Za rzekę, w cień drzew (okładka  twarda, wyd. 06.2023)

Prezent dla brata 🐕‍🦺🐕‍🦺 skz stan🤤🤤🥵😒😒💪🥵🥵😒😒🥟🥵🥶🥵💗🥴💝😶💖💖🤯

Ernest Hemingway " za rzekę, w cień drzew", przełożyła Agnieszka Wilga, "Wiedział jak nudne dla innych są cudze opowieści wojenne, przestał więc o nich mówić. Każdy zawsze odnosi wszystko do siebie, pomyślał. Nikt nie jest zainteresowany tak ogólnie, tylko żołnierze, a tych nie jest wielu. Kolegujesz się z nimi, potem ci najlepsi giną, a pozostali tak o coś wiecznie zabiegają, że w ogóle nie patrzą ani nie słuchają. Wciąż tylko myślą o tym, co sami widzieli, a gdy mówisz, już planują, co zaraz powiedzą, jak wzmocnią tym swoją pozycję i jakie zapewnią sobie przywileje." On jest naznaczonym nieodwracalną chorobą pięćdziesięcioletnim amerykańskim pułkownikiem, który fizycznie wraca do miejsca, w którym spędził lata wojny. I choć chciałby powrócić do normalnego życia, ono naznaczyło już jego umysł piętnem przebytych potyczek i obrazów, które przechowuje pod powiekami. Ona natomiast jest młodziutką, dziewiętnastololetnią włoską arystokratką, zafascynowaną doświadczonym mężczyzną, która te spotkania traktuje jednak bardziej jako rozrywkę oraz oderwanie się od otaczającej ją nudnej rzeczywistości. Jednocześnie on chciałby dzielić się wspomnieniami, a ona lubi go słuchać. I tak sobie w ciągu przez kilka dni spacerują po Wenecji, pływają gondolami, odwiedzają kolejne restauracje, rozmawiając o niczym zobowiązującym lub po prostu spijając sobie z dziobków, nagminnie powtarzane, nie mające jakiegokolwiek znaczenia "kocham cię". Trwające godzinami rozmowy pułkownika Cantwella i Renaty, przypomniały mi trochę dialogi prowadzone w "Pożegnaniu z bronią" przez innego żołnierza Frederica i jego ukochaną Catherine, dając jednocześnie do myślenia, że na wojennych przeżyciach i doświadczeniach niezwykle trudno jest zbudować nie naznaczoną piętnem konfrontacji zbrojnej przyszłość. Nie będzie to moja ulubiona książka autora, ze względu na bardzo przerysowane relacje pomiędzy bohaterami i infantylne dialogi (choć zdaję sobie sprawę, że były one zamierzeniem autora), a jednak tak jak w "Pożegnaniu z bronią", jej zakończenie i symboliczny tytuł, którego znaczenie wzrasta dopiero na koniec historii, powaliły mnie na kolana.

Jeżeli nie jesteście nowi na moim profilu, to wiecie, że Hemingway to jeden z moich ulubionych pisarzy. Nawet bardziej niż jego książki, lubię wszystko to co dookoła nich. To, kiedy powstawały, kto jaką może być postacią itd. Hemingawy charakteryzuje się prostotą historii, nie ma zbyt wielu opisów, których osobiście nie lubię, a jego teksty potrafią przyjmować pewien reporterski styl. Dlatego też jest on niejako wehikułem czasu, który przez swoje twory literackie, przenosi nas do czasów, w których żył. W dużym skrócie „Za rzekę, w cień drzew” opowiada o pułkowniku, oficerze armii amerykańskiej, który zmaga się ze śmiertelną chorobą. Ma romans z nastoletnią Renatą, opowiada jej i wspomina swoje doświadczenia z frontu, jednocześnie przemyślając życie, miłość i śmierć. To wszystko kręcąc się po Włoskich hotelach, knajpach i uliczkach. Ta książka miała skrajne opinie. Przez ówczesnych krytyków została zjechana, natomiast została pokochana przez czytelników, notując wysokie wartości sprzedaży. Znana sytuacja prawda? Dla mnie jest ona inna niż to co czytałem od Ernesta Hemingwaya do tej pory, jest w niej więcej opisów, mam wrażenie, że więcej literackości, która wychodzi mu różnie. Jest idealnym przykładem koncepcji „góry lodowej”, w której jedna siódma treści jest w historii opisanej przez autora, a cała reszta jest schowana dla czytelnika, niedopowiedziana, w domyśle czytelnika. Wadą tej koncepcji jest fakt, że aby poczuć całkowicie historię, trzeba być uzbrojonym w odpowiednią wiedzę i kontekst. A to z biegiem lat staje się coraz trudniejsze. W „Za rzekę, w cień drzew” jest masa przypisów, które pojaśniają i pomagają zobaczyć coś poza czubkiem góry lodowej. Jeśli tego nie rozumiemy, tekst będzie dla nas nudny. Nie jest to moja ulubiona książka Hemingwaya, stał się natomiast przyczynkiem do kolejnego zgłębiania przeze mnie tego okresu straconego pokolenia. Książka dla optymistów pióra Hemingawaya. Instagram: Mateusz o książkach