Gracz (okładka  twarda)

Hazard ro moje zycie

Klasyka w bardzo przystępnej formie, polecam!

Fani Bsd polecam

Aleksy Iwanowicz – młody, zubożały szlachcic zatrudniony przez generała na stanowisku nauczyciela, spędza czas z pracodawcą i jego barwną kompanią oczekującą na spadek po wiekowej babce w austriackim Ruletenburgu. Starsza pani jednak złośliwie trzyma się życia. Przedłużający się pobyt wypełniony jest hazardem – wszak tylko po to służy rzeczone miasto. Członkowie wesołej gromadki –śliski Francuz, dystyngowany Anglik, francuska kokota i megalomańsko-wiernopoddańczy Rosjanie toczą salonowe gry pełne konwenansu, zależności, hipokryzji, intryg i wyłudzeń. Pomiędzy nimi przemykają niczym wstrętne karaluchy zdehumanizowani, obrzydliwi Polaczkowie gotowi dla zysku na każdą podłość. Młodzieniec wiedziony romantyczną gorączką zapada na beznadziejne, niemożliwe i wypełnione niewolniczym cierpieniem uczucie do pięknej Poliny, dla której kaprysu sam zostaje nieuleczalnym hazardzistą. Sytuacja nabiera rumieńców, gdy znudzona umieraniem Antonida Wasiliewna osobiście przybywa do gniazda występku, przegrywając z ciekawości cały swój majątek i stawiając generała w rozpaczliwej sytuacji. „Gracz” niesłusznie uznawany jest za jedno ze słabszych dzieł Fiodora Dostojewskiego. Napisana w niespełna miesiąc (zgodnie z zakładem z wydawcą), po części autobiograficzna książka wywarła na mnie większe wrażenie niż „Zbrodnia i kara”. Pozornie lekka forma zawiera tak trafną syntezę popadania w coraz głębsze odmęty nałogu (opisanego z własnego doświadczenia), upokorzeń, myśli i emocji, nie dając najmniejszych szans przeintelektualizowanym rozmyślaniom narcystycznego mordercy. Raskolnikow zawsze miał kontrolę nad swoim losem, tutaj zaś niewolniczy bohaterowie z góry są skazani na niechybną porażkę w starciu z zazdrosnym, chytrym i zaborczym bożkiem mamony. Świetnie oddane uczucia i relacje między bohaterami, barwne postaci, błyskotliwie zabawne dialogi, bystre obserwacje, cięty język i specyficzny nacjonalizm to znak rozpoznawczy autora. Według mnie pozycja obowiązkowa.

„GRACZ” Fiodor Dostojewski Nie ma to, jak klasyka literatury. Można sprzeczać się i prowadzić długie dysputy, co do słuszności tytułów, jakie są w nią zaliczane, niemniej jednak te książki zasługują na tą nominację. Klasyka literatury to szkatułka pełna pereł. Zachwyca zarówno pod względem treści, jak i stylu pisania autora. Porusza tematy ówczesnego czasu, w jakim powstała i często stanowi nieocenioną wartość sama w sobie. Stąd moja duma, że wraca. Że pojawiają się nowe wydania powieści, które już w wielu biblioteczkach przesłonił kurz zapomnienia. Moje zauroczenie wzbudził „Graczem” Fiodor Dostojewski. Ta powieść wciąga, jak gra w kasynie. Czytasz i odczuwasz budzącego się w sobie hazardzistę. Zasiadasz do ruletki nie znając nawet reguł gry, ale to mało istotne. Wystarczy naśladować współgrających, by poczuć pasję, nałóg i słabość do pieniędzy, które raz są, raz ich nie ma. Tu gra toczy się o wszystko i w tę grę Dostojewski wrzucił swoich bohaterów. Jednak emocje wychodzące z ludzi siedzących przy stołach w kasynie przenoszą się i poza jego mury. Każdy z każdym w coś gra i każdy każdego oszukuje, podjudza i mami złudnymi wygranymi, czy bliskimi wręcz zdobyczami. Wedle zasady postaw wszystko, a wygrasz, bo bez ryzyka nie ma zabawy. Polina Aleksandrowna manipuluje Aleksem Iwanowiczem i bawi się nim dla swoich korzyści. Podburza go i próbuje się dzięki niemu wzbogacić, czego ten kompletnie nie pojmuje. Generał zaciemnia oczy Madame Blanche, czy Francuzowi de Grieux stanem posiadanego majątku. Tu każdy gra ludzkimi uczuciami. Nałóg hazardzisty tkwi w każdym, kto tylko poczuje żeton w dłoni, usłyszy kręcącą się ruletkę, czy zobaczy pierwszą swoją wygraną. Lecz zasłona milczenia i mgła pozorów zostaje zerwana, gdy przybywa 75-letnia Antonida Wasiliewna. Ta dama szczerze obnaża motywy działania każdego z bliskich. Nie owija w bawełnę, nie unika tematu, a odważnie wyjawia pobudki egoizmu każdego z osobna. Wywleka wszystko, całą żenującą prawdę, która sprawia, że oni wszyscy okazują się być biedakami, bankrutami z długami i kredytami. Lecz, jak to się ma do namiętnego hazardu i stawek obstawianych w grach? Jak to się ma do porażek i przegranych i w ogóle, jak to się ma do prawdy? Każdy odważnie ocenia innych, czasem rzuca kalumnie pod ich adresem, ale o sobie zapomina. Siebie stawia ponad - ponad chorobę hazardzisty ruletkowego szaleństwa, ponad pospólstwo i hołotę. Ale, jak się okazuje, sama babulinka Antonida też staje się nałogową bywalczynią kasyna. Gdy zasiada do stołu nakrytego suknem, przy ruletce, i gdy kostka rusza w obieg, zaczyna zachowywać się, jak opętany manią gracz. Szarżuje wysokością stawek wedle własnych kalkulacji, acz bez znajomości reguł, bo najważniejsze stają się emocje i ekscytacja bliska orgazmu. Ta magiczna euforia i adrenalina. O bohaterach „Gracza” można mówić wiele i bez końca. Dostojewski, jak dokładny analityk, rozkłada ich na czynniki pierwsze wybebeszając skrywaną prawdę. Pisarz wyciąga ich marne człowieczeństwo zbudowane na majątku i stanie posiadania. Jednak, gdy owa konstrukcja zaczyna się chwiać, gdy pieniądze topnieją, ludzie ci szukają desperackiego ratunku. Najlepiej szybkiego. Bo toną. Dostojewski był karcianym hazardzistą. Pochłonięty manią, popadł w długi, stąd i ta powieść. Dla spłaty. Można odnieść wrażenie, że pisał o sobie i o świecie, który znał od podszewki. Swoich bohaterów obrzuca gotówką i każe im ją pomnażać. A oni, gdy zasiadają do gry, gdy więcej tracą, niż zyskują, ujawniają prawdę o sobie. Pieniądze odsłaniają twarze skrywane za maskami, prawda wychodzi na jaw, emocje wybuchają, a ludzie przestają się kontrolować. Podobnie będzie z tobą podczas czytania. Zostaniesz wciągnięty w grę i nie odpuścisz, aż gra nie dobiegnie końca. Obstawiasz czerwone, czy czarne? A może zero? #agaKUSIczyta

Fiodor Dostojewski zachwyca bez względu na obszerność swoich powieści. Jak się okazuje krótka forma nie powstrzymała go przed przedstawieniem czytelnikowi bogatych profili psychologicznych swoich bohaterów czy zaprezentowaniem konkretnej, wielowymiarowej fabuły. Powieść oparta na uzależnienie od hazardu jest także swoistą spowiedzią autora, który przeżycia bohaterów oparł na podstawie własnych doświadczeń. Sam był hazardzistą, więc doskonale potrafił zrozumieć uzależnienie od gry a "Gracz" stał się swojego rodzaju formą zakładu między autorem a jego Wydawcą, który dość miał spłat karcianych długów Dostojewskiego. Jak się więc okazuje na niespełna ponad stu siedemdziesięciu stronach autor zawarł historię swojego życia przemyconą w postaci fikcyjnych zdarzeń oraz postaci a jednak wszystko było tutaj aż nazbyt prawdziwe. Ruletenberg to fikcyjne miasto stworzone na potrzeby chwili, w którym żyją nasi bohaterowie. To również tutaj obserwujemy powolnie rozpowszechniające się uzależnienie od hazardu, które nie szczędzi nikogo. Wiele bohaterów, kameralne tło wydarzeń oraz różnorodność zachowań łączy nieuchronny upadek i pytanie czy ktokolwiek zdoła odbić się od dna. Autor z charakterystyczną dla siebie wnikliwością oraz precyzją ukazuje ogrom zniszczeń dokonanych w psychice wybranych postaci a my, czytelnicy, możemy jedynie obserwować ten wewnętrzny chaos zachwycając się kunsztem Dostojewskiego i ucząc się trzymać jak najdalej od hazardu. Poczucie humoru, bystre oko, inteligentne postrzeganie świata oraz dystans do wszystkiego i wszystkich składają się na "Gracza". Książka zachwyca paletą różnorodnych emocji, dojrzałym piórem Dostojewskiego a także nieustannie zachwyca precyzją przekazu zamkniętą na stosunkowo niewielkiej przestrzeni. Nie ma więc znaczenia czy autor pisał rozległe powieści czy - tak jak w tym przypadku - stworzył historię w zaledwie miesiąc, ponieważ w umiejętnych rękach każda fabuła nabiera konkretnego przesłania stawiając przed czytelnikiem ponadczasowe wartości.

polecam