Zaś słońce wschodzi (okładka  twarda, wyd. 06.2022)

Świetna! Niby nie ma wielkiej akcji, ale historia jest wciągająca, tłumaczenie wydaje się być wiernym tamtym czasom, a klimat tamtych lat romantycznie pociągający. Czytana na urlopie była idealnym wyborem.

Cała seria pięknie wydana. Twarda okładka w pastelowych kolorach, o przyjemnej fakturze płótna, bez wkurzającej obwoluty (która przeszkadzałaby w czytaniu, a której szkoda wyrzucić), szyte strony, zintegrowana zakładka (wstążka). Minus to przypisy (np. teksty francuskojęzyczne) dopiero na końcu książki, zamiast bezpośrednio na danej stronie. Treść wciąga. :-)

„Słońce zaś wschodzi” to idealne uzupełnienie mojego niedawnego postu o straconym pokoleniu, wszak po raz pierwszy to określenie pojawia się właśnie w tej książce. Portretuje ona młodych amerykańskich artystów, dojrzewających w okresie pierwszej wojny światowej i zaraz za nią. Na szybko: książka opowiada o środowisku młodych artystów, kręcących się po Paryżu i Pampelunie, gdzie oglądają walki byków. Główny bohater to Jake Barnes, a wokół całej historii cały czas przetacza się frywolna Brett. Jeżeli czytaliście Hemingwaya (coś poza Starym człowiekiem i morze), zauważycie, że „Słońce zaś wschodzi” to Ernest w pigułce. Tą książką debiutował na rynku, są w niej opisy Hiszpanii, Paryża, jego stosunek do kobiet, alkoholu, zabawy. Wszystko to tutaj jest w prostym stylu (w nowym przekładzie w jeszcze prostszym, jest on bardziej przystosowany do aktualnie używanego słownictwa, co uważam za plus). Ja ten styl lubię i lubię samego Hemingwaya, podoba mi się, że mogę zerknąć jak wyglądało życie w tamtym okresie, a wszystko dookoła czytelnik niejako musi sobie dopowiedzieć. W tej książce historii i akcji jest niewiele, to głównie opis. Nie bez przypadku napisałem, że artyści kręcą się po Paryżu i Pampelunie. Oni tam po prostu nic nie robią, piją, imprezują, nie mają celu, zachwycają się walkami byków, są puści. To jest komentarz Hemingwaya do straconego pokolenia. Ludzi, którzy umieją pisać książki, ale nie umieją żyć. Są zagubieni w świecie bez wojny. Ta książka była dla mnie wglądem w tamto życie, dla mnie fascynujące. Zainteresujcie się tą książką. Instagram: Mateusz o książkach .

Książka ma bardzo refleksyjna treść, córka czytała to z 3 lata temu jako lekturę i juz wtedy jej się ta książka spodobała, kierując się jej opinia kupiłam swój własny tomik, cieszę się, ze twórczość hemingwaya zostaje po tych wszystkich latach wreszcie wydana w Polsce, zwłaszcza przy tych problemach z rodzina autora.

Książka świetna. Zastanawia mnie tylko ze nikt nie zwrócił uwagi na fatalne błędy w tłumaczeniu, mniej więcej od połowy książki. Brak składni, mylenie czasów etc

PRezent dla brata stray kids stan <3💝💝😶🥴🥴💪💪

Warto przeczytać 😄

Cudo

Ernest Hemingway: pisarz, reporter i żołnierz I Wojny Światowej. O jego wojennych losach opowiada film biograficzny „Miłość i wojna” z 1997 roku z Sandrą Bullock oraz Chrisem O’Donnellem na podstawie książki o tym samym tytule autorstwa Jamesa Nagela i Henry’ego S. Villarda. Książki, w której znalazły się liczne przedruki pamiętników i listów Agnes von Kurovsky do Ernesta, a także jego listów do rodziców z roku 1918 z Włoch. Z czasów wojny, w której Hemingway został ranny. Książkę czytałam. Film też oglądałam. I pierwszy, i drugi utwór był ciekawym doświadczeniem. Mimo, że do fanów biografii i autobiografii nie należę😊. Tego jednak, że Hemingway był barwną literacką postacią odmówić mu nie można. Słysząc więc, że @wydawnictwomarginesy pragnie przybliżyć polskiemu czytelnikowi prozę tego wielkiego amerykańskiego pisarza w nowym wydaniu i w całkiem nowym tłumaczeniu nie wahałam się, by sięgnąć do „Zaś słońce wschodzi”, która debiutowała w tej wersji 15 czerwca br. Już sam tytuł różni powieść od przekładu Pana Bronisława Zielińskiego, który brzmiał „Słońce też wschodzi”. Zaś😉 samo wnętrze zachwyca nowym tłumaczeniem Macieja Potulnego, który wykonał kawał dobrej roboty tłumacząc w sposób bezpośredni, prosty, naturalny zachowując jednocześnie dynamiczność i męskość prozy autora. Tak!!! Zdecydowanie ta wersja bardziej przypadła mi do gustu. „Nikt nie czuje, że żyje na sto procent. Oprócz matadorów.” -„Zaś słońce wschodzi” Ernest Hemingway. Czytając powieść ma się jednak wrażenie, że na sto procent żyją wszyscy jej bohaterowie. I Jacob Barnes, narrator powieści będący amerykańskim reporterem aktualnie przebywającym w Paryżu. I Robert Cohn, rozwodnik, ojciec trójki dzieci, który „(…) odkrył w sobie talent literacki. Napisał powieść, która naprawdę nie była aż tak zła, jak o niej pisali krytycy”. Tym bardziej Brett, lub Lady Ashley jak kto woli. Aktualnie się rozwodząca z Lordem Ashleyem, planująca poślubić Mike’a Cambella, a flirtująca z…. Te i inne postaci stykają się w bohemii paryskiego życia w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Jeszcze nie odżałowali pierwszej wojny, a już analizują sytuację społeczno – polityczną, jakby przewidywali kontynuację konfliktu w kolejnej. Lubujący się w dobrej muzyce, dyskusjach do rana, uroczych kafejkach i paryskich barach. Uwielbiający podróże. Jakby kolejna wycieczka i zmiana miejsca pobytu miała zmienić ich charaktery, ich tożsamość, ich wygląd i zniwelować ich wady. Nadużywający alkoholu od rana, do samego wieczora. Trudno obiektywnie ocenić mi tą klasyczną powieść. Dla mnie jest ona na wskroś Hemingwayowska. Dzięki wybitnej translacji Pana Potulnego wszystkie upodobania do krótkiej, zwięzłej retoryki autora zostały zachowane. Ostry i cięty język, nie tylko w męskim wydaniu to cecha charakterystyczna tej powieści. Książka jest bardzo krótka, ma niecałe trzysta stron. Składa się z trzech części. Łącznie w niej zawarto dziewiętnaście rozdziałów. Opis świata czytelnik poznaje dzięki Jake’owi Barnesowi, który żyje, jak inni z dnia na dzień, nie martwiąc się o jutro, lubując się w nocnym życiu, korzystający z wszystkich ziemskich uciech. Jake jest bardzo dobrym obserwatorem. Idealnie opisuje świat, w którym się porusza. Wiernie oddaje rzeczywistość, czy to Paryża, czy Madrytu, czy hiszpańskich Fiest. Umiejętnie zwraca uwagę czytającego na konwenanse, na bardziej lub mniej właściwe jak na tamtejsze czasy zachowania. Korzysta z dobrodziejstw języka. Swego rodowego, francuskiego, a nawet hiszpańskiego, którego zwroty wtrąca to tu to tam. Dla mnie Jake to taki Ernie Hemingway. Na zabój nieszczęśliwie zakochany zawadiaka. Nadużywający alkoholu od wieków. Urzekający kobiety. Dający się lubić przez przyjaciół. Potrafiący rozstrzygać spory dzięki swej inteligencji. Nie wiem w jakim stopniu autor był trzeźwy, gdy pisał „Zaś słońce wschodzi”. Jego umiłowanie do rumu znane było już w czasach, gdy tworzył. Wiem za to, że opisana historia jest bardzo żywa. Wydaje się nawet aktualna po prawie stu latach. To taka wersja mocno uspołeczniona i upolityczniona „Przyjaciół”, gdzie każdy z młodych bohaterów szuka sensu życia i ciągle ma przeświadczenie, że szczęście jest tuż tuż na wyciągnięcie ręki. Wyjątkowo spodobała mi się kreacja Lady Ashley. Angielki w obyciu i wyglądzie. Wyemancypowanej, znającej swoją wartość. Choć z drugiej strony ciągle czekającej na prawdziwe uczucie. Szukającej go. Trochę tragiczna postać w swej wesołości. Cały Hemingway! Autor wykonał niezwykle reporterską robotę. Wspomniał o wielu faktach, które działy się naprawdę w okresie, w którym tworzył tą swoją pierwszą książkę. Wspomina o Tour de France, opisuje ze szczegółami hiszpańską fiestę i walki byków. Posyła swoich bohaterów na walkę bokserską Ledouxa z Kidem Francsem, która faktycznie odbyła się w 1925, czy chociażby wspomina fakt śmierci Williama Jenningsa Bryana z 1926 roku. Te prawdziwe fakty wzmacniają realność przekazu i dowodzą, że mimo literackiej ścieżki, którą wybrał Hemingway, autor był przede w

Ha, nawet nie przypuszczałam, że będę się tak dobrze bawiła przy lekturze Hemingwaya. Przede wszystkim zacznę od przekładu. Wydawnictwo Marginesy stawia na klasykę literatury w nowych i świeżych przekładach, i to jest fantastyczny projekt promowania czytelnictwa wśród młodych odbiorców. Sama proza Hemingwaya była nowatorska jak na tamte czasy. Powieść została wydana 1926 roku. To, co zrobił z przekładem pan Maciej Potulny zasługuje na uznanie. "Zaś słońce wschodzi" czyta się tak, jakby została napisana wczoraj, a nie prawie sto lat temu. Tłumaczenie jest bliskie oryginałowi i aż zaskakuje swoją ponadczasowością. Zresztą warto przeczytać "Słowo od tłumacza", które znajduje się na końcu powieści. Historia pozornie jest prosta. Bohaterzy to grupa młodych amerykańskich i brytyjskich emigrantów, rozrzuconych po Europie. To przedstawiciele tzw. straconego pokolenia, którym I wojna światowa odebrała sens istnienia. Są cyniczni i rozczarowani. Ich dzień upływa na szlajaniu się od knajpy do knajpy, od imprezy do imprezy. Wlewają w siebie niewiarygodnie ilości alkoholu. (Skąd oni brali na to wszystko kasę?) Narratorem powieści jest Jake Barnes, dziennikarz i weteran, który przenosi się do Paryża. W jego pobliżu zawsze kręci się Robert Cohn, żydowski pisarz, Lady Brett Ashley, piękna angielka obecnie zaręczona z Mikem Cambellem, szkockim bohaterem wojennym oraz jeszcze kilku innych gości. Jake i Brett pałają do siebie uczuciem, ale nie mogą skonsumować swojej miłości z powodu obrażeń wojennych Barnsa. Zresztą dziewczyna jest tak wyzwolona, że romansuje z wieloma, nawet na oczach narzeczonego. Przyjaciel Barnsa, Cohn też jest beznadziejnie zakochany w dziewczynie. Pytanie: a kto nie jest? Zresztą Brett to najbardziej intrygująca postać z tej całej ekipy. Taka femme fatale, kobieta wyzwolona, choć z wysokim statusem społecznym. Flirtuje, uwodzi, porzuca i wraca. Potrafi się zabawić nie zważając na konwenanse. Ale w głębi duszy jest wrażliwa i nieszczęśliwa. Podobno młode czytelniczki chętnie stylizowały się na Brett Ashley. Najlepszym momentem jest podróż całej bandy straceńców do Hiszpanii, aby wziąć udział w fieście i zobaczyć bieg i walki byków w Pampelunie. Co się tam dzieje to istna szalona impreza. Jednak to wszystko przepełnione jest jakimś smutkiem i beznadzieją. Co do fety z bykami to sama nie lubię corridy za to okrucieństwo, i do końca nie rozumiem tych ucieczek przed bykami, ale potrafię wyobrazić sobie ekscytacje ludzi i tę adrenalinę, która towarzyszy podczas takich pokazów. Hemingway kochał Hiszpanię, a fiestę w Pampelunie opisuje tak, że miałam przez chwilę uczucie, że znajduję się w środku tego całego galimatiasu. Ale szkoda mi było tych biednych zwierząt, bardziej niż poturbowanych ludzi. "-To była klawa fiesta. -Masz rację- potakiwałem.- Wciąż coś się działo. -Nikt by w to nie uwierzył. Jak jakiś cudowny koszmar. - Jasne- powiedziałem.- Ja uwierzyłbym we wszystko. Łącznie z koszmarami." Stracone Pokolenie bezustannie pije, szybko żyje, ale to ludzie zagubieni egzystencjalnie, mentalnie i moralnie. Potrzebują być wiecznie "high", by poczuć, że żyją. Proza Hemingwaya jest prosta, ostra, bez kwiecistości i poetyzmu, bez wnikania we wnętrze bohaterów, ale to, co dostajemy jest napisane tak dosadnie, że nie sposób zatrzymać się i pomyśleć nad sensem istnienia. Końcówka mnie rozczuliła. Dobra lektura👍. Fajnie jest powrócić do Hamingwaya, właśnie w takim wydaniu, dopracowanym i dopieszczonym pod każdym względem.