Bóg Imperator Diuny. Kroniki Diuny. Tom 4 (okładka  miękka, wyd. 09.2020)

Fajna lektura

Super polecam

"Wrogowie nas umacniają. Sprzymierzeńcy osłabiają." Nie spodziewałam się, że w silnie filozoficznym i refleksyjnym klimacie utrzymana będzie powieść. Chwilę zajęło przestawienie się z mocno wyczekiwanego przeżywania czystych barwnych przygód na bardziej intelektualną rozrywkę. Kiedy tylko spostrzegłam, do jakiego świata trafiłam, wiedziona przyjazną narracją Franka Herberta, szerokim zakresem tematów do rozważań, chętnie wciągnęłam się w książkę. Tym bardziej, że autor skoncentrował się na czynniku ludzkim, jego naturze i kondycji, w ujęciu jednostki i cywilizacji, a wszystko przy zmiennej długiego czasu. Wkroczyłam w zagadnienia polityki pokoju, stagnacji rządów, kultu jednostki, absolutnej władzy. Leto Atryda II, przez większość określany Tyranem, z nikim nie dzieli się panowaniem nad galaktycznym imperium. Trzyma w ręku asa w postaci kontroli nad dystrybucją przyprawy zwanej melanżem. Dopóki jako jedyny ma dostęp do jej zapasów, nic i nikt nie może mu zaszkodzić w potencjalnej grze o wpływy. Od trzech i pół tysiąca lat stoi na szczycie złożonych układów, które nie podlegają żadnym zmianom, wkrada się zatem poczucie znużenia, monotonii i marazmu. Ale pod powierzchnią oficjalnego status quo kryje się sieć intryg, spisków i manipulacji. Odwieczni wrogowie tylko pozornie przyczajają się z ambicjami i aspiracjami. Wystarczy jedna zbuntowana iskra zapalna, by nadać biegowi historii przyspieszenia, a co dopiero, kiedy kilka z nich połączy się. We wszystko wplecione są macki religii, moc zaglądania za zasłonę czasu przewidywanej przyszłości, genetyczne transformacje, mechaniczne technologie. Czy długowieczny człowiek, przemieniony w czerwia pustyni, zdoła zapanować nad wszechogarniającą go samotnością, niezrozumieniem ze strony innych, oraz tym, co przyszykowało mu przeznaczenie? Tom „Bóg Imperator Diuny” nie przypomina poprzedników serii („Diuna”, „Mesjasz Diuny”, „Dzieci Diuny”), ale to wcale nie oznacza, że jest gorszy, czy mniej interesujący. Wręcz przeciwnie, kiedy na spokojnie się z nim zapoznajemy, odkrywamy, jak dużo oferuje czytelnikowi. Co prawda, inna klimatycznie przestrzeń, wielki skok w przyszłość, a jednak mocne osadzenie w realiach ludzkiej natury, której nawet po wielu wiekach nie jesteśmy w stanie się wyrzec. Sucha i jałowa planeta zamieniona w zieloną wypełnioną wodą oazę wcale nie pokrywa się z obrazem tego, o co z takim poświęceniem i determinacją walczyli Fremeni, odważny lud pełniący już tylko muzealną funkcję legendy, pamiętany jedynie przez garstkę amatorów dalekiej przeszłości. Kolejny przystanek w odwiecznym cyklu powstania, rozkwitu i upadku cywilizacji, jak wiele sekwencji wymazanych zostaje ze zbiorowej pamięci społecznej. Bardzo przekonują mnie do siebie takie dociekania. bookendorfina.pl

Frank Herbert zaistniał w wyobraźni czytelników, przede wszystkim dzięki genialnemu cyklowi o pustynnej planecie Arrakis na której znajdują się złoża niezwykle cennej substancji zwanej przyprawą. Chodzi tu oczywiście o Diunę i jej kontynuacje. Zresztą po śmierci autora jego syn wraz ze wspomagającymi go autorami, nadal kontynuuje całą opowieść. Czytając kolejne perypetie Paula Atrydy i jego rządów, na wiele tygodni byłem stracony dla świata. I całkiem niedawno przypominam sobie jak się to wszystko zaczęło. Tym razem skończyłem lekturę tomu czwartego „Bóg. Imperator Diuny”. O książce możemy przeczytać, że: Pokonawszy Alię i podporządkowawszy sobie nieustannie knujący intrygi ród Corrinów, Leto II objął rządy w Imperium i wprowadził je na swój Złoty Szlak. Trzy i pół tysiąca lat narzuconego spokoju zmieniło jednak niewiele. Bene Gesserit, Tleilaxanie, Ixanie i Gildia Kosmiczna – trzymani w ryzach groźbą odcięcia dostaw życiodajnego melanżu – gotowi są zrobić wszystko, by w końcu pozbyć się człowieka-czerwia. Syn legendarnego Muad’Diba staje w obliczu najbardziej diabolicznego spisku w historii. Spisku, który może doprowadzić nawet do śmierci Boga… Mogę się tylko powtórzyć. Diuna to powieść którą się albo kocha albo nienawidzi. Science fiction czystej wody, zabierające nas na wyprawę na planetę, gdzie historia – można rzec – potoczyła się inaczej i wciąż tkwi na innym poziomie rozwoju – bliskim, a jednocześnie dalekim. Doskonały przykład dzieła które czyta się od deski do deski i na długo zostaje w pamięci. Dla mnie numer jeden w fantastyce. Polecam nieustająco.

Od triumfu Leto II Atrydy nad wrogami minęło 3,5 tysiąca lat! Zapoczątkowana wówczas przemiana jego ciała osiągnęła zaawansowane stadium. Bóg Imperator, jak brzmi jego oficjalny tytuł lub Tyran, jak nazywają go poddani, coraz bardziej przypomina dorosłego czerwia. Włada on niepodzielnie całym znanym wszechświatem, będąc jednocześnie jedynym oficjalnym bogiem i posiadaczem całego melanżu, którego ogromne zapasy zgromadził przez tysiąclecia, a teraz reglamentuje wszystkim twardą ręką, zapewniając sobie całkowite posłuszeństwo. Diuna bowiem przeszła transformację, stając się zieloną i żyzną planetą, a wielkie czerwie wyginęły. Ludzkość wraz z jego rządami weszła na Złoty Szlak, wygasły wszelkie zbrojne konflikty, a wszechświat pogrążył się w stagnacji. Ale czy na pewno? Pod spokojną powierzchnią cały czas kipią intrygi i ambicje odwiecznych wrogów. Na cesarski dwór przybywa właśnie nowa ambasador Ixian, która dziwnie porusza melancholijne struny w starym i dzikim sercu Tyrana... Ten tom odbiega od poprzednich, co nie znaczy, że jest gorszy. Z pewnością nie jest dla każdego. Autor na setkach stron zawarł rozważania na temat ludzkiej natury, religii, odpowiedzialności, poświęcenia, samotności, władzy, cykliczności i determinizmu. To fascynująca lektura, rozkwitająca z każdą stroną niczym pąk pięknego kwiatu, którego całości nie widzimy na początku. Przeczuwamy tylko jego ostateczny kształt, by na koniec objawił cały swój majestat i pozostawił nas w nieopisanym zachwycie. Chapeau bas.