Gild. Saga o złotej niewolnicy. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 03.2023)

„Czasem, gdy już wypiję dostatecznie dużo wina, udaje mi się zapomnieć, że jestem w klatce. Swędząca zadra choć na moment daje mi wtedy spokój. Dlatego właśnie nie żałuję sobie wina.” Mit o królu Midasie pojawia się w nowej odsłonie i to odsłonie dla czyteników powyżej osiemnastego roku życia. Byłam strasznie ciekawa tej historii i się nie zawiodłam. Auren jest żywym klejnotem w kolekcji króla Midasa. Jego skarbem. Jego ulubienicą. Jego ulubioną faworytą. Jego ptaszkiem w złotej klatce. Nasza bohaterka jest żywym złotem, która wzbudza ciekawość, pożądanie u mężczyzn, a u kobiet nienawiść. Ona sama jest dla mnie dość smutną postacią. Od lat uwięziona jest w klatce i nic nie może zrobić sama. Jest niczym drogocenna zabawka, którą Midas uwielbia się chwalić. Najbardziej uderzało mnie to, gdy Auren nie pozwalała sobie na smutek, bo przecież ma wszystko. Tylko, czy aby napewno? Pierwsza część książki jest spokojna, mamy w niej opisane życie na królewskim zamku i możemy zagłębić się w świat naszej bohaterki. Potem przychodzi dość zaskakujący obrót spraw, który nadaje historii inną dynamikę. Druga część książki podobała mi bardziej, bo więcej się działo. Mogliśmy poznać innych bohaterów i dzięki rozmyślaniom i wspominkom Auren dochodziły do nas kolejne fragmenty jej przeszłości. Przyznam, że podejrzewałam pewną rzecz i gdy okazała się ona prawdą, to aż się uśmiechnęłam. Ten fakt tłumaczy wszystko i sprawia, że mamy inny widok na tę historię. Zmieniają się nam role, co jest bardzo satysfakcjonujące, a przynajmniej dla mnie. Chociaż Auren jest nienawidzona przez harem Midasa, nie zraża to jej i chętnie im pomaga. Czy na to zasługiwały? Moim zdaniem nie. Midas jak dla mnie jest przebiegłym cwaniaczkiem, który wie jak się ustawić. Każdy jego ruch jest przemyślany, ale przecież nie ma ludzi nieomylnych, prawda? W czasie lektury przenosimy się do krainy, w której panuje przepych, a złoto jest dookoła. Jednak jak łatwo się domyślić, nie wszędzie panuje ten dobrobyt, o czym niektórzy przekonają się na własne oczy. Bardzo podobały mi się opisy, które działały na wyobraźnię. Były momenty, kiedy przed oczami miałam bardzo wyraźny obraz i jest to sporym atutem tej historii. Jak już wspominałam na początku, „Gild” jest przeznaczona dla czytelnika pełnoletniego i znaleźć w niej możemy sceny erotyczne, wulgarny język czy opis przemocy. Książka ma przepiękną okładkę, która od razu mnie kupiła. „Gild” jest pierwszą częścią sagi O złotej niewolnicy i mam nadzieję, że kolejne tomy pojawią się w najbliższej przyszłości, bo końcówka rozbudziła mój apetyt.

Książka to dark fantasy i po przeczytaniu jej muszę zaznaczyć, żeby zapoznać się z TW i że jest to książka 18 . Zdecydowanie nie dla każdego. Na samym początku historii jesteśmy wrzuceni w realnie tego świata. Jest on ciężki, mroczny, obrzydliwy i brutalny. Kobiety są tu traktowanie jak przedmioty i pomiata się nimi w każdy najgorszy sposób. Nie znajdziecie tu delikatności czy miłych przygód. Książka ocieka erotyka, jednak jeśli szukacie spice scen, no to nie w tej historii. Mamy tu toksyczna miłość, która uderza już od pierwszych storn i ma się ochotę potrząsnąć główną bohaterką. Midas to postać, która po pierwszych zdaniach książki była już na skreśleniu. Jest on definicją chciwości, fałszu i obrzydliwości. Jednak postać Auren jest takim promykiem nadziei w tej książce. Mimo wszystko zawsze szuka tych dobrych stron, mimo niechęci innych dziewczyn do niej, Auren pomoga im gdy tego potrzebują. Myślę, że jej postać ma taką szanse rozwojową w kolejnych tomach, że nie mogę się doczekać aż po nie sięgnę. To co mi się nie podobało to za dużo niepotrzebnych wulgaryzmów. Mam wrażenie, że autorka bardzo chciała podkreślić okrucieństwo i zło tego świata czy postaci, że momentami za dużo ich powtarzała. Nie potrzebuje dziesięć powtórzeń jakiś poniżeń, żeby zrozumieć w jak złej sytuacji jest bohater. I jak marszałka mogłam przełknąć to ten nieszczęsny - „wróż” już nie 🥲 Gdy pojawiała się ta postać, to zamiast wyobrażenia strasznego, potężnego żołnierza miałam w głowie obraz męskiego odpowiednika Dzwoneczka, takiego malutkiego ze skrzydełkami🥲, a raczej nie o to chodziło. Pomimo, że ta część jest głownie wstępem do historii i nie dzieje się tam bardzo dużo to myślę, że książka ma taki potencjał rozwinięcia się, że z niecierpliwością czekam na kolejne tomy!

Zaczęłam, ale nie dałam tej książce szansy. Zbyt dużo wulgaryzmów, dziwnych bezsensownych opisów, przemyśleń, które ciagle w kółko się powtarzały. A przeczytałam dosłownie pare rozdziałów. To po prostu nie mój klimat. Nie podoba mi się. Wole książki w których nie ma opisanych i ukazanych, aż tak patologicznych rzeczy. Ale nie zniechęcajcie się, może akurat wam przypasuje. :)

Liczyłam na cos więcej niż TO. Zamiast ognistego romansu z bardzo wyrazistą główną bohaterką dostałam nędzną namiastkę wprost z rynsztoka. Nazwać tę książkę dobrą powieścią fantasy to potwarz dla czytelnika, który w tym fantasy jest obeznany i wie czego potrzeba by tak to móc nazywać. Nie polecam i radzę unikać by się nie rozczarować

Plated Prisoner jest jedną z moich ukochanych serii i długo się wzbraniałam przed czytaniem jej po polsku. Moje obawy z jednej strony się sprawdziły, ale miłość jest ta sama. Ta część jest w moim odczuciu długim wstępem do historii. Poznajemy stosunki między bohaterami, które szybko okazują się zupełnie inne, niż mogłoby się zdawać. Autorka zarysowuje świat, geografię, zwyczaje, historię, relacje między królestwami. Wszystkiego może się wydawać wiele przy jednoczesnym powolnym rozwoju akcji. Ja już tutaj się zakochałam, ale jeśli ktoś ma problem, żeby przebrnąć- warto! Kolejne części to petarda, jeśli chodzi o zwroty akcji i emocjonalny roller coaster. Pamiętajcie, że to tytuł dla dorosłych czytelników. Spicy romantasy z motywem enemies to lovers, slow-burn i morally grey fmc i mmc. W pierwszej części to spicy jest głównie w mało przyjemnych scenach - opisy wykorzystania nałożnic króla i przemocy seksualnej. I znowu - w kolejnych książkach jest hot hot hot w bardzo zmysłowy sposób. Romansiary muszą poczekać na NIEGO, ale tak, jest kolejny książkowym mąż do kolekcji. Jeśli chodzi o ten jeden, ale dość znaczący minus - tłumaczenie. Ałć. Kilkukrotnie musiałam aż zajrzeć do oryginału, bo nie wierzyłam, co czytam. Od drugiej książki podobno już jest lepiej. Na pewno to sprawdzę. Czytajcie, nie zrażajcie się po pierwszym tomie. Ja kocham każdą część i będę całą serię wszystkim polecać!

Początki były trudne. Z jednej strony mieliśmy Auren, którą miałam ochotę udusić za te fanaberie nazywane przez nią samą miłością, a z drugiej Midasa.. Nie mogę nawet znaleźć odpowiednich słów. ALE wywoływała emocje a w tych czasach pełno jest książek, które nie poruszają ani jednej struny w moin serduszku. Nawet jeśli były to głównie negatywne odczucia to nikt nie powiedział, że będzie różowo. Później zrobiło się lepiej, właściwie w momencie wyjazdu z zamku, żeby za sekundę roztrzaskać moje nadzieję. Niby nie pierwszy raz kiedy autor/ka pozwala pokochać postać, żeby zaraz uśmiercić ją, wyciskając przy tym morze łez, ale niesmak pozostał. Do końca brnęłam jak tonący do brzegu. Było kiepsko, później jeszcze gorzej a jednak na koniec zamigotał promyczek nadziei i muszę przyznać (z niemałym zaskoczeniem) że będę czekać na tłumaczenie kolejnej części. Wniosek? Jednak jest nagroda za wytrwałość. :)

Napisać tak krótką książkę i jeszcze ją przegadać to jest prawdziwa sztuka. Wynudziłam się potwornie. Liczyłam na retelling mitu o Midasie, a dostałam jedynie imię i motyw złotego dotyku, w dodatku trochę zmodyfikowany. Świat jest niespójny, znikąd pojawiają się postaci i stworzenia, o których wcześniej nic nie było wspomniane. Wiem, że fantastyka przyjmie z reguły wszystko, ale wciąż jakaś logika w obrębie świata przedstawionego musi obowiązywać. Język jest niedostosowany do czasów i świata, choć to już może być wina tłumaczenia i redakcji. Co chwila przebiegały mi po plecach ciary żenady. Nie liczyłam na nic wybitnego, ale liczyłam, że chociaż będzie to dobry odmóżdżacz. Nie dostałam rozrywki, za to dostałam migreny od głupoty głównej bohaterki. Zapowiada się, że będzie to powtórka z Dworów Maas, tylko taka biedna, ale już tego nie potwierdzę, bo ani myślę sięgać po następne tomy.

Jest to dosyć mroczna seria, pełna zniewagi, niewoli i braku poszanowania w stosunku kobiety. Mogę nawet powiedzieć, ze główna bohaterka ma syndrom sztokholmski wobec Midasa, który traktuje ją jak rzecz niż człowieka. Sięgnę po kolejna cześć, ale nie jest to priorytet w mojej bibliotece.

Ogółem główna bohaterka dopiero na koniec książki orientuje się że jeśli chce przeżyć musi zacząć walczyć i to głównie dlatego daje tylko 3⭐ ale tak to książka bardzo fajna, coś się w niej dzieje i w ogóle, przyjemnie mi się ją czytało.