Oberża na pustkowiu (okładka  twarda, wyd. 04.2022)

Nie czytałam, ale wydana luksusowo.

Super książka.Polecam

Super,polecam!

Bardzo warto.

Przepiękna

B. Dobra

Super

3.5

Niezwykła sensacyjno-kryminalna historia. XIX wieczna Kornwalia a w niej oberża Jamajka, gdzie diabeł mówi dobranoc. Nikt o zdrowych zmysłach się tam nie zapuszcza. Jamajka osadzona jest na pustkowiu. Otaczają ją torfowiska i mocna mgła. Idealny klimat. To tylko przedsmak tego co otrzymacie czytając powieść Daphne du Maurier. Naszą główną bohaterką jest dwudziestotrzyletnia Mary Yellan. Dziewczyna po śmierci mamy musiała spełnić jej ostatnią prośbę. Musi wyjechać do ciotki. Ma wieść lepsze życie niż jej mama, która przez 17 lat zaharowywała się. I na końcu swojego ciężkiego życia dostała udaru i niestety zmarła. Nasza bohaterka spakowała swój cały dobytek, sprzedała swoje gospodarstwo i pojechała do wujostwa. . Patience zawsze była pierwsza do zabawy. Miała mięciutkie serce. A teraz jest żywym trupem. Nasza Mary doznała szoku, kiedy ją zobaczyła. Musiała się opiekować ciocią, ponieważ jej mąż to bandyta i pijak. Nie jest grosza wart. Nie wiadomo co ciotka w nim widziała. Może omamił ją swoimi oczami. Kobieta chodzi przy nim jak na smyczy. Jest wrakiem człowieka. Tak sobie ją podporządkował, że stała się bardzo lękliwa. Dosłownie zachowuje się jak nie ona. Biedna ciocia Patience. Wujek Joss Merlyn prowadzi oberżę o nazwie Jamajka. Znajduje się ona na drodze między Bodmin a Lauceston. Kiedyś przybywało do niej mnóstwo gości. Jedli i poili swoje konie. Obecnie wszyscy omijają ją szerokim łukiem. Dlaczego? Z tą zagadką będzie musiała zmierzyć się nasz główna bohaterka – a my razem z nią. Czy uda się Mary ocalić Patience z rąk tyrana? Czy życiu Mary zagraża niebezpieczeństwo? Jej mama myślała, że córka będzie wiodła lepsze życie w mieście – jednak trafiła z deszczu pod rynnę. Myślę, że jakby została na swoim rodzinnym gospodarstwie byłaby mniej narażona na niebezpieczeństwo. Jednak posłuchała ostatniej woli matki i przyjechała do Jamajki. To nie był dobry pomysł. Wkrótce się o tym przekona. Tutaj rządzą zbrodnie i lewe interesy. Jednym słowem w Jamajce i okolicy panuje przestępczość zorganizowana. Co zrobi nasza prawa bohaterka? Czy wyda wuja, czy raczej stanie się jego cichą wspólniczką? Nie brakuje tutaj również zalotników. Czy nasza Mary wpadnie w ich sidła? Nikomu z nią tak łatwo nie pójdzie. Ona jest silną i waleczną kobietą. Nauczyła się tego od własnej mamy, która przez 17 lat wdowieństwa musiała sobie sama radzić z przeciwnościami losu. Za to Patience jest ich zupełnym przeciwieństwem. Nie potrafi przeciwstawić się własnemu mężowi. Robi dosłownie wszystko czego sobie on zażyczy. Czy jest jeszcze nadzieja dla takiej kobiety? Czy już jest stracona? W sumie na własne życzenie ją to spotkało. To ona za wszelką cenę chciała wyrwać się z domu i zamieszkać w mieście. Spotkała tam swojego przyszłego męża i jest klops. Pewnie w najgorszych koszmarach nie przypuszczała, że spotka ją taki parszywy los. Czy siostrzenica wyrwie ją z tej niewoli? Co się stanie, gdy na drodze Mary staną niewłaściwe osoby? Moim zdaniem jest to jedna z lepszych powieści Daphne du Maurier. Autorka stworzyła ją w 1935 roku. Moje zdanie poparł również sam Alfred Hitchcock, który postanowił tą historię zekranizować w 1939 roku („Oberża Jamajka”). Swoją drogą chętnie bym obejrzała ten film. „Oberża na pustkowiu” jest cudownie wydana. Przepiękna, twarda okładka. Po prostu trzeba ją mieć. Uwielbiam serię butikową wydawnictwa Albatros. Jeżeli uwielbiacie XIX wieczną Kornwalię to koniecznie musicie poznać „Oberżę na pustkowiu”. Powieść, która wciąga i nie daje o sobie zapomnieć. Klimat książki jest bardzo tajemniczy i strasznie mroczny. Polubiłam główną bohaterkę za jej odwagę i męstwo. Mimo przeciwności losu nigdy się nie poddała. Razem z nią wszystko przeżywałam. Do ostatniej strony bałam się o jej los. Na jej miejscu zabrałabym ciotkę i zwiałabym, gdzie pieprz rośnie. A jak to zrobiła Mary dowiecie się po przeczytaniu. Niezwykła fabuła. Akcja miejscami zwalnia. Mimo wszystko „Oberża na pustkowiu” jest godna polecenia. Czytając tą powieść nie zawiodłam się. Czas poświęcony na tą lekturę nie był czasem straconym. Miejscami miałam wrażenie, że przeniosłam się w świat westernu. Całkiem wspaniałe uczucie. Z całego serca polecam – „Oberżę na pustkowiu” - #mommy_and_books . Chcecie poznać western widziany oczami znakomitej pisarki Daphne du Maurier to nie zwlekajcie tylko szybciutko przeczytajcie „Oberżę na pustkowiu” - nie zawiedziecie się.

Znana jest mi twórczość Daphne du Maurier. Spod jej pióra wyszły znakomite powieści, które mnie zachwycały i sprawiały, że nie miałam ochoty powracać ze świata, który kreuje autorka. Jest on ciemny i tajemniczy, osadzony w surowym klimacie, spowitym przenikliwością i niepewnością. Czy tym razem było podobnie? Czy może autorka odrzuciła dotychczasowy styl i skierowała swoje spostrzeżenia w innym kierunku? Przekonajmy się … Młodziutka Mary, po śmierci rodziców, zostaje sama. Sprzedaje rodzinną farmę, i spełniając obietnicę daną matce na łożu śmierci, jedzie do ciotki Patience. Siostra matki z mężem prowadzą oberżę na pustkowiu, na końcu świata. Dziewczyna jedzie w nieznane, nie wie, co ją spotka u rodziny. Jak okazuje się na miejscu oberża Jamajka do miejsce szemranych interesów, zaniedbane, które jest szerokim łukiem omijane przez przejezdnych. Gospodarz zrobił z niej miejsce schadzek, gdzie mężczyźni dają upust swoim popędom i zażywają uciech. W nocy Mary słyszy stukot koni, hałas, szum i głośne śmiechy. Ale nie wychyla się ze swojego pokoju, aby przypadkiem nie oberwać i za dużo nie zobaczyć. Jest pewna, że wuj zajmuje się niecnymi interesami, gdyż takie sytuacje mają miejsce tylko pod osłoną nocy. Jakie tajemnice dziewczyna odkryje za zamkniętymi drzwiami jednej z komnat oberży? Dlaczego drzwi do niej są zawsze zaryglowane? Wuj Joss to okropny brutal, wiecznie pijany i awanturujący się. Siłą wymusza w domu pokorność i posłuszeństwo. Ciotka żyje pod jego dyktando, nieustannie zastraszana, upokarzana i gnębiona psychicznie. Nie potrafi się przeciwstawić mężowi, dzielnie przyjmuje jego zasady. Uważa, że tak powinno być. Mary ma nadzieję, że uda się jej ciotkę wyrwać z tego piekła i uciec razem jak najdalej od tego miejsca. Ale czy to realne założenie? Pojawia się w oberży brat Jossa, wędrujący nicpoń, podobny do brata, ale na wskroś intrygujący. Dziewczyna będzie zaciekawiona jego postawą, ale nie ma też pewności, po czyjej jest on stronie. Będzie starała się bliżej go poznać. I jakie będzie tego efekt? Tego wszystkiego dowiecie się sami sięgając po tę mroczną opowieść … Historia ta ma bardzo tajemniczy i przenikliwy klimat. Jest bardzo mroczna i nieprzewidywalna. Atmosfera typowa dla powieści w stylu gotyckim. Akcja dzieje się powoli i niespiesznie, czas płynie w zwolnionym tempie. Tak naprawdę niewiele jest wydarzeń w tej lekturze, prym wiedzie niejednoznaczny klimat, który przesiąka każdą jedną stronicę tej książki. Jest wszechobecny, czytelnik odczuwa przez cały czas strach i niepokój. Nie może przewidzieć, co go za chwilę spotka. Autorka stopniuje emocje i buduje unikalne napięcie. Z upływem każdej chwili powoli wydobywa nas z uśpionego marazmu, by zasiać niepokój, strach i obawę, co będzie dalej, jak potoczą się losy bohaterów, czy unikną kary za złe postępowanie czy dosięgnie ich ręka sprawiedliwości. Daphne du Maurier wykreowała ciekawych bohaterów, trochę niejednoznacznych, pokrzywdzonych przez los. Ciekawie prezentuje się osoba Mary, odważna i butna, potrafiącą przeciwstawić się okropnemu wujowi. Ciekawska i wszędobylska, szukają odpowiedzi na nurtujące ja pytania, potrafiąca walczyć o sprawiedliwość. Ważnym zagadnieniem poruszanym przez autorkę jest kwestia alkoholizmu i konsekwencji jego nadużywania. Nie boi się pokazać postaci ogarniętych tym nałogiem, zniszczonych i przegranych. W moim odczuciu to nie jest lektura dla wszystkich. Niewiele w niej akcji i dynamizmu, za to mnóstwo opisów przyrody, bagien i mokradeł, wschodzących mgieł i okalającej ciemności. Ktoś lubujący się w szerokich narracjach ukierunkowanych na dostarczenie wrażeń zmysłowych będzie zadowolony z tego klimatu. Ale czytelnik oczekujący ogromnych przeżyć może być trochę zawiedziony. Mnie ta lektura trochę zmroczyła i momentami nudziła. Mając na uwadze poprzednie powieści autorki, w moim przekonaniu, ta przysporzyła mi najmniej emocji i wrażeń. Miałam wobec niej duże oczekiwania i nie do końca zostały one spełnione. Zabrakło mi tego efektu końcowego, który wbiłby mnie w fotel, który by sprawił, że oberża i jej mieszkańcy pozostaliby w moim sercu na dłużej. Niemniej warto spróbować posmakować tej historii i przenieść się w czasie w mroczne pustkowia Kornwalii i karmić zmysły jej zapachem, kolorem i smakiem …