Gleam (okładka  miękka, wyd. 06.2022)

{współpraca reklamowa} Saga o Złotej Niewolnicy to chyba jedna z bardziej kontrowersyjnych serii u nas, na rynku. Zwłaszcza przez „Gild”, pierwszy tom, który składa się głównie z okrucieństwa, wulgaryzmów i scen z bohaterką, która wydaje się irytująca i głupia. Jednak ja już wtedy czułam, że tu chodzi o coś więcej, że autorka ma plan i że ten cały brutalizm nie jest po nic. A teraz, skończywszy trzeci tom, uważam, że Raven jest geniuszem, a ta seria z części na część jest tylko coraz lepsza i lepsza. Gdybym mogła wybrać książki, nad którą chciałabym mieć patronat – to byłaby to ta saga i piszę to z pełnym przekonaniem. Jesteśmy przy trzeciej części, więc pozwólcie, że daruję sobie opisywanie fabuły, żeby przez przypadek nie zaspojlerować Wam żadnej istotnej sceny i nie zniszczyć przy tym całej zabawy. Opowiem Wam tu o moich wrażeniach jako całość fabularna, bo grzechem by było nie wspomnieć tu o wszystkich powiązaniach i smaczkach, które wprowadziła autorka. Saga o Złotej Niewolnicy to retelling mitu o królu Midasie, który poznajemy z perspektywy Auren – jego Złotej Faworyty trzymanej w klatce. Dziewczyny tak zaślepionej i tak zakochanej, że podczas gdy sam Midas torturuje i nazywa swoich ludzi mięsem, czy stosuje niewolnictwo, ona sama nie jest w stanie mu nic zarzucić. Do momentu, aż nie zostanie porwana i przejęta przez Marszałka innego Królestwa słynącego ze zła i brutalności i nagle zaczyna rozumieć, że niektóre historie to tylko plotki zazdrośników, a jej dotychczasowe życie wcale nie było tak cudowne i złote. O ile w pierwszym tomie poznajemy okrutny świat Midasa, o tyle w drugim wszystko zmienia się o 180 stopni i zagłębiamy się w świat Ripa, gdzie każdy jest sobie równy, a kobiety nie służą tylko do zadowalania potrzeb seksualnych mężczyzn. W trzecim tomie natomiast… oba te światy się łączą w jednym zamku, a co za tym idzie Auren zaczyna porównywać obu mężczyzn, jednego, którego darzyła ogromną miłością jeszcze jakiś czas temu i drugiego, który tym razem nic od niej nie żąda, a jedynie ofiaruje swoje serce i uczucia. Iluzja jaką Auren wokół siebie roztaczała wybucha, a my, jako czytelnicy, wreszcie patrzymy na świat nie poprzez złote okulary. I tutaj pojawia się geniusz autorki. W postaci Auren, która z głupiej, naiwnej i uległej postaci trzymanej w zamknięciu, zamienia się w kobietę, która nie wstydzi się tego, kim jest, nie boi się powiedzieć „nie” i walczy o wolność swoją i innych. Która jest silna, inteligentna i nieustępliwa. Która jest dobra, pełna miłości i współczucia. I która już nigdy nie pozwoli zamknąć się w klatce, której już nigdy nikt nie wykorzysta. Uwielbiam kreację postaci Raven, uwielbiam jej umiejętność oddawania emocji, stworzone przez nią monologi wewnętrzne. Auren przeszła piekło, jest historia jest pełna bólu i cierpienia i obserwowanie jej drogi do podjęcia walki o samą siebie jest niesamowitym przeżyciem. Uwielbiam to, jak autorka łączy ze sobą okrutny złoty świat Midasa, pełny wulgaryzmów i przemocy z zupełnie innym światem Ripa, w którym więcej jest przyjaźni, zaufania i śmiechu. Jak umiejętnie przeplata ze sobą oba te królestwa, dodając powoli Królowę Malineę i jej nienawiść zamieniającą jej serce w sopel lodu. Z każdym kolejnym tomem widzę, jak Raven idealnie budowała sobie fundamenty pod wprowadzenie kolejnych wątków, jak umiejętnie odwraca wzrok czytelnika, żeby zaraz płynnie nakreślić nowe postacie i jeszcze bardziej rozwarstwić fabułę. Tempo akcji jest zmienne. Autorka pozwala odpoczywać, żeby na koniec wycisnąć z nas wszystkie możliwe łzy, żeby nas zaszokować i pozostawić z otwartymi z wrażenia ustami. Ja płakałam, odrzucałam tę książkę, żeby się uspokoić i później wracałam, żeby dalej łamała mi serce. Powolna kreacja świata, który wciąż się przed nami odkrywa, przemiana Auren, skomplikowana postać Midasa, Rip, który pozwalał Auren zadawać sobie cios za ciosem, żeby poczuła, że jest w stanie mu zaufać, romans naprawdę w trybie slow-burn i wątek zapomnianych krain Fae, który tylko prosi się o rozbudowanie w kolejnych częściach… Uwielbiam uwielbiam uwielbiam. To jedne z tych książek, o których myślę najczęściej i które kocham całym swoim sercem, które chcę mieć w wydaniach specjalnych, żeby codziennie móc na nie patrzeć i się zachwycać. Nie mam słów, żeby opisać jak bardzo oddałam swoje serce historii Auren i Ripa i jak bardzo czekam na jej kontynuację. Jedyne do czego się przyczepię to tłumaczenie, które psuło mi całą przyjemność z czytania. Ogrom niepotrzebnych wykrzykników, zmiany w kontekście, czy nazwanie Auren „Złotą Rybką”, kiedy w oryginale Rip mówi na nią „Goldfinch”. Tutaj mogę tylko narzekać i narzekać. Ale cóż, nie może być tak idealnie.

Trzecia część Sagi o Złotej Niewolnicy, na którą czekałam z niecierpliwością. Ta część była jak przejażdżka rollercoasterem, bardzo wysoka, kręta, szybka oraz ze strachem, niedowierzaniem i szybko bijącym sercem. Auren jako główna bohaterka przeszła bardzo krętą drogę, zmieniała się z każdą kartką. Przejrzała na oczy i zobaczyła prawdziwą twarz Midasa. Powiem szczerze, że nie sadziłam, że autorka pokieruje w tak rewelacyjny sposób fabułą. Wmawiano Auren, że życie w zamknięciu będzie dla niej najbezpieczniejsze, że jej dotyk nie dosięgnie i nie skrzywdzi nikogo. Ale to wcale nie była prawda. Midas namieszał jej w głowie, potrafił ją manipulować, zdusić bunt, który w niej wzbierał. Przebywanie z żołnierzami Czwartego Królestwa otworzyło jej oczy na wiele spraw. Oni właśnie pokazali jej jak może wyglądać życie, które utraciła. Dodatkowo pojawił się król Ravinger (ma wiele twarzy) na którego widok serce Auren zabiło o wiele szybciej. Autorka w rewelacyjny sposób nakreśliła postać Auren. Jej życie było trudne, straszne, przeszła wiele złego a bardzo mało dobrego. Doceniam ją i jej zmianę, pragnienie ucieczki i pragnienie miłości. Oraz jeszcze jedna postać zasługuje na brawa jest to Slade, którego uwielbiam. Mężczyzna, który oddałby wszystko by Auren zapewnić bezpieczeństwo. Przyjemnie obserwowało się jego poczynania. Ta część jest rewelacyjna, emocjonująca i przyprawiająca o szybsze bicie serca. Bardzo dużo się dzieje, nawet nie spodziewasz się tego co za chwilę się wydarzy. Akcja prze do przodu na łeb na szyję. Oczywiście nadążą się za nią i przeciera oczy ze zdziwienia. Zakończenie doprowadza do wrzenia. To co Midas uczynił Auren jest niewyobrażalne. Jednak i jego dosięgła kara. Jaka? O tym sami musicie się przekonać. #gleam to książka przy której nie możecie przejść obojętnie. Jest dopełnieniem poprzednich części, które również mnie oczarowały. Polecam ją wszystkim, którzy lubią niespodziewane zwroty akcji, walkę o siebie, miłość, tajemnice oraz magię, która jest na każdej stronie.