana szalenie zabawnym językiem i z wciągającą intrygą. W „Szczęśliwym losie” oprócz przewrotnej rozrywkowej opowieści kryminalnej znajdziemy coś więcej niż komediową prozę. Zbrodnia potraktowana z humorem, kultura, tradycja, regionalna kuchnia, wierzenia i gwara. Tak wiele się w niej dzieje, że chwilami aż dech zapiera. Wszystko na wesoło, podane w pięknym polskim języku. Cały urok tej powieści polega na tym, że nic nie jest pisane na serio. „Szczęśliwy los” to genialny sposób na relaks, wspaniała odskocznia na dzisiejsze czasy, który od początku lepiej potraktować jak komedię nie kryminał. Książka ma niepowtarzalny klimat, tryska humorem i wprawia w dobry nastrój. Niezależnie czy jest się fanem kryminałów, czy nie, warto przeczytać "Szczęśliwy los", aby pośmiać się przy lekturze. Finalna scena, gdzie w jednym pomieszczeniu autorka zbiera wszystkie postaci dramatu, przywodzi na myśl powieści królowej kryminału Agaty Christie. Winnym zbrodni może być jedynie któraś z obecnych na miejscu osób. Podobno królowa jest tylko jedna. Podobno, ale nasza godnie ją zastępuje. „Nie ma lepszego nauczyciela niż doświadczenie i nie ma winy bez kary. A karma zawsze wraca – czasem trzeba na to poczekać niekiedy przyjmuje dość zaskakujące formy- jednak życie nie znosi długów i nie warto tego sprawdzać na własnej skórze”.

A gdyby tak rzucić wszystko i wyjechać na wieś. Osiąść w Babiborze Podlaskim i wieść sielskie życie w otoczeniu przyrody, tradycji, folkloru i przyjaznych sąsiadów. Kusząca myśl, ale żeby ją spełnić potrzeba funduszy, na przykład wygranej w totka. A w tej materii nieodzowny jest szczęśliwy traf, albo los. Moi Drodzy 26 marca miała premierę książka "Szczęśliwy los", którego autorką jest Małgorzata starosta. Jest to pierwsza część cyklu „W siedlisku”, który zapowiada się fenomenalnie. Pierwsza myśl, jaka przychodzi mi do głowy po przeczytaniu książki, jest taka, że Małgorzata Starosta potrafi w komedie kryminalne! Oj, potrafi! Cztery przesympatyczne łodzianki, przyjaciółki od serca, które łączy wspólne marzenie o prowadzeniu pensjonatu, wygrywają bajeczną sumę w totolotka. Uszczęśliwione tym faktem, szybko przystępują do działania i nabywają podupadające siedlisko w Babiborze. Muszę tutaj nadmienić, że z racji tego, iż do Łodzi mam rzut beretem, to od pierwszych stron polubiłam te dziewczyny i z całego serca im kibicowałam. Tymczasem na wsi, nieświadomi niczego mieszkańcy żyją swoimi sprawami. Do czasu, aż na ich terytorium wkraczają cztery kobiety: Basia, Ala, Julka i Lilka, które wywołują takie turbulencje, że głowa mała. Co tu się będzie działo! Morderstwa, zaginięcia, tajemnicze skarby i skrywane sekrety wstrząsną lokalną społecznością i oczywiście czytelnikiem! Musicie wiedzieć, że babiborzanie to ludzie specyficzni i jedyni w swoim rodzaju. Weźmy na przykład taką Malwinę Maślankiewicz, sołtysową, która dzieży w rękach władzę i pilnuje porządku. Albo listonosza Tadeusza Tarnackiego, który nie rozstaje się ze swoim rowerem i jest „doskonale doinformowanym członkiem lokalnej społeczności”. Nie sposób pominąć Sabiny Szymczakowej, lokalnej bizneswoman, która dostarcza mieszkańcom wszystko, czego potrzebują. Jest jeszcze miejscowa policja, którą reprezentują starszy aspirant Stanisław Szelest i Sebastian Sierżant. To tylko niektóre postaci z tegoż jakże barwnego korowodu osobowości, które po prostu musicie poznać. Mimo różnic charakterów, mieszkańców Babiboru łączą dwie sprawy, a właściwie trzy. Po pierwsze nie tolerują obcych, po drugie dobro wsi jest ich priorytetem, a po trzecie łączy ich niczym niezmącona miłość do dzieł Adama Mickiewicza. Muszę przyznać, że już dawno nie spotkałam tak charakterystycznych bohaterów. Ich kreacje są zrobione w punkt. Trochę karykaturalne, przerysowane, ale doskonale oddające ich osobowość. Tacy bohaterowie to skarb. Z przyjemnością spędziłam czas w ich towarzystwie. Jeśli chodzi o fabułę, to moim zdaniem poprowadzona jest po mistrzowsku. Pani Małgosia stworzyła tak hipnotyzującą intrygę, że uwierzyłam we wszystko, czym mnie raczyła. Byłam pewna, że odkryłam prawdę, a tymczasem dałam się zrobić w bambuko. Rwąca w zawrotnym tempie do przodu akcja, w pewnym momencie tak zmieniła trajektorię, że wszystkie moje przypuszczenia wzięły w łeb. I to jest właśnie taki element zaskoczenia, jakiego szukam i oczekuję w komediach kryminalnych. Oprócz ciekawego wątku kryminalnego, zagmatwanego śledztwa, kłamstw, zamieszania i wszelkich anomalii, na uwagę zasługują niezwykle arcyciekawe i humorystyczne przemyślenia bohaterów, które dosłownie doprowadziły mnie do łez. Takich porównań, to ja w życiu nie spotkałam! A dialogi, w których pełno docinek i wzajemnych przepychanek, to mistrzostwo świata! Ja to kupuję i już przebieram nóżkami w oczekiwaniu na kontynuację, bo kilka epizodów zostało bez wyjaśnienia, a ich rozwinięcie może być zwiastunem niecodziennych i zaskakujących wydarzeń. To jak jesteście gotowi na wizytę w Babiborze? Gwarantuję, że nie będziecie się nudzić!

W piórze Małgorzaty Starosty zakochałam się rok temu, kiedy w moje ręce trafił jej literacki debiut: komedia kryminalna “Pruskie baby”, łącząca w sobie inteligentny humor ze zręcznie utkaną intrygą. Pozostałe dwa tomy trylogii również nie zawiodły, a wręcz przeciwnie - rozbudziły mój apetyt na kolejne powieści autorki. Niedawno do księgarń trafił pierwszy tom nowej serii W siedlisku - “Szczęśliwy los” i zaiste szczęśliwy był to dzień, gdy mogłam zanurzyć się w kolejną historię spod pióra Starosty. Podobnie jak w “Pruskich…”, i tym razem w powieści wiodą prym kobiety. Cztery przyjaciółki: Alicja, Basia, Julia i Lilka, wygrywając w totolotka otrzymują szansę spełnienia swojego marzenia sprzed lat, czyli otwarcia pensjonatu nad jeziorem. Znajdują idealne miejsce w podlaskiej wsi Babibór i już są w ogródku, już witają się z gąską, ale niespodziewanie ich szyki krzyżuje trup, a one stają się głównymi podejrzanymi w sprawie. Przeklinając “szczęśliwy los”, który przywiał je właśnie w to miejsce, kobiety muszą nie tylko udowodnić swoją niewinność, ale i zjednać sobie wrogo nastawioną lokalną społeczność. Jestem zachwycona, w jaki sposób autorka odtworzyła klimat wsi na Podlasiu, gdzie wiara katolicka i prawosławna ciągle idzie ramię w ramię z dawnymi wierzeniami i gusłami, gdzie stare legendy niewzruszenie trwają w pamięci mieszkańców, gdzie wreszcie sami mieszkańcy trzymają się razem, a każdy wie o każdym wszystko, a jeśli nie wie, wystarczy że pójdzie do sklepu albo poplotkuje z listonoszem. Przyznam szczerze, tylko proszę nie bić, że chociaż główne bohaterki stanowią istną mieszankę wybuchową i dostarczyły mi mnóstwa rozrywki, to jednak nie zapałałam do nich tak wielką sympatią, jak do postaci drugoplanowych. Pokochałam babiborską społeczność za ich jedność w obliczu kryzysu, za zebrania rady sołeckiej w obo… centrali, przywodzące na myśl zebrania mieszkańców Stars Hollow, za ich specyficzny język, za niecodzienny trend w nadawaniu imion, za różnorodność ich charakterów. Pani Małgosiu - chapeau bas, bo wyszło genialnie! W “Pruskich babach” mieliśmy do czynienia z jak najbardziej pozytywną postacią policjanta prowadzącego śledztwo, natomiast tym razem autorka stworzyła jego kompletne przeciwieństwo - niesympatycznego, niekompetentnego, porywczego starszego aspiranta Stanisława Szelesta, który jest postacią tak rozkosznie karykaturalną, że stanowi właściwie główny element komiczny powieści. Jest tych elementów oczywiście więcej, w charakterystycznym dla autorki stylu, który wybitnie mi odpowiada. Zagadka kryminalna również była ciekawie skonstruowana i choć niektórych elementów rozwiązania można domyślić się samemu w trakcie lektury, to jednak świetny finał w stylu Agathy Christie przyniósł też pewne zaskoczenie, więc cały “trupi” wątek oceniam zdecydowanie na plus. Jeśli miałabym wybrać, które z literackich dzieci Małgorzaty Starosty bardziej chwyciło mnie za serce, to mimo wszystko wybrałabym trylogię “Pruskie baby”, ale “Szczęśliwy los” też jest wspaniale napisaną powieścią, z genialnie wykreowanym klimatem i chwytającymi za serce bohaterami. Z niecierpliwością oczekuję na kolejne tomy i ponowne spotkanie nie tylko z Alą, Lilką, Julką i Basią, ale przede wszystkim z babiborską społecznością, bo czuję, że jeszcze nieraz mnie zaskoczą.