Carrie Soto powraca (okładka  miękka, wyd. 09.2023)

Silne bohaterki to pewnie moja słabość, bo to od razu zawyża ocenę książce i mało co może tę ocenę zepsuć. Ale to jest Taylor Jenkins Reid! Jej książki to nic nie może zepsuć! Wiedziałam że pokocham Carrie Soto jeszcze przed zaczęciem. I nie jestem rozczarowana. Zmiana bohaterki powolna i prawie niezauważalna, ale idealna. Carrie Soto i relacje z innymi bohaterami są *chef's kiss* magical🔮 I jak zawsze przez książkę zachciało mi się grać w tenisa... Nie jestem nawet zdziwiona, że Taylor Jenkins udało się to zrobić ze mną Jestem zakochana w każdej części i tej książki, nawet w tej, w której chciało mi się płakać, ale bez spojlerów

Bardzo polecam!!! Przyszła w stanie idealnym i to bardzo ciekawa historia! Polecam

Cudowna książka, uwielbiam autorkę i jej styl.

„Jesteś doskonała, nawet w swojej niedoskonałości” Carrie Soto nie zostałaby moją przyjaciółką.
Co więcej, gdybym miała w swoim bliskim otoczeniu kogoś podobnego do niej, to robiłabym wszystko, żeby spędzać z tym osobnikiem jak najmniej czasu.
Nasza główna bohaterka jest bardzo specyficzną osobą. Poznajemy ją w chwili, gdy jest na sportowej emeryturze. Jest legendą tenisa i rekordzistką w ilości zdobytych tytułów wielkoszlemowych. Jest przed czterdziestką i decyduje się na powrót do gry. Nikt nie odbierze rekordu Carrie Soto. Co ciekawe, Carrie pojawiła się w „Malibu płonie” jednak z pewnością jej tam nie polubicie.
Podczas lektury zobaczymy, co ukształtowało Carolinę Soto. Dlaczego ta uzdolniona i pracowita dziewczyna nie potrafiła wzbudzić sympatii i mimo umiejętności, była nielubiana w świecie tenisa.
Bo Carrie Soto chciała być najlepsza. Jej życie to nieustanne dążenie do perfekcji i kolejnych sukcesów, co czasami było okraszane niezbyt miłymi komentarzami w kierunku konkurentek.
Taylor Jenkins Reid potrafi stworzyć genialną aktorkę, fenomenalny zespół muzyczny, a teraz do jej kolekcji dochodzi wybitna tenisistka. Jej historie przenoszą nas do fikcyjnego świata, w którym oglądamy mecz tenisa i kibicujemy Carrie. Bo właśnie to robiłam.
Chociaż nie dogadałabym się z nią, bardzo jej kibicowałam i życzyłam jej sukcesu. Przeżywałam razem z nią wzloty i upadki. Cieszył mnie jej każdy gem, set i mecz. A gdy przegrywała, czułam jej smutek i rozgoryczenie.
Oprócz niej wyróżniają się też inne postacie.
Pierwszą jest Javier Soto — ojciec i trener naszej bohaterki. To on rozkochał ją w tenisie i jednocześnie pozbawił normalności. Jego córka poświęciła tenisowi wszystko tak jak kiedyś on. Przyznam, że w pewnym momencie zastanawiałam się, czy tak naprawdę Javier nie zmusił Carrie do tenisa. Gdy trafiła na kort, była tylko dzieckiem, narzędziem w rękach człowieka, który chciał dla niej dobrze. Jednocześnie, przelewał na nią swoje marzenia.
Bowen Huntley skradł moje serce. I przysięgam, że gdyby był kimś prawdziwym, to podejrzewam, że byłby jednym z moich ulubionych sportowców. Podziwiałam drogę, którą pokonał i to, że się nie poddawał. Podczas kiedy inny widzieli go już na emeryturze, on dalej robił swoje. Może i nie miał wyników, które go satysfakcjonowały, ale wciąż chciał walczyć.
Jego historia pokazuje nam życie sportowca, popularnego sportowca, który czasami może się pogubić. Który walczy nie tylko na korcie, ale i w życiu z samym sobą.
Nicki Chan, czyli sprawczyni całego zamieszania. To właśnie ona jest na dobrej drodze, by pobić rekord Carrie i to ona sprawia, że nasza bohaterka wraca na kort. Czekałam na ich starcie, bo wiedziałam, że tak naprawdę to ono będzie zwieńczeniem tej historii. W tych kilku scenach, w których się pojawiła, mogliśmy zobaczyć bardzo dużo i powiedziałabym, że o ile do nas to trafiło, tak do Carrie już nie bardzo.
Bo Carrie Soto była dla mnie człowiekiem o bardzo ciężkim charakterze. O ile rozumiem pewność siebie, tak od niej czasami biła arogancja. Niektóre komentarze śmiało mogły zostać w jej głowie — i pewnie, gdyby tam zostały, to żyłoby się jej lżej. Jej postawa, zachowanie na korcie i po meczach stworzyły obraz zawodniczki wycofanej i pewnej siebie. I chociaż zabrzmi to źle, to także takiej, która uważa się za lepszą.
Dlatego sporym zaskoczeniem dla mnie jest to, jak bardzo się z nią zżyłam. Jak już wspominałam, bardzo jej kibicowałam i to zarówno w starciach na korcie, jak i w jej życiu. Patrząc na jej postawę, niejedna osoba mogłaby chcieć, żeby ktoś utarł jej nosa, ale ja życzyłam jej jak najlepiej i wierzyłam w to, że uda się jej wygrać któryś turniej.
Podobało mi się zakończenie, chociaż odczuwam też drobny niedosyt.
Taylor Jenkins Reid wciąga nas do świata, który tworzy i nie chcemy z niego wychodzić. Historię Carrie opisała tak, że czułam się, jakbym oglądała jej mecze.

Wiecie, uwielbiam to uczucie, gdy książka jest arcydziełem pod każdym względem: opowiadanej historii, wykreowanych bohaterów oraz warstwy językowej. I taka właśnie jest powieść Taylor Jenkins Reid „Carrie Soto powraca”. To istny majstersztyk pisarski! 🏆 Zarys fabularny: Carrie Soto jest mistrzynią. W momencie przejścia na sportową emeryturę plasuje się na pierwszym miejscu rankingu WTA jako najlepsza tenisistka wszech czasów. Poświęciła całe swoje życie, aby to osiągnąć. W końcu nie wygrywa się dwudziestu Wielkich Szlemów od tak. Jednak po sześciu latach od zakończenia kariery jej pozycja staje się zagrożona. Niki Chan zwycięża US OPEN 1994 i tym samym pobija rekord Carrie. Soto ma już 37 lat, ale nie przeszkadza jej to w podjęciu bardzo szokującej i kontrowersyjnej decyzji. Wraca na kort na ten jeden, ostatni sezon w swoim życiu. Cel: odzyskanie rekordu. Opinia mediów: bardzo niepochlebna. Ciało: zmęczone i bez dawnej sprawności. Konieczny kompromis: trenowanie z Bowe’em Huntleyem. Trener: niezawodny i niezastąpiony ojciec- Javier Soto. Lektura „Carrie Soto” przerosła moje najśmielsze oczekiwania. Ta książka jest dopracowana pod każdym względem. Wszystko w niej sprawia, że nie możecie oderwać się od lektury i z każdą kolejną stroną chcecie więcej: więcej treningów, meczów, więcej Carrie i jej relacji z ojcem-trenerem, więcej Bowe’a, więcej wspomnień z całej sportowej historii tenisistki, więcej wstawek z rozmów dziennikarzy i notek prasowych. Ta powieść pochłonie Was bez reszty! ❤️❤️ Wątek, który mnie poruszył najbardziej to relacja Carrie z tatą na dwóch tak różnych płaszczyznach: ojciec- córka, trener- zawodniczka. Niejednokrotnie miałam ciarki, gdy ten duet wkraczał na scenę. 👨‍👧 Przy okazji moje romantyczne serduszko pokochało motyw miłosny, który autorka wplotła w tę historię. 😊 Czytajcie „Carrie Soto powraca”, bo jest to lektura, która zostanie z Wami na zawsze!

Chociaż Carrie jest niesamowicie trudną osobowością, to książka czyta się sama, jak każda powieść Taylor Jenkins Reid. Cały urok jej książek tworzy atmosfera miejsca i otoczenia, w jakich ulokowana jest historia. W tym przypadku mamy korty tenisowe, szalejącą publiczność i szatnie, w których potrafi dziać się dużo. Od początku wiedziałam, że Carrie nie jest i nie będzie jedną z tych 'comfort bohaterek' - ona jest pełna sprzeczności, wygórowanych ambicji i wysokiego mniemania o sobie. Jednak gdy dłużej się nad tym zastanowiłam doszłam do wniosku, że właściwie o to w tym chodzi. Żeby pokazać jak funkcjonuje osoba, której od dziecka wpajano perfekcjonizm i żelazne zasady, których ślepo przestrzega, a które nagle zdają się zawodzić. W związku z tym wysuwa nam się tutaj też relacja córka- ojciec. Czasami podczas czytania Carrie Soto można zapomnieć, że się czyta. Zdarzało się, że pochłaniały mnie takie emocje, jakbym była na prawdziwym meczu tenisa i oczekiwała na werdykt sędziego. Nie znam innej autorki, która tak idealnie kreuje świat przedstawiony w opowieści, jak Taylor Jenkins Reid :)

Bardzo mądra i wartościowa książka. O duchu rywalizacji, dążeniu do siebie, wiary i pewności siebie ale i o porażkach, przegranych i niepowodzeniach losu. Carrie jest wybitną i utalentowaną tenisistką jednak nie dość lubianą. Ale ja polubiłam ją od samego początku. Jest zimna, szczera do bólu i wie czego chce - za to ją kocham. Jej wytrwałość i dążenie do celu zrobiło na mnie wrażenie. Mecze, które Carrie rozgrywała przeżywałam razem z nią. Stresowałam sie i martwiłam o wynik jakbym oglądała je na żywo. Relacja ojciec - córka jest tutaj pięknie opisana. Ta moc więzi jest wzruszająca. Zdecydowanie może to być przykładem dla wielu ojców i córek. Nie ukrywam że co do zakończenia miałam większe oczekiwania i liczyłam na coś innego. Nie do końca spodobał mi się zamysł ale rozumiem. Jestem pod wrażeniem całej twórczości Taylor Jenkins Reid. To była moja druga książka tej autorki i obie mnie pozytywnie zaskoczyły. Jej twórczość to zdecydowanie bardzo wartościowe książki. Wiele można się z nich nauczyć i są niezwykle mądre.

🎾Już od pierwszych stron porwał mnie klimat tej książki. Myślę, że nawet osoby nie będące fanami sportu czy tenisa ziemnego jako takiego świetnie się w tej historii odnajdą. Zasady gry, technika, szukanie słabych stron przeciwnika po drugiej stronie siatki, ból mięśni, palące słońce. I te emocje….można poczuć się jak na trybunach meczu rozgrywanego w rzeczywistości. 🎾Carrie Soto jest bohaterką wprost genialnie wykreowaną. 37 letnia tenisistka, powracająca po latach na kort, by odzyskać tytuł rekordzistki. Polubiłam ją od razu. Carrie jest uparta, momentami egoistyczna (chociaż w sporcie indywidualnym raczej trzeba takim być), wytrwała. Pięknie było móc obserwować jej zachowania, przemyślenia. 🎾Kobieta mimo przydomku siekiera darzy bliskich ciepłymi uczuciami. Na szczególną uwagę zasługuje jej relacja z ojcem- trenerem. Dużo w niej wzajemnej miłości, czasami nieporozumień, ale zawsze cieszą się swoim towarzystwem. Bardzo miło spędziłam czas z tą lekturą, dostarczyła mi wielu emocji.

Nigdy nie byłam miłośnikiem sportu, a zwłaszcza tenisa ziemnego. Po przeczytaniu książki jednak miałam ogromną chęć obejrzenia meczu. Kibicowałam nieistniejącej Carrie Soto bardziej niż jakiemukolwiek istniejącemu sportowcowi. To Taylor Jenkins Reid wyjaśniła mi o co chodzi w tenisie, pokazała mi ogrom emocji uczestników, tej gry tak bardzo trudnej psychicznie i fizycznie. "Carrie Soto powraca" to historia tenisistki, która ustanowiła niezliczoną ilość rekordów. Odeszła na zasłużoną emeryturę, a kiedy jeden z rekordów został zagrożony postanowiła wrócić na kort i udowodnić, że nadal jest najlepsza. W wieku 37 lat uznawana jest za "staruszkę" zarówno przez sędziów, reporterów, jak i przez rywalki. Ze stron tej książki wylewa się morze emocji. Razem z Carrie Soto czujemy ducha rywalizacji, ból fizyczny po wyczerpujących treningach, ale również słodycz wygranych i łzy po porażkach. To również opowieść o pięknych relacjach i niezwykły motywator... nigdy nie jest za późno...

Pierwsza książka od Taylor i pierwsze nie rozczarowanie.. Pierwsza książka którą przeczytałam jako biografie.. I pierwsza książka od Taylor.. To się tak pięknie łączy wszystko co pierwsze jest piękne.. Piękna jak ta historia, która sama za siebie krzyczy, żeby NIGDY , PRZENIGDY się nie poddawać. Kocham tą historię naprawdę pokochałam ją całym sercem polecam ją wam , bo kto wie może, kiedyś wam przyjdzie chwila zwątpienia w życiu? Że to nie ta droga i spojrzycie na ten tytuł i sobie powiecie , czy Carrie mimo, że była najstarszą zawodniczka poddała się? Czy przypadkiem nie walczyła o zagranie z Nicki Chan? O odzyskanie honoru? Ta książka idealnie pokazuje że nie ma takiego czegoś jak poddawanie, że w każdym wieku dosłownie w każdym wieku można się czegoś nauczyć wystarczy mieć tylko otwarty umysł. Polecam wam ją z całego serduszka dla mnie to jest zdecydowanie mocne 5/5 i nie mogę się doczekać następnych historii, które przeczytam od Taylor ❤️