Podaruj mi jutro (okładka  miękka, wyd. 05.2019)

"Podaruj mi jutro" to wzruszająca historia o poszukiwaniu miłości, bliskości i o tym, że z przeszłością trzeba zmierzyć się zawsze w najmniej oczekiwanym momencie. To co jeszcze do niedawna było niemożliwe, staje się realne. Prawdziwa miłość przetrwa wszystko i choćby pierwsze spotkanie po tak długim czasie z kochaną osobą było trudne, to serca biją mocno i gorąco.

Wszystkie książki autorki są klimatyczne , pięknie napisane .

W każdej historii można odnaleźć cząstkę siebie.polecam

Świetna historia

Polecam

Autorka książek Ilona Gołębiewska znana jest z takich powieści jak: Saga o starym domu, Miłość ma twoje imię, czy Teatr pod Białym Latawcem, a tym razem pisze Sagę o kobietach z rodziny Horczyńskich. Jako pierwsza z nich to historia Anieli Horczyńskiej - właścicielki dworu na Lipowym Wzgórzu. Kolejne zaś będą odrębną historią kobiet, a więc Sabiny-córki Anieli oraz jej dwóch wnuczek: Klary i Lilianny. Różnią się one od siebie nie tylko wiekiem, ale też podejściem do życia, zajęciem, planami i zapatrywaniem się na przyszłość. Lecz jedno będzie je łączyć, właśnie dwór na Lipowym Wzgórzu-na Podlasiu. Autorka szczerze pokochała ten region, a więc nie tylko krajobraz, tradycję oraz przepyszną kuchnię, a nade wszystko bardzo życzliwych i otwartych mieszkańców tego regionu. Ale, teraz do rzeczy! Na Lipowym Wzgórzu stał zabytkowy dwór, który krył ponad 180-letnią historię, którą czytając dokładnie poznacie. Był to dwór rodu Horczyńskich, którzy od wieków byli skłóceni z Gajowiczami, z których wywodził się Antoni Gajowicz-skrycie zakochany w Anieli Horczyńskiej. Gdy wybuchła druga wojna światowa Aniela miała wtedy niewiele ponad miesiąc i umarła jej mama. Ojciec zaś Fiodor Horczyński zaangażował się w działalność konspiracyjną na terenie Białegostoku. Lecz tragiczne wydarzenia w okolicy Czarnego Szańca doprowadziły do pogromu polskich żołnierzy. Zamiast zwycięskiej akcji wydarzyła się wielka tragedia. Stracił tam życie Horacy Horczyński-brat ojca Anieli oraz Julian Gajowicz-ojciec Antoniego. Tamtego dnia ktoś zdradził. Podejrzewano ojca Anieli. Czy to prawda? Czy odnalezione dzienniki to potwierdzą? Czy Aniela straci dwór? Aniela studiowała Akademię Sztuk Pięknych i tam poznała Witka Klimowicza, którego bardzo pokochała lecz nie mogli być razem. Dlaczego nagle Witek musiał zniknąć? Założyła więc na Lipowym Wzgórzu Akademię Sztuk Malarskich lecz czy zyska poparcie córki i wnuczek? Przeczytajcie tę urokliwą historię. Mało bowiem w Polsce jest miejsc, gdzie można poczuć dawnego sarmackiego ducha, jak choćby piec huculski, gdzie na kaflach wymalowane są sceny biblijne czy słynne podziemia, które kryją niezapomnianą historię. ”Przeszłość jest częścią każdego z nas, nie można jej zapomnieć. Z kolei przyszłość będzie szczodra wtedy, kiedy wszystko ofiarujesz teraźniejszości i wypełnisz ją dobrem. Ono zawsze powraca”. Cudowna książka. Czekamy na dalsze losy rodu Horczyńskich. Zapraszam gorąco do lektury.

Książki tej autorki to lektura nietuzinkowa, chociaż miłośnicy tego typu literatury być może stwierdzą, że takich książek jest na rynku czytelniczym mnóstwo. Jeśli chodzi o mnie, to myślę, że żadna z kolejnych powieści tej autorki nie zostanie przeze mnie przyjęta obojętnie. Dlaczego? Autorka ma bardzo poetycki styl pisania, co sprawia, że podczas czytania jej powieści, człowiek wycisza się i wpada w błogi nastrój. (…) Czarne jak smoła nocne niebo raz po raz darzyło świat istną symfonią dźwięków i obrazów, jedynie potwierdzając, że matka natura jest największą mistrzynią tworzenia spektakularnych widowisk. Porywisty wiatr z minuty na minutę coraz mocniej uderzał w ogromne połacie lasu, który zdawał się uginać pod jego naporem. (…) Ta książka to mieszanka nostalgii, wzruszeń, humoru i intrygujących zdarzeń. Główna bohaterka to osoba pełna optymizmu i potrafi tym optymizmem skutecznie zarazić innych. Jako osoba zawodowo mająca kontakt z osobami starszymi, wiem jak ważne są dla nich chwile, które pozwalają na spełnianie marzeń, chwile w których króluje poczucie, że jest się dla kogoś ważnym, pożytecznym. Aniela jest kobietą, taką jak wiele starszych pań, ale nie poddaje się, uparcie dąży do celu wciągając w to ludzi ze swojego otoczenia. A ludzie ci ją kochają, właśnie za ten jej optymizm, jej wielkie serce dla innych i empatię, która towarzyszy jej na każdym kroku. O ile piękniejsze jest życie takiej starszej osoby, kiedy ma ona świadomość tego, że kocha i jest kochana, chociaż często jej najbliższe sercu osoby tego nie chcą zauważać. To trudna sztuka, ukrywanie własnych słabości, ale jakże ważna dla innych. (…) Tu się tak do końca nie zgodzę… pewnie, że się boję, i to nie wiesz nawet jak. Ale wolę spróbować, niż umrzeć z poczuciem, że mogłam coś zrobić, a się nie odważyłam. Chcę teraz dać coś innym. Miałam… w sumie to mam wspaniałe życie, chcę się podzielić (…) Autorka nie szczędzi czytelnikom wzruszeń i chociaż stara się w fabułę wpleść odrobinę humoru, to jednak tych wzruszeń jest tutaj sporo, które przeplatają się w różnych wątkach. Jednym z takich wątków jest choroba nowotworowa jednej z bohaterek i uświadomienie jak ważne w życiu są profilaktyka i samokontrola. Autorka moim zdaniem porusza sumienia wielu ludzi, otwiera świadomość na to, jak często człowiek lekceważy siebie i swoje zdrowie unikając wizyt kontrolno-profilaktycznych u lekarzy i nie myśli o tym, że w jego organizmie może zadomowić się ciężka choroba. Każdą chorobę można przezwyciężyć albo się jej poddać, ważne jest jednak, aby mieć tę świadomość, że coś się w życiu zaniedbało. Bardzo często po wygraniu z takim dramatem zdrowotnym człowiek dostaje jakby nowe życie, i wtedy dopiero zaczyna je tak naprawdę doceniać. (…)- Pani Kalino, proszę powiedzieć, co tak naprawdę jest najważniejsze w życiu? – zapytał nagle Rakoczy (…) – Jak to co? Codzienność! Każdy nowy dzień to nowa szansa. Trzeba wstać z wysoko podniesioną głową i powiedzieć, że zrobimy wszystko, co tylko zamarzy nasza głowa. Trzeba kochać siebie, być dobrym dla tego człowieka, którego widzimy codziennie w lustrze. Nie ma nikogo ważniejszego na tym świecie. (…) Kolejnym wątkiem zasługującym na uwagę jest wątek miłosny. Piękny, wzruszający i… taki niecodzienny. Bo czyż można spokojnie mówić o miłości, która trwa kilkadziesiąt lat, oderwana od rzeczywistości kochanków, których los brutalnie rozdzielił w najpiękniejszym momencie ich życia? Nie jest ważne czy masz lat 19 czy 80+, każda miłość jest piękna, pod warunkiem, że jest szczera i prawdziwa. Moim zdaniem ważny jest wątek dotyczący rodziny, a tak właściwie relacji między matką a córką. Wiem, że bywają takie sytuacje, przekonałam się podczas wielu lat mojej pracy z seniorami, że dzieci odsuwają od siebie swoich rodziców, i chyba żadne wytłumaczenie nie jest w takiej sytuacji dobre. Można popełnić w życiu wiele błędów rodzicielskich, ale kto tych błędów nie popełnia? Każdy rodzic w pewnych chwilach zadaje sobie pytanie, czy zrobił dla swojego dziecka wszystko tak jak należy, albo tak jak tego oczekiwało jego dziecko. Nie wszyscy seniorzy mają tyle szczęścia w tym odsunięciu rodzinnym co bohaterka tej powieści, która ma wokół siebie wielu przyjaznych ludzi. Często ten senior zostaje sam, a samotność niestety zabija częściej niż najgorsza choroba, dobrze jak można ją sobie zrekompensować książką, telewizją czy muzyką, ale są ludzie, którym nic nie zrekompensuje uczucia i pustki jakie ranią ich serce. Wiele mogłabym jeszcze napisać o tej cudownej książce, ale myślę, że lepiej będzie jak każdy odbierze fabułę po swojemu. Z całą pewnością mogę zapewnić, że jest to lektura, która wzruszy, trochę rozbawi, doda w niektórych wątkach dreszczyku grozy i zrelaksuje nawet najbardziej wybrednego czytelnika. To książka o przyjaźni, miłości, tęsknocie, radości z życia, spełnianiu marzeń i… wybaczaniu.

Dwór na Lipowym Wzgórzu należy do rodziny Horczyńskich niemal od dwustu lat. Stanowi także wielką atrakcję dla turystów odwiedzających Podlasie. Jego właścicielką jest Aniela, słynna malarka. Zmęczona światowym życiem postanawia osiąść w rodzinnych stronach. Zakłada na Lipowym Wzgórzu Akademię Sztuk Anielskich, której pomysł narodził się dzięki lokalnej legendzie o aniołach. Czy zyska poparcie kobiet z rodziny Horczyńskich, czyli Sabiny, Klary i Lilianny? Przyjazd redaktora prowadzącego program „Maluchem przez Polskę”, niesforna przyjaciółka podbijająca internet motywującymi filmikami, odkrycie podziemnych korytarzy we dworze, poszukiwanie przez Anielę ukochanego Witka, który przed laty zniknął bez wieści… Wszystko to sprawia, że życie mieszkańców dworu pełne jest atrakcji, humoru, ale czasem także trosk. Zmartwieniem Anieli jest również konflikt Horczyńskich i ich sąsiadów Gajowiczów. W czasie wojny na Czarnym Szańcu doszło do pogromu oddziału partyzantki, w którym zginęli członkowie obydwu rodzin. Czy odnalezienie dzienników z czasów wojny pozwoli Anieli oczyścić dobre imię ojca, którego podejrzewano o zdradę? "Rzecz jednak zadziwiająca, jak ludzkie życie może się zmienić dosłownie w jednej chwili. To jego największa tajemnica. Czas biegnie, ludzie przemijają, świat się zmienia, a wciąż nie ma odpowiedzi na najbardziej nurtujące pytania." "Podaruj mi jutro" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Ilony Gołębiewskiej, której książki zachwalało i polecało mi wielu znajomych blogerów. Dlatego cieszę się, że w moje ręce trafiła jej najnowsza powieść otwierająca cykl Dwór na Lipowym Wzgórzu. Autorka na podstawie opowiedzianej historii, przypomina o skutkach decyzji, jakie podejmujemy. Niekiedy nasze decyzje wpływają na losy całej rodziny w wymiarze pokoleniowym. Przekonuje, że zawsze warto stawiać czoła przeciwnościom losu, bo ten, kto nie próbuje, nigdy nie dowie się czy nie stracił czegoś cennego, okazji by być szczęśliwym. Pisarka udowadnia, że zawsze powinniśmy starać się podążać za głosem serca, otaczać się życzliwymi ludźmi i realizować swoje życiowe pasje. "Upływający czas i brak nadziei potrafi zabić nawet największe uczucie. Jednak prawdziwa miłość, płynąca z czystego serca, wierna i trwała, nie ugnie się nigdy pod naporem ludzkich cierpień i problemów." To, co od razu rzuca się w oczy, to mnogość bohaterów. Początkowo może nas lekko przytłaczać ich ilość, ale są tak różnorodni, że bardzo szybko poznajemy kto jest kim. Poza tym wypadają bardzo wiarygodnie. Zostali obdarzeni cechami, które pozwalają nam poczuć do nich nić sympatii. Z niektórymi chętnie skosztowałabym nalewki lipowej. Wątek choroby jednej z bohaterek, sprawia że książka tchnie realizmem. Widzimy, że obok radości, tak jak i w prawdziwym życiu, toczą się ludzkie dramaty. Autorka przypomina tym samym, jak ważne jest dbanie o nasze zdrowie, robienie regularnych badań, zanim na wszystko będzie już za późno. "Nauczyła się traktować życie jak nieustającą podróż, z mnóstwem zakrętów skrywających nowe wyzwania, ale i tragedie, które stawiają do pionu. Tajemnica życia leży w poszukiwaniu piękna, chociaż okoliczności nie zawsze sprzyjają. Ogromnie boli myśl o tym, że być może nie będzie już kolejnych dni. Choroba jest jak matematyczne równanie, długo trzeba się natrudzić, by poznać jego wynik. Otwiera oczy na wiele spraw, pozwala dostrzegać drobiazgi, uczy pokory, zmusza do rozliczenia się z samym sobą." Pani Ilona pięknie opisała kobiecą przyjaźń. Dodajmy, przyjaźń między kobietami w różnym wieku. Tym, co szczególnie mnie poruszyło, było również pokazanie, że warto pomagać nieznajomym nam osobom nie oczekując nic w zamian. W dzisiejszych czasach, gdzie czasem trudno o zaufanie, to cenne zjawisko. Autorce udało się stworzyć historię, która mimo zawiłych dziejów, jakie przewijają się przez karty powieści, potrafi wciągnąć czytelnika od pierwszej do ostatniej strony. To książka, która czaruje magią urokliwych zakątków Podlasia. Plastyczny język i odpowiednio dobrana narracja sprawiają, że aż chce się trafić w te spokojne miejsce, by wszystko to poczuć na własnej skórze. "Podaruj mi jutro" to intrygująca, tajemnicza i przejmująca opowieść o miłości, która przetrwa największe zawirowania, o przyjaźni, sile kobiet, próbie zaakceptowania tragicznej przeszłości, rodzinnych sekretach, wybaczaniu, przeznaczeniu, potrzebie bycia kochanym i poszukiwaniu szczęścia. Wielowątkowa historia niezwykłych kobiet z rodziny Horczyńskich dostarcza niezapomnianych emocji i przeżyć. Jestem pewna, że długo jej nie zapomnę. Jesteście ciekawi jakie jeszcze tajemnice skrywają stare mury dworu na Lipowym Wzgórzu? Zapraszam zatem do lektury, a ja niecierpliwie wyczekuję kolejnego tomu.

,, (...) miłość jest potrzebą, siłą i wartością życia. A życie to nic innego jak suma oddechów, spojrzeń, dotyków dłoni i zapewnień, że nigdy nie zostaniemy sami. Czas uczy nas pogody ducha, poznawania samych siebie i gruntuje w nas myśl, że mimo wszystko poradzimy sobie z każdą przeciwnością losu. Najważniejsze, by słuchać siebie, iść za głosem serca, obdarzać innych ludzi miłością, bo to właśnie oni będą lustrem, w którym przyjdzie nam się przeglądać dzień po dniu. To, co ofiarujemy innym, zawsze do nas wróci… chociaż czasami przyjdzie nam na to poczekać''. Są takie książki, po które sięga się w ciemno. Człowiek nie boi się zagłębić w ich treść, bo wie, że otrzyma rewelacyjną historię, która go do reszty pochłonie. Ja tak mam, gdy za każdym razem zabieram się za najnowszą książkę Ilony. Jej każda kolejna lektura podnosi wysoko poprzeczkę. Widać ile przelewa w historie miłości, emocji, pasji. Czytając, czytelnik ma wrażenie jakby sam przenosił się do tego świata, który wykreowała autorka. Czuje wszystkimi zmysłami to, co dzieje się w powieści. Bajeczne krajobrazy pojawiają się przed oczami, słychać rozmowy postaci, śmiech dzieci. Przy książkach Ilony zapominam o wszystkim i znikam w świecie bohaterów na kilka godzin. ,, (...) życie to taka piękna, a zarazem straszna rzeczywistość i nie ma jednego sposobu, by przeżyć je dobrze. Nie ma powtarzalnego wzoru, który zawsze i wszystkim zapewni sukces, miłość, zdrowie. Jednak najważniejsze to iść za głosem serca i czuć, że zmierza się we właściwym kierunku. To jedyna recepta, by żyć szczęśliwie. Nauczyła się, że nie należy nigdy oceniać innych ludzi, bo nie wiemy, jakie problemy właśnie przeżywają. Nie wolno narzucać swojego zdania, udzielać dobrych porad na życie. Ważne, by nie zamykać się na istniejące między ludźmi różnice, a widzieć w nich szanse na poznanie innych sposobów patrzenia na świat''. Los postawił Anielę Horczyńską w trudnej sytuacji i zmusił do podejmowania decyzji, na które do końca nie była przygotowana. Przeszłość również była obarczona piętnem trosk, żalu i nieustającej walki o własne szczęście. Ostatnim wybawieniem stał się rodzinny dwór na Lipowym Wzgórzu. Tutaj Aniela osiadła, czy na długo? Czy odnajdzie w tym miejscu miłość i radość, którą utraciła? Opowieść opowiada o ogromnej sile kobiet, o tym, jak ważne jest, by się badać, o trudnych decyzjach z którymi każdy człowiek się boryka i o tym, żeby cieszyć się z każdej nawet najdrobniejszej rzeczy. Znajdziemy też w powieści tajemnice, przeszłość, która wciąż daje o sobie znać, oskarżenia, obawy, lęki, strach, jak również miłość, szczęście, radość, ciepło, przyjaźń. Ta cała paleta barw, emocji sprawia, że czytelnik bez pamięci zatraca się w czytanej powieści. Otulony ciepłą kołdrą wsłuchuje się w opowiadaną historię, w której zawarta jest magia, czar i głębia. Sama zapragnęłam znaleźć się w Lipowym Wzgórzu. Spróbować wypieków Basi, na żywo wysłuchać historii rodziny Anieli, wypić lipową nalewkę, zapomnieć o troskach i cieszyć się chwilą, gdzie czas płynie leniwie, słychać śpiew ptaków, a promienie słońca rozgrzewają twarz. ,,Nie ma nic cenniejszego w życiu niż pasja. To ona dodaje skrzydeł, wyznacza drogę, daje nadzieję i sprawia, że każdy kolejny dzień jest wyzwaniem''. Przy tej powieści się zatrzymałam, wyciszyłam, odprężyłam. W pełni zatraciłam się w czytanej historii, którą stworzyła autorka. Naładowała mnie pozytywną energią, podniosła na duchu. Nie myślcie jednak, że jest tu tylko cukierkowo. O nie. Ilona nie szczędzi bohaterów, podrzuca im liczne kłody pod nogi, pokazuje ich w pozytywnej, jak i negatywnej odsłonie. Jednych się lubi, a drugich pragnie uśmiercić. Są żywi, barwni, charakterni, prawdziwi tacy jak my z bagażem doświadczeń, z troskami, oczekiwaniami. Mimo że w książce przeplata się wiele postaci, to czytelnikowi nie przeszkadza w odnalezieniu się w powieści. Każdy ma swoje miejsce i każdy z nich wnosi wiele ciekawych wątków pełnych emocji. Bardzo zżyłam się z bohaterami, przeżywałam z nimi wzloty i upadki. Najbardziej z nich wszystkich polubiłam Anielę. Ciepła, czuła, miła, potrafi wysłuchać, wesprzeć bezinteresownie. Gdyby żyła naprawdę chętnie bym się z nią zaprzyjaźniła. Podsumowując, książkę wam gorąco polecam. Autorka stworzyła kolejną opowieść, która wciąga od początku do końca. Fabuła osadzona jest w urokliwym i bardzo klimatycznym miejscu, gdzie po przeczytaniu lektury od razu chce się jechać do takiego Lipowego Wzgórza, by tam odpocząć i zregenerować siły, a także by naładować swoje akumulatory. Gorąco polecam!

Ilona Gołębiewska od dawna zadziwia czytelników. Sama jednak jak dotąd nie miałam okazji zetknąć się z powieściami tej autorki. Gdy więc w zapowiedziach wydawnictwa Muza zobaczyłam nową powieść tej autorki wiedziałam, że teraz nadarzyła się idealna okazja. Poza tym piękna okładka, na której widzimy młodą kobietę i dworek w oddali jeszcze bardziej mnie w mojej decyzji utwierdziła, więc ochoczo zabrałam się do czytania losów głównej bohaterki o anielskim imieniu oraz historii starego, rodzinnego dworu na Lipowym Wzgórzu. Czy było warto ? Zdecydowanie tak. Główną bohaterką powieści jest Aniela Horczyńska. Kobieta jest słynną malarką i właścicielką dworu na Lipowym Wzgórzu. Po wielu latach udało się jej odzyskać rodzinny dwór położony na malowniczym Lipowym Wzgórzu, który odremontowała. Wydaje się, że kobieta ma właściwie wszystko, o czym marzy każdy człowiek - pieniądze, sławę; miejsce, które kocha. Okazuje się jednak, że jej relacje rodzinne nie są już w tak dobrym stanie. Jej córka nie utrzymuje z nią kontaktu, a jej wnuczki nawet nie myślą o tym, by ją odwiedzić, są zajęte własnym życiem. Samą Anielę frasują też nierozwiązane sprawy z przeszłości. Do teraz szuka zaginionego przed laty ukochanego i próbuje rozwikłać sprawę dotyczącą pogromu oddziału partyzantki na Czarnym Szańcu i udziału jej ojca w wojnie. Niespodziewanie okaże się, że odpowiedź była bliżej, niż jej się wydawało. Piękne, malownicze Podlasie, okolice Białegostoku. Lipowczany. To wymarzone miejsce na umiejscowienie fabuły. Przyznam, że lubię takie miejsca, kocham takie tereny. Ludzie gonią teraz za wszystkim. Za czasem. Za pieniędzmi. Za sławą. Aniela, czyli główna bohaterka właściwie już wszystko to ma. Jedynie czasu coraz mniej, ale stara się czerpać z każdej chwili pełnymi garściami. Kocha to co robi. Parę lat temu otworzyła upragniony pensjonat, do którego przyjeżdżają chętnie goście i stworzyła swoją Akademię Sztuk Anielskich, w której można zgłębiać tajniki malarstwa czy batiku. Ogółem w jej życiu dzieje się wiele, warto jednak wspomnieć, że autorka, co prawda skupia się najbardziej na Anieli, ale w swojej powieści nie pomija również innych postaci i również je rozwija. Poznajemy więc też losy innych bohaterów, którzy pracują we dworze. Ja naprawdę jestem pełna podziwu, że autorce udało się rozwinąć na tyle wszystkie postaci, byśmy mogli w jakiś sposób poznać każdego z bohaterów. A każdy z bohaterów jest inny i ma swoją przeszłość, przeżycia, jest w innej sytuacji życiowej. To naprawdę bardzo ciekawe i piękne. Ilona Gołębiewska pisze lekko, a jej powieść naprawdę bardzo szybko się czyta. Autorka zabiera nas na piękne Podlasie i naprawdę, aż nie chce się kończyć tej powieści. ,,Podaruj mi jutro" to prawdziwa esencja powieści obyczajowej. Autorka pisze o trudnej przeszłości, ciężkiej chorobie, przeciwnościach losu, ale przeplata to ciekawymi wydarzeniami z dworku, rozładowuje emocje śmiesznymi wydarzeniami z udziałem redaktora programu ,,Maluchem przez Polskę" i coraz bardziej buduje napięcie wciągając nas w zagadkę wydarzeń, które rozegrały się w czasie wojny na Czarnym Szańcu. Gołębiewska porusza tez w swojej powieści trudny temat choroby i zwraca uwagę na to, że trzeba się regularnie badać. Nie mogę zapomnieć też o pięknej historii Anieli i Witka, dzięki której niejednemu czytelnikowi zakręci się łza w oku. Gdybym miała wymienić jeden powód, dla którego warto przeczytać tę powieść, to z pewnością byłaby to miłość tej dwójki. Koniecznie musicie poznać tę przepiękną historię i przekonać się, jakie sieci może dla nas stworzyć życie. ,,Podaruj mi jutro" to piękna historia o sile miłości, historii, a przede wszystkim to piękna powieść, która ukazuje nam, jak wielka może być siła kobiet. Kobiety w rodzinie Horczyńskich całkowicie się od siebie różnią, co doskonale możemy zauważyć w tej części. Autorka zarysowuje nam każdą bohaterkę, jednak to na Anieli skupia się cała uwaga w tej powieści. Cieszę się, że każda kobieta z rodu Horczyńskich będzie miała swoją powieść. Bardzo zaintrygowała mnie Sabina, jak również i jej córki, a wnuczki Anieli. To kobieta, która wydaje się pełna sprzeczności. Wierzę, że autorka jak najszybciej przekaże w nasze ręce kolejną cudowną powieść. Ja z pewnością będę na nią niecierpliwie czekała na powrót do starego Dworu na Lipowym Wzgórzu. ,,To co ofiarujemy innym, zawsze do nas wróci ... chociaż czasami przyjdzie nam na to poczekać." Całą recenzję przeczytasz na blogu https://mojswiatliteratury.blogspot.com/2019/05/ilona-goebiewska-podaruj-mi-jutro.html