Ariadna (okładka  miękka, wyd. 02.2023)

Kocham! 4/5 bo chciałabym czytać jeszcze i jeszcze!

Dziś przedstawiam Wam powieść, która ma swoje korzenie w mitologii greckiej, dotyczy wielu znanych postaci. Była ciekawa, w jaki sposób autorka podejdzie do tematu. Przenosimy się na Kretę do pałacu, w którym żyją Ariadna i Fedra, księżniczki. Okładka jest przepiękna, nastrojowe złote zdobienia zachęcają do sięgnięcia po książkę i czytać. Czy jesteście gotowi na wycieczkę do antycznych Aten? „Ariadna” przypomniała mi o tym, co tak bardzo lubię w historiach mitologicznych. Mistycyzm, wierzenia, magia, dziwne istoty, które mają swoją opowieść, którą chcą nam przekazać. Główną bohaterką książki autorstwa pod tytułem Jennifer Saint „Ariadna” jest Ariadna córka króla Minosa, dostrzega cierpienia jej matki, których doznaje z rąk bogów. Przysięga, że nigdy nie będzie pionkiem w ich grze ze śmiertelnikami. Czy stanie w obliczu straszliwych okrucieństw, które dzieją się pod rządami króla Minosa, będzie miała odwagę postąpić właściwie i ostatecznie zaakceptować swoje przeznaczenie? Ariadna i Fedra mają brata, który zamieszkuje w labiryncie, mówią na niego bestia, jest potworem, który żywi się ludzkim mięsem i krwią. Brat księżniczek jest Minotaurem. Król podbił Ateny i aby zaspokoić apetyt bestii zażyczył sobie ofiary, aby zaspokoić apetyt Minotaura. Daniną miało być siedmiu młodzieńców i dziewic, sprawa wyglądała na przegraną. Pewnego dnia na statku, który wiózł daninę pojawił się książę Tezeusz, który pragnie pokonać Minotaura, dlatego też ma zostać złożony w jego ofierze. Ariadna widzi w jego zielonych oczach nie zagrożenie, ale ucieczkę. Jej serce zabiło szybciej, jednak niesie to ze sobą straszne konsekwencje, sprzeciwiając się bogom, zdradzając swoją rodzinę i kraj oraz ryzykując wszystko dla miłości, Ariadna pragnie pomóc Tezeuszowi zabić Minotaura. Czy ta decyzja zapewni jej szczęśliwe zakończenie? A co z Fedrą, ukochaną młodszą siostrą, którą zostawia? „Ariadna” to hipnotyzująca, porywająca i całkowicie porywająca powieść. Jennifer Saint tworzy nową epopeję, w której kobiety z mitologii greckiej dążą do tego by świat był lepszy. Bardzo lubię historie o silnych postaciach kobiecych, taka właśnie jest Ariadna. Pokazuje siłę i odporność w obliczu przeciwności losu, jest dobrze rozwiniętą postacią, a przecież nie od dziś wiadomo, że w takim świecie dominują mężczyźni. Wspaniali herosi, wytrawni wojownicy, a kobiety są pod ich rządami. „Ariadna” bez dwóch zdań prowokuje do myślenia i dotyka wielu elementów kobiecego życia, które tak naprawdę w dalszym ciągu są aktualne. Już od pierwszej strony książki przenosimy się do starożytnej Grecji, gdzie można poczuć zapach morza i ciepło na twarzy. Czułam, że zatapiam się w słowach Jennifer Saint za każdym razem, kiedy otwierałam książkę i nie mogłam się doczekać, kiedy ponownie powrócę do lektury.

„Ariadna” to książka Jennifer Saint wydana przez Wydawnictwo Muza. Sławomir Mrożek w swoim dzienniku kiedyś napisał “Historia świata jest historią brutalnego ucisku kobiet, dzieci i artystów przez mężczyzn.(...) Mężczyźni wymyślili, na obraz i podobieństwo swoje, myślenie logiczne, czyli prostackie i tak mające się do rzeczy, jak arytmetyka do algebry. Trzeba było niesłychanych wysiłków, żeby posunąć się odrobinę poza to. A kiedy okazało się, że kobiety myślą inaczej, obrazili się i nazwali głupimi albo nielogicznymi, co w męskiej nomenklaturze oznacza to samo. Żeby jakoś dorobić ideologię, do swojego braku wyobraźni, wymyślili pojęcie honoru. (...) Urazy mężczyzn do kobiet wynikają z urażonej miłości własnej. Stąd pogarda i lekceważenie jako sztuczna rekompensata. (...) Kobiety, podobnie jak mistycy, mają z rzeczywistością kontakt bezpośredni przez miłość". (Dziennik. Tom 1. 1962-1969) Choć miłość ta momentami szaleńcza i irracjonalna jest dla nich samych zgubna. “Ariadna” autorstwa Jennifer Saint jest opowiedzianym na nowo mitem o Tezeuszu. Tym razem mamy okazję przyjrzeć się mu z perspektywy kobiecej. Miłość, zdrada, nieodwzajemnione uczucia, nadzieja, ale także nienawiść, strach i niepewność. O tych i o wielu innych, pełnych emocji chwilach, opowiadają nam Ariadna i jej młodsza siostra Fedra – córki króla Minosa. A historia Ariadny jest historią zawiłą i niezwykle interesującą. Począwszy od życia na Krecie z ojcem tyranem i oszalałą pod wpływem uroku Posejdona, rzuconego przez zuchwałość Minosa, matką, która współżyjąc z bykiem, wydała na świat potwora, przez życie w strachu przed Minotaurem, którego zaspokoić w stanie była tylko ludzka krew i mięso, które trzeba było pozyskiwać z corocznej, ateńskiej daniny, po godne potępienia zachowania Tezeusza, a nawet momentami samego boga Dionizosa. Książka jest bardzo refleksyjna. Autorka, przedstawiając nam inny punkt widzenia, skupia się na kwestiach nieoczywistych i niebanalnych, angażując w historię. Jest to jedna z tych lektur, dzięki którym, po odłożeniu książki na półkę, czujemy, że myśli krążą nam po głowie, kłębią się nieustannie i nie dają nam spokoju. To jedna z tych książek, które trzeba przeczytać, aby dać sobie możliwość spojrzenia na sytuację z innej perspektywy. Podczas lektury towarzyszą nam chwile wzruszenia, odczuwamy empatię, tworzy się nić porozumienia, łącza nas z głównymi bohaterkami. Nie jesteśmy w stanie nie współodczuwać złości na aroganckich mężczyzn. Podczas lektury łapiemy się na tym, że wspólnie z bohaterką przeżywamy jej dylematy i zastanawiamy się nad możliwymi konsekwencjami jej czynów. Również te momenty niedowierzania, które serwuje nam autorka, sprawiają, że książka przemawia do nas i powoduje, że z pewnością o niej nie zapomnimy. Czy działania Ariadny zapewnią jej szczęście? Jak wiele będzie ona musiała poświęcić dla wspólnego dobra? Czy jej los jest tak jednoznaczny, jak dotąd uważaliśmy? Odpowiedzi na te pytania nie są proste. Gwarantuję Wam, że emocje, których dostarczy autorka poprzez nadanie nowego życia mitom, będą towarzyszyły Wam jeszcze przez długi czas. Osobiście bardzo mnie cieszy taki retelling znanych nam historii, ponieważ jest to możliwość zmiany punktu widzenia i poznania drugoplanowych postaci jako głównych bohaterów ich własnych historii. Z pewnością nie do wszystkich książka przemówi, ale to jedna z tych pozycji, o której trzeba wyrobić własne zdanie podczas lektury. Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Muza.

Lubicie czytać historie oparte na mitologii? Jeżeli tak, to mam dla was idealną propozycję, czyli książkę „Araidna”, która opowiada na nowo mit o Tezeuszu z perspektywy tytułowej bohaterki. Jest to lektura obowiązkowa dla fanów mitologii greckiej. „Ariadna” to niezwykła opowieść, która zręcznie bada niezliczone sposoby, w jakie kobiety były zdane na łaskę mężczyzn i bogów. Śledzimy tu historię Ariadny i jej siostry Fedry, które żyły w świecie, w którym kobiety musiały dźwigać ciężar błędów popełnianych przez mężczyzn. Ta wciągająca opowieść jest bogata w szczegóły, napisana lirycznym językiem. Od pierwszej strony czytelnik ma wrażenie, jakby przeniósł się do starożytnej Grecji. Z łatwością można poczuć zapach morza, czy otaczające ciepło. Ariadna to feministyczna opowieść o nieśmiertelnej miłości, o zdradzi i porywającym upojeniu władzą. Ariadna i Fedra, córki Minosa, dorastają słuchając opowieści o bogach i bohaterach. Pod złotym pałacem, w którym mieszkają rozbrzmiewa wszechobecny tętent kopyt ich brata, Minotaura, potwora żywiącego się ludzkim mięsem, krwią i strachem swoich ofiar. Pewnego dnia Tezeusz, książę Aten, przybywa, by pokonać bestię. Ariadna widzi w czarującym młodzieńcu nie zagrożenie, lecz ucieczkę. Sprzeciwiając się bogom, zdradzając swoją rodzinę i kraj oraz ryzykując wszystko dla miłości, Ariadna pomaga Tezeuszowi. Jennifer Saint potrafi ożywić postacie, w sposób, który jest pełen niuansów. Książka jest pięknie napisana, prowokuje do myślenia i porusza wiele tematów dotyczących kobiet, które nadal pozostają aktualne, choć w mniej dramatyczny sposób. Historia napisana jest w wyjątkowy, elegancki sposób, który sprawia, że przez słowa się wręcz płynie. Czułam, że zatapiam się w stronach za każdym razem, gdy otwierałam tę książkę i nie mogłam doczekać się powrotu do jej wnętrza. To była świetna opowieść o stracie, miłości, poświęceniu, władzy i chciwości. Początek zaczął się trochę wolno, ale zaraz potem zostałam przeniesiona do intrygującego świata bogów i bohaterów. Rzadko czytam książki oparte na mitologii, ale dzięki tej książce mam ochotę na więcej tego typu powieści.

Odkąd pamiętam, interesowały mnie opowieści o powstaniu świata, prezentujące fascynujące bóstwa czy istoty nadprzyrodzone, dlatego mitologia grecka była lekturą, w którą zanurzałam się z wypiekami na twarzy. Mit o Tezeuszu i Ariadnie jest jednym z najbardziej znanych, nie ma chyba osoby, która nie słyszała o mrożącym krew w żyłach Minotaurze, grasującym po kreteńskim labiryncie, zbudowanym przez Dedala na rozkaz króla Minosa. Nie każdy jednak zdaje sobie sprawę, że istnieje wiele wersji zakończenia tej opowieści. Jennifer Saint skupiła się na jednej z nich, ukazując całą sytuację w perspektywy Ariadny, jak i jej siostry, Fedry, sam Tezeusz natomiast został przedstawiony jako obłudnik i tchórz. Nie będzie przesadą, jeśli tę odurzającą historię nazwę czysto feministyczną wersją, gdyż pisarka nie owija w bawełnę, bez skrupułów prezentuje okrucieństwo mężczyzn, zarówno tych śmiertelnych, jak i boskich, oraz los biednych kobiet, skazanych na ich łaskę czy gniew. Jaka była rola kobiety w starożytnej Grecji? Dlaczego to właśnie je bezdusznie karano za przewinienia mężczyzn? Rozgniewany bóg to niebezpieczne stworzenie i właśnie o tym jest ta hipnotyzująca opowieść... Jennifer Saint hipnotyzuje słowem, wszelkie opisy silnie działają na zmysły, rozbudzają wyobraźnię do granic. Widzimy oczami bohaterek, słyszymy ich uszami, w pewnym stopniu nawet odczuwamy ich lęki, bunt, determinację. Autorka zabiera nas w nadzwyczaj angażującą podróż do starożytnych czasów, kiedy to kobiety były całkowicie skazane na mężczyzn, ich decyzje, humory czy grzechy, zwłaszcza te najcięższe, skierowane przeciwko boskiej woli. I choć nie brakło im odwagi i próbowały o siebie zawalczyć, ich los niestety został dawno przypieczętowany... "Ariadna" to wyjątkowa w każdym calu, przeszywająca na wskroś oraz paraliżująca skrajnymi emocjami lektura! Wspaniały, odurzający klimat, plejada charakternych postaci, solidna dawka greckich wierzeń i obrzędów, konsekwencje bezlitosnych decyzji próżnych bóstw, a wszystko to nakreślone niebywale błyskotliwym piórem! Dla tak wybitnej uczty literackiej, warto zarwać noc!

Pamiętacie kiedy pierwszy raz poznawaliście tajemnice Olimpu, bogów, po prostu mitologii? To z pewnością było w szkole 😉 Nie ukrywam, że od zawsze ciekawił mnie ten wyjątkowy świat, ale czy nie macie wrażenia, że każda historia, każdy mit mogły zostać opowiedziane w bardziej przystępny sposób? W końcu ta wiedza cały czas nam się przydaje, to właśnie dzięki mitologii mamy związki frazeologiczne, których używamy codziennie, chociażby „nić Ariadny” oznaczający oferowanie pomocy przy wykonaniu jakiegoś trudnego zadania. To właśni oczami Ariadny spojrzałam ostatnio na tamte czasy, które bezapelacyjnie nie były łatwe, momentami wręcz brutalne. I tak jak teraz widać wśród ludzi zawiść, zawziętość, chęć władzy tak było i wtedy, a momentami można było odczuć jakby te „pragnienia boskie” potęgowały i sprawiały, że nic innego się nie liczyło. Choć znałam już historię córki króla Krety to z wielkim zainteresowaniem kartkowałam kolejne strony. Tutaj każdy bohater był jakby bardziej realny, nie taki niedostępny, tak jak kiedyś w szkole, kiedy pierwszy raz poznawałam te mityczne imiona Minosa, Minotaura, Tezeusza, Dionizosa czy wielu innych. To pięknie napisana opowieść, choć niestety smutna, obrazująca to, jak wtedy kobietom było cieżko, jak były wykorzystywane, jak nie liczono się z ich zdaniem. Poznajemy myśli Ariadny i to w jaki sposób próbowała wyjść z każdej trudnej, czasami beznadziejnej sytuacji, bo pamiętajmy, że siła jest kobietą ❤ Ariadna kilkukrotnie była w momencie tragicznym, ale… szła do przodu, choć początkowo bez przekonania to z biegiem czasu jej chęć działania była coraz silniejsza. Jeśli chciecie zatopić się w tym świecie, ale w sposób nie taki pompatyczny to koniecznie sięgnijcie po retelling mitu o Ariadnie.

RECENZJA 🍇„Ariadna” 🍇 AUTOR: Jennifer Saint Wydawnictwo MUZA SA Uwielbiam mity, opowieści o bogach, herosach, a ta książka będzie idealną gratką dla miłośników mitologii greckiej. "Wie­dzia­łam jed­nak, że do po­dob­nych okro­pieństw do­cho­dzi­ło każ­de­go dnia. Tym­cza­sem bo­go­wie uczto­wa­li dalej, delektując się każdą smugą dymu, który uno­sił się znad oł­ta­rzy, pod­sy­ca­nych przez udrę­kę, po­dob­ną tej, którą prze­ży­wa­ła ona; tak wiele roz­pacz­li­wych próśb, wzno­szo­nych do nie­bios o ulgę w cier­pie­niu. Złote kom­na­ty Olim­pu po­win­ny hu­czeć od od­gło­sów ludz­kie­go nie­szczę­ścia." Ariadna to opowiedziany na nowo mit o Tezeuszu. Autorka tchnęła nowe życie i nadała tej historii innego wyrazu. Przeniosła nas w świat greckich mitów, opowiadając na nowo historię Ariadny. Historii, która zabierze cię, do świata gdzie rządzą bogowie, herosi a ludzie są tylko ich pionkami w ich rozgrywkach. Bo dla nich liczy się władza, własna próżność, zemsta, gierki, ich własny kult i ich wyznawcy. Ariadna to wciągająca i urzekająca opowieść, która pokazuje kobiety żyjące w cieniu mężczyzn. To one ponoszą konsekwencje błędów popełnionych przez mężczyzn i to właśnie na nich zostaje ściągnięty gniew bogów Olimpu. Kobiety płaciły swoim bólem, który lśnił niczym najostrzejsze ostrze noża, które cięło i uderzało w sam środek serca. Książka składa się z czterech część, napisana jest z perspektywy głównych postaci Ariadny i jej siostry Fedry. Historia składa się z kilku wątków. Poznajemy dwie całkiem różne od siebie kobiety, które są jak ogień i woda. To na ich historii skupiła się autorka i ich losach zapisanych na niciach, które tkały mojry. Styl autorki płynny, obrazowy i bardzo lekki co sprawia, że książkę czyta się wyjątkowo przyjemnie. Zakończenie pełne emocji i zwrotów akcji? Obie kobiety zapłaciły bardzo dużą cenę za swoje błędy, źle ulokowane uczucia i rozgrywki, które zostały wciągnięte. Ariadna jest księżniczką Krety, córka Minosa i Pazyfae. Początkowo była szczęśliwa, ale do ich życia wdarł się wstyd, plotki, kpiny i złośliwości. Jej matka pada ofiarą zemsty Posejdona, zhańbiona w sposób spektakularnie groteskowy wydała na świat potwora, który budził grozę, żywił się ludzkim mięsem, krwią i strachem swoich ofiar. Straciła matkę w chwili, gdy klątwa Posejdona ją dopadła, ale cały czas rozpaczliwie próbowała odzyskać matkę. Ojciec chce Ariadnę wydać za Kinyrasa króla Cypru. Ariadna przysięga sobie, że ​​nigdy nie stanie się pionkiem bogów ani śmiertelników. Wszystko zaczyna się gdy nadeszły trzecie żniwa i Ateny miały złożyć w ofierze swoje dzieci, wśród nich przybywa Tezeusz ateński książę. Tezeusz bardzo szybko zdobywa serce Ariadny. Zakochana w księciu otulona jego miłością, uknuła morderstwo brata i spisek przeciw ojcu. Wokół otaczającego ją chaosu i zamętu jej los został przypieczętowany. Wiedziała, że będzie, musiała, opuści Kretę na zawsze. Tylko liczył się w tym momencie dla niej Tezeusz. Tylko nie wiedziała, że zapłata będzie okraszona łzami i strasznym bólem. Zaś Fedra została oddana do Aten jako gałązka oliwna i ma zostać żoną tamtejszego króla. - Czy Ariadna będzie miała odwagę, by pokierować własnym przeznaczeniem? -Czy Tezeusz zostawi Ariadnę na pastwę losu? -Co stanie się z Ariadną? -Kim okaże się Tezeusz? -Kto będzie przyszłym mężem Fedry? -Jak Fedra ułoży sobie życie w Atenach? -Czy Ariadna zazna, jeszcze odrobię szczęścia? -Jak zakończy się historia Ariadny i Fedry? Dziękuję bardzo wydawnictwu za egzemplarz do recenzji ❤️❤️🩷🩷.

„Po­sta­no­wi­łam wtedy, że gdy przyj­dzie co do czego, zo­sta­nę Me­du­zą. Jeśli pew­ne­go dnia bo­go­wie ze­chcą mnie roz­li­czyć za prze­wi­nie­nia ja­kie­goś męż­czy­zny, nie będę się cho­wać jak Pa­zy­fae. Za­miast tego za­ło­żę ko­ro­nę z węży, a świat przede mną za­drży.“ . O kobietach, które musiały ponieść odpowiedzialność za czyny mężczyzn i mężczyznach, którym zbyt wiele uchodziło płazem. Nierównym traktowaniu przez ludzi oraz bogów. Okolicznościach, które zabierają niewinność i naiwność. Demonach i urokach macierzyństwa, uczuciach destrukcyjnych i budujących. Kobietach, które nigdy całkowicie nie mogły uwolnić się od mężczyzn przynoszącyc im zgubę. Wymazywane z historii o herosach i przeżywające dramaty w ciszy. Mające być matkami i ozdobami, nigdy nie wychodząc poza ramy tego, czego od nich oczekiwano. Przed wydaniem powieści w Polsce sporo o niej słyszałam i szczególnie podkreślana była kobieca siła, która z niej wybrzmiewa. A jednak jej nie odczułam. Bo choć kilka wątków zakończyły się częściowym wyzwoleniem dla niektórych kobiet, to jako całość ze stron wybrzmiewa jedynie przygnębiający przekaz. W centrum historii jest Ariadna, jej siostra Freda oraz w pewnym stopniu matka — Pazyfe; czyli trzy kobiety zniewolone przez mężczyzn. Buntowniczki, które wciąż pozostawały od nich zależne i to oni pociągali za sznurki ich losu. Choć i to „buntowniczki“ jest stanowczo na wyrost. To po prostu jednostki, jakie nie pasują do ram życia, w które zostały włożone. A choć zdają sobie z tego sprawę i czują się nieszczęśliwe, to ich działania opierają się na wycofaniu, odwracaniu głowy czy tupaniu nogą. Ale. I taki obraz literacki może być wartościowy, w mojej głowie wywołał sporo przemyśleń. Gorsze jest to, że powieść mi się po prostu nie podobała. Były momenty boleśnie naiwne. Takie gdzie działania bohaterów i ich motywy rozchodziły się w szwach ze zdań. Coś zgrzytało, coś się nie łączyło, coś sobie przeczyło. A w dodatku ten język! Raz potoczny, raz poetycki, co wprowadzało narracyjny chaos i nie budowało klimatu, który jeszcze mógłby tekst obronić. I jak sam pomysł na powieść jest ciekawy, to tak nawet nie mogę go dodać do plusów autorki, bo zbyt mocno bazuje na oryginalnych mitach. Jennifer Saint po prostu dodała otoczkę wokół wydarzeń, o jakich już większość osób czytała, niewiele zmian do fabuły wprowadziła. „Ariadna“ Jennifer Saint to powieść, którą często była wymieniana na listach książek, jakie są głosem walki o prawa kobiet. Została nominowana do Goodreads Choice Award. Pojawiała się wśród rocznych poleceń w gronie dobrych tytułów. Co więc wydarzyło się w polskim przekładzie? Czy to częściowo jego wina, skoro już sam język według mnie jest tak słaby? Czy po prostu to kolejny tytuł z grupy popularnych i niezbyt dobrych, ale łatwo wkradających się w gusta mało wymagających czytelników? Takich, co to nie zwracają uwagi na nieścisłości fabuły, sztuczności dialogów czy kulejącą konstrukcję bohaterów? Jaki powód by nie był — zawiodłam się ogromnie i choć łatwo się ją czytało, to niewiele satysfakcji mi to dało. . przekł. Kaja Burakiewicz . Wypisanie TW, gdy mowa o powieści bazującej na mitach greckich, brzmi niepotrzebnie, ale na wszelki wypadek: zoofilia, przemoc wobec ludzi i zwierząt, śmierć, gwałty, morderstwa, samobójstwo, poród

„Ariadna” zainteresowała mnie już w chwili, gdy tylko zobaczyłam informację o premierze tej książki. Zbyt długo nie zastanawiałam się nad przeczytaniem tej powieści, z miejsca wiedziałam, że jest to tytuł, który koniecznie muszę poznać, choć tak naprawdę do konkretnego spotkania z nim doszło dopiero teraz. Tym razem możemy poznać historię Tezeusza i Ariadny. ••Kobiety. Córki. Siostry. Zdrajczynie. Zdradzone. Kochanki. Matki.•• Ariadna i Fedra żyją w cieniu terroru ich brata, uwięzionego w labiryncie i żywiącego się ludzkim mięsem potwornego Minotaura. By zaspokoić głód bestii, władca Krety co roku ofiarowuje mu czternaścioro mieszkańców podbitych Aten. Wśród ofiarowanych Ateńczyków pojawia się przystojny i waleczny heros, Tezeusz. Przybył on jako ochotnik, by pokonać Minotaura i ocalić rodaków. Zakochana w nim Ariadna postanawia sprzeciwić się ojcu i pomóc ukochanemu wydostać się z labiryntu. To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, nie słyszałam wcześniej o książkach pisarki. W pewnym stopniu Jennifer Saint była w stanie zaciekawić mnie napisaną przez siebie historią i wciągnąć na tyle, że przeczytałam ją do końca. Nie nudziłam się podczas czytania tej powieści, a już na pewno nie było takiego momentu, w którym myślałabym o jej odłożeniu. Od początku do samego końca przeczytałam „Ariadnę” z dosyć pozytywnymi wrażeniami i to głównie za sprawą przystępnego języka. Jennifer – jak udało mi się zauważyć – ma pewien dar przyciągania do siebie czytelnika. Czytając książkę obserwujemy ogromne niesprawiedliwości, które spotykały kobiety. Ich los był całkowicie podporządkowany mężczyznom – ich zachciankom i żądzą. Historia opisana jest w narracji pierwszoosobowej, a narratorem jest sama Ariadna. Wykreowane przez autorkę postacie są dla mnie niemałą zagwozdką, ponieważ mam wobec nich bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony jestem niesamowicie zadowolona ze sposobu, w jaki autorka starała się ich przedstawić – jako bohaterów nie do końca złych i nie do końca dobrych, znajdujących się gdzieś pomiędzy, których moralność można skutecznie zakwestionować. „Ariadna” to naprawdę porywająca lektura, trzymająca w napięciu już od pierwszych stron, ze świetnie wykreowanymi bohaterami, a także idealnie przeniesioną mitologią grecką w świat współczesny. Autorka w bardzo interesujący sposób ukazuje siostrzaną więź, relacje rodzinne oraz podkreśla podział ról kobiet i mężczyzn w tamtym okresie, które swoją drogą wywołały we mnie wiele emocji.

Jako mała dziewczynka, czy nawet już nastolatka, uwielbiałam mitologię. Zawsze z zapartym tchem śledziłam losy znanych wszystkim herosów a sama historia starożytności była moim ulubionym działem na zajęciach. Możliwość przeczytania „Ariadny”, poznania historii widzianej jej oczami wydawało mi się fascynujące więc z przyjemnością sięgnęłam po tę pozycję. Historia kreteńskiej księżniczki Ariadny, córki króla Minosa, a siostry największego potwora siejącego postrach wśród Greków, napisana jest z perspektywy głównej bohaterki. Miejscami przepleciona została z narracją, napisaną z punktu widzenia jej siostry Fedry. Mit o Tezeuszu, pokonaniu przez niego Minotaura i tajemniczej nici, która pomogła mężczyźnie opuścić mroczny labirynt jest nam wszystkim znany już od lat szkolnych. Ta książka pozwala nam poznać historię życia samej głównej bohaterki. Tego co skłoniło ją do pomocy ateńskiemu księciu oraz co działo się z nią po opuszczeniu domu na Krecie. Ta pozycja wciąga już od pierwszej strony. Jest pełna przemyśleń, obserwacji dotyczących życia księżniczki jak bliskich osób z jej otoczenia. W całość wplecione zostały inne mity, dzięki którym całość intryguje czytelnika. Przenosimy się w czasie i poznajemy życie w czasach, gdy władzę nad ludzkością sprawowali Bogowie Olimpu i ich kaprysy. Jednak emocjonujące przeżycia to nie wszystko. To przede wszystkim opowieść o kobietach pragnących zaznać miłości i czułości, uczuć których brakowało w świecie niepokonanych bohaterów i ich wielkiej chwały. Skazane na rozczarowanie, ból i cierpienie, często za grzechy, których same nie popełniły. Czasy gdy kobiety z góry skazane były na porażkę a ich walka często przesądzona została z góry przez Bogów. Postacie zostały świetnie wykreowane choć przecież je już znamy to tutaj mamy możliwość poznać ich zupełnie nowe oblicza. Poczuć ich emocje, najskrytsze myśli i największe pragnienia. Zobaczyć ich największe obawy i poczuć strach przed niesprawiedliwością czy karą. „Ariadna” to podróż u wybrzeży Grecji, w odmętach jej pełnego mitów morza. Skłania czytelnika do refleksji, pokazując całkowicie odmienne oblicza znanych nam postaci, których losy sama śledziłam jako dziecko. Książka jest przepięknie wydana i nie mogłam wprost nacieszyć nią oka. Zawartość porywa więc gorąco zachęcam Was do sięgnięcia po tę piękną powieść.