Znikająca chata. Klub Przyjaciół Planety (okładka  twarda, wyd. 04.2023)

Niebanalna, bo bo kryminalnie ekohoryzonty poszerza. Kto z Was norweskie przestrzenie bezkresne przemierzać zechce? Kto wybrać się w mniej znane przyrody zakątki? Ostrzegam, sielsko-anielsko tu nie jest, mimo iż dla tych młodszych to literackość, za to z emocji dreszczykiem. Poznajemy przyjaciół paczkę. Jest Vanja, Sivert i Mo, którzy w niewielkiej miejscowości mieszkają. Niech to Was na manowce nie zwiedzie, bo małe społeczności, często wielkie tajemnice skrywają i tu jest nie inaczej. A zatem, czy po drugiej stronie znajdę odważnych poszukiwaczy przygód? Hej, jesteście tam? I choć niektórzy twierdzić tu będą, że dzieciom wstęp wzbroniony, to nie wierzcie. Wejdźcie. Sercem nie raz nie dwa zabije tu Wam jak oszalałe. Wyobraźcie sobie zieleń lasu i starą chatę w jej głębi, do tego zwierzęta na farmie i natury dźwięki. Urokliwie? Ta iluzja spokoju pryska błyskawicznie, niczym bańka mydlana. Bo chata znikać zaczyna, a przestrzeń zalewa śmieci fala, florę i faunę bezwzględnie niszcząc. Nie jest to fantasy, ale realizm, który rani, choć przede wszystkim świadomość na powierzchnię wydobywa, a ta bezcenna. Gruzy zburzonej chaty, niepokój naszych bohaterów budzą, bo co oznaczać mogą? Do tego nikt nie wie, co jest przyczyną chorób, które konieczność uśpienia dwóch krów przyniosły. A to dopiero początek. Weterynarz próbuje rozwikłać zagadkę, którą dziwne odgłosy, jak choćby pił warkot, i mroczne spotkanie, czynią jeszcze bardziej groźną. Dla mnie seria intrygująca i wyłamująca się stereotypowo pojmowanej dziecięcości, bo w klimacie sensacji i tropienia złoczyńców, niesie mądre treści. Kryminalne konteksty są pretekstem, by od lat najmłodszych uczyć troski o przyrodę w każdej jej wymiarze. A w to wchodzę na 100%! Wiele tu ekofaktów, a i moc dzieci na piedestał wyniesiona, więc i walor edukacyjny, i wzmacnianie poczucia sprawczości się zmieściło. A to ważne, by mówić "twój głos, działanie, pomysł się liczy". To istotne, by od dodawać skrzydeł i aktywizmu, który lokalne społeczności i wielkie grupy na lepsze zmienia. Dodać warto, że Nagroda Ministra Kultury za najlepiej zilustrowaną książkę dla dzieci, razu pewnego powędrowała właśnie do Klubu Przyjaciół Planety i rzeczywiście ilustratorsko ciekawie tu, oj tak. O pogoni za pieniądzem, który zaślepia. O tym, że ryby zjadają śmieci, a potem my ryby. O rytmie natury, którego się nie szanuje, co zawsze niesie konsekwencje. Nie na chwilę, ale na całą przyszłość. Warta poznania.