Vietato fumare, czyli reszta z bloga i coś jeszcze (okładka  zintegrowana, wyd. 06.2014)

W „Vietato fumare” nasz dzielny satyryk porusza w zasadzie bardzo błahe, codzienne, z rzadka odświętne tematy. Ale jak proszę państwa porusza. Porusza je tak, jakby był samym Kopernikiem, który wiadomo, że poruszył ziemię. Andrus równie jest przekonujący. I śmieszność umie dostrzec tam, gdzie inni nic a nic śmiesznego nie widzą. Czyta się wybornie ten tom. Właśnie przez prozaiczne tematy i sposób opowiadania o nich. Przyjemnie jest zanurzyć się w tę książkę i przez kilka godzin patrzeć na świat oczami i umysłem autora „Vietato fumare”. Od razu człowiekowi powraca chęć do życia, humor się poprawia. Robi się miło i jakby lżej. Fanką Andrusa jestem od lat i każdą pozycję książkową staram się czytać. „Vietato fumare” jest o tyle fajne, że zawiera teksty, których nie miałam okazji przeczytać na blogu. Obu tytułów prasowych nie kupuję, a widzę, że na ich łamach publikował Andrus bardzo ciekawe teksty.

Alva Bjornhall to szwedzka pisarka, pochodzenia polskiego, dość dobrze znana polskim czytelnikom z debiutanckiej powieści „Jak wygrałam z gruźlicą” oraz drugiej, znacznie lepszej „Vietato fumare”.... itd. itd. Nie zgadniecie kto stoi za Alvą Bjornhall... UWAGA UWAGA. Artur Andrus, taki sobie chciał wymyślić pseudonim na okoliczność wydania „Vietato...”. Ten pan ma naprawdę doskonałe poczucie humoru. Lekkie, przewrotne, inteligentne i na czasie :) Książkę przeczytałem w czasie ekspresowym. Co chwilę śmiejąc się dobitnie. Super! Polecam każdemu tę doskonałą pozycję!

Bezkonkurencyjnie śmieszny Artur Andrus w nowej książce daje nam znów całą masę powodów do śmiechu i zrywania boków. Zawsze mnie zastanawia, gdy zaczynam jego nowy tekst jak to się skończy, gdzie tym razem pognają skojarzenia sympatycznego radiowca. Nigdy zgadnąć nie jestem w stanie. Nie boleję specjalnie nad tym faktem. Gdy już będą mieli państwo książkę w rękach polecam uwadze takie oto teksty z niej, bo są wyjątkowo zabawne: Infolinia, Doktor Yes, Silnik, Bolesław, Poradnik narciarza i mój ulubiony, czyli Anatomia codzienności.

W tej książce, w tych tekstach w autorze tych tekstów podoba mi się to, że one nie dotykają spraw ważnych i bardzo ważnych. Na przykład polityki. Pewnie jakby Andrus zaczął pisać dajmy na to o aborcji to już przestałoby być śmiesznie. I dobrze, że sobie wybrał tematy w miarę neutralne, ale wcale nie mniej intrygujące. Sporo pisze też o sobie – nawet jeśli to wymyślone na potrzeby tekstu to i tak się to bardzo dobrze czyta. Lekkość jego humoru na pewno spodoba się wielu osobom, które znają Andrusa na przykład tylko z radia.

Zabawa z tą książką jest przednia. To kopalnia cytatów i powiedzonek. Mówić Andrusem to jest dopiero sztuka. „Vietato fumare” zawiera chyba kilkadziesiąt tekstów plus bardzo zabawny wstęp, w którym Andrus trochę żartobliwie, trochę poważnie tłumaczy się z tej książki. Moim zdaniem zupełnie niepotrzebnie. Mam oczywiście swoje ulubione teksty. Spodobała mi się na przykład powieść, jaką zaczął Andrus kiedyś, bardzo dawno temu pisać. Kryminał o wyraźnie humorystycznym wydźwięku.

Można Vietato czytać od deski do deski, ale nic się nie straci jeśli będziemy sobie te teksty dozować, na przykład jeden każdego dnia. Dowolnie wybrany, na chybił trafił. Zaskoczenie może być przyjemnym dodatkiem takiej lektury. Bo śmiało można powiedzieć, że artykuły satyryczne Andrusa dobre są o każdej porze roku, każdego dnia. W końcu jak się czyta człowieka o wyraźnej inteligencji i z dużym dystansem do siebie to się od razu milej robi na duszy, a nawet i na ciele.

Pana Artura Andrusa uwielbiam, dlatego z wielką ochotą zamówiłem jego książkę. Właśnie wczoraj przyszła przesyłka, a ja niestety jestem już "po". Vietato fumare, to książka pełna inteligentnego humoru w wykonaniu równie inteligentnego autora. Śledziłem od jakiegoś czasu blog pana Andrusa, ale teksty zawarte w książce wydają się jeszcze ciekawsze. Co książka, to książkaJ Gorąco polecam.

uwielbiam Pana Artura Andrusa. Nie lubię za to czytać zapisów blogów. Ale tym razem zrobiłam wyjątek i nie żałuję. Z wdziękiem i lekkością. A przy tym tak zabawnie, że popłakałam się ze śmiechu w tramwaju.

Vietato fumare znaczy zakaz palenia. Nietypowy tytuł, prawda? Jak wiadomo jednak, dla Artura Andrusa nie ma na tym świecie nic dziwnego, co nie mogłoby stać się chwytliwe i godne uwagi oraz głębszego namysłu.
Chciałoby się powiedzieć – jaki tytuł, taka książka i byłaby to prawda. Publikacja ta bowiem jest kotłem rozmaitości, kiermaszem kuriozów i (o, tak, Panie Arturze) festiwalem humoru.
Pochyla się autor nad błahostkami, rozkłada je na części pierwsze, analizuje, dogłębnie bada i wyniki swej sekcji podaje nam, biednym czytelnikom, którzy już na etapie zbierania materiałów duszą się ze śmiechu. Zaduma nad codziennością – oto praca najcięższa, przez autora wykonywana tak skrupulatnie, że nie sposób się nad jego zachwytami nie… zachwycić. Ot tak, po prostu. Zwraca on bowiem uwagę zarówno na to, co i mnie nurtuje (chociażby zmiana znaczeń wyrazów – z festiwalem na czele), a więc staje się bliskie oraz interesujące, a także nad tym, na co nie zwracam uwagi w codziennej gonitwie, a co po bliższym spojrzeniu okazuje się nader frapujące!
Autor rozśmieszał mnie raz po raz celnością spostrzeżeń, bystrością i błyskiem inteligencji. To, co wielu ludziom umyka, dla niego stanowi materiał do drobiazgowej analizy. Słusznie obśmiewa on absurdy codzienności, tworzy swoje przezabawne teksty piosenek, które nierzadko nuciłam pod nosem w czasie lektury.
Piłem w Spale, spałem w Pile towarzyszyło mi wręcz nieustannie! Co przedziwne, książka ta stanowi jednocześnie odskocznię do codzienności (wszak pozwala się wyłączyć, zresetować, pobawić) jak i głębokie nad nią zamyślenie, bowiem to właśnie ona stanowi kręgosłup wszelkich refleksji, staje się źródłem i przyczyną rozważań, prowadzących do częstokroć arcyśmiesznych wniosków i podsumowań. Ach te słowne skojarzenia, ach te zabawy językiem! Cudo!
Śmiechom i chichom nie było końca. Co się ludzie na mnie, tłumiącą wybuchy niekontrolowanego chichotu, w autobusie gapili, to moje. Stałam się obiektem zainteresowania i to dzięki Andrusowi – kto by pomyślał! Może i ja skuszę się na wysłanie jakiegoś przedziwnego prezentu z okazji zbliżających się świąt, o którym później przeczytam/usłyszę?:)
Wszystkie podróże umilone przez autora zaliczam jednocześnie do najbardziej przyczyniających się do bólów brzucha w historii. Jedziecie do stresującej pracy? Przed Wami trudny dzień, masa wyzwań, stosy papierów do wypełnienia? Vietato fumare pod pachę i wszystko stanie się prostsze – obiecuję!:) Ja bawiłam się przednio.

Bycie fanem twórczości Artura Andrusa ma tę zaletę, że nie trzeba się tego wstydzić. Można z dumą obwieszczać światu: Tak, przyznaję, czytałem „Vietato fumare”. Nawet dwa razy. Odczułem podwójną radość. Owszem jestem nieuleczalnym recydywistą. Zamierzam przeczytać raz jeszcze za pewien czas. Nie wiem dlaczego zamierzam, po prostu jest to tak dobre, że czytać można i trzy razy. „Vietato fumare” jest książką co najmniej trzykrotnego użytku. Jestem zdania, że talent Andrusa jest tak głęboki i rozległy, że umiałby on zajmująco i efektownie opisać padający deszcz lub występ polskiej drużyny narodowej w piłce nożnej. O ile z deszczem nie miałby zapewne problemu i na okoliczność opadów atmosferycznych ułożyłby jedną ze swoich cudnych pioseneczek o tyle o futbolu mogłoby być gorzej, bo temat wymaga i namysłu i delikatności. „Vietato fumare” to właśnie taki zbiór tekstów łatwych, miłych, przyjemnych oraz śmiesznych. Opisanych z niezwykłym talentem, a może nawet i zacięciem.