Ludzie bez dusz (okładka  twarda)

„Ludzie bez dusz” to książka, która zainteresowała mnie nie tylko tytułem, ale również ciekawym pomysłem na akcję. Mamy tutaj świat Wybrańców, do którego po latach wraca choroba, zwana Carską Zarazą. Jest to świat różnic społecznych, świat w którym religia ma duże znaczenie. Pewnego dnia Elena rafia do domu jednej z Wybranki, której syn jest chory na Cesarską Zarazę. Jak się okazuje jest to człowiek bez duszy, wyklęty przez kościół. Elena wie, że takim ludziom nie może pomagać. Dziewczyna jednak łamie ten zakaz czego w konsekwencji ściąga na siebie gniew świątyni. Elena postanawia sprawdzić czy tajemnicza choroba jest na pewno chorobą, która od lat została pokonana. Nie wie jeszcze jakie tajemnice odkryje w cieniu świątyni. „Ludzie bez dusz” to debiut Danuty Psuty i ciężko uwierzyć, że to pierwsza książka, jaka wyszła spod pióra autorki. Jest to prawie 500 stron fantastycznej przygody wraz z Eleną i jej przyjaciółkami. Akcja książki na początku nie jest zbyt dynamiczna i bywają momenty trochę nudne, ale później przyspiesza i czyta się tę książkę wspaniale. Lubię książki, w których główna bohaterka z każdym kolejnym rozdziałem dojrzewa. I taka właśnie jest Elena. Ona i Gustaw to bardzo ciekawe postacie, które potrafią wywołać wiele emocji. Nie brakuje tutaj również tajemnic, spisków i intryg. Znajdują się również ¬¬zaskakujące zwroty akcji. Autorka posiada lekki i przyjemny styl pisania, dzięki czemu książkę czyta się bardzo szybko. Lektura skłania również do refleksji co w przypadku fantastyki zdarza się rzadko. Jeśli lubicie debiuty i szukacie ciekawej książki to bardzo polecam „Ludzie bez dusz”.

Pewnego dnia kapłanka Elena trafia do jednej z wyznawczyń Wybranki. Okazuje się, że syn kobiety umiera, a co gorsza — jest człowiekiem bez duszy. Mimo iż Elena nie powinna w żaden sposób pomagać komuś, kto został wyklęty przez Kościół, ryzykuje i zapewnia mężczyźnie godną śmie*ć. Niedługo po tym wydarzeniu młoda kapłanka orientuje się, że objawy choroby, które towarzyszyły zmarłemu, mogą świadczyć o Carskiej Zarazie, która miała przestać istnieć z chwilą pojawienia się Wybrańców Bogini. Do Lśniącej przybywa młody, intrygujący, nieco dziwny lekarz, Gustaw. Chłopak obiecuje pomóc Elenie w odkryciu prawdy dotyczącej choroby. Następujący po sobie ciąg zdarzeń i wychodzące na światło dzienne tajemnice skrywane w klasztornych murach mogą okazać się tragiczne w skutkach, a Elena musi działać ostrożnie, aby nie stać się ich ofiarą. Bo Kościół i polityka nigdy nie powinny iść razem w parze. Aż trudno uwierzyć, że "Ludzie bez dusz" to debiut literacki. Ta książka to majstersztyk. Jest dopracowana w każdym calu. To lektura, która nomen omen zaraża swoim klimatem, pochłania swoją wielowymiarowością, zachwyca rozbudowaną historią i rozczula wątkiem miłosnym. Świat, który wykreowała autorka, jest pełen szczegółów. Zarówno jeśli chodzi o kwestie opisów architektury, jak i wierzeń, tradycji, zasad, których musi przestrzegać społeczeństwo. Autorka zbudowała od podstaw miejsce, w którego istnienie uwierzyłam i które bez reszty mnie pochłonęło. Niesamowite, jak wiele wspólnego może mieć fikcyjna powieść z realnym życiem. W książce mamy mnóstwo nawiązań do akcentów medycznych, politycznych, czy opartych na wierze, które znane nam są z realnego życia. Autorka wplotła te wątki w niezwykle inteligentny i przemyślany sposób. Jestem oczarowana tym, jak został połączony klimat średniowiecznych czasów, w których medycyna raczkuje, a tylko nieliczni mają wiedzę na temat skrajnych przypadków, ze współczesnością i językiem, jakiego używają postaci. To ujednolicenie wyrafinowanej mowy prosto z pałacowego dworu z językiem potocznym naszych czasów sprawia, że książka staje się bardziej "elastyczna" - nie została zamknięta w konkretnych ramach, dając tym samym swobodę odbioru i interpretacji oraz pozwala każdemu na odnalezienie się w wykreowanym przez autorkę świecie. Gwarantuję Wam — słowotwórstwo w tej książce to mistrzostwo. Musicie sięgnąć po nią, chociażby po to, aby zasmakować tej literackiej uczty, nie mówiąc już o zaznajomieniu się z Górą Gnojną. To książka, która działa na wyobraźnię. Poza świetnymi opisami miejsc, mamy tu intrygi, szemrane interesy, tajemnice, niebezpieczeństwo i władzę. Władzę, której chęć posiadania może doprowadzić do autodestrukcji, zbierając po drodze jej niewinne ofiary. Historia ukazana w "Ludziach bez dusz" to świetny medyczny kryminał fantasy, w który wpleciony został subtelny, ale bardzo istotny na tle całej fabuły — wątek miłosny. Z całego serca polecam Wam tę książkę, która zachwyca nietuzinkową fabułą, charakternymi postaciami, cudownym stylem, genialnym zakończeniem i obłędnym wydaniem.

"Ludzie bez dusz" to książka, która szturmem podbiła polskie bookmedia. Już od jakiegoś czasu do moich uszu dochodziły same zachwyty nad stworzoną koncepcją i niebanalnymi wątkami (no i oczywiście za pięknym wydaniem, z którą to opinią całkowicie się zgadzam). Nic więc dziwnego, że z radością postanowiłam przekonać się na własnej skórze, czy opinie na jej temat były słuszne. Elena pracuje jako jedna z młodszych uzdrowicielek w Świątyni. Dni upływają jej na spędzaniu czasu z innymi kapłankami, a także obrzędach rytualnych na cześć bogini i Wybranki, która ocaliła swoich wiernych od carskiej zarazy- choroby, która zdziesiątkowała mieszkańców kilka lat temu. Kiedy jednak w jednym z domów spotyka mężczyznę, którego objawy jednoznacznie wskazują na nawrót choroby postanawia zbadać sprawę. Pomaga jej w tym pewnie tajemniczy młodzieniec, a wnioski, do których dotrą zatrzęsą światem jaki dotychczas znali. Istotnym wątkiem w książce jest ten religijny. I tutaj rzeczywiście autorce udało się wykreować wierzenia niezwykle ciekawe. Oddała rytuały religijne bardzo klimatycznie, ale jednocześnie skłoniła do refleksji nad tym, jak instytucje mogą manipulować ludźmi do osiągania własnych korzyści. Bardzo spodobał mi się ten motyw. Kolejnym pozytywnym aspektem były wątki medyczne. Akcja książki dzieje się w czasach, gdy wiedzą lekarska nie była na tak rozbudowanym poziomie i ciekawie było obserwować, jak tłumaczone są niektóre zjawiska zachodzące w ludzkim ciele. Powolne odkrywanie metod na leczenie carskiej zarazy również było zajmujące. Niestety, są też elementy, z którymi nie było mi po drodze. Zacznijmy od głównej bohaterki - od samego początku działała mi na nerwy. I to nawet nie przez jakieś konkretne zachowanie, ale jej ogólna lekceważąca postawa dawała mi bardzo nieprzyjemne wrażenie. Nie polubiłabym jej w prawdziwym życiu. O wiele lepiej wypada na jej tle Gustaw - rozpuszczony, ale jednocześnie troskliwy i zabawny chłopak. Mam jeszcze problem z tempem akcji, bo jest dość powolne, szczególnie na początku. Niektóre rozdziały mnie nużyły. No i wreszcie wisienka na torcie, czyli język książki. Jak już wspomniałam, jej akcja osadzona jest w czasach podobnych do średniowiecza. I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie rzucane od czasu do czasu przez bohaterów słowa, które kompletnie nie pasowały do przyjętej konwencji. Musicie przyznać, że "spierdalaj", czy inne tego typu przekleństwa wybijają z klimatu stylizowanego na starodawny, bo są po prostu zbyt potoczne. "Ludzie bez dusz" to książka, która wyróżnia się klimatem i poruszaną tematyką. Co prawda znalazłam w niej parę wad, ale całościowo uważam ją za naprawdę świetną i angażującą pozycję. Polecam wam więc przekonać się na własnej skórze, co ma do zaoferowania autorka.

Przyznaję się, że jestem okładkową sroką i w 80% wybieram książki po wyglądzie. Mogłabym to zmienić, ale po co – ten sposób całkiem mi się sprawdza. Wbrew pozorom okładka w dużym stopniu sugeruje nam, co znajdziemy w środku (chociaż są wyjątki). Mój sposób nie zawiódł również w przypadku „Ludzi bez dusz” – zakochałam się w okładce od pierwszego wejrzenia, a kiedy odkryłam, że zawarta w książce historia idealnie z nią współgra, poczułam ogromną satysfakcję. Główna bohaterka, Elena Stawska, od pierwszych stron przedstawia się nam jako zbuntowana kapłanka – uzdrowicielka. Jej przełożone (w tym jej wysoko postawiona w Świątyni matka) wymagają od niej skromności, pobożności i uległości, lecz dziewczyna nie potrafi poddać się niezrozumiałym dla niej zakazom. Największy konflikt wewnętrzny przeżywa, kiedy wiara i zasady nie pozwalają jej uleczyć kogoś z „ludzi bez dusz”, czyli człowieka, który w jakiś sposób naraził się Świątyni, a w konsekwencji Najwyższa Kapłanka „pozbawiła go duszy”. Elena zauważa coraz więcej nieprawidłowości w działaniach kościoła, jednak jest w tym osamotniona. Kiedy spotyka Gustawa Szulborskiego – tajemniczego mężczyznę, który poszerza jej wiedzę medyczną – odnajduje w nim sprzymierzeńca, a w jej życiu pojawia się ziarno nadziei. Dziewczyna z ogromną determinacją stara się polepszyć warunki bytowe osób mieszkających w Dzielnicy ludzi bez dusz, a także odkryć sekrety i kłamstwa Najwyższej Kapłanki. Największym walorem tej książki jest duża dawka historii medycyny, wpleciona w fantastyczny świat Lśniącej. Dobrze się bawiłam, wynajdując takie elementy jak: epidemia dżumy czy wynalezienie szczepionek (nawet znalazło się proste wytłumaczenie działania szczepionek – może jakiś antyszczepionkowiec się „nawróci”). Cieszę się, że autorka opisała je szerzej w posłowie i przytoczyła literaturę, z której korzystała, bo mam ochotę się z nią zaznajomić. W książce nie tylko pojawiają się polskie imiona i nazwiska, jest też dużo podobieństw do polskiego stylu życia i sposobu myślenia. Dzięki temu powieść wydaje się naturalna, a jej lektura to czysta przyjemność, do której Was wszystkich zachęcam! Możliwe, że osoby mocno praktykujące wiarę mogą źle tę powieść odebrać, ja jednak uważam, że wykorzystywanie religii, jako narzędzia do kontrolowania społeczeństwa jest motywem starym jak świat, a tutaj jest po prostu przedstawione jako główny wątek. Mało tego, książka pięknie pokazuje, że nie ważne czy to patriarchat czy matriarchat – władza wykorzysta każdy sposób, aby zwiększyć swoją siłę i zasięg. [współpraca]

🌸 🌼 Jestem ateistą — to między innymi oznacza dla mnie fakt, że książki z motywem religijnym przeważnie nie znajdują u mnie uznania. Mój racjonalny umysł nie potrafi zaakceptować pojęcia wiary (mimo faktu, że osoby wierzące jak najgłębiej szanuję) zwyczajnie wydaje mi się to zbyt oderwanym od rzeczywistości pomysłem. Dlatego przeważnie, jeżeli trafiam na historie, które są budowane na kanwie wiary omijam je szerokim łukiem. 🌸 🌼 Muszę przyznać, że w przypadku Ludzi bez dusz w pierwszej kolejności uwiodła mnie okładka. Zadziałał syndrom okładkowej sroki, która dopiero potem przeczytała opis i wiecie co? Stwierdziłam ze zaryzykuję i... TOTALNIE BYŁO WARTO. Dawno nie przeczytałam tak nowatorskiego fantasy ze świetnym pomysłem na samego siebie. Danusia rozbiła tą książką wszelakie literackie banki w moim pojmowaniu. 🌸 🌼 Elena to uzdrowicielka — jej życie toczy się pomiędzy kościołem a świątynią gdzie stara się leczyć ludzi z wszelakich chorób. Kiedy pewnego dnia jedna z wiernych wzywa dziewczynę na posługę, aby ta pomogła uleczyć jednego z chorych okazuje się że dziewczyna spotyka człowieka bez duszy. Ludzie bez duszy to margines społeczeństwa — wyklęci przez kościół zostawieni są sami sobie toczeni przez tajemniczą w swojej strukturze przypadłość. Nic więc dziwnego, że Elena po raz pierwszy obcując z chorym nie jest zadowolona z tego faktu. Wręcz przeciwnie dziewczyna czuje dyskomfort i najchętniej porzuciłaby sprawę. Na szczęście (co najbardziej pokochałam w Elenie) intuicja i wiedza uzdrowicielki pozwala postawić jej teorię, że chorego najprawdopodobniej toczy carska zaraza. Choroba, która miała przecież zniknąć wraz z pojawieniem się na świecie wybranki. Dlaczego więc ludzie nadal chorują? Nasza bohaterka bierze się z tą tajemnicą za bary i szuka rozwiązania w absolutnie mistrzowski sposób. 🌸 🌼 Jakie to było odświeżające i pomysłowe! Przez całą książkę widać, że autorka doskonale wie co robi. Jej bogate pełne epitetów słownictwo sprawia, że przez tę historię absolutnie się płynie nie patrząc na upływające strony. Akcenty akcyjne są rozłożone w niezwykle naturalny sposób. Ani przez chwilę nie miałam wrażenia, że cokolwiek jest tu wymuszone. Przez cały czas czułam zaintrygowanie, aby dowiedzieć się jak to się wszystko zakończy i.. wow. Naprawdę pomysł na koniec bardzo mi się spodobał — zresztą jak i cała historia. ABSOLUTNA PEREŁKA WARTA LEKTURY. Lubicie motywy detektywistyczne? Pora byście poznali Elenę — uzdrowicielkę której spryt i zdolności dedukcyjne wbiją was w fotel.

„Ludzie bez dusz” to debiutancka powieść Danuty Psuty, która zabiera nas w podróż do stolicy państwa Luny, Lśniącej, która znajduje się pod okupacją sąsiedniego państwa Galenu. W świecie Wybrańców religia splata się z codziennością. Tajemnicza Carska Zaraza, która wydawała się być pokonana przez Wybrańców Bogini, niestety powraca by siać chaos i rzucać cień na stabilność społeczeństwa. Kapłana Elena staje przed wyzwaniem, które przekracza granice jej dotychczasowego życia. Dlatego zaczyna łamać zakazy by na ścieżce pełnej niebezpieczeństw, odkryć tajemnice, które mogą zaważyć na losach świata. Czy uda jej się znaleźć lek na chorobę? Czy wiarę da się pogodzić z nauką? Elena, jako główna bohaterka, przechodzi fascynującą metamorfozę, od kapłanki do detektywa, która z determinacją i odwagą poszukuje prawdy. Gustaw, tajemniczy lekarz, który jej pomaga okazuje się być kluczową postacią w rozwiązywaniu zagadek świątyni. Na szczególną uwagę zasługuje świat przedstawiony, który został opisany z niezwykłą precyzją. Rządzą nim surowe zasady matriarchatu, a nierówności społeczne i religijne napięcia są na porządku dziennym. Autorka pisze z elegancją, która pozwala nam z łatwością zanurzyć się w tym na pozór skomplikowanym świecie. Jej zdolność do tworzenia żywych, pełnych emocji postaci jest godna podziwu, a każda strona książki przesiąknięta jest atmosferą niepewności i tajemnicy. Autorka nie boi się również poruszać trudnych tematów, takich jak skrajne nierówności i wpływ religii na życie społeczne, co czyni jej powieść nie tylko rozrywką, ale i materiałem do głębszego zastanowienia nad istotą wiary i ludzkiego ducha. “Ludzie bez dusz” to powieść, która zaskakuje i prowokuje do myślenia. To historia o poszukiwaniu prawdy, o sile wiary i o tym, jak łatwo można zostać wykluczonym z społeczeństwa. Psuta udowadnia, że nawet w fantastycznym świecie, ludzkie emocje i dylematy pozostają uniwersalne. A do tego te piękne wydanie… Przeczytajcie koniecznie! Rekomendowany wiek: 16+ Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od wydawnictwa @proszynski_wydawnictwo @proszynski.young, a Autorce za wyśmienitą lekturę (współpraca reklamowa) 🩷.

Czy was też macie tak czasami, że w danym gatunku, żeby was coś zachwyciło, to potrzebujecie bardzo wiele? U mnie jeśli chodzi o fantastykę, potrzebuję nie wiele. Starczy mi tylko ładne miejsce, które musi być jakoś nie wiadomo jak wykreowane. I bohater, któremu będę kibicować. Nawet jeśli fabularnie jest słaba, to może mnie bardzo zachwycić. Reklama Wydawnictwo Prószyński "Ludzie bez dusz" Danuta Psuty to historia, o której ja nie wiem, co myśleć. Z jednej strony byłam okrutnie wciągnięta w świat to, co tam się dzieje i jak to jest stworzone wszystko, jak działa magia w tej książce, jak działa ich religia. I co do magii, ciężko mi o niej powiedzieć coś więcej niż, nie ma jej, albo ja jej nie wyłapałam, bo dla mnie to dystopia i to wtedy do fantastyki jako gatunku pasuje. A z drugiej jednak strony mamy bohaterkę, której ja nie do końca polubiłam i być może jest to wina za długich i zbyt rozwleczonych opisów. I o ile książkę od początku czytało mi się całkiem okej, tak skończyć musiałam ją już w audiobooku. Jeśli ją odłożyłam, nie miałam ochoty po nią sięgać, a jak już ją wzięłam, to przeczytałam 200 stron naraz. Jest to Debiut autorki i pomimo wszystko, ja uważam, że udany. Wymyślenie własnej kultury, religii, całego świata to duży wyczyn. Dlatego za to ode mnie ogromny plus. Jest jeszcze też tajemnicza choroba, a także osoba, którą czczą inni ludzie. Taki klimaty trudno opisać i napisać, także szap oba. Ja jej na spokojnie wystawiam 3.5/5 ⭐️. Elena, czyli nasza główna bohaterka jest nawet fajną postacią, ale taka trochę zbyt sztuczną, nie żyła własnym życiem. Ale miała misje i się jej trzymała, przeciwstawiła się też innym i było to dobre, jednak czasami jej postępowania były po prostu głupie i rozwiązania problemów zbyt banalne. Na pewno jest to dopracowana historia, ale trochę zbyt dużo opisów, przemyśleń bohaterki. Przez to mi się ta historia dłużyłam. Nie wiem, czy bez audiobooka tak szybko bym ją skończyła. Zwróćmy też uwagę na tę piękną okładkę, zdecydowanie jest jedną z ładniejszych jakie mam!

" [...] Niech będzie błogosławiona Wybranka, która wybawiła nas od epidemii. A także Wybraniec Bogini, który przyniesie szczęście naszemu narodowi. [...]" "Ludzie bez dusz" to udany debiut literacki Danuty Psuty. Można śmiało powiedzieć, że jest to medyczne fantasy dla starszej młodzieży i dorosłych. Miałam tutaj do czynienia z intrygami, wiarą, wierzącymi i ludźmi bez dusz wykluczonymi ze społeczeństwa i wspólnoty pewnego Kościoła. Byłam przerażona połączeniem władzy z religią. Takie połączenie nie prowadzi do niczego dobrego. Może przyczynić się do ukrywania pewnych faktów. Czy tak było w tej książce? Czy ślepa wiara w religię może przyczynić się do powstrzymania tajemniczej epidemii Carskiej Zarazy? Czy na tę chorobę zapadają tylko ludzie bez dusz? Dlaczego ludzie bez dusz zostali wyklęci z Kościoła? Czy Wybranka ponownie da radę powstrzymać świat przed potworną zarazą? Powieść "Ludzie bez dusz" jest bardzo mocno emocjonująca. Trzyma w napięciu prawie do ostatniej strony. Wywołuje niemały szok. Ta książka jest moim zdaniem dobrym debiutem godnym waszej uwagi. Widać, że autorka ma potencjał do tworzenia wyjątkowych historii. Po takiej opowieści chętnie sięgnę po kolejne dzieła tej autorki. Jeżeli jesteście zainteresowani medycznym fantasy, to śmiało sięgnijcie po tę powieść. Główną bohaterką jest wyjątkowo urocza kapłanka Elena, która na naszych oczach pięknie rozkwita. Możecie razem z nią podjąć się śledztwa, które może zaważyć na życiu wielu istnień. Oczywiście poznacie tutaj inne postacie, które również są warte waszej uwagi. Danuta Psuty w majestatyczny sposób opisuje świat swoich bohaterów. Oczyma wyobraźni możecie go zobaczyć. Co otrzymacie czytając "Ludzi bez dusz"? Oryginalną fabułę, dobrą akcję i ciekawe postacie, które przyciągną waszą uwagę. Okładka debiutu Danuty Psuty jest bardzo interesująca i przyciągająca wzrok. Twarda oprawa i szyte kartki są jej dodatkowym atutem. Zapraszam was do świata pełnego niebezpieczeństw, intryg i tajemnic. Wchodzicie w to, czy jednak się boicie?

Co za powieść! "Ludzie bez dusz" to fantastycznie napisana historia, w której znajdziemy ciekawe, angażujące wątki. Nie dowierzam, że to debiut - Danuta Psuty z prawdziwą wirtuozerią snuje opowieść, która wciągnęła mnie od pierwszych stron. Akcja rozgrywa się w kraju silnie ugruntowanym w wierzeniach religijnych, gdzie Bogini jest czczona ponad wszystko, a rola kapłanek jest niepodważalna. Jednakże nawet w tak doskonale ustalonym porządku pojawiają się niepokojące zjawiska, które rzucają cień na to, co uznawane jest za prawdę. Psuty fantastycznie oddała realia życia w matriarchacie oraz podział społeczny, wykluczanie z grona ludzi bez dusz. Matriarchalna struktura społeczeństwa wzbudziła moją ciekawość i sprowokowała mnie do refleksji nad równością płci oraz rolą religii w formowaniu społeczeństwa. Autorka wnikliwie analizuje te zagadnienia, eksplorując zarówno zalety, jak i wady takiego systemu. Choć sama jestem sceptyczna w kwestiach religijnych, to wniknięcie na kartach powieści w świat, gdzie pełni ona rolę najważniejszą, było ciekawym doświadczeniem. "Ludzie bez dusz" początkowo nie zaskakuje tempem. Autorka stopniowo wprowadza czytelników w wykreowany świat, przedstawia bohaterów oraz zasady tu panujące. Im dalej brnęłam, tym fabuła przyspieszała, a zakończenie wbiło mnie w fotel! Kreacja bohaterów to niby nic odkrywczego, a jednak wzbudzili moją sympatię. Nieco infantylne zachowanie Eleny i jej przyjaciółek mogło być początkowo lekko irytujące, ale składałam to na karb ich młodego wieku, bacznie obserwując proces dojrzewania głównej bohaterki. "Ludzie bez dusz" to wielowątkowa, angażująca powieść, przy której spędziłam fantastyczne chwile. To nie tylko obraz matriarchatu, ale też szczegółowe zagłębienie się w ludzką psychikę, delikatne muśnięcie psychologii tłumu, a także potwierdzenie tego, że w słowach "religia to opium dla ludu" jest więcej prawdy, niż sądziłam. Gorąco polecam wszystkim miłośnikom literatury fantasy oraz fanom głęboko zakorzenionych wątków społeczno-religijnych.

Elena jest uzdrowicielką w świątyni. Ludzie bez dusz, to osoby wyklęte przez kościół, margines społecznym, którym to uzdrowicielki nie mogą pomagać. Gdy Elena zostaje wezwana przez wierną, okazuje się, że to właśnie człowiek bez duszy potrzebuje pomocy. Uzdrowicielka ma podejrzenia, że choroba, która trawi mężczyznę to Carska Zaraza. Choroba miała zniknąć z momentem pojawienia się Wybranki. Elena zaczyna prowadzić śledztwo, by odkryć tajemnice kapłanek i choroby. Autorka stworzyła własną religię, którą to przedstawia czytelnikom, nie ciężko jest pojąć zasady działania świata, ale z chęcią poznałabym dokładny schemat pozycji kapłanek w świątyni. Ludzie bez dusz, to ci, którzy zostali wyrzuceni ze wspólnoty bądź sami wybrali taką drogę. Elena mieszka w dzielnicy niewierzących, chociaż sama jest Uzdrowicielką. Potrafi jednak pogodzić swoje życie i nikt nie ma z tym problemu, a przez to, gdzie mieszka, ma większy pogląd na daną sytuację. Z jednej strony stara się wykonywać swoje obowiązki z należytą dokładnością, a z drugiej poniekąd spiskuje przeciw kapłankom. Motywacje jej działań są jak najlepsze, dziewczyna nie chciałaby, że kolejna zaraza ich dopadła, a widocznie jest jakiś sposób, by chorobę przezwyciężyć. Uzdrowicielka ma do swojej pomocy mężczyznę, na którego natrafia przypadkiem i udziela mu schronienia. Wątek z Gustawem od samego początku był dla mnie przewidywalny. Aż ciężko było mi uwierzyć, że Elena nie połączyła kropek i nie odkryła tego wcześniej. Z tej też przyczyny odkrycie tego nie było dla mnie zaskakujące. Książkę czytałam z przyjemnością, ale jak ją odkładałam, to nie miałam ciągłej potrzeby wracania do niej. Czułam się zaintrygowana i fabułą i postaciami, ale brakowało mi tej wartkiej akcji, elementu, który sprawi, że nie będę mogła się oderwać. Mimo wszystko książkę polecam, a ładna okładka dodatkowo może was zachęcić.