Chłopiec, który przeżył Auschwitz. Historia prawdziwa (okładka  miękka, wyd. 01.2021)

Super Polecam 😊

Super polecam

Szału nie ma

Rewelacja

Super

Super

Są fikcyjne historie, które przerażają i wywołują ciarki. Są historie pozornie prawdziwe, które wywołują strach. I są przerażające historie, które są zbyt rzeczywiste, zbyt prawdziwe, by w nie uwierzyć. A jednak wydarzyły się naprawdę i jakkolwiek chcielibyśmy je zmienić, zapomnieć o nich lub uznać za wymyślone, one wydarzyły się naprawdę, ich uczestnikami byli realni ludzie i do dzisiaj nie brakuje dowodów, by zaprzeczyć. Dla mnie taką historią są obozy koncentracyjne, w tym najbardziej rozpoznawalne Auschwitz. Pragnęłabym, żeby to był tylko wymysł czyjeś chorej wyobraźni. Coś, co przeraża, ale jest wyłącznie opowieścią. Dobrze wiemy, że śmierć ludzi ginących w obozach były prawdziwa, a cierpienie niewyobrażalne dla nas. Mogę pragnąć nie przyjmować do siebie, że ludzie są takimi potworami i są zdolni do tak okrutnych rzeczy. Jednak tym ludziom, którzy tam umarli i którzy cierpieli, należy się pamięć i szacunek. Należy się im też obietnica, że nigdy więcej do tego nie dojdzie. Ale takiej obietnicy nie możemy dać i jeśli przejrzymy cały świat, myślę, że już dawno zawiedliśmy jako ludzkość. Czemu zaczynam od tak poważnej tematyki? Grisza był małym chłopcem mieszkającym na Białorusi, gdy zaczęła się druga wojna światowa. Był zbyt mały, by rozumieć, co tak naprawdę się dzieje. Obserwował, jak hitlerowcy palili domy w jego wiosce, jak strzelali i jak sam wraz z rodziną zamieszkał w lesie. Lecz pewnego dnia jego ojciec został zabity, a on wraz z mamą, babcią i rodzeństwem musiał wsiąść do pociągu. Dowiedzieli się, że zostali przesiedleni. Dopiero później zrozumieli, że pociąg jedzie do obozu pracy Auschwitz. Od tej pory Grisza musi poradzić sobie w obozowym świecie, gdzie jest tylko jedna zasada – nie dać się zabić. Chłopiec dzień w dzień powtarzał to, by doczekać wyzwolenia i przez następne lata przemierzać najróżniejsze sierocińce. Ile lat musiało minąć, by Grisza po raz pierwszy opowiedział swoją prawdziwą historię? Ile mógł pamięć z dziecięcych lat? A raczej czy był w stanie zapomnieć cokolwiek? Tematyka wojenna i obozowa jest często spotykana w literaturze. Mijają lata, a my musimy przyznać, że nadal minęło ich za mało, by zapomnieć piekło stworzone przez samych ludzi. W gimnazjum i liceum czytaliśmy liczne książki, gdzie zaznajamialiśmy się z faktami z pierwszej i drugiej wojny światowej. Samo wyobrażanie sobie tych wydarzeń i świadomość, że są prawdziwe, wywołują traumatyczne odczucia. Jednak mimo tego zdecydowałam się zapoznać z książką "Chłopiec, który przeżył Auschwitz". Ta opowieść wywołała wiele emocji buzujących we mnie jeszcze wiele dni po przeczytaniu i zarazem przesądziła, że chyba więcej już nie chcę wiedzieć. Jesteście gotowi zagłębić się w obozowe piekło, by pamiętać, że to jeszcze niedawna rzeczywistość? Autor przedstawia całą historię poprzez prosty i bardzo przystępny w odbiorze styl. Dzięki temu książka może mieć wiele odbiorców i czyta się ją bardzo szybko. Opisy różnych wydarzeń czy samego obozu są bardzo obrazowe, choć zachowują optymalność. Pozwalają na wyobrażenie sobie obozowej rzeczywistości i tego, co przeżywał mały Grisza, ale nie są też na tyle obciążające psychicznie, by wrażliwsi czytelnicy nie byli w stanie czytać dalej. Pisarz zdobył również mój szacunek poprzez ukazanie tego piekła oczami małego dziecka, by później umieć dalej prowadzić narrację, gdy Grisza jest nastolatkiem i musi zmierzyć się z traumatycznymi wspomnieniami z dzieciństwa. Jest to zabieg trudny, ale przy takiej książce niezmiernie ważny, ponieważ odpowiednie przedstawienie postrzegania poprzez wiek jest konieczne, by zrozumieć różnicę w odczuwaniu chłopca. Cała powieść jest bardzo poruszająca i wywołuje wiele emocji. Każda strona naszpikowana jest wieloma wewnętrznymi przeżyciami bohatera i razem z nim jesteśmy zmuszeni, by czuć. Brzmi to przerażająco i nachalnie, ale jakie to ma znaczenie dla nas, w kontekście tego, że ludzie, w tym główny bohater, który jest naprawdę żyjącą osobę, musieli przeżyć to na własnej skórze? Tylko tyle możemy teraz zrobić – choć trochę spróbować zrozumieć i wyobrazić sobie. Takie odczucia wywołuje właśnie ta książka. Dzięki dopiskom na końcu książki czytelnik nie może mieć już wątpliwości, że historia jest oparta na faktach i mimo dozy fikcji wiele wydarzeń zgadza się z rzeczywistością. Tym bardziej że autor nie ograniczył się tylko do obozu. Podzielił książkę na trzy główne części: jak Grisza dostał się do obozu, jak radził sobie tam i jak radził sobie już po wyjściu. Dzięki temu można zaobserwować panoramiczny obraz człowieka i zmian, które dokonały się poprzez cierpienie. Muszę przyznać, że już dawno żadna książka nie wpłynęła na mnie tak intensywnie. Gdy ją przeczytałam, nie mogłam przestać myśleć o Griszy, obozach i tym, co się w nich działo. W nocy na nowo śniła mi się ta historia, by towarzyszyć mi jeszcze wiele dni. Właśnie przez to piszę recenzję dopiero po jakimś czasie. Nie byłam w stanie napisać jej od razu. Auschwitz i inne obozy są najlepszym dowodem, że tak

https://kochajacaksiazki.blogspot.com/2021/02/351-tomasz-wandzel-chopiec-ktory-przezy.html Wojna dotyka każdego, niezależnie od wieku: dorosłych, ludzi starszych i dzieci… Choć książki historyczne nigdy nie były moją bajką, to jednak historie o tematyce obozowej są bliskie mojemu sercu. Dlatego też gdy otrzymałam propozycję zrecenzowania powieści „Chłopiec, który przeżył Auschwitz” nie wahałam się zbyt długo. Historia inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Grisza ma 5 lat, gdy razem z mamą, babcią i rodzeństwem trafia z Białorusi do Auschwitz. Kilka miesięcy później śmierć zabiera mu tych, których kocha. Chłopiec zostaje sam w miejscu, gdzie ludzkie życie nic nie znaczy, i zapamiętuje wszystko, co dzieje się w tym piekle na ziemi. Ma zapalenie płuc, dwa razy jest „pacjentem” doktora Mengele, a mimo to udaje mu się przeżyć i doczekać wyzwolenia. Po wojnie tuła się po różnych domach dziecka, szukając swego miejsca na ziemi. Obozowe przeżycia są tak traumatyczne, że dopiero w 1963 roku decyduje się opowiedzieć swoją historię kustoszowi muzeum w Auschwitz. Historia ta opowiedziana jest w trzech częściach. Pierwsze dwa rozdziały opisują życie Griszy i jego rodziny przed trafieniem do Auschwitz, kolejne - ich losy w obozie zagłady, a druga połowa książki przedstawia dalsze losy głównego bohatera, już po wyzwoleniu z Auschwitz. Zostałam bardzo pozytywnie zaskoczona, gdyż zazwyczaj w tego typu książkach wątek dalszych losów ludzi z Auschwitz jest pominięty lub potraktowany po macoszemu. Narratorem opowieści jest 6 – letni Grisza. W moim odczuciu język autora był trochę zbyt poważny jak na sześciolatka, przez co ta opowieść wypada mniej wiarygodnie. Nie mniej jednak całość czyta się przyjemnie. W historii tej przeplatają się momenty przepełnione bólem i cierpieniem z krótkimi chwilami tymczasowej radości, dzięki czemu ta książka nie przytłacza. Na kartkach tej historii przelane jest mnóstwo emocji. Czytelnik poznając tą opowieść, ze świadomością, że jej bohaterem jest zaledwie sześcioletni chłopiec jeszcze bardziej przeżywa tą historię i z pewnością może zostać w jego pamięci na dłużej. Jakkolwiek dziwnie to nie zabrzmi, to bardzo mi się podobała ta historia. Czytałam już kilka książek o tematyce obozowej i mogę śmiało stwierdzić, że jest to jedna z lepszych pozycji, jakie dotąd poznałam. Moja ocena: 8/10

Grisza Żukow, a po ochrzczeniu w Polsce-Grzegorz Tomaszewski, z pochodzenia Białorusin. Do Auschwitz skierowany został wraz z matką Anną Żukową, babką (matka ojca) oraz rodzeństwem. Ojciec dzieci był dowódcą jednego z oddziałów partyzanckich działających w lasach niedaleko rodzinnej wsi Latigowo. Kiedy Niemcy rozpoczęli pacyfikację wsi, matka Griszy oraz jej dzieci zamieszkali w lesie, w szałasie. Niestety jak się szybko okazało, Niemcy odkryli ich kryjówkę, aresztowali wszystkich i wywieźli do obozu. Tam zginęła mama Griszy, babcia oraz najmłodsza siostra. Tymczasem Grisza aż do wyzwolenia przebywał w Birkenau, w obozowym szpitalu. Pięcioletni chłopiec bardzo dużo szczegółów zapamiętał związanych z obozem, jak na tak małe dziecko. „Obóz jest straszny i ponury. Ludzie są smutni i nawet my dzieci rzadko się uśmiechamy. Na każdym kroku czai się śmierć, która może dopaść każdego. Nieważne czy jesteś dzieckiem, czy staruszką jak moja babcia”. Grisza będąc w obozowym szpitalu, dwa razy jest pacjentem doktora Mengele, a jednak udaje mu się przeżyć. Po wyzwoleniu tuła się po różnych domach dziecka, a gdy osiąga pełnoletność podejmuje prace zarobkową. Dużo czasu upłynęło zanim dorosły już mężczyzna odważył się opowiedzieć swoją obozową historię. Jednak najgorsze jest to, że nie wszyscy mu w tę historię uwierzyli. Książka: „Chłopiec, który przeżył Auschwitz” jest bardzo przejmująca, czyta się ją jednym tchem i uważam, że każdy powinien przeczytać tę historię, bowiem jest to nasza państwowość, którą powinniśmy pielęgnować oraz przekazywać młodszemu pokoleniu, aby już nigdy nie krążyły plotki ”O polskich obozach śmierci”. Historia opowiedziana oczami dziecka, to historia prawdziwa i bardzo autentyczna. Dziecko bowiem zapamiętało to, co inni na zawsze chcieliby zapomnieć. Gorąco polecamy: Dobre Recenzje

Autor: Tomasz Wandzel Tytuł: Chłopiec, który przeżył Auschwitz. Historia prawdziwa Wydawnictwo: Wydawnictwo MG Premiera: 2021-01-27 Grisza ma 5 lat, gdy razem z mamą, babcią i rodzeństwem trafia z Białorusi do Auschwitz. Kilka miesięcy później śmierć zabiera mu tych, których kocha. Chłopiec zostaje sam w miejscu, gdzie ludzkie życie nic nie znaczy, i zapamiętuje wszystko, co dzieje się w tym piekle na ziemi. Ma zapalenie płuc, dwa razy jest „pacjentem” doktora Mengele, a mimo to udaje mu się przeżyć i doczekać wyzwolenia. Po wojnie tuła się po różnych domach dziecka, szukając swego miejsca na ziemi. Obozowe przeżycia są tak traumatyczne, że dopiero w 1963 roku decyduje się opowiedzieć swoją historię kustoszowi muzeum w Auschwitz. Chłopiec, który przeżył Auschwitz to obraz obozu widziany oczami małego dziecka, które zapamiętało to, co niektórzy woleli by wymazać z pamięci. Jestem od razu po przeczytaniu, stwierdzam, że muszę odpocząć troszkę. Książka od samego początku wywarła na mnie różne uczucia, przede wszystkim strach, który odczuwali również Ci ludzie, ale też miłość i przyjaźń. Opisuje ona życie jednej w wielu rodzin, które przez wojnę musiały uciekać, lecz i tak zostali złapani. Pokazuje mnóstwo strachu niepokoju, nieszczęść. Jednak jest jedna rzecz, która mnie wzruszyła. Mimo tej tragedii i koszmarów, które przechodzili Ci wszyscy ludzie, potrafiły się znaleźć osoby niosące pomoc. Niby to nic takiego, jednak jest bardzo ważną rzeczą. Książka, jak i historia mocno chwyta za serce i nie opuszcza nas nigdy. Uważam, że powinniśmy znać swoją historię i dbać o każdego z nas. Cieszę się, że mogłam poznać losy małego Griszy. Historia mocno wstrząsa i zostawia cząstkę siebie. Mocno wzruszyłam się podczas czytania. Ocena 9/10