Kot o burczącym brzuchu (okładka  twarda, wyd. 02.2023)

Więcej, nieustannie więcej, bo chcę, bo potrzebuję, bo ja i inny nikt. Konsumować, pochłaniać, ale czy to równa się szczęśliwym byciu? Ta lektura w baśniowym klimacie, podejmuje temat ważki, który rzadko na łąkach dziecięcej literatury wyrasta. Bo jak określić współczesną zachłanność, niekończącą się chęć, która mimo prób zaspokajania wcale nie niweluje głodu, ale sprawia, że zjadać chce się bez końca? Wypełniać, napychać, obżerać, jednocześnie pustkę czując. Paradoks? A może prosta prawda, którą najłatwiej zrozumieć gdy się ją ubierze w dziecięcą perspektywę? Ta książka trafia w środek kilkulatka i tego o latach kilkudziesięciu, budząc do rozmowy o konsumpcji, spełnieniu i myśleniu o innych. Wiem co mówię. Bo była sobie maleńka dziewczynka, która kota olbrzyma spotyka. I wydawać by się mogło, że nic tu nas zaskoczyć nie może, ot dziecko i kocur duży, lukrowana opowiastka. A jednak odwrotnie się dzieje. Mimo zapałania sympatią do tej, którą nawet polne zające przerastały o głowę i której nawet koniczyny nie mieściły się w dłoniach, która biedy i suszy doświadczyła, czarny i skołtuniony zwierzak postanowił, że zje swoją nową towarzyszkę. Inaczej nie potrafi. Musi, gdyż burczenia w brzuchu są u niego niczym grzmoty rozszalałej burzy i nic na nie poradzić się nie da. Jednak mniejsza od wiewiórki nie dawała za wygraną. Postanowiła znaleźć mu inne pożywienie, żeby życie swe ocalić. Bezskutecznie. Bo nie chciała poświęcić innych w zamian za swoje przetrwanie. Bo światło dobra w sobie niosła. Ruszają w drogę wspólną. A tam wymarłe morze, wynędzniałe wioski, tu ptaków brak i gwiazd deficyt. A kot rósł bez przerwy. Czy ma to związek? Wreszcie do porozumienia mętnego dochodzą, bo wcale nie tego z happyendem. Kot połknie dziewczynkę, ale z racji przyjacielskich relacji nie użyje przy tym swoich zębisk. Łaskawca. I dzieje się ta rzecz niesłychana, która staje się drugą częścią opowieści, z perspektywy szorstkiego języka i kociego brzucha snutej. Bo tam znajduje świat cały, którego na powierzchni brakuje. Niedźwiedzie, budowle, statki i nieba fragmenty. I coś jeszcze, czego Wam nie zdradzę, a co za potok chciwości jest odpowiedzialne. Może da się jeszcze odwrócić bieg wydarzeń? Uratować ziemię i życie jakie znamy przywrócić? Wszystko w rękach naszej Drobinki, choć i w możliwościach kociego żołądka. Jak to w fińskiej twórczości bywa, smakujemy tu dwuwarstwowej specyficzności. Bo i treść nie jest oczywista, i czarno-białe ilustracje, wielością kresek wykreowane. Nastrój niepokoju unosi się w powietrzu, ale i ciepła, łagodności, nadziei, że zwycięży to co powinno. O oswajaniu strachu, czułej obecności i pazerności, która okazuje się być wydmuszką. O tym, że wcale nie mieć, ale być napełnia nasz środek. O tym, że zagubić dziś można właściwą ścieżkę, ale i ją odnaleźć, wciąż nie jest za późno. Piękna jest, bo egoizm na górną półkę odkłada i wagę bliskich relacji ukazuje. Niech to będzie lekcja empatii, że nie tylko mi, moje, dla mnie, bo wciąż odnoszę nieodparte wrażenie, że w tym przedmiocie mamy największe braki. I wprawdzie, za Wiesławą Szymborską "nie będziemy repetować żadnej zimy ani lata", ale tyle jeszcze zimowych wieczorów przed nami, tyle letnich poranków. Tyle do zrobienia. Od małego. Z tyłu okładki napisano, że dziewczynki mają moc wielką. A ja więcej tu dodam, że marzenia w umysłach wszystkich dzieci, jak bańki dojrzewające, karmią ten świat. Róbmy wszystko, by nie pękały. Sercem polecam❤️