Wspomnienia z martwego domu (okładka  twarda, wyd. 02.2022)

Nudna. Nie przebrnęłam choć bardzo chciałam :(

Ok

W 1849 roku Fiodor Dostojewski został skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie. Ostatecznie jednak car zmienił wyrok na więzienie połączone z ciężkimi robotami. Dostojewski przebywał 4 lata na katordze, a książka "Wspomnienia z martwego domu", stanowi zbiór reminiscencji, perfekcyjnie obrazujących trudy życia w syberyjskim więzieniu. Bezsprzecznie, najbardziej przeszywające historie pisze samo życie, dlatego sięgając po tę pozycję oczekiwałam istnej lawiny skrajnych emocji, zwłaszcza, że tematyka należy do wyjątkowo trudnych. Przygnębiający pobyt w więzieniu, autentyczne relacje między więźniami, ich bolesne historie, funkcjonowanie placówki, a przede wszystkim brutalny zamach na prywatność, odebranie godności, a wszystko to nakreślone wyjątkowo sugestywnym piórem czynnego uczestnika. Tak, to jedna z tych przeszywających lektur, która silnie potrząsa czytającym, trafia do najskrytszych zakamarków serca i pozostawia po sobie ślad już na zawsze! Dostojewski nie owija w bawełnę, brutalnie obnaża funkcjonowanie więzienia, podkreślając jednak, że tak naprawdę nie można sobie wyobrazić danych sytuacji, ktoś, kto tego nie przeżył, nigdy nie będzie w stanie w pełni zrozumieć, zaznać tego bólu czy przenikającej samotności. Znajdziemy tu wiele opisów współwięźniów, na których towarzystwo jest się przecież skazanym bezustannie. Wielu z nich było w istocie brutalnymi, bezwzględnymi, pozbawionymi człowieczeństwa szaleńcami, dodatkowo, większość skazanych wywodziło się ze stanu chłopskiego. I choć nie zabrakło ludzi o dobrym sercu, to jednak ewidentnie widać, że głównemu bohaterowi samotność i poczucie wykluczenia towarzyszą niemal notorycznie. Dla tak wrażliwej duszy jest to bez wątpienia tortura większa niż samo więzienie czy ciężka fizyczna praca. "Wspomnienia z martwego domu" jest bardzo osobistą, niesłychanie przejmującą, bolesną, trudną, prawdziwą historią, obok której nikt nie będzie w stanie przejść obojętnie. Sieć nadzwyczaj sugestywnych opisów, wyjątkowo złożone portrety psychologiczne, a przede wszystkim skrupulatne obnażenie mroku zakotwiczonego w człowieku! Przeszywająca na wskroś, szokująca, ale i wzruszająca, zdecydowanie, warta przeczytania! Polecam gorąco!

Mam poprzednie wydanie - ale sądząc po ilości stron, ta wersja różni się tylko okładką. Książka jest okrojona z KILKUDZIESIĘCIU stron względem oryginału. Za takie wydania - bez adnotacji na okładce, że to wersja skrócona - wydawcy powinni odpowiadać karnie. Stanowczo odradzam zakup i lekturę.

Wspomnienia z martwego domu to wyjątkowa i ponadczasowa powieść, która na wiele zwraca uwagę i każe na chwilę przystanąć, zastanowić się i tak dużo przemyśleć. To powieść, wobec której nikt nie pozostanie obojętnym. Polecam zawsze i każdemu, kto szuka czegoś więcej, czegoś wyjątkowego. Dostojewski to jednak najwyższa półka. Sednem opowieści są doświadczenia z pobytu w więzieniu. Można doszukiwać się wzorców z życia, własnych przeżyć Dostojewskiego, który w wieku 30 lat został skazany na karę śmierci. 22 grudnia 1849 roku Dostojewski stał przed plutonem egzekucyjnym. Już miało dojść do egzekucji gdy nagle nadeszła wiadomość o nadzwyczajnym złagodzeniu kary. Kara śmierci została zamieniona na cztery lata katorgi. W 1854 roku, po 4 latach katorżniczej pracy, został zwolniony. Jednak czy na tym autor bazował pisząc tę książkę? Badacze nie są tego do końca pewni. Bohaterem jest dumny szlachcic Aleksander Pietrowicz Gorianczykow. Za okrutne zabójstwo żony zostaje skazany na dziesięć lat katorgi. Katorga była ciężka, wprost nie do wytrzymania dla każdego,a dla szlachcica przywykłego do decydowania o sobie, innych, do życia w dobrych warunkach było to wyjątkowo trudne. Zsyłka na Syberię zdaje się być piekłem. Jednak po woli Gorianczykow oswaja się z nowym otoczeniem, poznaje współwiężniów, miejscowych, wydaje się adaptować do nowej sytuacji. Prowadzi też dziennik, w którym krok po kroku, dzień po dniu opisuje swoje przeżycia. Można doszukać się pewnej analogii ze Zbrodnią i karą. Jednak na ile jeden z utworów bazował na drugim, badacze nadal, po tak wielu latach, się sprzeczają. Wspomnienia...to powieść bolesna, trudna i chyba w pewien sposób będąca terapią, może rozliczeniem autora z trudnymi doświadczeniami. Gdyby Dostojewski żył teraz, być może wybrałby kilka sesji u dobrego psychoterapeuty. W XIX wieku przepracować traumę i doświadczenia na zesłaniu być może pomogło mu właśnie napisanie Wspomnień.... Niezależnie od tego, co było powodem powstania tej książki jest to wyjątkowa, jak to u Dostojewskiego, proza, bardzo poruszająca, absorbująca emocjonalnie w 100% i zmuszająca do bardzo wielu przemyśleń. Mnóstwo w niej targanego emocjami wnętrza człowieka. Nie bez kozery pisarz jest nazywany mistrzem naturalistycznej prozy psychologiczne. Dostojewski, jak mało który pisarz wymaga od swojego czytelnika pełnego zaangażowania, skupienia, uwagi. W zamian wiele daje. Daje pewne życiowe prawdy. Podsuwa wiele śladów, którymi czytelnik podąża. Sprawa, iż w naszej głowie pojawiają się kolejne pytania, na które często nie znajdujemy odpowiedzi. Zawsze są to pytania ponadczasowe, na które w większości nigdy nie znajdziemy odpowiedzi, ciągle będziemy ich szukać. Tak samo, jak ciągle, gdy już raz spróbujemy, będziemy wracać do prozy Fiodor Dostojewskiego. Bo to wielki pisarz był. Polecam.

Są w sercu każdego z nas zapisani autorzy, których dzieła wiele dla nas znaczą. U mnie pośród wielu współczesnych autorów miejsce znalazło się również dla cenionych klasyków, w tym dla wspaniałego Fiodora Dostojewskiego, którego najbardziej osobiste dzieło nadrobiłam z ogromną przyjemnością. Bez wątpienia mimo niewielkiej ilości stron nie jest to ani lektura łatwa, ani do przeczytania w jeden wieczór. Wymaga zaangażowania ze strony czytelnika, zatrzymania się nad tekstem, porozmyślania nad tym co przydarzyło się w przeszłości i jak odbija się to na teraźniejszości. I choć autor posługuje się cudownym językiem a jego opowieść jest piekielnie obrazowa to natłok emocji czasami jest zbyt silny, by kontynuować lekturę. Fiodor Dostojewski przynależąc do Koła Pietraszewskiego widział, że wiele ryzykuje, ale nie spodziewał się, że w roku 1849 spadnie na niego wyrok śmierci. Szczęściem w nieszczęściu okazała się decyzja cara, który rozstrzelanie zamienił na cztery lata ciężkiej pracy w syberyjskim więzieniu. I choć był to okres pełen bólu, cierpienia i nieopisanego lęku to pozwoliło autorowi zebrać doświadczenia, które przełożył na dzieło swojego życia. Fabuła lektury opowiada o szlachcicu skazanym na dziesięć lat więzienia za zabójstwo swojej żony. Jego oczami poznajemy świat za bramą więzienia, poznajemy więźniów i ich prywatne historie a także panujące tam zasady oraz subtelne naginanie prawa. Bohaterowie pojawiający się na kartach tej powieści to ludzie zmęczeni, wręcz okrutni i bardzo egoistyczni. Pozbawieni wygód, zredukowani do najniższej warstwy, zmuszeni do ciężkiej pracy pokazują prawdziwą ludzką naturę, która często przyprawia o dreszcz przerażenia a bohater nie rzadko opowiada o licznych bójkach czy bezwzględnej walce o przetrwanie. Chociaż "Wspomnienia z martwego domu" napisane są charakterystycznym stylem Fiodora Dostojewskiego to jednak odnosi się wrażenie, że to zupełnie inna powieść niż te wcześniejsze autora. Owszem, bardzo osobista, ale również mniej filozoficzna a bardziej stawiająca na ludzkie okrucieństwo. Wciąż jednak mierzymy się z rewelacyjnie wykreowanymi sylwetkami psychologicznymi a literatura obozowa nabiera intensywniejszego wydźwięku poprzez uchwycenie detali, które jak się wydaje, tylko autor potrafi ująć w tak dosadny i jednocześnie intensywny sposób.