Zapomniany ogród (okładka  twarda, wyd. 06.2022)

Piękna książka

Rewelacja

Polecam!

Polecam

Polecam

Piękna!

Kiedy byłam małą dziewczynką, miałam ukochaną książkę z baśniami. Wertowałam ją kilka razy dziennie, podziwiając ilustracje. Gdy nauczyłam się czytać, mogłam poznawać kolejne niesamowite historie. To był mój największy skarb. Pamiętam jak dziś, kiedy uszkodziłam niechcący jakąś stronę, jak bardzo ubolewałam, że coś, co miało dla mnie tak ogromne znaczenie, zostało zniszczone. Pewnego dnia trafiła w ręce młodszego brata i nie było już czego ratować… Ta moja opowieść, choć mocno sentymentalna, pojawiła się w mojej głowie w trakcie lektury powieści Kate Morton. Bo i w niej to właśnie baśnie mają kluczowe znaczenie. To one nadają bajkowy charakter całej historii, sprawiając, że czytając ją, czujemy się tak, jakbyśmy przenieśli się w czasie do lat dzieciństwa. Te dwa światy – rzeczywisty i magiczny przeplatają się ze sobą, tworząc wyjątkową całość. Opowieść, która jest także podróżą przez kontynenty i lata, która stanowi połączenie życiorysów kilku kobiet, które spaja pewna tajemnica. Autorka snuje historię nieśpiesznie, dając czytelnikowi możliwość odkrywania prawdy krok po kroku. Droga do jej poznania jest dosyć zawiła, a wielotorowa narracja, która ukazuje losy poszczególnych bohaterek, sprawia, że lektura wymaga maksymalnej uwagi. Wszystko po to, aby z odmętów pamięci, którą spowiła mgła zapomnienia, wyłoniła się kompletna opowieść o tajemniczym dziedzictwie. Powieść Morton na myśl przywodzi „Tajemniczy ogród”, ale i „Małą księżniczkę”. Autorka utkała własną historię, a jednak były momenty, że moje myśli mimowolnie biegły w kierunku tamtych książek. I choć „Zapomniany ogród” jest zupełnie inna, to jej lekturze towarzyszyły mi podobne emocje, jak przy lekturze tych dwóch powieści. Z jednej strony jej mroczne oblicze - opowieści traktującej o niesprawiedliwości i ludzkiej podłości, a z drugiej historia, która obudziła we mnie dawno zapomniane uczucie — wypełniającą mnie po brzegi dziecięcą ciekawość, która nakazywała mi zatopić się w niej bez reszty. Nie sposób w tym miejscu nie wspomnieć również o wplecionych w treści baśniach, które podkreślają magiczny wydźwięk powieści. Niewątpliwym atutem książki Morton jest również wyjątkowy klimat, który otula nas, zwłaszcza we fragmentach dotyczących przeszłości jednej z bohaterek. Celowo nie zdradzam której, gdyż jej postać pojawia się w trakcie, a mimo to, to właśnie jej losy najbardziej przyciągnęły moją uwagę. Wydały mi się najbardziej barwne, poruszające i fascynujące. I choć całość fabuły skupia się przede wszystkim Nell i jej wnuczce Cassandrze, to historia „tej trzeciej” stanowi jeden z ważniejszych elementów układanki, do której ułożenia, zaprasza nas autorka. Podsumowując: „Zapomniany ogród” to powieść idealna dla tych z Was, którzy lubią się rozsmakować w lekturze. Którzy chcą zanurzyć się w malowniczych opisach krajobrazu, w fabule powieści, której akcja toczy się niespiesznie. To niezwykle klimatyczna historia o przeszłości, do której drzwi zostały kiedyś zatrzaśnięte i o „poszukiwaniu klucza”, który może je ponownie otworzyć. To także opowieść o rodzinnych tajemnicach, które stanowią clou książki Morton. Autorka zabiera nas w podróż przez trzy odrębne przedziały czasowe, trzy historie, z których, z każdą przewracaną stroną, wyłania się kompletny obraz. Poruszająca, momentami mroczna opowieść o poszukiwaniu własnej tożsamości i prawdy o sobie. Okraszona baśniowymi „smaczkami” sentymentalna podróż, która na myśl przywodzi dziecięce lata.

Są takie tajemnice, które potrafią zmienić kolejne losu wielu pokoleń. Są takie tajemnice, które potrafią człowieka przytłoczyć, zniszczyć mu życie. I choć za wszelką cenę staramy się niekiedy poznać prawdę, to często po fakcie tego żałujemy. Życie w błogiej nieświadomości ma swoje plusy, choć natura ludzka każe nam badać, dociekać i poznawać. O tym, jak bardzo prawda może zniszczyć życie, wie doskonale Nellie, ukochana najstarsza córka Hougha i Lil. Poza nią w rodzinie są jeszcze cztery dziewczęta, ale to Nell jest wyjątkowa. Na tyle, by jej rodzice przez siedemnaście lat strzegli niczym oczka w głowie mrocznego sekretu. Prawdę Hough postanowił wyjawić córce po śmierci żony w najgorszym momencie, w dniu zaręczyn Lil z Dannym. Nie był świadomy, że zniszczy ona życie dziewczyny, że do swojego końca nie będzie ona już w stanie odnaleźć się w świecie, poznać swojego prawdziwego dnia, że będzie zagubiona i bez poczucia przynależności do jakiegokolwiek miejsca. Otóż w 1913 roku Hough znalazł w porcie samotną dziewczynkę. Biorąc pod uwagę ilość statków i pasażerów, którzy w trakcie długiej podróży zapadali na różne choroby i umierali, mężczyzna założył, że ma do czynienia z sierotą. Albo z dzieckiem, które zostało zgubione, zatem rodzice nie zasługują na to, by nimi być. Zabrał małą do domu, gdzie wraz z żoną nareszcie mogli zrealizować w ten sposób marzenia o macierzyństwie. I nawet, kiedy do portowego biura przyszedł list od prawnika, który w imieniu swoich klientów poszukiwał dziewczynki, Hough nie przyznał się do jej zabrania. W ten sposób mała znajda dorastała w przeświadczeniu, że to jedyne i najszczęśliwsze życie, jakie ma, szczególnie że w perspektywie czeka ją ślub z ukochanym. Prawda wyjawiona przez ojca zmienia wszystko. Nell przestaje rozumieć, kim tak naprawdę jest, oddala się od sióstr, zrywa zaręczyny. I choć ostatecznie założy rodzinę, to do końca życia będzie koncentrowała się na jednym – na poszukiwaniach prawdziwej wersji wydarzeń i swojej tożsamości. Jednak rozwiązanie zagadki spadnie ostatecznie na jej wnuczkę. Porzucona przez matkę, oddana na wychowanie Nell dziewczynka krzyżuje plany babki, która powoli zaczyna chwytać za nitki minionych wydarzeń i splatać je w misterną sieć. Cassandra dorasta pod czujnym okiem babki nie mając nawet pojęcia, jaki wpływ jej pojawienie się miało na plany babki. Dochodzi do tego dopiero po jej śmierci, kiedy okazuje się, że dziedziczy po niej nie tylko sklep, który wspólnie prowadziły, ale … tajemniczy dom w Kornwalii. A także małą białą walizkę, której zawartość jest jej znana z czasów dzieciństwa. W walizce znajduje się m.in. zbiór baśni autorstwa Elizy Makepeace z ilustracjami znanego portrecisty Nathaniela Walkera. To właśnie ta książka stanowi klucz do rozwiązania zagadki, do poznania prawdy na temat prawdziwej tożsamości Nell i tego, w jaki sposób mała dziewczynka znalazła się na pokładzie statku płynącego do Australii. Czy Cassandrze uda się ją rozwiązać? A pry okazji uporać się z własnym bólem i stratą? Powieść „Zapomniany ogród” przesiąknięta jest takimi tajemnicami, które odkrywamy warstwa po warstwie, cofając się aż do 1913 roku. Autorka, Kate Morton, stworzyła wyjątkowo piękną, niezapomnianą opowieść zapadającą w serce. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Albatros powieść obyczajowa, to zapis ludzkich tragedii, które na przestrzeni lat dotknęły rodzinę Cassandry. Mamy tu miłość, ucieczkę, dramat biedoty, stratę, koszmarną śmieć brata stratowanego przez konia, historię niczym z disneyowskiego „Kopciuszka”, dylematy moralne i wyrzeczenia w imię wyższych celów. Lektura książki jest wymagająca, konieczna jest koncentracja z uwagi na zmieniające się plany wydarzeń, jednak z przyjemnością zatapiamy się w tej opowieści, wciągając w rozwiązywanie frapującej zagadki. Kolejne elementy tego puzzle dostarczają niemałych wrażeń, składając się na zaskakującą całość obrazu. My zaś zostajemy z wyjątkowym pragnieniem poczucia przynależności do miejsca i ludzi, doceniając jednocześnie relacje, w których jesteśmy.

„Bez wspomnień można iść do przodu, nie oglądając się za siebie” Piękny i nostalgiczny. Dziki i nieujarzmiony. Tajemniczy ogród …. To w nim miały miejsce najbardziej inspirujące wydarzenia tej historii. To w nim narodziła się tajemnica, którą wiele pokoleń będzie chciało poznać … Główna bohaterka, Cassandra dąży do odkrycia prawdy. Prawdy, która była skrzętnie ukrywana przez lata, a która nie daje jej spokoju. To dzięki niej dowie się, kim tak naprawdę jest. Wychowywała ją babcia, Nell O’Connor, matka nie interesowała się jej życiem. U boku babci czuła się bezpiecznie, babcia dawała jej radość z codzienności, była jej mentorką. Po śmierci zostawiła jej w spadku tajemniczy domek w Anglii, nazywany Cliff Cottage. I tajemniczy ogród wokół. Nieruchomość, o której nikt nie wiedział. Cass podąża śladami pozostawionymi jej przez Nell i krok po kroku odkrywa prawdę. Bolesną i trudną. Zagłębia się w przeszłość Nell, poznaje ludzi, którzy ją znali. I jakie tajemnice odkrywa? Takie, że jej życie się nagle zmienia … Ale wie więcej i teraz stara się zrozumieć zachowanie babci, jej skrytość i czasami nieufność wobec innych. Kim tak naprawdę była jej babka i co miała wspólnego z tajemniczą Autorką baśni, która opiekowała się nią na statku, który miał zabrać ją w podróż do lepszego życia? Czy był to tylko wytwór wyobraźni, omamy czy rzeczywiste wspomnienia kilkuletniego dziecka? Aż trudno sobie wyobrazić, jak zagmatwane i nieodgadnione mogą być losy ludzkie? Jak życie potrafi wszystko skomplikować? Ile trzeba czasu i energii, aby rozwikłać zagadki z przeszłości? Ale warto, bo prawda zawsze się obroni i potrafi wyjaśnić wiele różnych wątpliwości. Zapomniany ogród to cudowna i wzruszająca opowieść o poszukiwaniu własnej tożsamości, o dążeniu do poznania swoich przodków i motywów ich postępowania. Każdy z nas wie, jak ważne jest wiedza o swoich bliskich, o rodzicach i dziadkach. Każdy chce znać swoje korzenie. Prawdę o sobie, nawet jak jest niewygodna i smutna. Ale to zawsze jednak prawda. Ale to również opowieść o miłości, nie zawsze tej wymarzonej i jedynej. Każdy chce kochać i być kochany, to takie normalne i ludzkie potrzeby i oczekiwania. Ale nie każdy ma okazję w życiu być spełniony i usatysfakcjonowany. Trzeba dążyć do bycia szczęśliwym, ale nie zawsze los się do każdego uśmiechnie. Dostaliśmy do rąk historię trzech pokoleń kobiet, odważnych i stanowczych, poruszających do głębi, których przeszłość to jedna wielka niewiadoma. Ale jej poznanie to jak zdobycie najwyższego szczytu, i to na dodatek zimą. Odkrycie tajemnic wnosi tyle dobrego do życia każdej z bohaterek, że odnosi się wrażenie, że narodziły się na nowo, z nową historią i znaną już przeszłością. I się uspokoiły i zrozumiały motywy postępowania bliskich, ich skrytość, pewną obcość i nawet oschłość. W życiu człowiek nie zawsze myśli racjonalnie, czasami działa pod wpływem chwili i impulsu i podejmują nie zawsze rozsądne decyzje. Ale ma przekonanie, że w danym momencie są one najlepsze i przyniosą bliskim same korzyści. Ta powieść mnie zauroczyła, przeniosła w świat baśni i mrocznych tajemnic, które życie owinęło niewidzialnym bluszczem. Czułam się jak we śnie, pośród intrygujących postaci, w otoczeniu przenikliwej i niedopowiedzianej atmosfery. Gdzie myśli wędrują pomiędzy szumiącymi drzewami, zielonymi krzakami, otoczone wysokim murem. Autorka znakomicie maluje świat, bardzo plastycznie i wyraziście, w sposób przemawiający do czytelnika. Obraz, który nam opisuje nie tylko widzimy, ale również odbieramy pozostałymi zmysłami. Po raz kolejny Wydawnictwo Albatros zaskoczyło mnie eleganckim wydaniem. Piękna okładka, zdobiona złotymi tłoczonymi elementami, takiej piękności nie sposób się oprzeć, kusi od pierwszego spojrzenia na nią … Tej lekturze nie można się oprzeć, nie warto się przed nią bronić. Tę historię trzeba przeżyć i poznać do końca, aby później opowiadać dzieciom. Wspaniała! Wzruszająca! Elektryzująca!

Wiele pokoleń i jedna tajemnica. “Zapomniany ogród” to kolejna wspaniała powieść w dorobku Kate Morton. Coraz rzadziej sięgam po takie kobiece historie, ale darzę autorkę tak wielkim uznaniem, szacunkiem i sympatią, że nie mogę przejść obojętnie obok pisanych przez nią opowieści. Tym razem Morton oferuje nam skomplikowaną i wielowątkową sagę rodzinną. Na stronach książki poznajemy tajemnice i dramaty, które stały się udziałem kilku pokoleń kobiet złączonych przez więzy krwi. Mamy okazję, by przekonać się, że przeszłość nigdy o nikim nie zapomina, a kara za popełnione zbrodnie czasami potrzebuje po prostu nieco więcej czasu. Każda z bohaterek powieści zmaga się z koszmarami minionych lat, czasami walcząc z własnymi upiorami, a czasami widząc te demony w oczach innych. W „Zapomnianym ogrodzie” obserwujemy życie wielu kobiet, a każda z nich ma coś wartościowego do powiedzenia i przekazania. Nie wszystkie polubimy czy ciepło zapamiętamy, nie można natomiast przejść obojętnie obok faktu, w jaki sposób zostały one doświadczone. Ich problemy, decyzje, pragnienia i tęsknoty na czas lektury stają się częścią nas samych. W dużej mierze wynika to z faktu, że Morton wykorzystuje w swych powieściach uniwersalne i ponadczasowe kwestie, które z jednej strony są cenione i lubiane, a z drugiej strony pozwalają czytelniczkom lepiej zrozumieć, co myślą i czują bohaterki. Na kartkach powieści naprzemiennie spotykają się przeszłość i teraźniejszość, a głos zostaje kolejno oddany wszystkim postaciom. Taka narracja sprawia, że całość staje się nie tylko bardziej interesująca, ale również głębsza i kompletna. Dzięki temu mamy również możliwość, by poznać piękną, choć trudną rodzinną opowieść, w której sekrety, przemilczenia i zdrady na zawsze naznaczyły kobiecy ród. Podążając śladem bohaterek przekonujemy się, że nie można tak łatwo uciec od wydarzeń z przeszłości, bo w pewnym momencie zawsze przychodzi czas rozliczenia. Książka została utrzymana w bardzo klimatycznym, dość niepokojącym tonie. Napięcie pogłębia się z kolejnymi rozdziałami, przypominając nam o trupach ukrytych w szafie i rodzinnych sekretach skrywanych przez całe lata. Nie mogłam się doczekać, by zrozumieć, co stało się w murach posiadłości i o jakich krzywdach pamiętał tytułowy ogród. Tymczasem Morton trzymała mnie w niepewności bardzo długo, odkładając w czasie rozwiązanie zagadki. I choć mamy do czynienia z literaturą kobiecą, to stosowanych przez nią rozwiązań nie powstydziłby się żaden twórca psychologicznych thrillerów. Historia została napisana doświadczoną rękę, dlatego też książkę czyta się znakomicie. Styl Morton jest dojrzały, zgrabny i kobiecy. Snucie opowieści i angażowanie w nią czytelniczek przychodzi autorce z prawdziwą lekkością. Choć całość liczy ponad 500 stron, ani przez chwilę nie miałam ochoty, by z tą historią się rozstawać, nie czułam się również znużona czy znudzona. „Zapomniany ogród” to tytuł, który polecam Wam z prawdziwą przyjemnością. Cofnijcie się do przeszłości, by przekonać się, co też ma ona do powiedzenia.