Agnes Grey (okładka  twarda, wyd. 04.2022)

🍃Anglia, wiek XIX (ja już na tym etapie jestem podekscytowana, bo uwielbiam klimat czasów wiktoriańskich❤️‍🔥) Młoda Agnes Grey w obliczu kłopotów finansowych oraz w pogoni za niezależnością, wykształceniem i pracą postanawia zostać guwernantką. Opuszcza dom, by zamieszkać w posiadłości zamożnej rodziny i realizować się w edukowaniu dzieci. 🍃Ta opowieść podbiła moje serce. Odnajduję siebie w Agnes. Tą, która marzy, wchodzi w dorosłość, chce wesprzeć rodzinę, ale jednocześnie nie zapomina o sobie. Tą, która pragnie dobrej pracy, staje przed trudnymi wyborami. Tą, która przeżywa rozczarowania. Tą, która mimo wszystko dalej próbuje. 🍃Nie będzie to best book of my life, ponieważ bywały momenty nużące. Po prostu jestem zwolennikiem szybszej akcji. Jednak historia Agnes, tym bardziej, że jest prowadzona w pierwszej osobie, dotknęła mojego serduszka. O pięknym języku już nawet nie wspomnę❤️‍🔥 🍃Chyba każdy dorastający młody człowiek znajdzie w sobie cząstkę Agnes Grey. Książkę czytałam jeszcze w lipcu, ale za to wy możecie przeczytać ją w ramach #klasycznymaraton w sierpniu u @lavenderews ❤️ Jest krótka, ale naprawdę warto🌻

Klasyka na najwyższym poziomie. Opowieść i młodej dziewczynie, która mimo trudnego dla wyzwolonych dla kobiet XIX wieku i żyje na własnych zasadach.

W porównaniu do innych książek sióstr Brönte - tutaj osobowość i prywatne przemyślenia bohaterki są w nikłym przypadku, wydaje się wręcz, że niczym nie wyróżnia się. Opisuje życie swoje i innych spotykanych ludzi w sposób płytki, nudny i ciągnący się fabularnie. Zdecydowanie najgorsza książka od sióstr Brönte, ma się wrażenie jakby Anna Brönte chciała tak jak jej siostry wykazać się w pisaniu - niestety to nie wyszło. To tylko przyjemna lektura o codziennych perypetiach, pozbawiona głębszych przemyśleń zarówno bohaterki jak i czytelnika.

Super książka, polecam!

Dobra książka

Super

Ok

Agnes Grey przeżywa obecną sytuację swojej rodziny. Kłopoty finansowe nie dają jej spokoju. By wywalczyć o lepszy los dla siebie i bliskich postanawia zostać guwernantką i tym samym poszerzyć własne horyzonty. Nie spodziewa się jednak tego co czeka ją w domu rodziny, do której trafia. Przepełniona dziecięcymi wyobrażeniami o życiu i pełna siły, której nie sposób wytłumaczyć wkrada się do świata rodziny o zupełnie innym światopoglądzie. Dzieci, które trafiają pod jej opiekę posiadają wszystkie cechy rozpieszczonych i nieokrzesanych, a tym samym pozbawionych wszelkich zahamowań. Odzwierciedlenie zachowań dzieci ma swojej miejsce w postawie rodziców - nieprzyjemnych, wyniosłych i wymagających do skraju wytrzymałości. Dziewczyna musi naleźć rozwiązanie, które pomoże jej uciec od tej rodziny i to jak najszybciej. "Agnes Grey" to prawdopodobnie powieść inspirowana prawdziwymi przeżyciami Anne Bronte. Dzięki temu historia ukazująca determinację i chęć siły przebicia przez nieprzyjazne środowisko staje się jeszcze bardziej wiarygodna i możliwa do zobrazowania. Jak wiadomo tylko rzeczywiste doświadczenia są w stanie nakierować autora na właściwy tok rozumowania i poprowadzenia fabuły w sposób umożliwiający czytelnikowi jak najwierniejsze jej zinterpretowanie. Walka Bronte o uzyskanie pozycji na świecie, zdobycie wykształcenia i niezależności ma swoje odzwierciedlenie w książce, gdzie z każdej strony bije cała masa uczuć towarzyszących bohaterce w każdej minucie jej poczynań. Nieunikniona staje się także w tym przypadku demaskacja negatywnych emocji towarzyszących dziewczynie - strachu, samotności i upokorzenia. Uważam, że siostry Bronte najlepiej odzwierciedlają realia współczesnych im czasom. Być może wywodzi się to z ich doskonałego pióra, ale myślę że w tym wszystkim największy wpływ ma sztuka doskonałej obserwacji i możliwość przelania tego na papier. Jak wiadomo najlepsza powieść to ta, która wywodzi się z prawdziwych doświadczeń, bo staje się wiarygodna i bazująca na prawdziwych podstawach. To wszystko ma swoje odzwierciedlenie w bohaterach, którzy w przypadku Anne Bronte są rewelacyjnie wykreowani i przedstawieni na sposób, który nie da się przeoczyć. Postawy bohaterów aż biją wewnętrznym przepełnieniem emocji, ich nastawienia na świat i odbierania rzeczywistości. Na próżno szuka się tutaj płaskiej, niewymiarowej postawy u któregoś z bohaterów. Wszystko owiane klimatem czasów wznosi powieść na wysoką pozycję. Styl autorki zawsze będzie dla mnie bliski i przyjazny. Obrazowość przedstawionego świata trafia do mnie niemal we wszystkich dziełach sióstr. Lubię wracać do książek, które ofiarowują mi rozdziały i spis treści, gdzie łatwiej manewruje mi się w czasie czytania. Wszystkie te przyjazne aspekty znajdują się także i w tym wydaniu, a połączenie z twardą okładką sprawiło, że sięganie po książkę było dla mnie czystą przyjemnością. Cieszę się, że historia, w gruncie rzeczy banalna, jest napisana z niemałą klasą i osobiście w żaden sposób nie mogłam się od niej oderwać dzięki wszystkim cudownym chwytom autorki. Trzymając w rękach pierwsze polskie wydanie tejże książki czułam nie małą dumę. Jak wiadomo siostry Bronte to autorki, których talent pisarski nie podlega żadnym dyskusjom. W sposób niesamowicie inteligenty potrafią przedstawić losy bohaterów tak, by czytelnik poczuł się ich niemym obserwatorem zawieszonym w czasoprzestrzeni, gdzie czytając we współczesnych realiach swoje odczucia przeżywał w świecie równoległym bohaterom. To świadczy o wyjątkowości autorek i ich niepowtarzalności, dzięki czemu ich dzieła na zawsze pozostaną nieśmiertelnym dowodem na prawdziwość tychże czasów i motywując do walki o własną pozycję nawet w XXI wieku.

Anglia, XIX wiek. Osiemnastoletnia Agnes Grey pragnie zostać guwernantką. Chce wyjechać w świat i rozpocząć nowe, samodzielne życie, pracować na własne utrzymanie i odciążyć ojca, matkę oraz starszą siostrę od problemów finansowych. Przyjmuje pierwszą posadę u pani Bloomfild, gdzie ma uczyć sześcioletnią Mary Ann i siedmioletniego Toma. Przed wyjazdem po raz ostatni wybiera się na spacer po wrzosowiskach, żegna się z rodziną i pełna nadziei wyrusza w podróż. Czego doświadczy w nowym miejscu? Czy znajdzie przyjaźń lub miłość? Autorka przedstawia blaski i cienie pracy guwernantki w dziewiętnastowiecznej Anglii. Młodziutka Agnes po raz pierwszy w życiu musi sobie radzić sama po podjęciu pierwszej pracy. Przybywa do majątku pełna wzniosłych uczuć i zapału, ale szybko dostrzega, że pani Bloomfield jest zimna, chmurna i nieprzystępna, a sprawowanie opieki nad piskliwymi, niesfornymi łobuziakami, które nie chcą wypełniać swoich obowiązków staje się jej udręką każdego dnia. Bezskutecznie namawia, prosi, stawia do kąta za karę, kiedy dzieci nie chcą się uczyć. Agnes doznaje rozczarowań, ale wciąż przepełnia ją nadzieja, że w końcu coś się zmieni. Wszelkie przeciwności stara się pokonywać wytrwałością i cierpliwością. Zdusza w sobie rozżalenie, urażoną dumę i nie poddaje się, gdyż chce zachować posadę. Stara się pokazać bliskim, że bez względu na wszystko potrafi sprostać obowiązkom i wywiązać się z nich z podniesioną głową. Kiedy po raz kolejny doznaje upokorzenia lub ogarnia ją zmęczenie dodaje sobie odwagi recytując w myślach wiersz Byrona, a nieliczne wolne chwile nie spędza na biadoleniu nad swoim losem, lecz skupia się na pogłębianiu wiedzy, prowadzeniu korespondencji z rodziną i spacerach po okolicy. Stopniowo Agnes pokonuje wrodzoną nieśmiałość i nabiera wiary w siebie. Anne Brontë ciekawie kreśli stosunki społeczne panujące na dworze oraz wśród ubogich włościan mieszkających na terenie majątku. Panny Murray z majątku Horton Lodge odwiedzają prostych chłopów w ich domach, gdyż zawsze przyjmują od nich pochlebne hołdy, słuchają starych historii i świeżych plotek. Okazjonalnie przynoszą im podarunki, ale nie garną się do wywiązywania ze złożonych im obietnic. W skutek błędów wychowawczych zachowują się często wobec chłopów w przykry sposób. Nie liczą się z ich uczuciami i nie postrzegają ich jako prawdziwych ludzi. Robią niestosowne uwagi na temat spożywanych przez nich pokarmów i ich manier przy stole. Śmieją się z ich prostego języka, naiwnych poglądów, a wiekowych ludzi prosto w twarz nazywają głupcami. Chłopi oburzają się takim zachowaniem panien Murray, ale ze strachu nie protestują. Młode dziewczyny uważają, że skoro chłopi są biedni i niewykształceni, to są głupi i prymitywni. Nie dostrzegają złożonych relacji między mieszkańcami dworu i włościanami. Autorka ciekawie też zestawia postępowanie proboszcza Hatfielda i młodego pastora Westona wobec mieszkańców. Hatfield odwiedzając ubogie domy od razu dopatruje się w nich uchybień i gromi za nie gospodarzy. Wytyka innym błędy nie widząc swoich. Jego przeciwieństwem jest Weston, który na początku sprawia wrażenie surowego, ale rozmawia z ludźmi w sposób bardzo grzeczny, spokojny, cierpliwy i nie lekceważy ubogich. ,,Agnes Grey" to klasyczna powieść przepełniona nadzieją, gdzie duma walczy z rozpaczą, poczucie godności z upokorzeniem, szczera miłość z udawaną i rozbudzoną dla żartu. Leniwa akcja, angielskie pejzaże i niewątpliwy urok dziewiętnastowiecznej powieści. Zanurzcie się w tej klimatycznej powieści jednej z sióstr Brontë:)

Młodziutka Agnes Grey ma dość traktowania ją przez rodzinę jako tę, która nie poradzi sobie z obowiązkami przypisanymi dorosłemu życiu- pragnie podreperować coraz szczuplejszy budżet rodzinny, a jednocześnie pokazać, że da sobie radę w wielkim świecie. Dlatego tez pomimo głosów sprzeciwu bliskich postanawia zostać guwernantką. Z nadzieją patrzy w przyszłość, licząc, że rodzina do której trafi, będzie dla niej dobra. Jednak po krótkim czasie musi zrewidować swoje marzenia: dzieci uwielbiają dręczyć swoją guwernantkę na milion różnych sposobów, a brak wsparcia w osobach ich rodziców przysparza Agnes tylko więcej kłopotu. Sytuacja w kolejnej rodzinie jest bardzo podobna- choć panienka Grey stara się wyplenić złe zachowania wśród jej podopiecznych, wydaje się to zgoła niemożliwe. Lecz może Agnes znajdzie coś zupełnie innego niż nauczycielską satysfakcję... ? Sama nie wiem jak to się stało, że mimo literackiej miłości do twórczości sióstr Bronte, po tę pozycję sięgnęłam dopiero teraz. Ewidentny efekt przeoczenia. Na szczęście udało mi się owo niedopatrzenie nadrobić. Agnes Grey to zupełnie inna historia niż te spod piór sławnych sióstr, które dotychczas było nam dane poznać. Na pierwszy plan nie wysuwa się wcale miłość, a trud, jaki związany jest z edukacją cudzych dzieci. Guwernantka miała bowiem nie tylko uczyć ich przydatnych w dorosłym życiu rzeczy, lecz także być towarzyszką zabaw, a nierzadko powiernicą mniej lub bardziej przykrych sekretów. Zależy, czego wymagała konkretna rodzina. I ta niespójność w oczekiwaniach rodzin była niezwykle drażniąca, gdyż w pewnym momencie wydawało się, iż guwernantka ma być jednocześnie niańką, kucharką i służącą. Za jedną pensję, oczywiście. Anne Bronte skupiła się właśnie na tym, by pokazać nam, jakie trudy musiały znosić nauczycielki tamtych czasów: mur, jaki tworzyły rodziny wobec obcej im osoby, podważanie ich kompetencji, traktowanie często gorzej niż służącą. A przy tym liczne przytyki od dzieci, które najchętniej przerzuciłabym przez kolano i zaserwowała kilka klapsów. Podczas lektury wciąż pojawiało się w mojej głowie pytanie- po co takie rodziny zatrudniają kogoś do edukacji pociech, skoro nie pozwalają na sposób nauczania danej osoby, a przy tym jeszcze mają dużo do powiedzenia, i to najczęściej nic miłego? Skoro tak, niech sami zajmą się wychowaniem swoich małych diablątek. Tutaj jednak wchodzi na scenę aspekt podziałów klasowych i uważanie się za lepszych. Rzekłabym, że już w naszych czasach mimo tak rozszerzonej wiedzy i rozbudowanej kultury osobistej nauczyciele niejednokrotnie przechodzą z uczniami prawdziwą gehennę. Podziwiam ich, naprawdę. Równie mocno podziwiałam Agnes, która mimo kłód rzucanych jej pod nogi, nie poddała się, nie straciła ducha. Ta powieść to idealna lektura dla nas, współczesnych. Powinna nas nauczyć szacunku dla każdego, nawet najgorszego w naszym mniemaniu zawodu. A przy tym pokazuje nam nieprzekłamany obraz "możnych" tamtego okresu. I co z tego wynika? Pieniądze i władza nie czynią z Ciebie człowieka lepszego od innych- prawda znana nam już od dawna.