Saturnin (okładka  miękka, wyd. 09.2020)

Jakub Małecki, „Saturnin”, wyd. SQN 2020 Trudno napisać impresje o powieści, która pochłania człowieka do szpiku kości. Książka to spontaniczny zakup, piękny tytuł, wspaniała okładka i bardzo długo odkładana chwila by przeczytać powieść Jakuba Małeckiego. Większość książek, które czytam to zaplanowana kolejność. Lubię porządek w procesie. Realizuje plan, który sprawia mi przyjemność. Niespodziewana wyrwa w postaci „Saturnina” dała mi piękny oddech od skrojonego wcześnie założenia. Powieść to etos życia. To podróż do naszej lokalnej, rodzinnej historii. Mimo, że to cześć życia Jakuba Małeckiego to znalazłem całą masę swoich wspomnień i opowieści moich rodziców i dziadków. Czułem się jakbym przeglądał stare albumy rodzinne, zmęczone zdjęcia na czarnych kartach. Słuchał opowieści o ludziach, którzy kiedyś tworzyli piękne więzi, zupełnie inne niż Facebook i Instagram stories. Powieść jest wielowymiarowowa, rozpoczyna życiem współczesnym i targanymi problemami 30latków światem wielkich miast a kończy wojennym wspomnieniem i wielką rodzinną tragedią, która stała się źródłem, tajemnicą i inspiracją dla wielu pokoleń. To bolesne wspomnienia wojny i sagi życia codziennego. Dotkniemy historii trzech pokoleń, zmierzymy się z demonami charakterów i własnymi lękami. Autor napisał historię na kilka głosów, dziadka z bagażem wojennego brzemienia, matki i ojca, których małżeństwo to błąd systemu i wreszcie trzydziestolatka, dziedzica genów powyższych. To piękna i złożona kombinacja, to konflikt uczuć i bunt wobec pokolenia, które przeżyło prawdziwą gehennę. I wreszcie próba znalezienia, zrozumienia i wyjaśnienia historii z samego źródła. I ta trąbka, ten symbol młodości i życia. Skończyłem czytać powieść z przysłowiowymi ciarkami. Duża dawka pięknych emocji.

Czytajcie, kupujcie, obdarowujcie przyjaciół, dzielcie się tym dobrem które daje nam Kuba! Dla mnie od kilku lat nr.1 od "Dygotu," kupionego przez przypadek... Uwielbiam I dziękuję 😘

Och ten Malecki to potrafi pisać. Nigdy nie zawodzi. Dziękuję panie Jakubie za dzielenie sie z nami Panskim talentem.

"Saturnin " to moje kolejne spotkanie z autorem i śmiało mogę potwierdzić, że jest to niezwykła powieść. Autor niezmiennie maluje słowem, a każda kolejna przeczytana strona jest przyjemnością. To historia dziadka i wnuczka, a głównym motywem powieści są rodzinne tajemnice. Widzimy relacje rodzinne tylko pozornie wyglądające na dobre, pełne niedomówień. Saturnin wychował się w domu z matką i dziadkiem. Pełen kompleksów zabiegał o uwagę ojca, który tak naprawdę  był wiecznie nieobecny. Dziadek małomówny, zapracowany, zamknięty w sobie i przede wszystkim smutny. Kiedy pewnego dnia dowiaduje się od matki, że jego dziadek zniknął, natychmiast wyrusza w rodzinne strony. Tam dopada go przeszłość , a poszukując dziadka, mężczyzna postanawia odnaleźć też wszystkie odpowiedzi na pytania, które dręczą go od lat. Powieść  opowiedziana jest na kilka głosów i z różnych perspektyw, dzięki czemu możemy poznać ich historię, przyczyny i skutki ich postępowania. Całość jest niezwykle refleksyjna, przejmująca, smutna, momentami przytłaczająca i pełna emocji, a do tego napisana pięknym językiem.  Traktuje ona o braku akceptacji siebie i próbach udowodnienia sobie i innym, że jest się coś wartym. Niby o zwyczajnych ludziach, zwykłym życiu ale opowiedziana z tak ogromną wrażliwością, iż ciężko się oderwać. Daje do myślenia.

Książka jest na pewno bardzo przejmująca. Historia jest prosta, ale ubrana w silne emocje. Wylewa się z niej wręcz smutek, melancholia, żal i swego rodzaju intymność. Dodatkową wartością jest niezwykle wzruszające posłowie. „Saturnin” znakomicie nadaje się dla osób, które, tak jak ja, nie miały do tej pory styczności z twórczością Jakuba Małeckiego. Również należy się pochwała wydawnictwu za przepiękną okładkę.

Niesamowita powieść, zresztą jak każda tego autora. Genialny.

Świetna książka. Polecam

Jakub Małecki od kilku lat autorsko trzyma wysoki poziom. Świadczy o tym nie tylko obecność na wszystkich top listach czy konieczność dodruku egzemplarzy zaraz po premierze, ale przede wszystkim uwielbienie czytelników. „Saturnin” to kolejna propozycja autora. Tym razem opowiada historię trzydziestolatka, który mieszka w Warszawie i pracuje jako przedstawiciel handlowy. Mocno zakorzeniony w rodzinie. Mocno związany z matką i dziadkiem. Pewnego dnia dziadek znika. Mężczyzna wraca więc w rodzinne strony, by razem z matką ruszyć na poszukiwania. Dziadka i jego historii. Pierwsza rzecz, która zaskoczyła mnie w „Saturninie” to… tytuł. Zupełnie nie wiem dlaczego, ale kojarzył mi się z kosmosem. Do tego ta sięgająca po horyzont okładka. Wyobraźcie sobie moje zdziwienie gdy odkryłam, że Saturnin to imię! Saturnin Markiewicz jako dziecko za sprawą pewnego błędu w cyfrach szukał przenikania się dwóch światów. Często rzeczywistość miesza się z realizmem, trudno oddzielić prawdę od fikcji. Niezwykłe imię to i niezwyczajna rodzina. Ale jednocześnie zwykłe życie, przeciętna codzienność. Wychowywany praktycznie bez ojca, męskich wzorców szuka w dziadku – Tadeuszu. I zawsze chciał mieć inaczej na imię. Jak zwykle u Małeckiego jest trochę magicznie, bardzo refleksyjnie. Dużo niedopowiedzeń i literackich przenośni, pozostawia czytelnikowi pole do interpretacji. Tajemnica rodzinna, historie z przeszłości, sięgające czasów drugiej wojny światowej. Forma zbliżona do podobnych powieści autora – wraz z bohaterami wędrujemy przez dwie płaszczyzny czasowe. Narracja prowadzona jest z punktu widzenia bohaterów przez co łatwo zgubić wątek, w którym miejscu i czasie właśnie jesteśmy. Tu najwięcej zdradza zakończenie powieści, a właściwie jego posłowie. Ważne, że „Saturnin” to najbardziej intymna opowieść Małeckiego, bo opisał on historię babci i jej brata. Choć jest jak zawsze u Małeckiego, choć czyta się dobrze, to jednak w ogólnej ocenie najsłabsza do tej pory przeczytana książka. Czegoś zabrakło. Napięcia? Drobiazgowego budowania postaci? Może nastąpiło zmęczenie schematu? Jest klimat, ale esencja Małeckiego pozostała w innych książkach.

Historia utkana z łez, lęku, niewypowiedzianych słów, bólu i miłości. Jakub Małecki jak mało kto opowiada, ciekawi i urzeka. W jego powieściach każdy znajdzie coś dla siebie. Co znalazłam tym razem? Na kolejną książkę Jakuba Małeckiego czekałam z tak wielką niecierpliwością, że gdy wzięłam ją do ręki już wiedziałam, że się boję. Czego? Tego, że za szybko się skończy. Tak było, chociaż dawkowałam sobie kolejne strony. Tym razem Jakub Małecki zabiera czytelnika w bardzo intymną podróż. Kiedy pewnego dnia znika Tadeusz, dziadek Saturnina, ten nie ma wyjścia i musi powrócić w rodzinne strony. Razem z matką, córką Tadeusza, Hanną, starają się odkryć powód zniknięcia, ale przede wszystkim odnaleźć staruszka. Zamknięty w sobie Tadeusz dźwiga ciężar tajemnicy, po prostu musiał zniknąć. Poszukiwania dziadka sprawiają, że Saturnin musi zmierzyć się z historią rodziny, ale nie tylko tą odległą, znaną z opowieści, których nikt mu nie opowiedział. Jego własna historia, życie jego rodziców to sprawa, która ciąży tak samo jak rozmyta przeszłość Markiewiczów. Opowieść Małeckiego pozwala odkryć jak ważna jest rodzina oraz wzajemna szczerość. Niewypowiedziane słowa, tajemnice i ból gromadzone przez lata, sprawiają, że życie staje się nieznośne. Sprawiają, że rodzina to przykry obowiązek, że nic nie jest tak jak powinno. Proste i piękne przesłanie, jakie wyczytałam na kartach powieści utwierdza mnie, że w przekonaniu, że Jakub Małecki to pisarz, którego warto czytać, polecać, a później znowu czytać.

Do tej pory wszystkie książki Pana Jakuba które wpadły mi w ręce czytałam. Z tą byłoby podobnie, gdybym nie przerzuciła się na audiobooki i nie zwróciła uwagi, że jednym z lektorów jest @maciej_stuhr którego interpretacje utworów sobie cenię szczególnie. Saturnin imię tytułowego bohatera tej książki, który powraca w rodzinne strony po dwudziestu latach, ze względu na zniknięcie dziadka. Dzięki zerknięciu w przeszłość każdego z bohaterów mamy możliwość jej poznania z perspektywy kilku bohaterów: Satka, jego matki i dziadka. To co odkryjemy będzie niosło ze sobą ogromy bagaż emocjonalny przeróżnych uczuć. Może i będę nudna po raz kolejny, ale nie potrafię inaczej. Uważam, że nie ma w Polsce lepszego autora od @jakmalecki który w tak prosty a zarazem trudny i emocjonalny sposób pisałby tak piękne powieści. Saturnin praktycznie do samego końca wydawał mi się dość prostą, niczym szczególnym nie wyróżniającą się historią. Aż tu nagle wsłuchałam się w posłowie i trach wzruszyłam się. Nie chcę wam za dużo zdradzać, bo każdy tę historię musi przepuścić przez własną emocjonalność. Tą którą kieruję się autor do mnie trafia i mam nadzieję, że trafiać już będzie zawsze. Imię Satek ma w sobie coś wyjątkowego.