Rysa (okładka  miękka, wyd. 08.2018)

Świetna książka, polecam kupić w pakiecie z "Układem". Wciągnęła mnie bardzo... Jedyny minus że właśnie nie kupiłam drugiej części

Książka, której czytanie trzeba zaplanować na jedno popołudnie. Trudno się oderwać.

Rewelacja, wartka akcja, nie daje odsapnąć :)

Polskich kryminałów nie czytam. Prawdę mówiąc, w ogóle nie sięgam po naszą rodzimą literaturę. Jednak gdy zaproponowano mi przedpremierową lekturę „Rysy”, pomyślałam, że może to dobra okazja, by coś zmienić. Długo zastanawiałam się, czy dać szansę nowemu kryminałowi Igora Brejdyganta. Miałam wrażenie, że przygodę z polskim kryminałem powinnam zacząć od czegoś bardziej popularnego, od książek Bondy, Puzyńskiej, Chmielarza lub Mroza. Ostatecznie po długiej wojnie myśli zdecydowałam: przeczytam! Co o tym przesądziło? Fakt, że akcja „Rysy” rozgrywa się w mojej rodzinnej miejscowości, czyli w Warszawie. Jesteście ciekawi moich wrażeń? Znajdziecie je poniżej :) Bardzo lubię książki, w których odpowiedzi na pytania o teraźniejszość odnajdujemy w przeszłości ich bohaterów. Stanowiąca połączenie kryminału i thrillera psychologicznego „Rysa” jest właśnie taką powieścią. Największą zagadką nowej książki Igora Brejdyganta, scenarzysty i pisarza, okazują się zepchnięte do podświadomości bolesne doświadczenia głównej bohaterki. To historia o lęku przed własnym nieznanym obliczem, przed przeszłością, która umyka w odmęty niepamięci. Wydawało się, że będzie ciekawie, ale obietnica wciągającej i trzymającej w napięciu wędrówki w przeszłość nie została spełniona. „Rysa” to książka, która niestety nie przypadła mi do gustu. Muszę przyznać, że dawno z żadną powieścią nie męczyłam się aż tak długo. Na moją negatywną ocenę wpływ miało wiele czynników – brak podziału na rozdziały, gwałtowne przeskoki z wątku na wątek oraz z jednego krańca Warszawy na drugi, styl autora, irytująca bohaterka, której nijak nie potrafiłam polubić, oraz przytłaczający wątek uzależnienia Moniki od narkotyków. Wszystko to sprawiło, że „Rysa” była dla mnie powieścią wyjątkowo męczącą i trudną w odbiorze. Co i raz ją odkładałam, długo nie mogąc wczuć się w czytaną historię. Wracałam do niej tylko dlatego, że musiałam. Zmieniło się to mniej więcej po połowie. Gdy Monika wreszcie bierze sprawy w swoje ręce, akcja zaczyna nabierać rumieńców. Towarzyszymy ścigającej swoje demony Brzozowskiej z rosnącym zainteresowaniem. Powracające wspomnienia i odkrywane niepokojące fakty są niczym elementy tej samej układanki, które w końcu zaczynają wskakiwać na swoje miejsce. W trakcie lektury „Rysy” przeglądałam jej recenzje. Zauważyłam, że wielu czytelników narzekało, że po połowie zupełnie tracili zainteresowanie, że na początku książka w ich odczuciu była ciekawa, a później już nie. W moim przypadku było odwrotnie. Przez pierwsze mniej więcej 150 stron przebrnęłam z ledwością, potem było znacznie lepiej. Zakończenie okazało się zaskakujące, rozczarowała mnie jednak jego konstrukcja. Wszystko rozegrało się zbyt szybko, zbyt gwałtownie. „Rysa” to z pewnością nie moje klimaty. Źle się czułam w środowisku zapijaczonych narkomanów, dla których sensem życia jest kolejna działka. Gdyby chociaż Brzozowska była bohaterką, którą można obdarzyć sympatią. Ale pani komisarz jest postacią odstręczającą. Na plus na pewno zaliczam to, że Igor Brejdygant zdecydował się wykreować w roli protagonisty swojej powieści kobiecą postać. To ostatnimi czasy dość popularne wśród autorów kryminałów. Kiedyś kobiece bohaterki wychodziły wyłącznie spod pióra pisarek, dziś o przedstawicielkach wymiaru sprawiedliwości piszą też mężczyźni. Wykreowana przez Grahama Mastertona nadkomisarz Katie Maguire czy stworzona przez Roberta Dugoniego detektyw wydziału zabójstw Tracy Crosswhite to tylko pierwsze z brzegu przykłady. Dla pisarza to zawsze wyzwanie koncentrować się na kobiecej psychice. Cieszę się, że Igor Brejdygant się go podjął (zresztą nie pierwszy już raz). „Rysa” Igora Brejdyganta to specyficzna powieść, która może przypaść do gustu miłośnikom książek z pogranicza kryminału i psychothrillera, w których przeszłość przenika się z teraźniejszością. Misternie skonstruowana intryga i przytłaczająca swym ciężarem gęsta atmosfera warszawskich spelun. Stosunek do tej powieści mam bardzo ambiwalentny. Nie polecam, ale i nie odradzam. Sami zdecydujcie, czy chcecie po nią sięgnąć. W moim przypadku było to pierwsze i jak na razie ostatnie spotkanie z polskim kryminałem.

Zapraszam na moją recenzję: http://chbelleap.blogspot.com/2018/09/rysa-igor-brejdygant-wydawnictwo-wab.html Książka zatytułowana Rysa, której autorem jest polski pisarz Igor Brejdygant, kusiła mnie i intrygowała już przy zapowiedziach wydawniczych, kocham bowiem czytać kryminały, sensację, mocno podszytą nutą thrillera, zaś w polskim wydaniu, gatunki te, jeszcze bardziej przyspieszają mi bicie serca. Książka nie jest podzielona na rozdziały, przez co naprawdę trudno się od niej oderwać, fabuła bowiem postępuje w swoim tempie, nie ma tu miejsca na nudę, wciąga nas szybko i bardzo mocno, my łatwo stajemy się jej częścią, łączymy się z bohaterką i czytamy powieść jednym tchem, będąc cały czas w napięciu i oczekiwaniu na dalszy rozwój sytuacji. Jesteśmy zatem w stolicy, w centrum Warszawy, ginie bezdomny, sprawę prowadzi komisarz Monika Brzozowska, która podczas rozwiązywania rozrastającej się o kolejne, tajemnicze zbrodnie zagadki, niestety prócz seryjnego mordercy, będzie musiała zmierzyć się także ze swoją trudną przeszłością. Jest tu mroczny, brudny klimat, specyficzne tajemnice, złożeni bohaterowie, sekrety, intryga, chęć odkrycia prawdy, czyli wszystko to, co w tego typu literaturze uwielbiam, zatem zdecydowanie polecam!

Książka opowiada o tym, że nigdy nie możemy być pewni pewnego. Pewni tego, że jesteśmy pewni tego co sami robimy. Oczywiście, że nie pamiętamy dokładnie danej sytuacji z np. 10 lat wstecz, ale chodzi o to, że powinniśmy patrzeć na to przez przyzmat marginesu błędu. Jeżeli chodzi o książkę to na początku wcale mnie nie zachęciła do czytania 🤔 myślałam nad tym czy ją sobie nie odpuścić ale stwierdziłam, że dam jej szansę. Na szczęście kilkanaście kartek później się rozkręciła co bardzo mnie ucieszyło 😁... Jednakże końcówka mnie rozczarowała 😒 Sądziłam, że dostanę wyjaśnienie zagwostki całej książki, ale tylko bardziej zrobiła mi mętlik w głowie z którego już nic nie rozumiem 🙅 Mam wrażenie, że zabrakło w tej książce kilka kartek na rozwiązanie wątku. Jakby książka została zakończona w połowie akcji 😒 Więc nawet nie wiem co mam o tej książce sądzić 🤦 czy przeczytać ją kiedyś jeszcze raz i spróbować doszukać się w niej odpowiedzi, której teraz nie znalazłam. Czy sobie odpuścić i liczyć na to, że ktoś to zrozumiał i mi to wyjaśni? 😕🙄

Wyjątkowo trudno mi ją ocenić. Bo z jednej strony ciekawa i nurtująca czytelnika historia..a z drugiej "coś" co sprawiało, że odkładałam ją "na później" 🙈🙈🙈 Najgorsze jest to, że nie jestem w stanie określić dlaczego tak się działo. Po prostu chwilami wciagała, by po kilku stronach lekko znużyć. Ale jakby na to nie patrzeć...to chyba jest jak najbardziej normalne.. Bo nie każda potrawa smakuje każdemu i nie każda historia musi "kupić" każdego czytelnika. Mnie chyba nie kupiła. Choć chętnie bym przeczytała inną pozycję Brejdyganta - by dojść do tego, czy to styl pisania autora mi nie odpowiada czy po prostu konkretnie ten kryminał mi nie podszedł. Cóż - nie było chemii między nami 😉😉😉 Wiadomo, że nie ma takiej książki, której nie warto przeczytać. Chociażby po to, by wyrobić sobie swoją opinię. By Sweetcheekalexa

Chwilę mi zajęło, zanim wkręciłam się w tą historię, ale potem było już tylko lepiej. Lekko schizofreniczny, mroczny klimat. Policjantka (była narkomanka), która musi zmierzyć się ze swoją przeszłością (co przez częściową amnezję będzie naprawdę niełatwe). Świat narkotyków, w którym nie wiadomo co jest prawdą, a co złudzeniem. Absolutnie dałam się wciągnąć. Powiem więcej, liczę na kontynuację! Przecież zostało tyle niedopowiedzeń!

Szczerze mówiąc po zakończeniu książki zaczęłam szukać drugiej części. Książka na początku nie zachwyciła mnie, jednak w miarę czytania wciągała mnie coraz bardziej. Ostatnie 50 stron przeczytałam jednym tchem i...nastąpiło całkowite rozczarowanie. Końcówka ksiązki napisana jakby naprędce, pełno niedomówień, w zasadzie nie wiadomo jak się skończyło. Chyba, że autor zostawił sobie pole do napisania ciągu dalszego.

Świetna książka, wciąga, zabiera i nie puszcza do końca.