Chłopiec z Kresów. Historia prawdziwa (okładka  zintegrowana, wyd. 03.2024)

Książka zapowiadała się ciekawie i historia głównego bohatera zapewne takowa jest. Natomiast, naiwny język którym jest napisana i cukierkowość jakby nie patrzeć tragicznych losów bohatera zniechęca do czytania. Bardzo lubię tematykę Kresów, zwłaszcza okresu okołowojennego, jednak z rozczarowaniem po przeczytaniu około 3/4 musiałem książkę odłożyć na półkę,

Przepiękna historia o woli przetrwania i walce o to przetrwanie. Powinien ją przeczytać każdy nastolatek.

Lubicie fabularne opowieści opierające się na prawdziwych wydarzeniach? Ciekawi Was przeszłość naznaczona niebezpieczeństwem wojny oraz niepewnym jutrem, związana z losami prawdziwych ludzi? Jeśli lubicie podobną tematykę zapraszam Was do poznania lektury "Chłopca z kresów", któa odwołuje się do historii prawdziwego człowieka. Autor zaprasza nas w trudną podróż. Z jednej strony losy młodego bohatera intrygują, ciekawią i zapraszają do przerzucania kolejnych stron, z drugiej dają mocno do myślenia i pozwalają cofnąć się w czasie do momentu, gdy człowiek stał się człowiekowi wilkiem. Przeszłość odciska piętno na losach czytelników, gdy z zapartym tchem obserwujemy jak ciężko było jednemu nastolatkowi wybrnąć z opresji i stawiać czoła wszelkim niepowodzeniom związanym z czasami w jakich przyszło mu żyć. A jednak spotkał na swojej drodze wspaniałych ludzi, bez których jego przygoda nie miałaby sensu a którzy pomogli mu w końcu zdobyć zamierzony cel. Przenosimy się do roku 1943, gdy Polska została naznaczona bezwzględnością Sowietów, Niemców a także niechętnych na współpracę Ukraińców. To tutaj przyszło żyć młodemu Henrykowi, który został odesłany na przezimowanie do wujostwa. Nieświadomy swoich czynów przez przypadek zaprószył ogień i doprowadził do spalenia się stodoły. Bojąc się konsekwencji uciekł i tak rozpoczęła się jego ekscytująca podróż. Tułał się przez wsie, zaglądał do mieszkań i ślepych zaułków a gdy dorósł, przeniósł się także poza granice Polski. Jego wędrówka była trudna, ale jednocześnie motywująca i niosąca ze sobą piękną lekcję życia, którą powinien poznać każdy czytelnik. Autor żongluje emocjami i pozwala, aby sceny z życia Henryka rozgrywały się w naszej głowie niczym ekscytujący film. Zdania są plastyczne, a przemyślenia głównego bohatera idealnie trafiają do serca czytelnika. Doskonale zatem rozumiemy z czym musiał mierzyć się młody bohater i jak trudną drogę przeszedł ku odnalezieniu swojej rodziny. A przynajmniej to miał w założeniu, ponieważ jego wędrówka nieustannie prowadziła do domu, do bliskich, do poczucia zrozumienia, akceptacji, miłości. To nie była łatwa książka, niełatwa dla serca i rozumu czytelnika, który poddawał w wątpliwość ówczesne czasy i to jakie decyzje podejmował Henryk. Jednocześnie z zapartym tchem i łzą wzruszenia w oku obserwowałam dobroć ludzką spotykaną na drodze, która w dzisiejszych czasach wydaje się już wcale nie taka oczywista. "Chłopiec z Kresów" to idealna lektura dla każdego czytelnika, który chce zmienić swoje myślenie i inaczej spojrzeć na życie. Nie narzuca swoich wartości i w żaden sposób nas nie umoralnia a jednak możemy wyciągnąć z niej niejedną wartościową lekcję życia. Liczne motywy, przejmujące wątki a także wspaniali bohaterowie jakich spotkamy na przestrzeni całej powieści pozwalają zapomnieć o otaczającej nas rzeczywistości i na moment wraz z Henrykiem udać się w wędrówkę ku odnalezieniu szczęścia. Nie zapominajmy, że autor opisuje wydarzenia, które miały miejsce w prawdziwym życiu i wydarzyły się naprawdę a sam bohater przeszedł przez to wszystko o czym my możemy tylko czytać.

HISTORIA JAK FILM Niepozorna książeczka z nierzucającą się w oczy okładką, wśród wielu efektownych i efekciarskich na półkach księgarni. Ale już nie raz przekonałem się, że opakowanie o niczym nie świadczy i to dotyczy nie tylko okładki książki. A jednak kiedy zauważyłem książkę Tomasza Wandzela „Chłopiec z Kresów. Historia prawdziwa” w zapowiedziach Wydawnictwa mg nie miałem wątpliwości, że muszę tę książkę przeczytać, obroniła się opisem. Autor kreśli prawdziwą opowieść o chłopcu, który pod wpływem olbrzymich emocji uciekł przed karą, rzucając się gęstwinę leśną i jak się okazało, skazując się na tułaczkę i utratę kontaktu z rodzicami i rodziną na długie, długie lata. A wszystko to na Kresach targanych drugą wojną światową, gdzie wrogiem byli nie tylko Niemcy, ale także najbliżsi sąsiedzi Ukraińcy. Konflikt ten mimo swojego okrucieństwa ze strony Ukraińców nie jest podgrzewany przez autora, ale też nie jest ukrywany, bo świadectwa tych wydarzeń wciąż mimo historycznych źródeł czekają na wyjaśnienia. Historia Henryka, bo tak ma na imię chłopiec, ciągnie się aż do 1978 kiedy kończy się szczęśliwym rozwiązaniem. Co dzieje się z Henrykiem, chłopcem z Kresów? Bardzo wiele, ale nie chcę tu o tym pisać, by nie odbierać przyjemności czytania. Po drodze do domu rodzinnego jest Francja, Algieria znowu Francja, perypetie ze zdrowiem i szczęśliwe małżeństwo. Ile w tym fikcji literackiej wie sam autor, który materiały o Henryku dostał od jego brata Romana w 2017 roku. Tomasz Wandzel wiedział, że takiego materiału nie można nie wykorzystać. Zaproponował panu Romanowi, że napisze powieść, która będzie łączyć autentyczne zdarzenia z fikcją literacką. Ten zgodził się i poprosił, żeby napisał coś bliższego prawdzie niż fikcji. „Świadomy odpowiedzialności za każde napisane słowo, starałem się opowiedzieć losy mojego bohatera oraz ludzi, jakich spotkałem na swej drodze, w taki sposób, by czytelnik nie osądzał bohaterów tej opowieści” – pisze we wstępie autor. Fabułę czyta się niemal jednym tchem i sprawia wrażenie, jakby były to wspomnienia pana Henryka spisywane z dyktafonu. To dobry kawał roboty autora, bo jak się okazuje, wydarzeń z tamtych dni z tamtych dokładnie nikt nie pamięta z rodziny Henryka. Na okładce jest QR kod do programu Świadokowie z 1978 roku, gdzie autor reportażu opowiada o spotkaniu Henryka i jego rodziców oraz z rodzeństwem, którego nie mógł znać, bo urodzili się po jego zaginięciu. „Kiedy po raz pierwszy usłyszałem o losach małego chłopca – pisze w posłowiu autor – który mimo swojego wieku potrafił przetrwać okrutne czasy wojny, zadałem sobie pytanie: jak to możliwe, że ta historia nie jest znana? Przecież gdy w 1978 roku Henryk odnalazł swoich rodziców, wydarzenie budziło duże zainteresowanie. Prócz reportażu w programie Świadkowie ukazało się kilka artykułów w prasie. A mimo to, przez kolejne czterdzieści lat funkcjonowała jedynie jako opowieść rodzinna”. Ja myślę, że ta opowieść to scenariusz na ciekawy film… Przeczytajcie!

Jest ciekawe prawdziwe historię, dla mnie nie za bardzo. Ktoś lubią o wojną podobnie jak Wołyń