Proste równoległe (okładka  twarda, wyd. 04.2022)

To książka z rodzaju tych, które wciągają jak nie wiem co, tak że nie wie się kiedy się je czyta i zarazem są tak wspaniałe, że nie chce się ich kończyć, by wspólna przygoda trwała jak najdłużej. Polecam po stokroć

Wspaniała powieść. Doskonała. Pani Agata stworzyła niepowtarzalny klimat. Opisy postaci, miejsc są jakby wyjęte i ze swoich czasów i z życia wielu z nas.

Fantastyczna. takie historie przeżywa się długo. zamknij oczy a usłyszysz muzykę.

Bardzo dobrze czyta się tę książkę , jak i inne tytuły tej autorki. Polecam

Piękna książka. Po prostu piękna.

Świetna książka.

Świetna !!!

Perełka!

Super

„Proste równoległe” Agaty Romaniuk to bardzo muzyczna książka. Opowiada o szczególnej relacji między mistrzynią a uczennicą, które łączy pasja do muzyki. Ich drogi do pewnego momentu biegną jak tytułowe proste równoległe, ale w pewnym momencie zaczynają się od siebie oddalać. Tym, co powoduje owo oddalenie są inne modele życia wybrane przez bohaterki, bo każda z nich inaczej odpowiedziała sobie na pytanie: czy dla wielkiej sztuki warto zrezygnować z życia? Historię wybitnej skrzypaczki Wandy Krajewskiej i jej utalentowanej uczennicy Marty Rychter poznajemy z relacji tej drugiej, która trafiła pod opiekę Wandy poniekąd przypadkowo. Opowieść snuje się w dwóch nurtach- część pierwsza zawiera historię Marty i rozpoczyna się w roku 1984, a druga- Wandy i obejmuje lata 1953- 1982. Obie kobiety żyją w trudnych czasach, a ich kariery są zależne od wydarzeń w kraju. Czy mogą więc w pełni zanurzyć się w muzyce i odciąć od brutalnej rzeczywistości? Oczywiście, że nie. Powieść Agaty Romaniuk uwiodła mnie przede wszystkim świetnie wykreowanymi portretami kobiecymi. Główne bohaterki poznajemy prawie na wylot. Marta to młoda dziewczyna, która w pewnym momencie znajduje w sobie siłę, by zbuntować się przeciwko planom, jakie dla niej wymyśliła matka wraz z charyzmatyczną nauczycielką. Wanda żyje w koszmarnych czasach głębokiego PRL-u, kiedy zrobienie kariery wymaga ciągłych kompromisów i rezygnacji z siebie w imię sztuki. Jakich wyborów dokona? Co poświęci dla sławy? Warto sprawdzić zanurzając się w fabułę tej cudownej powieści, której fabułę urozmaica jeszcze nierozwiązana zagadka zaginionych cennych skrzypiec. Na drugim planie stoją jeszcze postaci równie ciekawe: matka Marty, której świat obraca się wokół nadziei na karierę córki, ciotka Wandy Lusia, zdominowana przez męża i kochająca siostrzenicę w skrytości ducha, czy gosposia Stachowa, która została w rodzinie Wandy mimo zmiany ustroju i swoim silnym charakterem trzymała dom w ryzach. Te kobiety to idealne dopełnienie głównych bohaterek. Muzyczność tej książki widoczna jest w jej kompozycji i rytmie języka. Kiedy autorka opisuje zmagania bohaterek z materią muzyczną to dostosowuje język do utworów, nad którymi pracują. Rwie rytm, przyspiesza, albo łagodnie głaszcze zdaniami i doborem słów. Kiedy Marta i Wanda grają w duecie to wyraźnie podkreśla ich doskonałe dopasowanie, ale także indywidualizm ich interpretacji. Która z nich wybrała lepszą wersję życia? Albo może lepiej: która z nich lepiej zinterpretowała dostępną sobie ścieżkę życiową? Odpowiedź należy do czytelnika, ale myślę, że zakończenie tej historii sugeruje zdanie autorki. Uważam debiut powieściowy Agaty Romaniuk za wyjątkowo udany, a samą powieść za dzieło dojrzałe, świetnie wyważone i zachowujące balans między emocjonalnością a logiką oraz precyzyjnym wykonaniem- zupełnie jak kompozycja muzyczna rozpisana na dwoje skrzypiec, ale i akompaniatorów, a nawet orkiestrę.