Chwile (okładka  miękka, wyd. 04.2024)

dobra książka, piękna przyjazn, ale brakowało mi czegos w zakonczeniu.

“Każdy ma kogoś takiego jak Tully. Wiemy, że wskaźnik śmiertelności wśród ludzi wynosi sto procent. Wszyscy umieramy. Ale fakty nie mają znaczenia: nie potrafimy znieść utraty osób, które kochamy, i nie dociera do nas, że umierają miliardy innych, ani nawet to, że my sami też nieuchronnie umrzemy. Nie doświadczamy własnej śmierci tak, jak przeżywamy śmierć bliskich.” Jest w tym jakaś poezja, jest i mnóstwo naturalizmu. Z jednej strony; dylematy, rozliczenia z życiem, przygotowanie do śmierci. Z drugiej - opowieść o bliskiej przyjaźni, pełnej pięknych wspomnień, zaufania i wsparcia. Historia niby zwyczajna, a jednak o ogromnym kalibrze emocji. Nie obawiam się napisać, że będzie lekturą wyjątkowej wagi dla czytelnika dojrzałego. O’Hagan podzielił powieść na dwie części. Pierwsza z nich była sprawdzianem mojej czytelniczej cierpliwości. Nie, nie była zła, raczej specyficzna, bez wątpienia bardzo prawdziwa. Grupa przyjaciół wybiera się na festiwal muzyczny. Choć mają naście lat, ten weekend odłoży się dobrymi wspomnieniami na resztę ich życia. “Mówi się, że w wieku osiemnastu lat człowiek nic nie wie. Ale pewne rzeczy wiesz tylko, kiedy masz osiemnaście lat, a później już nigdy.” Pełno tu luzu, beztroski, zamkniętych kadrów młodości. To czas, w którym “była tylko kupa śmiechu i muzyki. Plus kilka filmów”. Trudno zatem przewidzieć, że w dalszej części, w której przyjaciele spotkają się po dwudziestu latach, będzie “tylko cisza i śmierć”. To właśnie ta część zaważyła na moim odbiorze całości. Czułam, że dając szansę pierwszym stronom, doświadczę magii tej powieści. Doświadczyłam. Jestem totalnie zauroczona. Autor pięknie pisze o sztuce umierania, o godności umierania. Nieuniknione są pojawiające się pretensje, nie każda ze stron akceptuje podjęte decyzje. Powieść bardzo przejmująca, pełna emocji. Smutna, także filozoficzna. Pozostawiająca czytelnika z wieloma pytaniami, nie na każde z nich znam odpowiedź...

Nie istnieje na tym świecie rzecz, której Tully nie zrobiłby dla przyjaciół. Dzięki niemu James nigdy nie czuł się samotny. I to z nim przeżył najpiękniejszy weekend w swoim życiu. Festiwal Dziesiątego Lata odmienił ich na zawsze- to właśnie tam za niczym nie tęsknili i niczego nie żałowali. Niesieni melodią „How Soon Is Now?”, odurzeni alkoholem i zapierająca dech w piersiach młodością, przyrzekli sobie, że przeżyją dany in czas inaczej niż wszyscy. Trzydzieści lat później, James otrzymuje niespodziewaną wiadomość. Tym razem to Tully prosi przyjaciela o pomoc. Literatura piękna, zawsze będzie miała specjalne miejsce w moim sercu. Uwielbiam, w jaki sposób wpływają na mnie i ile wyciągam z tych pozycji. Tak samo było z tą pozycją. Cudowny klimat Szkocji, zabrały mnie na ponowną wędrówkę po rejonach, w których mieszkałam. Sprawiło mi to ogromną przyjemność, gdyż mieszkałam w tych rejonach dwa lata. Historia opowiada losy młodego chłopaka, który wyróżnia się w społeczeństwie. Pozostawiony przez rodziców, zdany na siebie. Odnalazł swoją rodzinę w grupce przyjaciół. Oczytany młody człowiek, sięgający po książki każdej tematyki. Dostrzeżony talent dostrzegła nauczycielka, która pomogła mu dostać się na studia. Po trzydziestu latach Tully prosi o pomoc Jamesa. Jest śmiertelnie chory i prosi go o przysługę, związaną z końcem jego życia. Przepiękny wątek przyjaźni pełnej wsparcia i miłości. Ukazuje przyjaźń wierną do grobowej deski. To historia o młodości, tym czasie, kiedy czujemy się wolni. Kiedy uważamy, że nasze działania nie mają konsekwencji. Cudownej spontaniczność, której w miarę dorastania się wyzbywamy. To piękna historia o prawdziwej przyjaźni, młodości i miłości. Podczas czytania książki odczuwałam ogromną nostalgię, krocząc wraz z bohaterami po szkockich miejscowościach. Czytanie książki to była czysta przyjemność. Historia opowiada o przemijalności chwil, prawdziwej przyjaźni i młodości. Książka trafia do moich ulubieńców tego roku. To bardzo wartościowa książka.

Tully Dawson jest w stanie wszystko zrobić dla przyjaciół. To dzięki niemu James nigdy nie czuł się samotny. I to z nim przeżył najbardziej magiczny weekend w swoim życiu. Festiwal Dziesiątego Lata odmienił ich na zawsze. Trzydzieści lat później James otrzymuje niespodziewaną wiadomość od przyjaciela. Tym razem to Tully postanawia poprosić przyjaciela o pomoc i wsparcie. Książka O'Hagana to nie tylko historia przyjaźni. Jest tu mowa właściwie o wszystkim, co spotyka nas w życiu – o dojrzewaniu i dorastaniu, w którym obok beztroski jest miejsce na powagę, smutek, kłótnie z losem, życiowe dramaty, marzenia, miłość i skomplikowane relacje z rodziną. Ta historia mnie pochłonęła. „Chwile” dostarczają dużą dawkę emocji, wzruszeń, refleksji, od czasu do czasu wywołując też uśmiech. Autor świetnie lawiruje i manipuluje uczuciami czytelnika, wodząc go za nos. Czyta się tę powieść niespiesznie, tak jak płynie jej akcja, ale jednocześnie ulega się jej niepowtarzalnej magii, co sprawia, że trudno oderwać się od lektury i przestać o niej myśleć. Zachwyciła mnie ta książka. To na pewno zasługa mistrzowskiego pióra autora – przepięknie opowiedzianej historii i zwracającego uwagę języka, w którym jest mnóstwo różnych smaczków. Polecam!

No cóż ciężki początek do czytania ale druga część ta teraźniejsza rewelacja tematycznie ale ciężki język może wina tłumacza Nie czyta się tego ot tak ale trzeba się namęczyć i to chyba nie wina tematu który jest rzeczywiście ciekawy i poruszający ale niestety czegoś mi brakowało chyba tego kopa tego czegoś nieokreślonego co niektórzy mają