Pomroka (okładka  miękka, wyd. 08.2023)

Bardzo średnia książka, zachęciły mnie opinie i opis. Najbardziej nużące były wewnętrzne przemyślenia głównej bohaterki odnośnie miejsc oraz sytuacji życiowej (może ja mam dosyć takich lamentów). Przeczytana na siłę, zakończenie również nie było zaskakujące, więc ogólnie dla mnie stracony czas.

Bardzo przyjemny kryminał, przeczytałam w dwa dni. Dużym plusem jest rys historyczny Dolnego Śląska. Polecam.

Trochę się dłuży ale zakonczenie jest ciekawe

Polecam bardzo.

Pamięć bywa zawodna. Z naszej głowy ulatują wspomnienia, które w naszym odczuciu nie są istotne. Drobiazgi, które są elementami codzienność do pewnego momentu, a potem możemy je usunąć. Zupełnie, jakbyśmy naciskali przycisk ‘delete’. Bywa jednak, że pamięć osnuwa pewne wspomnienia mgłą zapomnienia, by nas chronić. By wyprzeć ze świadomości to, co nas boli. To, co tragicznego wydarzyło się w naszym życiu, bo tak będzie łatwiej przejść do porządku dziennego i żyć „normalnie”. Co jednak kiedy mgła opadnie, a na światło dzienne wyjdzie to, o czym woleliśmy nie pamiętać…? Agnieszkę Jeż znałam tylko z obyczajowej strony. Można zatem uznać, że „Pomroka” była moim eksperymentem. Byłam zwyczajnie ciekawa, czy i w innym gatunku powieści autorki również przypadną mi do gustu. I cóż mogę powiedzieć? Tak dokładnie się stało. Z jednej strony, nie dziwi mnie to, bowiem Agnieszka Jeż ma po prostu świetne pióro, z drugiej jednak, wielu autorów eksperymentuje i nie zawsze wychodzi. A tutaj wyszło. I to jak! Od pierwszych stron czuć ten lepki, gęsty klimat, który wciąga nas w tę wielowątkową opowieść, której zgłębianie przypomina kryminalną łamigłówkę. Musicie mi wierzyć – nie będziecie przygotowani na to, co się w niej wydarzy. Chociaż główna nić fabuły oscyluje wokół sprawy zamordowanej i zgwałconej młodej dziewczyny, to autorka skupia się również na warstwie obyczajowej. I ona stanowi ciekawe tło dla tej opowieści, myślę nawet, że śmiało można powiedzieć, iż dla całości akcji ten aspekt jest równie ważny. Autorka kreśli historię kobiety – policjantki, która na co dzień jest oddaną swojej pracy profesjonalistką, a w życiu prywatnym niestety wciąż liże rany po rozpadzie małżeństwa. Jeż w ciekawy sposób pokazała sytuację, w której komisarz Sonia Kranz zmaga się z pewnego rodzaju rozdarciem między uczuciami policjantki a uczuciami matki. Nasuwające się mimowolnie analogie do życia prywatnego nie ułatwiają sprawy i dodatkowo obciążają emocjonalnie naszą bohaterką. Czy to wpłynie na rozwój śledztwa? Czy uda się jej zachować profesjonalizm? Agnieszka Jeż w nowej powieści porusza także temat pamięci i jej zawodności albo może trafniej byłoby powiedzieć – pozornej zawodności. Kolejne fakty, które pojawiają się w wyniku śledztwa, jasno pokazują bowiem, że pewne rzeczy wypierane są z niej i wydaje nam się, że tego nie było, zniknęło z naszego życia. Jednak może się okazać, że wcale tak nie jest, a właściwie zadane pytania, pewne bodźce zewnętrzne lub też… wnikliwa policjantka, mogą niejako zmusić do stopniowego odkrywania osnutych mgłą zapomnienia zakamarków naszej pamięci. I trochę taka właśnie jest fabuła tej książki. Z pomroki pomału wyłaniają się fakty – drobne przebłyski światła, które mają obnażyć to, co niektórzy próbowali ukryć. Nieświadomie lub zupełnie przeciwnie… Podsumowując: „Pomroka” to świetnie napisany kryminał z obyczajowym akcentem. Kompilacja profesjonalizmu w pracy i prywatnych emocji, które w takim trudnym połączeniu mogą być ciężkie do okiełznania. To nie tylko historia brutalnego zabójstwa, ale także ciekawa wiwisekcja kobiety, która musi zmierzyć się z prywatnymi demonami. Opowieść o macierzyństwie, które jest prawdziwym wyzwaniem, a także o tym, że niektóre rzeczy otrzymujemy niejako w spadku od swoich rodziców. I nawet jeśli wydaje nam się, że to przepracowaliśmy, to pewne zachowania powielamy mimowolnie. Niebanalna historia, która zaskakuje na każdym kroku, od pierwszej niemal strony, aż po nieoczywisty finał, który wbija w fotel. Polecam!

Przenikająca najmroczniejsze meandry ludzkiego umysłu, zdolnego do aranżacji najbardziej bestialskich czynów. Z wrażliwością obrazująca zawiłość rodzinnych więzów i ich przejmujące implikacje. Intencjonalnie wikłająca w sieć zatrważających incydentów, które finalnym kadrem realnie szokują. „Pomroka” to doskonale skrojona powieść kryminalna, zarazem mocno zanurzona w obyczajowej esencji. Tu ponura melodia rozpadu familijnych relacji, podświadomie odbieranego jako porażkę rozwodu, ale także nie do końca udanego konstruowania codzienności na nowo wybrzmiewa całkiem wyraźnymi nutami. Ot, zwyczajna wizja przeciętnego życia równie przeciętnej kobiety. Jednak ten dramatyzm prozy dnia oraz determinowane nim psychologiczne aspekty idealnie uzupełniają spowitą zbrodniczym woalem osnowę, nadając jej przy tym kompleksowego charakteru. Zainspirowana kameralnością i pewnego rodzaju surowością terenów na Dolnym Śląsku, Agnieszka Jeż tworzy fabularną przestrzeń precyzyjnie zakotwiczoną w rzeczywistych sceneriach podszytych historycznym płótnem. W końcu trudno o bardziej autentyczną wymowę, gdy tło staje się odrębnym, newralgicznym dla całości bytem. Co więcej, autorka śmiało czerpie z rozegranego przeszło dwadzieścia lat temu na ziemiach wałbrzyskich spektaklu zła – w obliczu tak wstrząsającego okrucieństwa, nie tylko fizycznego, ale także emocjonalnego, odczuwalne wzburzenie czytelnika staje się znacznie zintensyfikowane. Przygraniczne miasteczko, będące po wojnie miejscem kreowanych przez los tragedii, staje się dla pani komisarz Kranz przystankiem na życiowej drodze. Porzucenie determinuje impuls do poukładania świata od początku, zacieśnienia stosunków z nastoletnią latoroślą, wreszcie do wykazania się na zawodowej ścieżce. Śledztwo, umyślnie ukierunkowane na interpretację motywu dokonania brutalnego morderstwa kilkunastolatki, warstwa po warstwie nieświadomie obnaża niepokojące tajemnice. Budzi usilnie wypierane przez pokrzywdzonych, uśpione w otchłani pamięci bolesne wspomnienia, wreszcie eksponuje paraliżujące prawdy, które wyłaniają się z naznaczonej tytułową pomroką przeszłości. To kompozycja niezwykle złożona, w fabularnym ujęciu lawirująca między pozornie odrębnymi zdarzeniami – gdy nabierają przejrzystości, odsłania się odmalowany nikczemnością portret ludzkich żądz, nieokiełznanych słabości i zaślepiających pragnień. Ten tytuł to szalenie obiecujące preludium! Permanentnie trzymające w napięciu, niestroniące od dosłownych emocji, ulokowane w otoczeniu, którego gleba przesiąkła traumami powojennych przesiedleńców. Tu bezbarwna teraźniejszość architektoniczna tworzy nierozerwalny mariaż z jaskrawiącymi się pod powiekami powidokami przeszłości. I właśnie na tle tych klimatycznie nakreślonych pejzaży, melancholijnie zapomnianego przez większość miejsca, utkano wielowymiarową, wyzutą z jednoznaczności intrygę kryminalną. Fundamentalną konwencję tego gatunku zmyślnie zatarto nie tylko przekonująco oddanymi krajobrazami, ale także istotnymi kwestiami społecznymi, przybliżonymi niewątpliwie z odczuwalną empatią i szacunkiem. To książka duszna, inteligentnie skonstruowana, emocjonalnie absorbująca i relacjonująca z pasją lokalne środowisko. I mimo że tak wyraźnie podkreślono tu odmienione przez wszystkie przypadki zapomnienie, tej historii nie sposób zatracić w pamięci. Takiej definicji zła z pewnością nie można okryć całunem pomroki.

Gdy pokazywałam wam Pomrokę Agnieszki Jeż napisałam, że bardzo polubiłam się z jej poprzednią bohaterką Wierą Jezierską, którą miałam przyjemność poznać we wcześniejszej serii kryminalnej autorki. Sprawa z Sonią Kranz ma się podobnie i zasiliła ona grono kryminalnych postaci obdarzyonych przeze mnie ogromną sympatią. Ale zacznijmy od początku. Sonia Kranz z Wrocławia przenosi się do Mieroszowa, małego pogranicznego miasta, które ma być przyczółkiem dla niej i jej córki, gdzie uporządkuje swoje prywatne życie. Jednak pojawia się sprawa zgwałconej i zamordowanej młodej dziewczyny, która sprawia, że Sonia zaczyna inaczej patrzeć na Mieroszów, na jego mieszkańców i miejsce do życia. Czy ta zbrodnia jest powiązana z serią niewyjaśnionych napaści seksualnych sprzed wielu lat? Sonia wciąż gubi tropy, pojawiające się wątki przenoszą naszych bohaterów aż do czasów powojennych. Agnieszka Jeż w Pomroce fantastycznie pokazała gęsty, mroczny i aż lepki od tajemnic klimat, który otula nas swoim smutnkiem. Jak gęsta mgła potrafi utrzymać się nad mokradłami, tak tajemnica zbrodni potrafi zawisnąć nad miastem i trwać tam nieustannie. Oprócz wątków zawodowych u Soni, bardzo ważnym akcentem jest jej życie osobiste. Świeże rozstanie z mężem, rozwód, zmiana miejsca pracy i całego środowiska dla niej i nastoletniej córki. Jest miejscu bez wsparcia ze strony najbliższych, w głowie traumatyczne dzieciństwo i tak zwane rodzinne tajemnice, o których wiedzieli wszyscy i które w gruncie rzeczy dotarły do samej Sonii kiedy tylko stała się większą dziewczynką.Mamy tu obraz rodziny pokazany w krzywym zwierciadle, gorzkie wspomnienia i bezradność dziecka. Kranz właśnie tu odkrywa jak ogromny wpływ na jej związek i relacje z ludźmi miał dom rodzinny. Wszystko to sprawia, że nasza bohaterka jest podwójnie obciążona podczas prowadzonego śledztwa. Agnieszka Jeż wspaniale opisała również jak działa ludzki umysł kiedy wolelibyśmy nie pamiętać pewnych rzeczy, nie wspominać wielu wydarzeń i chowamy je w najgłębszych zakamarkach swojej głowy .Jednak to nie jest taka łatwa sprawa, bo te "szufladki" potrafią otworzyć się w najmniej oczekiwanym momencie i nagle zmienić dosłownie wszystko. Dzięki uporowi Soni, tytułowa Pomroka rozsuwa się jak zasłona w teatrze i zaczynamy dostrzegać przebijające się przez kurtynę światło, dzięki któremu poznamy zakończenie tej dramatycznej historii. A finał jest zaskakujący i świetnie rozbudowany! Podsumowując,Pomroka oprócz sprawy zabójstwa młodej dziewczyny to historia o tym, że gdy znajdziemy się w punkcie zwrotnym swojego życia, możemy liczyć tak naprawdę tylko na siebie.To również obraz matki, która została sama z nastoletnią córką i również świat dziecka musi zostać poukładany. Pomroka to książka z gatunku tych oryginalnych i nie odkładalnych, nasycona smutkiem, przyprawiająca o podskórny strach i przyspieszony oddech. Polecam.

Gotowi na mroczna historię, rodzinne tajemnice i historyczny wątek w jednej książce? Jeśli tak to przygotujcie ciepły koc, wielki kubek cieplej herbatki i sięgnijcie po książkę: Pomroka- Agnieszki Jeż, wydawnictwo Luna Na ponad trzystu stronach w miękkiej oprawie znajdziecie historię która na pewno zapadnie w Waszej pamięci. Sama grafika okładki daje nadzieję na mroczna historię w której znajdzie się światełko nadzieii na dobre zakończenie. Cała opowieść bardzo wciągająca, ale jednocześnie wywołująca w wyobraźni obrazy, o których człowiek wolałby raczej nie myśleć. Tajemnice, zagadki w tej książce są że sobą tak poprzeplatane, a wątki kryminalne z problemami osobistymi tak konkurujące o pierwszeństwo uwagi głównej bohaterki, że człowiek oporcz ciekawości dalszych wydarzeń mocno empatycznie wczuwa się w całą historię. Opowieść też pokazuje, jak nasz mózg potrafi wyprzeć informacje, o których nie chcę pamiętać, jednocześnie zapisując je i ujawniając naszej świadomości w najmniej odpowiednich i oczekiwanych momentach. Książka z każdą stroną wciąga coraz mocniej i jednocześnie coraz mocniej zarysowuje obraz kryminalnej sprawy, momentami zachaczajac o sceny jak z prawdziwego horroru. Całość sprawy jest mocno skomplikowana, a fabuła zaczął nawet o historyczne wydarzenia. Jeśli ktoś lubi mocniejsze klimaty książkowe to zdecydowanie książka dla niego. Choć to moje pierwsze spotkanie z tą autorka myślę, że na pewno sięgnę po jej kolejne książki. Sonia, komisarz i matka jednocześnie z powodu prywatnych problemów, przeprowadza się wraz z nastoletnią córką do małego miasteczka. Chce dać sobie zaś na ułożenie własnego życia po rozwodzie i prywatnych problemach. Ale życie nie jest takie wyrozumiałe i rzuca jej wyzwanie. Jednak rozwiązanie tajemnicy morderstwa nie jest tak łatwe, zwłaszcza, że może być powiązane z innymi sprawami sprzed lat, a osobiste przeżycia bohaterki utrudniają obiektywne spojrzenie na niektóre wątki sprawy. Czy mrozna prawda zostanie ujawniona, a rozwiązanie spraw sprzed lat zapali światełko nadzieii na spokojnieszą przyszłość?

"Pomroka" to historia kryminalna która otwiera nową serię z komisarz Sonią Kranz. Ja bardzo lubię kiedy w kryminałach pierwsze skrzypce gra kobieta - często twardo stąpająca po ziemi, więc z przyjemnością zaczęłam czytać te historię. Życie Soni zmienia się, jest kobietą po czterdziestce, ma nastoletnią córkę, męża, który ją zdradza. Przystankiem w jej życiu jest małe miasteczko w którym pracuje, jednak wszystko się zmienia kiedy pewnego dnia mieszkaniec znajduje ciało młodej dziewczyny. Przed Sonią trudne zadanie - a sprawy z przeszłości powracają. Czy kobieta będzie w stanie stawić im czoła? Uwielbiam! Uwielbiam kryminały w których teraźniejszość plącze się z niewyjaśnionymi sprawami z przeszłości. Małe miasteczko, kilku podejrzanych, burza mózgów wśród śledczych i ona - samotna matka, której życie wali się na głowę, próbuje złapać przestępcę jak i wychowywać córkę zgodnie ze swoim sumieniem. Polubiłam Sonię, to dojrzała kobieta, która potrafi być odważna i nie boi się wyzwań, jednym z największych jest macierzystwo, ale myślę, że sprosta mu bez obaw. Jako policjantka jest świetna, ma swoje zasady, którymi się kieruje i od razu zdobyła moją sympatię. Klimat powieści "Pomroka" jest dość duszny, zamknięty. Śledczy działają po omacku, niewyjaśnione sprawy muszą zostać na nowo rozgrzebane, z każdej strony napływają informacje, ja lubię takie zabiegi - to świetnie podtrzymuje napięcie i tutaj do ostatnich kartek nie zwalniało. Z jednej strony poznajemy śledztwo od podszewki do finału, a z drugiej strony przypatrujemy się relacji matki z córką, i wpływ ojca, który je zostawił i zalozyl nowa rodzinę. Oba wątki zostały fajnie poprowadzone i wzhudzaly we mnie zainteresowanie a przede wszystkim nie były przekoloryzowane. To była dla mnie bardzo autentyczna historia, nieco zagmatwana ale trzymająca w nieustannym napięciu. Nie mogę doczekać się kolejnego śledztwa z Sonią! I jestem ciekawa jak potoczą się jej prywatne losy dalej.

Uwielbiam kiedy akcja książki toczy się w miejscach, które są mi znane. Czuję wtedy jeszcze większą ekscytację podczas poznawania danej historii. I właśnie takich emocji dostarczyła mi @agnieszka_jez_pisarka . Akcję swojej nowej powieści umiejscowiła w województwie dolnośląskim! Mój kochany Dolny Śląsk 🙂 Czy Wy też tak macie? Komisarz Sonia Krantz musi diametralnie zmienić swoje życie. Po rozstaniu z mężem przeprowadza się z Wrocławia wraz z córką, która nie jest zadowolona z tego faktu (i wcale jej się nie dziwię, też bym była lekko mówiąc wkurzona 😉) do malutkiej miejscowości Mieroszów. Mogłoby się wydawać, że nuda będzie je dręczyć każdego dnia. Nic bardziej mylnego, bowiem właśnie tu dochodzi do morderstwa młodej dziewczyny, dziewczyny w wieku córki komisarz Krantz, co powoduje, że cała sprawa staje się bardziej emocjonalna. To nie jest stricte kryminał, ponieważ czytelnik znajdzie tu wiele wątków obyczajowych, które ubarwiają całą fabułę. Dodatkowo odnoszenie się do historii tych ziem, poznawanie sekretów i przeszłości mieszkańców, odwoływanie się do przestępstw sprzed lat sprawia, że atmosfera z każdą stroną się zagęszcza. Co więcej to nie jest czysta fikcja, autorka bazuje na prawdziwych wydarzeniach, które działy się właśnie tam, w powiecie wałbrzyskim. Długo się zastanawiałam do czego odnosi się sam tytuł powieści i mam przeczucie, że autorka potraktowała go wieloznaczeniowo, a ja sama kiedy natrafiłam w końcu na to słowo w książce poczułam się jakbym stała w miejscu, które spowija szara, złowieszcza mgła… Styl, którym posługuje się pisarka sprawia, że przez całą książkę się płynie, nie jest zawiły, niezrozumiały, wręcz przeciwnie. Czyta się tę historię tak jakbyście oglądali dobry serial, tylko przy tej książce nie miałam czasu na popcorn, bo byłam za bardzo zaaferowana tym co się tam dzieje 😉 Jeśli szukacie historii, która sprawi, że sami będziecie szukać tropów to ta sprawdzi się idealnie 🙂