Przypomnij mi, kim byłeś (okładka  miękka, wyd. 11.2023)

Przepiękna historia, książkę przeczytałam w jeden dzień, jak dużo jesteśmy w stanie poświęcić dla drugiej osoby....polecam

Dla tej książki warto było zarwać noc. Niesamowity styl pisania, fantastyczna historia Abigail.. Gorąco polecam :)

Nie mogę się doczekać aż przeczytam drugą

golden.book Kocham, kocham i jeszcze raz kocham tą książkę. Jest to pierwsza książka od dłuższego czasu w której podoba mi się wszystko! No nie ma się do czego doczepić. Książka pochłonęła mnie całkowicie od pierwszych stron, byłam zła jak musiałam odłożyć ją chociaż na chwilę. Tej książki nie czyta się, przez nią się płynie. Te intrygi, kłamstwa, wątek kryminalny, ta chemia między bohaterami! Wszystko jest opisane w taki sposób, że czułam tą książkę całą sobą. Ta kreacja bohaterów, nie tylko głównych, ale też pobocznych. Wszyscy są niezbędni w tej historii i nikt nie będzie Wam obojętny. Niektóre postacie kocha się,inne nienawidzi, a niektóre ma się ochotę poprostu przytulić. Każdy ma tu swoje miejsce i czas. W tej historii nie ma nic oczywistego, byłam zaskakiwana na każdym kroku. Nic nie szło po mojej myśli. Emocje podczas czytania gwarantowane. Potrzebuje więcej i to na już! Błagam, czytajcie tą książkę. Mam nadzieję, że pokochacie ją tak samo jak ja!

@distracted_by_books Twórczość Ani poznałam przy okazji słynnego Wojciecha Bieleckiego, którego pokochałam całym sercem. Tak, nadal mam do nadrobienia pierwszą serię, którą wydała. Leży na półce, dojrzewa. Ale dziś nie o tym. Tym razem na piedestale staje mój kolejny książkowy mąż, którego Autorka wykreowała. Od razu powiem, że nie będzie to tylko główny bohater, bo kolejni są...uff! Moje myśli znów gdzieś pognały! Przepraszam! "Przypomnij mi, kim byłeś", czyli znakomita książka, którą powinniście przeczytać. Nasza bohaterka ma dwadzieścia cztery lata. Poznajemy ją w trudnym momencie, uległa poważnemu wypadkowi, w wyniku którego straciła pamięć. Życie nabrało nieoczekiwanego obrotu i trzeba je jakoś uporządkować. Nie wyobrażam sobie, jak musi czuć się osoba, która otoczona jest skaczącymi wokół niej, znającymi ją ludźmi, gdy sama ma w głowie całkowitą pustkę. Przy jej boku stoi narzeczony, Hamilton Nielsen. Chce zrobić wszystko, żeby Abigail wróciła pamięcią do niego, żeby mogli sobie poukładać życie. Przeszkodą staje się jednak pewna oporność bohaterki. Mimo gestów Hamiltona, nie jest ona w stanie poczuć tego, co powinna, bo przecież czuła to wcześniej, prawda? Byli zaręczeni. Dlaczego więc jej serce i głowa zostają pobudzone przez kogoś innego, nieosiągalnego, zakazanego? Zachary jest starszym bratem Hamiltona. Trzynaście lat starszym od naszej Abi. W dodatku jest całkowitym jego przeciwieństwem. Mężczyzna jest bardzo zamknięty w sobie, a do tego mało sympatyczny. Jednak w tym wszystkim tak bardzo urzekający, a fakt, że również zakazany (przecież jest bratem narzeczonego, no i szefem bohaterki), czyni go jeszcze bardziej...w zasadzie po prostu bardziej. To mówi wszytko. Ania ponownie udowodniła, że potrafi pisać wyśmienicie. Nie można Jej odebrać stylu, który osiąga niezwykle wysoki poziom. Przez książki, które pisze, możecie zatracić się w czasie, ponieważ pochłaniają bez końca. PMKB czytałam pierwszy raz na wattpadzie, więc miałam dostęp do pojedynczych rozdziałów. Teraz uczciwie Was ostrzegam, że mając przed sobą całość, czyli naszą cegiełkę, która ma ponad czterysta pięćdziesiąt stron, czas przestanie mieć znaczenie. Będziecie przewracali kartki, żeby jak najszybciej poznać rozwiązanie intryg, które opisała Ania. Razem z bohaterami będziecie chcieli dążyć do odkrycia tego, co skrywa ich przeszłość, jakie tajemnice im towarzyszą. Wspomniałam już o tym, że Zachary jest starszy od Abigail. Jak wiecie, age gap jest i chyba już zawsze będzie, moim ulubionym motywem w książkach. To kolejny ogromny plus tej historii. Mnie zawsze dodatkowo podkręca. Kolejny, czyli motyw amnezji został potraktowany w bardzo naturalny, prawdziwy sposób, a sam fakt przywracania wspomnień opisany tak, aby każde z nich we właściwym czasie trafiło w odpowiednie miejsce. Nic tu nie zostało wepchnięte na siłę. No, poza sugestiami narzucami przez niektórych bohaterów na temat tego, jak ma wyglądać życie Abi, ale te złe emocje już powoli opadły. Sama kreacja postaci, tych głównych, ale i drugoplanowych zasługuje na brawa (tak właśnie je biję). Bohaterowie są bardzo charakterystyczni, każdy z nich zupełnie inny, a wszyscy razem tworzą emocjonalną mieszankę i sedno całej historii. Niektórzy są swoim wzajemnym uzupełnieniem, macie ochotę ich przytulić, pocałować, no ewentualnie zrobić z nimi dużo więcej 😈 Innych chce się wyciągnąć i odstawić do kąta, albo spoliczkować, albo zrzucić z balkonu... przynajmniej z piętnastego piętra. Będziecie wiedzieć co, z kim zrobić. Jak wspomniałam, książka przeznaczona jest dla wszystkich czytelników powyżej szesnastego roku życia. Faktem, dla którego tak jest są oczywiście sceny erotyczne, które się tu pojawiają. Ta chemia, która istnieje między bohaterami, to napięcie, które im towarzyszy, ten ogromny pociąg do zakazanego. Uff, na samą myśl znów robi mi się gorąco. Ania potrafi sprawić, że fikcyjny mężczyzna staje się uczestnikiem w kobiecych wizjach. No tak, Zachary Nielsen 🥵 Poza samym faktem wyśmienitej lektury, będziecie mogli zagłębić się w nią również, jeśli chodzi o przemyślenia. PMKB to książka, dzięki której dostrzeżecie, że warto kierować się przeczuciem, a nie tym, co narzucają nam inni. W niektórych aspektach warto postawić na samych siebie, zaufać własnej intuicji. Osoby, które wywierają na nas presję nie są dla nas zawsze odpowiednie. To ci, którzy stoją z boku, przyglądają się, dają nam popełniać własne błędy, ale są obok po to, by nas wesprzeć, dają nam najwięcej siły. To dzięki nim, łatwiej jest nam odnaleźć właściwą drogę.

sanka_czytanka: Abigail w wyniku wypadku traci pamięć. Okazuje się, że ma narzeczonego Hamiltona, który nie wzbudza w niej żadnych uczuć. Za to robi to jego brat, Zachary. Dziewczyna próbuje zacząć żyć na nowo, jednak okazuje się, że nic nie jest takim, jakim się wydaje.  Bardzo czekałam na tę książkę. Uwielbiam twórczość Anny Falatyn, a tutaj pokazała się z jeszcze innej strony i po raz kolejny stworzyła dzieło, które wywołuje mnóstwo emocji i dostarcza niezapomnianych wrażeń. Abigail jest w ciężkiej sytuacji. Motyw amnezji kupił mnie w stu procentach i współczułam jej utraty pamięci i tego, że musi całe życie układać od nowa. Jej pierwsze spotkanie z Zacharym po wypadku wywołało we mnie ciarki, ale też raczej negatywne wrażenie, więc czułam się bardzo zaintrygowana, tym jak dalej potoczy się ich relacja. Tym bardziej, że Hamilton wydawał mi się typem spod ciemnej gwiazdy i nie ufałam mu ani trochę. Zack pokazywał swoją dojrzałość. Mimo słabości i strasznych doświadczeń, potrafił odnaleźć się w wielu sytuacjach. Podczas czytania scen z udziałem jego i Abi czułam, że on jest w stanie ją ochronić, jest jej aniołem stróżem, a każde wypowiedziane przez niego zdanie ma ogromne znaczenie.  Podobała mi się jego postawa względem dziewczyny. Nie podawał jej nic na tacy, nie naciskał i widać było, że Abi dobrze czuje się w jego towarzystwie. Abigail udowodniła przede wszystkim sobie jaką ma wartość. Urzekła mnie jej błyskotliwość, zaradność, umiejętność radzenia sobie w wielu trudnych dla niej sytuacjach. Uważam ją za uroczą, interesującą i inteligentną dziewczynę, która wprowadziła do życia ludzi, których na niej zależy pozytywną energię. Jej przemiana była opisana w wyjątkowy sposób, niosła za sobą przekaz, dawała nadzieję, ale też z drugiej strony zmuszała do myślenia. Z zaciekawieniem śledziłam kolejne rozdziały, czekałam, aż wszystkie elementy układanki wskoczą na swoje miejsce, aż sprawiedliwość w końcu zwycięży. Odkrywanie przeszłości Abi było fascynujące i wciągające. Wiele razy podczas czytania miałam ciarki i naprawdę autorka jest jedną z nielicznych, które potrafią wywołać we mnie takie emocje.  Oczywiście dostaniemy tutaj również świetny research jeśli chodzi o tematykę samolotów i wszystkiego co z nimi związane oraz giełdy i ekonomii. Wszystko zgrywa się ze sobą i idealnie do siebie pasuje. Nie mogę nie wspomnieć również o bohaterach drugoplanowych. Everly zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. To, w jaki sposób zwracała się do Zacharego wywołało we mnie szok na początku, ale im dalej, tym lepiej rozumiałam ten kontrast. Wyszło idealnie. Do tego zabawne sytuacje z Benem i Willem. Czytając ich dialogi nie da się nie uśmiechnąć, a nawet parsknąć śmiechem. Pod względem połączenia humoru i trudnych wątków autorka nie zawodzi.  Poruszony został tutaj również pewien delikatny temat dotyczący Zacharego i jego problemu w temacie zdrowia. Ten wątek jest mało spotykany w książkach, a uważam, że potrzebny i cieszę się, że autorka go opisała. Jego postać również niesie za sobą przekaz, a wszystko przez co przeszedł, sprawiło, że stał się silniejszy. Nie zawsze postępował właściwie, ale każdy z nas popełnia błędy i autorka często podkreśla to w swoich powieściach. Dzięki temu wydają się jeszcze bliższe sercu czytelnika.  Ania po raz kolejny udowodniła jak wszechstronna jest, jak potrafi odnaleźć się we wszystkich stworzonych przez siebie historiach, gdy każda z nich jest inna. Uwielbiam dojrzałość wszystkich bohaterów przez nią wykreowanych, bo wbrew pozorem nie jest to takie proste. Pod koniec mnie wzruszyła i pięknie podsumowała tę historię. Dla mnie " Przypomnij mi, kim byłeś " jest przede wszystkim o walce o siebie i drugiego człowieka. O odnalezieniu siebie, zrozumieniu swoich pragnień. O tym, że droga do szczęścia jest trudna, z wieloma przeszkodami, ale z odpowiednią osobą wydaje się łatwiejsza do pokonania. Ta książka daje nadzieję, napawa optymizmem, mimo tematów, które są tutaj poruszone. Pokazuje jak należy patrzeć na życie. Podpowiada, że sami musimy wziąć je w swoje ręce, bo nikt inny go za nas nie przeżyje.  Cóż więcej mogę powiedzieć? Aniu, po raz kolejny dziękuję Ci za piękną i wartościową historię, która zostanie w moim sercu na zawsze. Dziękuję za to, że się rozwijasz i udowadniasz nam, że jesteś w stanie nie jednym nas zaskoczyć. Czytajcie, bo warto.

Hejka moje kochane moliki, dzisiaj przychodzę do Was z krótką opinią (z resztą tak jak zawsze) najnowszej historii spisanej przez Panią Annę Falatyn. I choć to już siódma książka w jej dorobku, to od pierwszego „Skorpiona” pozostaje wierną fanką. Bez wyjątku, każda powieść jest na swój sposób hipnotyzująca i trudna. Pani Ania od pierwszej strony serii „Prawniczka Camorry” ujęła mnie i śmiało zaryzykuje twierdzenie, że nie tylko mnie, ale też całe rzesze fanów, nie tylko niesamowitą fabułą, ale przede wszystkim skrupulatnością, doskonałym przygotowaniem i perfekcyjnym dopracowaniem każdego elementu i najdrobniejszego szczegółu. Losy mecenasa Wojciecha rozłożyły mnie na łopatki i tak szczerze mówiąc, to miałam lekkie obawy co do najnowszego jej dzieła. Z jednej strony wiedziałam, że będzie to coś naprawdę dobrego, ale z drugiej bałam się, że moje czytelnicze serducho może tego nie przetrzymać. Jak myślicie, moje przypuszczenia były słuszne? Czy autorka okazała się łaskawa i oszczędziła mnie i moje czytelnicze nerwy? Otóż moi mili …….. Bezsprzecznie uwielbiam twórczość Pani Ani. Oczywiście w żadnej mierze autorka nie okazała się łaskawa i stworzyła prawdziwy emocjonalny rollercoaster w całkiem innym wydaniu. Moje czytelnicze nerwy zostały zszargane i powykręcane na drugą stronę. W zasadzie wcale mnie to nie zaskoczyło, spodziewałam się właśnie czegoś takiego, chociaż tym razem odeszliśmy od prawniczego półświatka, za to poznaliśmy całkiem interesujące informacje dotyczące ekonomi czy lotnictwa. Co ponownie dowodzi wszechstronności autorki. Przenosimy się tym razem do Chicago, gdzie poznajemy młodą Abigail Weller — kobietę, która nie pamięta nic ze swojej przeszłości. Jej życie nagle stało się białą i zupełnie czystą kartką. Budzi się w nieznanym szpitalu, wśród osób, których nie zna i nie kojarzy. Otaczają ją rodzice i narzeczony, według których wiodła spokojne i szczęśliwe życie, a związek z Hamiltonem był najlepszym, co ją spotkało. Jednak im bardziej „najbliżsi” wywierają na nią nacisk, że jak najszybciej musi wrócić do poprzedniego życia, tym bardziej Abigail, czuje się zagubiona i stłamszona. Hamilton dwoi się i troi, aby jego ukochana jak najszybciej doszła do siebie, jednak mimo tego Abi czuje, że nie ma jego pełnego wsparcia, a jest tylko obok niej. Im więcej czasu mija, a amnezja nie mija, frustracja panny Weller się tylko wzmaga. Godząc się z obecną sytuacją, pragnie zacząć wszystko od nowa. Właśnie wtedy pojawia się Zachary Nielsen, gburowaty przyrodni brat Hamiltona, który z żalu i poczucia winy często szuka rozgrzeszenia w kieliszku. To on jako jedyny zachęca Abi do odszukania samej siebie. A to czy jej się to uda i czy odzyska swoje wspomnienia, no cóż, musicie sprawdzić to sami. Jestem pod wrażeniem tej historii. „Przypomnij mi, kim byłeś” to nie lekka, miła i cukierkowa opowieść, która jedynie umili nam chłodny wieczór. To interesująca opowieść o pięknej i skomplikowanej miłości, rodzinie, zazdrości i chciwości, ale także o walce z samym sobą o samego siebie. O poszukiwaniu sensu swojego życia i pogoni za swoją pamięcią, o zaakceptowaniu i zrozumieniu głęboko skrywanych pragnień. To także gorzka opowieść o pokiereszowanym przez życie mężczyźnie i o błędnie podjętych decyzjach. O „Fijołku” który stał się promykiem nadziei. A do tej całej emocjonalnej karuzeli fenomenalnie został wpleciony wątek kryminalny, z wszelkimi intrygami i ohydnymi manipulacjami. Oczywiście Pani Ania nie mogłaby być sobą, gdyby nie wprowadziła zamętu i nagłego zwrotu akcji w najmniej oczekiwanym momencie. Sama kreacja bohaterów i to nie tylko tych pierwszoplanowych jest genialna. To nie chodzące ideały, które sprawiają, że świat jest piękny i tęczowy, to osoby, które także się mylą i popełniają błędy, cierpią i kochają. Urzekli mnie wszyscy. Nie będę udawać, ta historia idealnie wpasowała się w moje czytelnicze gusta i z czystym sumieniem polecam ją każdemu. Za egzemplarz do recenzji bardzo dziękuję autorce oraz Wydawnictwu NieZwykłemu.

zagubiona.w.slowach: „Przypomnij mi, kim byłeś” to pierwszy tom serii „Chicago”, który skupia się na historii Abigail Weller i Zacharego Nielsena. Ta książka jest fenomenalna w każdym tego słowa znaczeniu. Nie mam pojęcia jak Ania Falatyn to robi, że każda jej kolejna książka jest jeszcze lepsza niż poprzednia. Bo tak właśnie jest. Czytając „Hazardzistę” myślałam, że lepiej być nie może a wtedy pojawiła się Ania z „Przypomnij mi, kim byłeś” i moja szczęka z powrotem opadła na podłogę. Ta historia wchłonęła mnie w siebie już od pierwszych stron. Zaczyna się z grubej rury, bo poznajemy Abi w momencie, gdy jest po wypadku i straciła pamięć. Później jest tylko ciekawej. Wielbię całą sobą warsztat pisarski Ani i to jak pięknie ona pisze. Tyle ile ja cytatów wyłapuję w jej książkach to dosłownie w głowie się nie mieści. Wszystko jest tak pięknie i głęboko opisane, że ja jestem bardziej niż zachwycona. Styl pisania Ani plus intrygująca fabuła – to wszystko składa się na fenomenalnie pochłaniającą historię, która kradnie serce. Ja zostałam doszczętnie pochłonięta i jestem z tego powodu zachwycona. Fabuła PMKB jest naprawdę nieszablonowa i wyjątkowa. Ja się jeszcze z czymś takim w książce nie spotkałam co jest powiewem świeżości na rynku wydawniczym. Mamy tu takie motywy jak: motyw amnezji, starszego brata narzeczonego, age gap oraz slow burn. Te motywy w wykonaniu Ani Falatyn to 🛐🛐. Jestem pod wrażeniem tego jak płynnie, sprytnie oraz przemyślanie poprowadziła tą historię. Dodatkowo autorka stworzyła zagadkę, która dodała takiego urozmaicenia fabularnego, że nie dość, że czytelnik cały czas myślał i próbował przewidzieć co mogło za tym stać – nie był w stanie dość do prawdy. Mówię tu na swoim przykładzie bo przeżywanie tego było niezwykle emocjonujące. Dzięki temu wszystkiemu nie da się oderwać od czytania i cały czas myśli się o tej historii. Jeśli chodzi o bohaterów to dzięki Ani mam kolejnego książkowego męża i wcale tego nie żałuję. Abigail tracąc wspomnienia, mogłoby się zdawać, że straciła wszystko. Bo przecież wspomnienia są niezwykle ważne. Jednocześnie zyskała możliwość na nowy start. Jak to wykorzystała? Poznajemy ją w chwili zaraz po wypadku, gdzie jest zagubiona, nie ma pojęcia co się stało i gdzie się znajduje. Jej narzeczony Hamilton i rodzina starają się pomóc jej dojść do siebie. Jednak wszystko i zwłaszcza Abi potrzebuje czasu. Pokochałam Abi całym serduchem. Z ogromnym zaangażowaniem śledziłam jej losy i to co zaplanowała dla niej autorka. Zachary… ah ten Zachary. Czy możliwe jest to, że pokochałam go w pierwszej chwili gdy się pojawił? Tak!!! Dosłownie to było niczym uderzenie piorunem, poczułam się tak samo jak Abi. Gdy tylko się pojawił miałam na ciele ciarki i byłam tak podekscytowana, że chciałam więcej i więcej. Zachary jest starszym, gburowatym mężczyzną, które swoje w życiu przeszedł. Typ samotnika i pracoholika, który trochę się pogubił. Zack to niezwykle ciekawa postać w każdym tego słowa znaczeniu. To jak barwnie i wielowarstwowo Anna Falatyn wykreowała jego i Abi zasługuje na oklaski. Czytając historię tej dwójki byłam zafascynowana i przeżywałam masę emocji. Nie raz miałam ochotę kogoś przydusić (możecie obstawiać kogo) nie raz się śmiałam czy wzruszałam. Nie raz miałam też ciary na ciele z nadmiernych emocji, co było niesamowitym doświadczeniem. Relacja Zacharego i Abi to slow burn, więc możecie tylko domyślać się jak fenomenalnie Anna Falatyn to poprowadziła i jak wiele napięcia między nimi się pojawiło. „Przypomnij mi, kim byłeś” to historia, której oddałam całe swoje serce i którą będę ciągle polecać bo totalnie na to zasługuje. Jeśli szukacie historii, która pochłonie was doszczętnie i skradnie wasze serca to koniecznie musicie przeczytać historię Zacka i Abi! Gorąco polecam!💜

Abigail to kobieta pełna siły, ambicji i nie skłamię jeśli powiem, że w pewnym sensie jest moją inspiracją. Jej dążenie do odkrycia prawdy i wola walki podczas gdy każdy wokół ją okłamywał były niesamowite. Ta piękna, silna kobieta pokazuje, że nie warto się poddawać i nawet kiedy myślimy, że już nie mamy siły walczyć, warto jest to zrobić i pokazać wszystkim wokół z kim mają do czynienia. Zachary Nielsen to mój mąż (to nic nie zmienia, ale musiałam to zaznaczyć.) Uwielbiam jego postać, to jak został wykreowany i jakim ogromnym wsparciem był dla Abi. Myślę, że to dlatego od samego początku ta relacja mnie kupiła - Zachary jako jedyny chciał, aby Abi sama odkryła kim jest, co lubi i jeśli tylko będzie chciała, to on będzie jej przy tym towarzyszył. Zack pokazał, że Abi ma mieć w nosie jakąś chorą presję społeczeństwa i jej bliskich tylko ma słuchać się siebie i swojego serca, bo ono wie najlepiej co jest dla niej najlepsze. Ich relacja jest dla mnie ogromnie wyjątkowa, bo oprócz niezaprzeczalnego napięcia, do którego zaraz przejdę, uwielbiam w ich relacji szacunek, którym się nawzajem obdarzali. Choć Zack czasami popełniał głupie błędy, wszystko to robił z myślą o szczęściu Abi. Dlatego nieważne co kto powie - ta dwójka została sobie przeznaczona. Rzeczą, która ogromnie skradła moje serce to metafora spaceru, który przewija się podczas fabuły. Dam wam samemu dojść do niego i odkryć jego piękno, lecz uważam to za niezwykle trafione sformułowanie i bardzo wyjątkowe. Cała ta książka, ta historia jest ogromnie wyjątkowa i pomimo wielu tajemnic, plot twistów - niezwykle delikatna. Styl pisania Ani jest jednym z moich ulubionych i za każdym razem, gdy wracam do tej historii zachwyca mnie on na nowo. Ania piszę w trzeciej osobie i jeśli nie jesteście fanami, to błagam was na kolanach żebyście dali szansę jej twórczości. Przez całą książkę się płynie, i dosłownie nie chce się jej kończyć. Autorka tak genialnie dobiera słowa, że w jednej chwili możesz płakać, a w drugiej śmiać się bez końca. Styl, jak i cała historia są po prostu jedyne w swoim rodzaju. 
Jak to w książkach Ani, nie zabrakło dobrego plot twistu i buzi szeroko otwartych ze zdziwienia. Kocham fabułę tej książki, dochodzenie co się stało, oraz powoli odkrywanie kart z przeszłości. Oprócz pięknie rozwiniętej relacji Ania dostarcza czytelnikowi wielu emocji podczas czytania i sprawia, że każda strona pochłania coraz bardziej. Mogę śmiało powiedzieć, że Przypomnij mi, kim byłeś to jedna z najlepszych, oraz najpiękniejszych historii jakie dane było mi poznać. Boooże, jak ja kocham romans w tej pozycji! Uwielbiam to jak nic nie jest tu oczywiste i razem z bohaterką odkrywamy co oznaczają uczucia, które odczuwa przy bracie swojego narzeczonego. Właśnie, Hamilton. Powiem tylko tyle, że jest genialnie wykreowany bo to i tak zbyt duży czas poświęcony na jego osobę i przejdę dalej do zachwycania się postaciami, które na to zasługują. Ania wyniosła sceny łóżkowe na kolejny poziom i kocham je z całego serca. Są napisane genialnie, bo są dość szczegółowe, a przy tym ani trochę wulgarne. Napięcie między bohaterami można kroić nożem, i uwielbiam to, że jako czytelniczka mogę to wszystko przeżywać. Przypomnij mi, kim byłeś to wyjątkowa dla mojego serca pozycja bo była ona ze mną w dość nieciekawym dla mnie czasie i stała się moją ucieczką od rzeczywistości. Ania Falatyn w najpiękniejszy możliwy sposób przeniosła mnie do Chicago i pokazała jak ważne jest by doceniać każde najmniejsze chwile w swoim życiu. Ponownie dziękuję, że mogłam stać się częścią tak pięknej (z zewnątrz i wewnątrz) historii, bo Abi i Zack zabrali mnie na mój najbardziej wyjątkowy spacer. To historia do której będę wracać bardzo często, a w mojej głowie i sercu zajęła sobie miejsce już na zawsze.

To była moja pierwsza styczność z piórem Anii, a po prostu je pokochałam i wiedziałam że muszę koniecznie poznać więcej jej historii. PKMB jest napisane w delikatny i bardzo przyjemny sposób. A czytanie idzie z ogromną łatwością. Emocje były ogromne za pierwszym razem, jak i za każdym kolejnym. To co robi z nami Ania jest totalnym szaleństwem, one wręcz nas pochłaniają. Kocham to z jak wielkim zaangażowaniem, opisane są rzeczy związane z firmą Zacka jak i z amnezja Abi, wyczuwalny jest przy tym czas spędzony na research tego wszystkiego, co jest godne podziwu. „Przypomnij mi kim byłeś” to pozycja, którą jestem pewna, że pokochacie, a napięcie między bohaterami to coś co sprawi, że nie będziecie w stanie wysiedzieć w miejscu. Ich relacja jest stworzona w tak cudowny sposób, że mimo wszelkich trudności które spotykają na drodze, są momenty w którym motyle w podbrzuszu wręcz nas łaskotają, a gorąc nas zalewa. Zachary to bohater, który nie jednokrotnie sprawi że nasze serce po prostu zacznie bić szybciej, jego wykreowanie jest przeze mnie wielbione. Jest on zdecydowanie jednym z moich ulubionych męskich bohaterów fikcyjnych. Jego głowę wciąż zalewają bolesne wspomnienia, dostęp do nich sprawił, że czułam jakby moje serce, oplątały ostre kolce. Każdy jego gest czy słowo potrafił sprawić, że na mojej twarzy pojawiał się uśmiech a miłość do jego osoby stale rosła. Abigail, to również jedna z moich ulubionych fikcyjnych bohaterek. Kocham tą kobietę. Jest ona zagubiona, a życie nie jest dla niej najdelikatniejsze. Wypadek wszystko zdecydowanie skomplikował, a jej niepewność zmieszany z niepokojem po tym co przeżyła, również sprawiał, że czułam ogromny ciężar i najzwyczajniej w świecie sprawiał mi przykrość, jednak strata pamięci, zrównało się też ze stratą dotychczasowego życia co jest ciężkie. Abi jednak jest ogromnie silna, nie poddając się, stawiała małe kroki do przodu. Wiele razy jednak udowodniła też odwagę, potrafi też rozbawić i miała parę tych swoich momentów które bardzo lubię. Zachary i Abigail to moja ukochana dwójka, która na zawsze będzie już będzie częścią mnie. Oni rozumieją się jak nikt inny, a ich przyciąganie jest magiczne. To ludzie, którzy są sobie przeznaczeni, okazują sobie wsparcie i wielkie wyrozumienie. Mimo że mężczyzna jest z początku skryty i dosyć oschły, poznając go z każdą kolejną stroną możemy zauważyć, jak spadają z niego wszelkie maski, a mury opadają. Zack jest moim misiem, który cokolwiek by się nie działo będzie dopingował dziewczynę, okazywał że jest z niej dumny, ich relacja mnie bardzo potrafi rozklejać, bo trafia we mnie w wyjątkowy sposób. Nie brakuje też tu ich prywatnych jakiś docinek, wielokrotnie mnie rozbawiali. Pojawiają się też bohaterowie drugoplanowi, ci mniej lubiani jak i bardziej. Szczerą sympatią darze przyjaciół Zacharego, o których zresztą będą osobne historię, gdzie będziemy mieć okazję, ich poznać jeszcze bliżej. Mają oni z mężczyzną fajną relacje i widać że są ze soba blisko. Podczas czytania mam wrażenie, że z łatwością domyślicie się kogo wręcz nienawidzę, czego wolę tu nie zdradzać, by nie psuć wam zabawy i odkrywania tego, kto jest tu jednak tym ciemniejszym charakterem. Ta historia nauczyła mnie napewno tego, by kierować się własnym rozumem a nie kogoś. Że trzeba walczyć do końca i się nie poddawać, a zaufanie jest czymś bardzo kruchym i delikatnym, co łatwo można stracić i trudno odzyskać. Wiele ona dla mnie znaczy, dużo mnie nauczyła, pojawiła się u mnie w gorszym czasie i dzięki niej poczułam się lepiej, odczułam spokój i ciepło na sercu.