Wiosenne wody (okładka  twarda, wyd. 02.2023)

Prezent dla brata💪💪😏😏😏💗 STAN SKZ DLA LEPSZEGO ZYCIA!!!

super książka, jeden z lepszych klasyków

Był taki okres, gdy Ernest Hemingway bardzo sobie cenił Sherwooda Andersona, który z czasem stał się jego mentorem literackim i przyjacielem. Z posłowia dowiadujemy się również, że ich znajomość miała charakter synowsko-ojcowski, Anderson roztoczył opieką swojego kolegę po fachu, motywował go, wspierał i udzielał mu wskazówek. W pewnym momencie nadszedł kryzys i młody pisarz poczuł się przytłoczony. Chciał się wybić, zyskać sławę i rozgłos w świecie literackim, ale żeby tego dokonać musiał wyzwolić się z cienia swojego mentora. Wtedy wpadł na pomysł, by sparodiować najnowszą książkę Andersona, Dark Laughter. Tak też –w 10 dni – powstały Wiosenne wody. Napisanie tej parodii miało jeszcze jeden cel, Hemingway chciał zmienić wydawcę i liczył na to, że tekst mu w tym pomoże. Tak też się stało, wydawca odrzucił tekst, ponieważ ani jemu, ani nikomu z wydawnictwa nie wydał się śmieszny. Otoczenie Hemingwaya, różnie odebrało Wiosenne wody – jednym wydała się krzywdząca, gorzka i niesprawiedliwa, drugim zaś zabawna. Jeśli o mnie chodzi to kulisy powstania tej powieści wydały mi się niegodziwe, wręcz niesmaczne, tym bardziej że Anderson wiernie go wspierał. Nawet jeśli jego niechęć do Dark Laughter była tak ogromna, to nie wydaje mi się, żeby musiał posuwać się aż tak daleko. To moje pierwsze spotkanie z twórczością tego autora – Stary człowiek i morze się nie liczy, to była lektura szkolna i czas ją powtórzyć. Podobno nikt, kto zna jego książki, nie poleca Wiosennych wód na pierwsze podejście. Ja nie jestem zniechęcona, wręcz przeciwnie, czuję jeszcze większe zainteresowanie. Mam w planach Zaś słońce wschodzi i Ruchome święto. Czy w dzisiejszych czasach ta książka ma odpowiedni wydźwięk? Niestety, nie – jest po prostu nieaktualna. Nie znamy tamtych ludzi, nie znamy twórczości Andersona i nie jesteśmy świadkami tamtych wydarzeń. Dla współczesnego odbiorcy jest to po prostu zwykła historyjka, niepasująca do typowego stylu Hemingwaya. Nie zmienia to faktu, że książka została ładnie wydana, a fabułę czyta się szybko i przyjemnie. Największym zaś plusem jest posłowie Adama Pluszki, z którego dowiecie się trochę ciekawostek, które rozjaśnią wam w głowie to i owo.

Bardzo ucieszyła mnie wiadomość o kolejnej książce Ernesta Hemingway'a wydanej przez wyd. Marginesy. W zeszłym roku przypadła mi do gustu lektura "Zaś słońce wschodzi" więc liczyłam na podobne wrażenia z "Wiosennymi wodami". Ale muszę przyznać, że ta książka okazała się taką, w której nie do końca rozumiem, co autor miał na myśli 🤷🏻‍♀️. "Wiosenne wody" to bardziej opowiadanie niż powieść. Krótka fabuła skupia się wokół dwóch mężczyzn pracujących w fabryce pomp. Yogi Johnson jest weteranem I wojny światowej, mający na swoim koncie zabicie kilku osób. Scripps O'Neill jest pisarzem i szuka idealnej kobiety. Właściwie to obaj szukają kobiet, bliskości, miłości. Pewnego wiosennego dnia wyruszają w tym celu w drogę i ich ścieżki się przecinają a w pewnym momencie wędrują z nimi nawet dwaj Indianie... To było dziwne. Ta książka to satyra a może nawet parodia książki jego przyjaciela i pisarza, którego wtedy bardzo cenił - Sherwooda Andersona "Dark Laughter". Widać, że Hemingway podszedł do tego z humorem. To była dla niego zabawa. Można to zauważyć we wtrąceniach autora w tekście, gdzie zapowiada co zaraz nastąpi. Ważne jest, aby zajrzeć do posłowia napisanego przez Adama Pluszke bo można się wtedy wszystkiego dowiedzieć. Była to dla mnie najciekawsza część tej książki. Tylko dzięki temu wiem, że Hemingway we "Wiosennych wodach" odwołuje się do przykładów ze światowej literatury oraz do wydarzeń ze swojego życia osobistego. Że jest to formalnie pierwsza powieść Hemingway'a. Że nikt w biurze pierwszego wydawcy nie uznał "Wiosennych wód" za zabawne. Zaś późniejszy wydawca, znany redaktor Max Perkins ze Scribnera, Scott Fitzgerald czy Paulina Pfeiffer - przyszła żona Hemingwaya bardzo tę książkę docenili. To krótka książka, do przeczytania w mig ale ja niestety nie potrafię się nią zachwycać.

Dwóch mężczyzn wyrusza w podróż, by znaleźć idealną kobietę. Każdy z nich ma na to swój własny sposób. Scripps O’Neill wyrusza w tej misji i trafia do Petoskey. Tam w jadłodajni zaprzyjaźnia się z kelnerką Dianą i z miejsca prosi ją o rękę. Diana chce zaimponować mężowi i czyta modne czasopisma. To na nic, bo uczucia O’Neilla są płoche. Czy kelnerce uda się utrzymać ukochanego? W tym samym czasie Yogi Johnson cierpi, bo po powrocie z wojny nie pożąda żadnej kobiety. Na swojej drodze poszukiwania spotyka Indian. Czy czerwoni bracia pomogą wyleczyć się Yogiemu z impotencji? Nie będę kłamać. Spodziewałam się czegoś innego po powieści, która w opisie wskazuje „pełną humoru satyrę jednego z największych amerykańskich pisarzy XX wieku”. Bardzo szanuję dzieła Ernesta Hemingway’a, ale po lekturze kilku z nich nie mogę powiedzieć, żebym je dobrze rozumiała 🙈 „Wiosenne wody” to historia, która opowiada fragment z życia dwóch mężczyzn. Są one lekko zabawne, chociaż wiadomo, że poczucie humoru w dzisiejszych czasach jest inne niż w czasach ówczesnych autorowi. Ciekawym rozwiązaniem są również wstawki autora do czytelnika, które sprawiają, że trochę się czuje jakby Hemingway siedział obok czytelnika i podpowiadał mu przez ramię. Ta powieść na pewno nie jest dla wszystkich. Ciężko stwierdzić o czym dokładnie opowiada: o życiu, o pragnieniach, o przemijaniu, o miłości? Jeśli się dobrze wczytać, to każdy znajdzie coś dla siebie. Ta książka nie liczy wiele stron, więc jeśli macie możliwość to sięgnijcie po nią, bo chociaż trochę wczuć się w klimat wczesnego XX wieku 😊

Dzięki Wydawnictwu_Marginesy mamy możliwość cieszyć się wyśmienitą prozą Hemingway'a w świetnym wydaniu. Moja przygoda z książkami tego autora pewnie jak w wielu z Was skończyła się na kilku najbardziej znanych tytułach. Wstyd przyznać, że dopiero teraz po latach z inną już dojrzałością sięgam po pozostałe jego książki. "Wiosenne wody" to historia dwóch mężczyzn pracujących w fabryce pomp w Michigan. Yogi Johnson weteran pierwszej wojny światowej i pisarz Scripps O’Neill z chorobą afektywną dwubiegunową poszukują miłości każdy na swój sposób. Yogi to wolna dusza, ma swój świat i jest trochę naiwny, zaprzyjaźnia się z dwójką Indian. Ma również nieznośną umiejętność ściągania na siebie kłopotów. Scripps'a, którego zostawiła żona wyrusza z rodzinnego miasta i trafia do Petoskey. Tam zaprzyjaźnia się z kelnerką Dianą i natychmiast prosi ją o rękę. Jednak jego uczucia nie są stałe i w krótkim czasie daje się oczarować kolejnej kelnerce, która ma naturę opowiadacza nie zawsze prawdziwych historii. "Wiosenne wody" opublikowane zostały pierwszy raz w 1926 roku. To bardzo krótka nowela, która ani trochę według mnie nie przypomina satyry. W opowiadaniu autor wtrąca swoje własne przemyślenia, wyjaśnia co miało miejsce włącznie z zapytaniami do czytelnika. Tutaj ten zabieg w ogóle mi nie przeszkadzał i uznam go nawet za trafiony. Prosta historia, napisana jakby od niechcenia, brakuje jej większej głębi choć trzeba przyznać czyta się naprawdę dobrze. Książka, której warto dać szansę i przede wszystkim wyjąć ze świadomości fakt, że to książka Hemingway'a.

Ostatnio trafiła w moje ręce mniej znana książka jednego z najbardziej znanych pisarzy ubiegłego stulecia. Wiosenne wody Ernesta Hemingway'a to krótki utwór literacki przedstawiający losy dwóch bohaterów o zupełnie różnym doświadczeniu życiowym i odmiennych poglądach na świat. Ciekawostką jest fakt, że tekst ten miał spowodować zerwanie umowy autora z wydawnictwem. Interesujące posunięcie, nie sądzicie? Przez tę opowieść płynie się lekko, ale nie sposób jej zrozumieć bez znajomości realiów społeczno-politycznych ówczesnego świata oraz obszernych przypisów, które w tej książce zajmują prawie tyle samo miejsca, co tekst samego opowiadania. Celowe powtórzenia, imiona bohaterów, poszczególne wydarzenia - prawie w każdym zdaniu autor ukrył odniesienie do ludzi, z którymi obcował i świata, który go otaczał. Styl pisania, z którym się spotykamy przy tej lekturze, zdecydowanie się różni od tej prozy autora, którą poznałam jeszcze za czasów szkolnych. Realizm zastąpiły tu wydarzenia bardziej abstrakcyjne, ale wydać w tym bystre oko autora, który dzieli się swoimi spostrzeżeniami w zawoalowany sposób, ale bardzo trafnie. Spotkanie z Hemingway'em w wydaniu satyrycznym było czymś innym, ale zdecydowanie ciekawym. Taki powrót do klasyki w ramach odskoczni 😉

Wiosenne Wody to nowy przekład od Ernesta Hemingwaya wydana przez Wydawnictwo Marginesy. Wyobraźcie sobie, kiedy Wasz świetny przyjaciel zabiera Was na imprezę, gdzie nikogo nie znacie i on zaczyna się kłócić ze swoim nemezis, a Wy siedzicie, słuchacie ich i kompletnie nie wiecie o co chodzi. Ale ciekawi Was ta dyskusja i intryguje. Taka jest ta książka - Wiosenne Wody to parodia powieści Andersona, napisana w 10 dni w 1926 roku. Pewien komentarz literackiego świata międzywojennego. Jeden z moich ulubionych klasycznych autorów, którego kocham za "Stary człowiek i morze". Nadal go uwielbiam, ale to nie była powieść dla mnie. Stałem przez chwilę między młotem a kowadłem i czuje ze musiałbym mieć większą wiedzę o całej otoczce i środowisku autora by czerpać z powieści 100% tego, w jakim celu została stworzona. Historia dwójki pracowników fabryki pomp, którzy szukają miłości. Fabuła która nie pochłonęła mnie ale nie poczułem się zrażony. Książka napisana w zupełnie innym stylu niż reszta książek autora, pewien eksperyment i ciekawa przygoda dla czytelnika. Odświeżenie po którym z wielką chęcią wrócę do innych jego książek, szczególnie że nowe wydanie Marginesów jest CUDOWNE! Polecam, ale dla weteranów Hemingwaya!

Satyra - uwielbiam. Osobliwa historia - j/w Metaforyzm - i znowu j/w A zatem, „Wiosenne wody” nie miały prawa mi się nie spodobać. A jednak nie poczułam miłości.. Być może nie zrozumiałam intencji autora. Być może za mało przeanalizowałem okoliczności jej powstawania. Być może zbyt mało wiem o życiu Hemingwaya... Nie męczyłam się podczas jej czytania. Nie nużyła mnie. Po prostu przeczytałam i tyle. Bez większych emocji. Bez większych refleksji, których nie ukrywam, bardzo oczekiwałam po tej pozycji. Tym bardziej, że poprzednia pozycja autora „Zaś słońce wschodzi” zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie i wywołała we mnie sporo emocji. Nie uważam, że to zła pozycja. Uważam, że po prostu nie była ona dla mnie. Ale jestem przekonana, że znajdzie wielu wielbicieli, a fani twórczości autora poczują spełnienie.

Przyznam się, ze od czasów szkoły i lektur nie czytałam nic Hemingwaya, wiem wstydzić się trzeba. Tym bardziej zaskoczyła mnie nie sam tytuł, ale rodzaj – satyra, którą popełnił. Wydawało mi się że nie pisał takich „rzeczy”. A tu proszę autor nie tylko pisze swoim plastycznym i wnikliwym „obserwacyjnym” językiem, ale też dostrzega bardzo celnie „portretuje” wiele spraw oraz zawiłości ludzkiego żywota. Ironiczne spostrzeżenia są niezwykle trafne i po prostu zabawne. Podobnie miałam z czytaniem Książek W. Goldinga, tak poważnego a jednak mającego w swoim dorobku również satyrę np. „Papierowi ludzie” Myślę, że warto „odkurzyć” sobie książki Ernesta Hemingwaya (choćby te nieczytane) zwłaszcza jeśli są opatrzone tak rzetelnym posłowiem, jak to Adama Pluszki.