W stronę Swanna (okładka  twarda, wyd. 09.2021)

Trochy uszkodzona okładka

Nudna literatura

Piękne wydanie

W latach wczesnej młodości, gdy buszowałam między regałami bibliotecznymi w poszukiwaniu ciekawych książek do przeczytania natrafiłam na pięknie wydany cykl W poszukiwaniu straconego czasu Marcela Prousta. Co prawda w tamtym czasie nie sięgnęłam po to arcydzieło literatury, jak uznają powszechnie krytycy te quasi-autobiograficzne powieści Marcela Prousta, ale po latach mogę stwierdzić, że dobrze się stało, gdyż do tego cyklu trzeba dojrzeć. Nie da się go przeczytać z marszu, ale trzeba wygodnie usiąść w ciszy i zagłębić się w treść. Pierwsza część w Poszukiwaniu straconego czasu pod tytułem W stronę Swanna ukazała się w 1913 roku i autor sam zapłacił za jej wydanie. Książka zaczęła stopniowo nabierać rozgłosu i kolejne tomy wydawane od 1919 roku publikowało już wydawnictwo Éditions Gallimard, jedno z tych, które pierwotnie odrzuciło prozę Prousta. Autor już nie musiał dopraszać się o łaski wydawców, stał się żywą legendą, a o jego szczególnym trybie życia i dziwactwach krążyły anegdoty. Zaczyna się jednak wyścig między pisarzem a śmiercią. Czas jest nieubłagany... Główny bohater jest sobowtórem Prousta i w pierwszej części powraca wspomnieniami do dzieciństwa spędzonego w miasteczku Combray, gdzie przebywał z rodzicami, odbywał wędrówki do posiadłości Swanna położonej w pobliżu miasteczka i po raz pierwszy zakochał się. Myśli autora błądzą po zakamarkach pamięci i raz po raz pobudzone jakby nieistotnym wrażeniem, błyskiem, kolorem czy przedmiotem wywołują kaskadę wspomnień oraz rozważań filozoficznych i opisów ulotnych chwil. Proust jest malarzem społeczeństwa, ale jego postacie są uwolnione od trosk życia. Dostrzec można snobizm właściwy wszystkim klasom i stanom, a który tak naprawdę był tylko ułudą. Wyśmiewa możnych, którzy prowadzą nadęte rozmowy, przeżywają błahe sytuacje i kreują się na kogoś innego niż w rzeczywistości są. Autor był niestrudzonym obserwatorem, a wszelkie fakty, anegdoty, zwyczaje i stosunki ludzkie opatrywał filozoficznym komentarzem i przechowywał w swojej pamięci, aby w odpowiednim momencie wykorzystać je w dziele swojego życia. Marcel Proust czaruje słowem, długimi frazami i metaforami oraz bogactwem i subtelnością myśli, które poruszają się na wielu płaszczyznach. Uważny, cierpliwy i refleksyjny Czytelnik odkryje w tej książce wiele prawd życiowych zagłębiając się w niespokojny umysł narratora. Powieść imponująca i niepodobna do niczego innego w literaturze światowej, a przez to tak bardzo warta poznania:)

Pamiętam jeszcze z czasu studiów, gdy wykładowca zachwycał się całym cyklem W poszukiwaniu straconego czasu, a cała sala spoglądając po sobie dawała jednoznaczne sygnały - co za dziwak. Wówczas niewiele osób rozumiało wówczas fenomen twórczy Prousta. Po latach, gdy ponownie wróciłam do tego cyklu przekonałam się, że nie taki diabeł straszny jak go malują. Cykl podzielony jest na kolejne etapy życia autora, a pierwsza część "W stronę Swanna" dotyczy dzieciństwa. Dużo tu rozważań natury filozoficznej, opisów miejsc, chwil. Autor niczym malarz pragnie uchwycić i utrwalić wspomnienia za pomocą słów. To powieść, w której czytelnik delektuje się wytwornymi zdaniami, które rozwijają się niczym pąki kwiatów. ten pisarz potrafi czarować słowem. Gdy już przyzwyczaimy się do stylu autora wkrótce okaże się, że książka ma nam tak naprawdę wiele do zaoferowania. Przybliży nam realia tamtych czasów m.in życie śmietanki towarzyskiej i ówczesnych elit. Jeśli bogactwo języka Was nie przeraża i należycie do grona cierpliwych czytelników z pewnością książka okaże się atrakcyjna. To literatura na bardzo wysokim poziomie