Przyjaciel wilków (okładka  miękka, wyd. 04.2023)

Ciekawa, Spokojna, z pogranicza magii, troche filozoficzna. Mówi o ciągłym poszukiwaniu i odkrywaniu prawdy o sobie i świecie

Przyjemnie się czyta i jest, to opowieść z elementami fantazji, trochę magiczna, z kategorii literatury pięknej.

„czarodziej musi pracować nad opanowaniem mocy. Jeśli tego nie zrobi, ktoś może ucierpieć.” Od dawna wiadomo, ze strach ma wielkie oczy, co pokazują nam nie raz sytuacje, które budzą w nas lęki i obawy, a gdy przyjrzymy się im bliżej, okazuje się, że były one bezpodstawne. Ludzie sami czasami tworzą niesłychane historie, które żyją własnym życiem w społeczeństwie. Wszelkie odstępstwa od uznanych zachowań czy zasad panujących w postrzeganiu rzeczywistości są trudne do przyjęcia i zrozumienia. To, co dla jednych jest normą, dla innych może być powodem do zdziwienia i zaskoczenia. Taka sytuacja zaistniała wobec jednego z bohaterów książki pt.: „Przyjaciel wilków”, którego osobowość, sposób bycia i doświadczenia wybiegają poza racjonalne, znane nam schematy. Weylyn Grey przyszedł na świat 29 czerwca 1968 roku w miejscowości Holbrook w stanie Michigan. Już wówczas stało się coś niezwykłego, gdyż w momencie, gdy nowonarodzony chłopiec zaczerpnął pierwszy haust powietrza, nagle za oknem zaczął sypać śnieg. I to nie drobny i delikatny, ale intensywny niczym śnieżyca. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie był to środek lata. Po tym zdarzeniu przenosimy się do roku 2017, gdzie poznajemy grupę nastolatków, wśród których jest Roarke. Opowiada nam on o swojej przygodzie po tym, gdy z chłopakami zaczął grać w PRAWDE CZY WYZWANIE. Roarke wybiera wyzwanie, więc zostało mu wyznaczone zadanie dotknięcia ścian starego domu, o którym krążą wśród miejscowych niesamowite legendy. Z duszą na ramieniu chłopak zbliża się do chaty i widzi na dachu wróble, które w dziwny sposób nie mogą oderwać się od dachu, jakby coś je trzymało. Wdrapuje się tam, by uratować ptaki, ale nagle z impetem wpada do wnętrza chaty, więc jest przekonany, że już za chwilę zginie z rąk Starucha Pajęczarza, jak nazywany jest przez miejscowych, dziwny mieszkaniec chaty. Roarke przekonuje się w tym momencie, jaka jest prawda, gdy poznaje osobiście Pajęczarza, czyli Weylyna Greya, który ma w tym momencie 49 lat. Co działo się w jego życiu, co się stało, że wychowany został przez wilki i co doprowadziło go do tego miejsca, dowiadujemy się w kolejnych częściach cofając się do chwili, gdy Grey miał 11 lat. „Przyjaciel wilków” to debiutancka powieść pani Lang, wypełniona delikatnym humorem, eterycznością, subtelnym urokiem, w który wnika się niepostrzeżenie niemal od początku. Autorka stworzyła wciągającą, niemal magiczną opowieść z niezwykłymi postaciami i fabułą. Napisała ją pięknym, ujmującym stylem, używając sugestywnych, barwnych określeń docierając w ten sposób do głębi czytelniczego serca. Rozlewa dzięki temu ciepło, tkliwość, otula miłością i przyjaźnią. Jest w niej sporo tekstów opisowych, ale nie są one nużące, gdyż w nich każde słowo jest ważne. Przez kolejne epizody płynie się z lekkością i zainteresowaniem. Najbardziej poruszyła mnie oczywiście postać Weylyna Greya, którego poznajemy w różnych etapach jego życia. Przede wszystkim wzruszyła mnie więź Weylyna z przyrodą, wilkami, jego miłość do natury, wewnętrzny spokój i mądrość. Doskonale zdaje sobie sprawę ze swojej odmienności, ale potrafi swoim zachowaniem zjednywać ludzi, którzy wspominają go w różny sposób. W większości są to pozytywne opinie, gdyż Weylyna nie da się nie lubić. Poza nim autorka stworzyła galerię postaci, które opowiadają nam o nim ze swojego punktu widzenia, ale też mówią o własnych spostrzeżeniach i emocjach. Każda z tych osób została dopuszczona do głosu w narracji pierwszoosobowej. Wszystkie postacie snują swoje wspomnienia z perspektywy czasu, wracając do osobistych doświadczeń, których wspólnym motywem jest Weylyn. W ten sposób w jednej powieści pojawiają się obrazki z życia kilku osób, które składają się na spójną całość. To zdecydowanie wyróżnia tę powieść spośród innych, gdyż jej historia jest niebanalna i odbiegająca od znanych schematów. Poprowadzona tak, że mamy wrażenie, jakbyśmy przeprowadzali śledztwo dotyczące głównego bohatera, chcąc poznać go lepiej i zrozumieć. Pani Ruth Emmie Lang napisała oryginalną opowieść pokazując, że czasami ludzie interpretują sprawy po swojemu i nie zawsze to, co wydaje się czymś niezwykłym, takim jest. Uświadamia, że ludzie zawsze widzą to, co chcą widzieć, a magia może być obecna w codzienności. Podkreśla to, co jest w życiu ważne, mówi o wartościach, które naznaczają ludzkie zachowania, ale przede wszystkim opowiada o akceptacji odmienności, o uznaniu, że każdy z nas jest inny. Podkreśla wagę przyjaźni i piękno miłości, która nie patrzy na pochodzenie, ale na to, jakim ktoś jest człowiekiem. Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu Muza

Przyjaciel wilków to opowieść o magii, która kryje się w codzienności. Uwielbiam literaturę piękną, ponieważ zawsze zostawia coś w czytelniku: jakąś cząstkę siebie, tej historii, która rezonuje i dojrzewa na przestrzeni lat. Ruth Emmie Lang zabiera czytelnika do słodko-gorzkiego świata pełnego walki o przyjaźń, miłość, akceptację i uśmiech drugiego człowieka. „Weylyn nie był przecież chłopakiem, lecz wilkiem, i płakał tak, jak robią to wilki. Ja jednak nie mogłam powiedzieć tego samego o sobie. Dlatego nie broniłam się, gdy z oczu popłynęły mi łzy. Płakałam tak długo, aż policzki pokryła mi krucha warstewka soli.” Wychowany przez wilki: dziwak czy wyjątkowy chłopiec? Weylyn od zawsze wiedział, że nie jest taki jak inni ludzie. Dostrzegał magię w szarej codzienności, a może sam czarował? Weylyn twierdzi, że to on jest w stanie powstrzymać i wywołać tornado, ale tylko za pomocą świnki o imieniu Merlin, która ma magiczny róg. Tajemnicze burze, rośliny, które nagle zyskują drugie życie… To ten wyjątkowy, osierocony chłopiec ma moc. Jeszcze nie potrafi powiedzieć, jakie są jej zasady. Weylyn potrafił oczarować ludzi swoją aurą, podejściem, zamiłowaniem, ale i… dziwnością. Jakie tajemnice skrywa w sobie chłopiec? Czy naprawdę był wychowany przez wilki? "Nasze wycie dosięgło księżyca w samą porę. Chwilę później jego srebrzysty krążek znów zginął za chmurami, ale nasza wilcza piosenka wślizgnęła się za nie i została księżycem, gwiazdami i całą resztą nocnego nieba." O magii codzienności Przyjaciel wilków składa się z krótkich rozdziałów, które ukazują nam życie Weylyna z perspektywy innych. Jest to naprawdę niezwykłe doświadczenie. Narracja pierwszoosobowa i mnogość bohaterów pomaga nam zauważyć to, co łatwo nam umyka. Niesamowite jest to, jak każdy z bohaterów zwraca na co innego uwagę i jak dostrzega ów magię w codzienności. Jedni kochali Weylyn, inni go podziwiali, jeszcze kolejni uważali za dziwaka. Jednak gdy chłopak pojawiał się w ich życiu, zawsze się coś działo. Czytelnik ma wręcz wrażenie, że dzięki obecności Weylyna ta szara rzeczywistość nabiera kolorów. W tej słodko-gorzkiej opowieści nie zabraknie momentów wzruszenia. Jesteśmy wielokrotnie skłaniani ku refleksji, aby odpowiedzieć sobie na pytania, które wcale nie są łatwe. Mam jednak wrażenie, że to Przyjaciel wilków jest po prostu o nas, o naszych przyjaźniach, miłościach, staraniach, zmartwieniach i trudach. Samotnym chłopcem może być każdy z nas. Tak jak Weylyn walczymy o akceptację, uwagę, miłość i przyjaźń. I każdy z nas pragnie odrobiny magii w życiu. „Kłamanie wychodziło mu kiepsko – może dlatego, że nie miał ludzkich rodziców, przy których mógł się doskonalić w tej sztuce.” Przyjaciel wilków Początkowo może nam się wydawać, że to tylko portret pewnego chłopca, którego wychowały wilki i musiał nauczyć się żyć w społeczeństwie na nowo. Chłopca, który nie wiedział, jak działają drzwi i dlaczego ludzie męczą się na krzesłach, skoro mogą wygodnie siedzieć na podłodze. Ten proces, jak z zaniedbanej, zdziczałej osoby staje się mężczyzną, pokazuje nam, jak zmieniamy się na przestrzeni lat i ile pracy nad sobą musimy wykonać, aby wpasować się w społeczeństwo. Zaczynamy się zastanawiać, czy i nas akceptują bliscy takimi, jakimi jesteśmy, z naszymi dziwactwami, nawykami i przywrami. Weylyn uczy nas też drobnych gestów, które są fundamentem relacji międzyludzkich. Symbolika i magia tej książki może nas nieraz zaskoczyć. „Kiedyś spytałam tatę, czy wierzy w magię. Odparł, że wierzy w «możliwości». Tego roku Weylyn miał zademonstrować nam wszystkim, co jest możliwe.” Jeśli szukacie książki pełnej przeżyć wewnętrznych, realizmu magicznego, wyjątkowości w szarej codzienności i lubicie prozę pełną nostalgii, Przyjaciel wilków jest właśnie dla Was.

Wszyscy różnimy się od siebie, bardziej lub mniej, niektórzy podkreślają swoją inność, drudzy chcą ją ukryć, inni uważają za coś oczywistego i dopiero skupiają się na niej gdy zostanie ona im wytknięta. Przekleństwo, błogosławieństwo czy może jeszcze jedna cecha, jaką po prostu posiadamy? Odpowiedź na to pytanie dostarcza życie oraz wybory, jakich dokonamy … Niektóre osoby nie zapominamy nigdy, pamiętamy o nich nawet jeśli do ostatniego spotkania minęło dużo czasu. Kiedy ponownie pojawiają się w naszym otoczeniu nie do końca jesteśmy zdziwieni. Weylyn Grey nigdy nie chciał swoją osobą wzbudzać zainteresowania, co nie znaczy, iż specjalnie trzymał się z boku. Jeśli się go już poznało pozostawiał po sobie niezapomniany ślad. Mary przekonała się o tym kilkukrotnie, za każdym razem robiła przy okazji krok w nieznane, ale nie była w tym osamotniona, był przy niej przyjaciel, z gatunku tych prawdziwych, wspierających i po prostu będących tuż obok, nie chcący niczego w zamian. Weylyn Grey zawitał do jej życia nagle i tak z niego odchodził, za każdym razem sprawiając, że patrzyła na świat odmiennie niż do tej pory. Micah także zachował na zawsze w pamięci postać mężczyzny, który był kimś niezwykłym, lecz nie starał się o tym kogokolwiek przekonywać, nie udawał nikogo i dostrzegał chwile gdy trzeba było komuś pomóc i usuwając się w cień od razu kiedy nie był już potrzebny. Kim był chłopiec, jaki urodził się kiedy rozpętała się burza śnieżna, mieszkał z wilkami, widział w pewnej śwince więcej niż inni? Może człowiekiem, przynoszącym wraz z sobą coś za czym tęsknimy, ale nie umiemy dostrzec wokół siebie i pokazujący swoim postępowaniem, że niekiedy niewiele potrzeba by dać komuś szczęście, miłość, przyjaźń? Magiczna opowieść, która ma początek niepodobny do innych oraz finał równie nieszablonowy. Jedyna w swoim rodzaju, urzekająca wpierw czymś nieokreślonym, lecz im bardziej zagłębiamy się w książkę tym zaczynamy dostrzegać to, co nas do niej przyciąga. Niby zwyczajna, lecz pod tą cieniutką warstwą kryje się historia niezwykła, pełna magii, nie dosłownej, ale okrytej płaszczem niedopowiedzeń, subiektywnych perspektyw oraz prób racjonalizacji tego, czego nie da się wytłumaczyć w łatwy sposób. Ruth Emmie Lang niczego na siłę nie udziwnia, wprost przeciwnie stawia na prostotę, ukazywanie codzienności, zwykłych relacji, gdzie więc ten niezwykły pierwiastek? W szczegółach, które dostrzegamy dzięki głównemu bohaterowi oraz temu jak wpływa on na życie pozostałych postaci. Pojawia się on na moment, dłuższy bądź krótszy, niczego od nich nie oczekując, będąc po prostu sobą, nikim więcej albo mniej, ofiarowując bezinteresownie swoją przyjaźń, uczucie, pomoc. Autorka w jak najbardziej rzeczywistych okolicznościach snuje historię magiczną o kimś kto miał odwagę być sobą, patrzeć na świat inaczej niż większość i doświadczać go także na swój, indywidualny sposób, ale również bał się, niekiedy wycofywał się, ale zawsze pozostawiał po sobie niezapomniane wspomnienia. To ostatnie pozostaje również po lekturze, której nie zapomina się szybko i pozostającej w pamięci czytelnika jako książka, przy której równocześnie uśmiechamy się i skłaniamy do refleksji.

„Przyjaciel wilków” autorstwa Ruth Emmie Lang, to historia, która oczarowała mnie nie tylko swoją okładką, ale również wnętrzem. Nie sądziłam, że tak szybko złapię „rytm” tej książki - słowo, przeczytałam sam prolog i byłam w stu procentach pewna, że to książka stworzona dla mnie. Weylyn Grey - osierocony, wychowany przez wilki, dumny właściciel świnki o imieniu Merlin - wiedział, że nie jest taki jak inni ludzie. Ale kiedy własnoręcznie powstrzymał tornado w burzliwy świąteczny dzień, zdał sobie sprawę, jak bardzo jest inny. Trąba powietrzna to tylko jedno z wielu dziwnych zdarzeń, które towarzyszą mężczyźnie w drodze z miasta do miasta. Tajemnicze burze, drzewa, które wydają się rosnąć w ciągu jednej nocy… Weylyn posiada moc, której w pełni nie kontroluje, a jego zdumiewające zdolności objawiają się w nieodpowiednich momentach i miejscach. W najlepszym wypadku stają się ciekawostką, a w najgorszym - zagrożeniem dla niego samego i osób, które kocha. Mary wie, że związek z Weylynem nie jest pozbawiony ryzyka, ale - jak powie ci każdy, kto go spotkał – kiedy już mężczyzna wkroczy w twoje życie, nie chcesz, by odszedł. Historia Weylyna urzekła mnie od samego początku. Byłam zaskoczona jakim cudem to dziecko wychowało się wśród wilków, czy to możliwe? W pobliżu mojego domu są dwie watahy wilków, dlatego podchodzę do tych zwierząt z pewną rezerwą, dlatego ta sytuacja była dla mnie sporym zaskoczeniem. Ale wracajmy do książki i Weylyna, któremu kibicowałam z całych siły, by odnalazł się w nowym dla niego świecie, pełnym ludzi. Całą historię poznajemy z wizji osób, które miały kontakt z tym chłopakiem, co pozwala nam poznać jego postać z różnych perspektyw. Jak możecie się domyślić, nie każdy bohater był przychylny dla zachowań Weylyna - do tej pory czuję ogromny smutek, kiedy przypomnę sobie scenę, jak pewna pani poprosiła chłopca, by ten pogadał z jej psem.. No jak tak można?! Kolejną rzeczą, za którą muszę pochwalić autorkę jest język. Ruth Emmie Lang stworzyła piękną historię, składającą się z jeszcze piękniejszych słów. Dosłownie z każdą przeczytaną stroną, czułam się jakbym wchodziła coraz głębiej do pełnego magii lasu, który tylko czeka, by ktoś odkrył wszystkie jego tajemnice. Niestety pomimo licznych zachwytów, tytuł ten ma pełną małą wadę - momentami chaotyczne przeskoki w czasie. Zdaję sobie sprawę, że dla niektórych z Was ten zabieg może okazać się sporym wyzwaniem, jednak dla tego tytułu warto się przełamać i przeczytać tę powieść do samego końca. Czy książkę polecam? „Przyjaciel wilków” to piękna, pełna magii opowieść, która urzekła mnie już po pierwszej stronie. Autorka posługuje się pięknym językiem, co zdecydowanie wpłynęło na tempo mojego czytania oraz pozwoliło mi delektować się lekturą. „Przyjaciel wilków” to słodko-gorzka historia pełna niezwykłych zdarzeń, humoru, walki o akceptację i miłość. IG: @zaczytana_archiwistka

Od czasu do czasu sięgam po literaturę piękną. Tym razem postanowiłam przeczytać debiutancką powieść Ruth Emmie Lang "Przyjaciel wilków". Ciekawa historia, która przeniesie was w świat pełen magii i niezwykłych zdarzeń. Znajdziecie tutaj mnóstwo humoru. Niektóre sytuacje rozbawiły mnie do łez. Nie zabrakło również gorzkich sytuacji, które również wywołały u mnie łzy. Były to łzy rozpaczy i bezsilności. Podobają mi się książki, które mają w sobie ukryte skrajne emocje. Po takiej historii zawsze coś zostaje w głowie czytelnika. Czytając "Przyjaciela wilków" zapomniałam, że jest to debiut. Powiem wam szczerze, że takich debiutów nam potrzeba. Znalazłam tutaj ciekawą fabułę, bardzo dobrą akcję i kilkoro bohaterów. Każdy z nich jest inny. Koniecznie musicie ich poznać. Czy wierzycie, że można rozumieć mowę zwierząt? Jeżeli nie wierzycie, to koniecznie musicie poznać Weylyna Greya. Dlaczego? Weylyn stracił swoich ludzkich rodziców i został wychowany przez wilki. Czy dziecko wychowane przez wilki odnajdzie się wśród ludzi? Jak chłopca z lasu odbiorą jego rówieśnicy? Od razu dodam, że chłopiec jest niezwykłym człowiekiem. Uwielbiają go zwierzęta. Ma swojego zwierzęcego przyjaciela. Kim on jest? Zachwycona jestem prologiem. Po jego przeczytaniu wiedziałam, że ta historia będzie wyjątkowa. I wiecie co? Miałam rację. Warto przeczytać, powieść Ruth Emmie Lang "Przyjaciel wilków". Poznacie takich bohaterów jak: Weylyn Grey — chłopiec z lasu. Nasz główny bohater. Sam o sobie mówi, że jest krótkowidzem, ma płaskostopie i uczulenie na ambrozję. Wyjątkowa osoba. Mary Penlore — poznała Weylyna i jego wilczą mamę. Uciekła z domu. Ogólnie jest bardzo ciekawą bohaterką. Nelson Penlore — jest tatą Mary. Jedyny rzeźnik w mieście. Lydia Kramer — jest córką wielebnego Thomasa. Jej rodzina adoptowała Weylyna. Pani Meg Lowry — ta bohaterka jest nauczycielką. Nie mogę pominąć takich postaci jak: Roarke, Bobby Quinn Jr, Duane Fordham i Micah Barnes. O tym kim oni są, musicie przeczytać sami. Powieść "Przyjaciel wilków" składa się z prologu, sześciu ksiąg, 61 rozdziałów, epilogu i podziękowań. Na uwagę zasługuje również okładka. Jest bardzo tajemnicza. Przyciąga wzrok. Patrzę na nią i przypomina mi się cała historia, która znajduje się w środku. Jeżeli chcecie poznać magiczną historię chłopca z lasu, który wychowywał się z wilkami, to koniecznie sięgnijcie po tę lekturę. Ta powieść jest godna polecenia.

Klimatyczna, dotykająca duszy, hipnotyzująca! Właśnie taka jest powieść Ruth Emmie Lang, która funduje czytelnikom niezapomnianą, niebywale refleksyjną, przesyconą odurzającymi emocjami podróż w czasie i przestrzeni, po której niełatwo się otrząsnąć. To nie tylko dopełniona wspaniałym magicznym realizmem, angażująca lektura o niezwykłym chłopcu wychowanym przez wilki, który swoimi emocjami wpływa na warunki atmosferyczne, ale przede wszystkim poruszająca opowieść o prawdziwej miłości, jaka niestety niesie za sobą potężne zagrożenie. Nieszkodliwy dziwak, szlachetny bohater czy nieokiełzane niebezpieczeństwo? Kim tak naprawdę jest Weylyn Grey? Książka opowiada historię życia bohatera z perspektywy ludzi, którzy go znali, kochali lub po prostu pojawił się w ich życiu na chwilę. Jedno jest pewne, nikt nie pozostał wobec niego obojętny. Odurzający, magiczny klimat tej niespiesznej opowieści rozkochał mnie w sobie już od pierwszych zdań. Krocząc z wypiekami na twarzy po jej stronnicach, doświadczyłam absolutnego zachwytu, jak i refleksji na temat odmienności, wyjątkowości czy walki o akceptację. Pióro Ruth Emmie Lang wyróżnia się poetyckim, nadzwyczaj sugestywnym stylem, dlatego wszelkie opisy rozpalają zmysły, trafiają wprost do serca. Tak, to jedna z tych sensualnych opowieści, jakie chłonie się całym sobą! Na ogromne brawa zasługuje oczywiście kreacja głównego bohatera. Ten niezwykły, zagubiony chłopiec, odczuwający niezwykłą więź z naturą, wyróżnia się niesłychanym magnetyzmem, ale z drugiej strony nie do końca pasuje do świata ludzi. Jego wyjątkowość potrafią dostrzec tylko nieliczni, on sam zaś pozostaje niebywale skromny i ostrożny, gdyż ma świadomość, że dar, jaki go spotkał, ma zbyt wielką moc, której czasem nie da się okiełznać. Urzekająca, mistyczna, pełna wzruszeń, łez i uśmiechu, to lektura, którą odbiera się całym sobą. "Przyjaciel wilków" jest piękną, zmysłową historią, ukazującą wyjątkowe relacje człowieka z naturą, niezwykłość ludzkiego życia, ale także jego ulotność. To oniryczna, nietuzinkowa opowieść o magii, obecnej w pozornie zwyczajnym życiu, lecz także o prawdziwej miłości, bez której życie nie jest spełnione. Polecam całym sercem!

Sięgając po tą książkę byłam bardzo jej ciekawa, jednocześnie pełna obaw. Nie sięgam po fantasy i nawet ostatnio miałam okazję przeczytać książkę, która mnie w tym postanowieniu utwierdziła. Nie zmienia to faktu, że magiczne moce bohatera to coś co mnie kusi, bo choć wolę realny świat to przecież kocham na przykład Harrego Pottera. Książka, o której Wam dziś opowiem to jednak nie jest fantasy i w sumie zastanawiałam się jak w ogóle ją zaklasyfikować. Ta napisana pięknym językiem powieść to historia Weylyn'a, chłopca, który po śmierci rodziców uciekł i wychowywał się z wilkami. Chłopak jest niezwykły, a polega to na tym, że ma pewne zdolności, można nazwać je mocą, której nie kontroluje w pełni. Weylyn'a poznajemy z opowieści osób, które miały tę przyjemność być cząstką jego życia na jakimś jego etapie. Autorka nie trzyma się chronologii opisywanych wydarzeń, co na początku mi przeszkadzało, ale z czasem po prostu pozostaje leniwie dać się porwać lekturze. Nie jest to książka, w której magia jest oczywista, w której czarodziej bierze różdżkę i rzuca zaklęcie. Jeżeli ktoś liczył na tego typu rzeczy, to raczej się rozczaruje. Ta magia tu jest bardziej subtelna. Tak naprawdę książka jest powieścią obyczajową, w której pojawiają się jakieś elementy, których nie da się racjonalnie wytłumaczyć. Moim zdaniem to jest przede wszystkim książka o losach chłopca, który różnił się od innych, o jego próbach zaakceptowania siebie w pełni i odnalezieniu swojego miejsca w świecie. Jest to też książka o miłości tej prawdziwej, gdzie dobro drugiej osoby jest wartością nadrzędną. Nie odnajdziemy jednak w tej książce typowego romansu. Nie przywiążemy się też do postaci, bo ich pojawia się naprawdę dużo. Nie zmienia to faktu, że chociaż książka wydawała mi się cały czas taka inna, taka szczerze mówiąc dziwna, to jednak poruszyła jakaś czułą strunę. Sama zastanawiam się na czym polega jej niezwykłość, że mimo, że nie było w niej wiele z tego co lubię, to jednak nie będzie wcale łatwo mi o niej zapomnieć. Ma coś w sobie co fascynuje! Ta książka wzrusza. Wycisza.

"Przyjaciel wilków" to książka wyjątkowa ze względu na kilka niecodziennych elementów. Początkowo sen z powiek spędzało mi to, by sklasyfikować ją i zamknąć w określonej szufladce gatunkowej. Myślę jednak, że koniec końców ona na to nie zasługuję. Jest w niej zbyt mało elementów nadprzyrodzonych, by określić ją po prostu jako fantasy. Przyznaję, początkowo myślałam, że otrzymam historię podobną do tych znanych mi spod pióra Glendy Vanderah ("Tam, gdzie las spotyka się z niebem" oraz "Tam, gdzie słońce złoci liście"), jednak magia odgrywa tutaj zdecydowanie większą rolę, jest bardziej widoczna i przede wszystkim jest zjawiskiem niecodziennym i niezrozumiałym dla otoczenia. Z drugiej strony uparcie widzę ją jako literaturę obyczajową z elementami literatury pięknej. Pozwólcie więc, że określę ją jako wyjątkową historię, która zawiera w sobie mnóstwo realizmu magicznego. Wyjątkową i piękną historię, która może i z jednej strony nie opowiada o niczym szczególnym, ale z drugiej w tym właśnie tkwi jej piękno. Nie tylko na tym polega jej wyjątkowość. Przedstawia się przede wszystkim w sposobie prowadzenia narracji. Jak daleko sięgam pamięcią, tak nigdy wcześniej nie spotkałam się z tym, by historię jednego człowieka opowiadało kilka innych osób, a nie sam zainteresowany. To jak Weylyn'a opisywali inni. To, jaką drogę przeszedł i kim koniec końców się stał. Ciekawy zabieg, który podsycał moją ciekawość. Nie przeszkadzały nawet przeskoki czasowe, które mogły zagubić czytelnika. "Przyjaciel wilków" to powieść nieszablonowa, zaskakująca formą i magią. Opowiada nie tylko o głębokiej i wyjątkowej relacji człowieka z naturą. To przede wszystkim historia o chłopcu, opowiadana oczami innych, którego wychowały wilki. Weylyn przechodzi długą drogę, a gdy dorasta staję się mężczyzną zagubionym i poszukującym miłości. Ta wyjątkowa historia urzeka opowieścią o poszukiwaniu miłości i zrozumieniu samego siebie.