Smak trucizny (okładka  miękka)

Polecam !

👍👍👍

Super

„Droga najprostsza zawiedzie do celu! Trucizna – oto środek najlepszy spośród wielu.” Eurypides, „Medea” Dzięki współczesny osiągnięciom nauki, dokładnym rozeznaniom w działaniach, zaawansowanym technologiach umożliwiającym wykrycie, podanie komuś trucizny nie jest już najlepszym środkiem uśmiercenia, nie ma mowy o morderstwie doskonałym. Wyśmienicie napisana książka, pochłania się z entuzjazmem, swobodnie porusza po ciekawych zagadnieniach, chociaż tematyka trucizn i zbrodni dokonanych z ich udziałem nie należy do przyjemnych. Ale, jak to już dawno temu stwierdził Paracelsus, wszystko jest trucizną, decyduje tylko dawka. Przede wszystkim liczy się cel użycia, ratowanie lub odbieranie życia. Neil Bradbury klarownie, przyjaźnie i przejrzyście oprowadza po truciznach, upraszcza żargon medyczny tak, aby każdy czytelnik miał łatwość w zrozumieniu materiału, stosuje porównania działające na wyobraźnię, podaje wiele atrakcyjnych przykładów i wspiera je odniesieniami do środowiska naukowego i literackiego. Zdejmuje ciężar wydźwięku trucizn i zabójstw wyśmienitym i zbilansowanym humorem. Bardzo obrazowy styl narracji znakomicie wspomaga merytoryczną stronę książki. Łatwo dajemy się ponieść ekscytującym informacjom o truciznach, wpływie na ludzki organizm na poziomie cząsteczkowym, komórkowym i fizjologicznym. Dokładnie widzimy za co są odpowiedzialne, w czym tkwi ich siła, jakie sieją spustoszenie w ciele. Trucizny pozyskane ze źródeł biologicznych i obecne w ziemi niosą śmiertelne przesłanie cierpienia. Insulina wykorzystana do popełnienia zbrodni i omówienie cukrów. Atropina i impulsy nerwowe. Strychnina i neurony ruchowe. Akonityna i działanie alkaloidów. Rycyna i wymiana białek. Digoksyna i praca serca. Cyjanek i mitochondria. Potas i mięsień sercowy. Polon i układ pokarmowy. Arszenik i enzymy. Chlor i nerki. Autor zgrabnie przechodzi destrukcyjnego działania trucizn do mniej lub bardziej sławnej historii wykorzystania do niecnych celów. Równocześnie uświadamia tkwiącą w nich moc uzdrawiania przy odpowiednich proporcjach. Zdecydowanie warto sięgnąć po „Smak trucizny”, interesująca i wciągająca przygoda czytelnicza, wygodna w absorpcji wiedzy i powtórzenia biologicznych aspektów, a przy tym dreszcz emocji związany z mroczną stroną ludzkiej natury. Bookendorfina

Jaka metoda morderstwa, według Was, jest najbardziej intrygująca? 🤔 Ja uważam, że jest to otrucie 😏 Trzeba dobrze zaplanować w jaki sposób podać truciznę, jaka dawka będzie odpowiednia, no i jak to zrobić, by uniknąć podejrzeń 🧐 Wszystkim tym, których fascynuje temat trucizn, lub którzy potrzebują odpowiednich informacji do swoich kryminalnych powieści zachęcam gorąco do sięgnięcia po "Smak trucizny". Neil Bradbury, jest profesorem fizjologii i biofizyki oraz wykładowcą i przyznam, że z wielką przyjemnością chodziłabym na Jego zajęcia, bo jeśli są choć w połowie tak ciekawe jak ta książka, to jestem pewna, że byłyby to moje ulubione wykłady 🤩 Autor w sposób intrygujący i często zabawny opisuje historie poszczególnych trucizn. Smaczku dodają zawarte tu przykłady użycia trucizn i historie trucicieli. Z tej książki dowiecie się wielu ciekawostek m.in. tego jak powstał gin z tonikiem, co leczono wstrząsami insulinowymi lub gdzie znajduje się "ogród śmierci", w którym rosnące rośliny mogą zabić. Książka ta to niebanalna, ciekawa, ale też przerażająca opowieść o 11 truciznach, oraz o ludziach, którzy je odkryli, zbadali i wykorzystali do bardzo odległych od siebie celów - leczenia chorób lub uśmiercania innych osób. Rzetelna dawka wiedzy naukowej uzupełniona o fascynujące anegdoty - w ten sposób powinny być pisane wszystkie książki popularnonaukowe 😁 Polecam gorąco!!

11 najbardziej śmiertelnych trucizn i historie morderców, którzy ich użyli 🧪. Książka zabiera nas w świat medycyny i natury, aby przybliżyć nam nie tylko historie morderstw. "Smak trucizny" tłumaczy nam dlaczego dana substancja jest trująca, jaka jej dawka jest potrzebna i jak odkryto sposób na wykrycie jej w ciele człowieka. Strychnina ukochana przez Agathe Christie. Cyjanek. Arszenik. Insulina, która ma pomagać. Potas, który spożywamy każdego dnia. Rycyna, a olejek rycynowy. I wiele innych... Tematyka trucizn zawsze niezwykle mnie ciekawiła, szczególnie pod względem medycznym, który często jest pomijany w książkach. Zawsze pozostawia to we mnie niedosyt. Tutaj mamy wszystko dokładnie wytłumaczone, autor nie stroni od fachowego języka i ja uwielbiam to w tej książce. Idealnie czytanie nałożyło się z moim rewatchem serialu "Kości", co było idealnym połączeniem. "Smak Trucizny" wędruje do najciekawszy przeczytanych książek w 2022r 🔥

„Droga najprostsza zawiedzie do celu! Trucizna – oto środek najlepszy spośród wielu.” Eurypides, „Medea” Dzięki współczesny osiągnięciom nauki, dokładnym rozeznaniom w działaniach, zaawansowanym technologiach umożliwiającym wykrycie, podanie komuś trucizny nie jest już najlepszym środkiem uśmiercenia, nie ma mowy o morderstwie doskonałym. Wyśmienicie napisana książka, pochłania się z entuzjazmem, swobodnie porusza po ciekawych zagadnieniach, chociaż tematyka trucizn i zbrodni dokonanych z ich udziałem nie należy do przyjemnych. Ale, jak to już dawno temu stwierdził Paracelsus, wszystko jest trucizną, decyduje tylko dawka. Przede wszystkim liczy się cel użycia, ratowanie lub odbieranie życia. Neil Bradbury klarownie, przyjaźnie i przejrzyście oprowadza po truciznach, upraszcza żargon medyczny tak, aby każdy czytelnik miał łatwość w zrozumieniu materiału, stosuje porównania działające na wyobraźnię, podaje wiele atrakcyjnych przykładów i wspiera je odniesieniami do środowiska naukowego i literackiego. Zdejmuje ciężar wydźwięku trucizn i zabójstw wyśmienitym i zbilansowanym humorem. Bardzo obrazowy styl narracji znakomicie wspomaga merytoryczną stronę książki. Łatwo dajemy się ponieść ekscytującym informacjom o truciznach, wpływie na ludzki organizm na poziomie cząsteczkowym, komórkowym i fizjologicznym. Dokładnie widzimy za co są odpowiedzialne, w czym tkwi ich siła, jakie sieją spustoszenie w ciele. Trucizny pozyskane ze źródeł biologicznych i obecne w ziemi niosą śmiertelne przesłanie cierpienia. Insulina wykorzystana do popełnienia zbrodni i omówienie cukrów. Atropina i impulsy nerwowe. Strychnina i neurony ruchowe. Akonityna i działanie alkaloidów. Rycyna i wymiana białek. Digoksyna i praca serca. Cyjanek i mitochondria. Potas i mięsień sercowy. Polon i układ pokarmowy. Arszenik i enzymy. Chlor i nerki. Autor zgrabnie przechodzi destrukcyjnego działania trucizn do mniej lub bardziej sławnej historii wykorzystania do niecnych celów. Równocześnie uświadamia tkwiącą w nich moc uzdrawiania przy odpowiednich proporcjach. Zdecydowanie warto sięgnąć po „Smak trucizny”, interesująca i wciągająca przygoda czytelnicza, wygodna w absorpcji wiedzy i powtórzenia biologicznych aspektów, a przy tym dreszcz emocji związany z mroczną stroną ludzkiej natury. Bookendorfina

Współpraca: Dom Wydawniczy Rebis Czytacie czasami reportaże? Ja musze przyznać się, że kiedyś nie próbowałam nawet sięgnąć po ten gatunek. Teraz robię to coraz częściej i uważam, że do tej pory wiele straciłam nie czytając ich. Czym kojarzy Wam się słowo trucizna? Z jadem żmii? Z wyciągiem z jakieś rośliny? A może z szalonym naukowcem opracowującym trujące mikstury? Mnie chyba z roślinami. „Smak trucizny” to pewnego rodzaj zbiór jedenastu najbardziej śmiertelnych trucizn oraz opis morderstw jakie miała miejsce przy ich użyciu. Nie jest to jednak jak sam autor pisze, leksykon składników, które zabijają. Neil Bradbury opisuje skąd ludzie przed laty wzięli dany składnik by leczyć różne choroby. Jak wiemy z historii tych niby leków, nie wszystkie leczą, a zabijają zwłaszcza jeśli poda się je w większej dawce. Liczy się na pewno sposób ich podana. Jedne zabijają w kilka minut, inne w parę dni. Są też takie, które można serwować stopniowo, porcjami rozłożonymi w czasie. Trucizna do organizmu może dostać się aż czteroma drogami. Można ja wstrzyknąć domięśniowo lub dożylnie, może również dostać się do płuc drogami oddechowymi. Można ją bezpośrednio spożyć lub zatracić się nią poprzez kontakt skórny. Paradoksem jednak jest fakt, że ta sama substancja może zarówno zabijać jak i leczyć. Książka napisana jest bardzo prostym i zarazem ciekawym językiem. Dzięki licznym przykładom jak dany składnik wpływa na organizm ludzki i jak ludzie stosowali go by kogoś zabić sprawia, że książkę wręcz pochłania się. Autor bardzo dokładnie i obszernie opisał morderców, którzy doskonale wiedzieli jak użyć np. Potasu, Cyjanku czy Insuliny by zabić a przy tym nie zostać zdemaskowanym. Książka pokazuje również wiele przykładów w czym te jedenaście trucizn pomaga. Na przykład atropina używana jest w okulistyce i niestety. Jeśli chcecie dowiedzieć jak czy istnieje antidotum na zatrucie cyjankiem? Jak zabija rycyna? Jak substancja często występowała w powieściach kryminalnych? I dlaczego szpitale trzymają tak niebezpieczną substancję jaką jest roztwór potasu? Musicie koniecznie przeczytać „Sak trucizny”. Myślę, że dowiecie się wielu ciekawych rzeczy o niektórych lekach, które być może macie w swojej apteczce domowej oraz o skomplikowanych procesach, które utrzymują nas przy życiu.

Trucizna. Ma swój zapach i smak. Przydatna rzecz, gdy trzeba pozbyć się męża sadysty albo zdrajcy, gdy trzeba zemsty jakiejś dokonać albo uzyskanie spadku po starej ciotce nieco przyśpieszyć. U nas póki co nie ma mody na wysokie ubezpieczenia na życie. Może dlatego żyjemy dłużej…… Żeby zapodać osobnikowi przeznaczonemu do zejścia z tego świata coś sensownego i w miarę niewykrywalnego trzeba się znać na truciznach i sposobach jej dostarczania do organizmu ( droga pokarmowa, wziewna, poprzez skórę lub zastrzyk ). Dobrze jest też wiedzieć jak wybrana przez nas trucizna podziała na organizm naszego wybrańca lub wybranki. Może trzeba skompilować zestaw z dwóch, trzech składników, może trzeba szybko uciekać a może właśnie zostać i emanować bólem i żalem, gdy przyjedzie pogotowie. Książka, którą właśnie przeczytałam dostarcza informacji na ten temat. Opisuje się w niej 11 trucizn. No jest w czym wybierać! Niektóre z nich są tak łatwo dostępne, że aż strach a inne pozostają poza naszym zasięgiem ze względu na rzadkość występowania albo niezwykle wysoką cenę. Lektura książki dostarcza również wiedzy o historii medycyny. Niektóre z trucizn były/są do tej pory, uznawane za lekarstwa oczywiście w dawkach, które leczą a nie zabijają a granice nieraz są niewielkie. Autor przedstawił również portrety morderców trucicieli co to niejednokrotnie za otrucie człowieka zostali straceni, najczęściej przez powieszenie, bo taka była kara za to przestępstwo w XIX wieku. Książka zawiera dużą dawkę wiedzy o trujących alkaloidach, historii medycyny, w tym sądowej oraz kryminalistyki a nawet historii o szpiegach i wojennym zastosowaniu chloru. Na końcu umieszczono skrót wiadomości o opisanych truciznach wraz z podaniem śmiertelnych stężeń oraz metodami podania i antidotum ( o ile istnieje) w kolejności występowania w treści. Dodatkowo dowiedziałam się, że banan jest jagodą a bananowiec dużą byliną a nie drzewem i tego, że spełniło się marzenie alchemików- zamiana ołowiu w złoto. Otóż ołów bombardowany promieniowaniem zmienia się z złoto. Niestety koszt doświadczenia przewyższa wartość otrzymanego kruszcu. Ot i przykrość. Za książkę dziękuję Domowi Wydawniczemu Rebis.

Dużą przyjemnością miałam z przeczytania tej książki. Nie dość, że świetnie napisana, to i tematyka dla mnie zupełnie nowa, więc sporo się dowiedziałam. 11 rozdziałów. 11 trucizn. Przy czym, książka podzielona jest na dwie części; o truciznach o złożonej budowie, pozyskanych ze źródeł biologicznych jak insulina, rycyna czy cyjanek oraz o tych, obecnych w ziemi o prostszej strukturze molekularnej, jak polon, chlor czy arszenik. Co ciekawe, wszystkie te substancje pozwalają zapobiegać śmierci i chorobom albo… wręcz przeciwnie, wszystko to kwestia ilości, w jakiej zostaną użyte. I choć każdy rozdział opowiada o innej substancji, ma on podobną konstrukcję. Do opowiedzenia o ich genezie i działaniu na organizm ludzki posłużyły konkretne, autentyczne historie kryminalne. Jest bardzo treściwie, co nie znaczy nużąco. Nie zabraknie ciekawostek, lekkiego humoru i… momentów grozy. Nie są to specjalistyczne wykłady akademickie a świetnie opowiedziana historia środków trujących. Dla nielubiących książek wymagających skupienia, problem mogą stanowić zagadnienia medyczne i z dziedziny chemii. Pamiętajmy, że autor jest uznanym profesorem fizjologii i biofizyki. Czytanie przez to nie jest może najłatwiejsze ale pomaga wyjątkowo zrozumiały język i wyłożenie tematu "od podstaw". Było kilka fragmentów, które mnie zmęczyły, ale to niewielka część tej fascynującej podróży. Bez wątpienia z całością grało i było potrzebne. Dla lubiących historie kryminalne, książka stanowi nie lada gratkę. Mnóstwo w niej historii szpiegów, zazdrosnych żon, mężów, którzy postanowili ułożyć sobie życie z kochankę, niewygodnych współspadkobierców ale i osób, które zwyczajnie lubiły uśmiercać. Wszystko w przyjemnym tonie sprawozdania z dochodzenia, takim charakterystycznym stylu autora, rytmicznym, zajmującym jak kryminał, który wyśmienicie mi się czytało. Ps. Zdjęcia też są ;⁠-)