Ognista przeszłość (okładka  miękka, wyd. 06.2023)

Cudowna ksiazka i wyczekuje już 3 części

Super polecam każdemu

Ogarnij sie Del

super supwr

Po pierwszej części miałam mieszane uczucia. Adeline i Jonathan już wtedy skradli moje serca, chociaż końcówka wywołała u mnie wiele sprzecznych i niezrozumiałych emocji. Bo dlaczego nie potrafili już wtedy zebrać się na szczerość? Ta książka była cudowna!! Pełna plot twistów i ciekawej, wciągającej akcji. Autorka wykonała kawał dobrej roboty i wszystkim polecam przeczytać, naprawdę warto!!!

nie sądziłam ze aż tak będę ryczeć gdy wspomną o Milo

[wyrocznia_bookstagram] "Może czasem człowiek tak tęskni za drugą osobą, że mimo tego całego bólu i tak pragnie, choć na chwilę wrócić do wspomnień." Adeline po ostatnich wydarzeniach nie może się pozbierać i nie potrafi zrozumieć tego, co kierowało Jonathanem, w momencie podjęcia takiej decyzji. Była w stanie poświęcić dla tej relacji wszystko, nawet samą siebie i choć odczuwa ogromny żal to wciąż jej uczucia nie wygasły. Lecz słoneczne lato minęło, a dziewczyna musi nauczyć się żyć bez osoby, która stała się dla niej wszystkim. Czy to będzie takie łatwe? Czy kiedykolwiek ich drogi ponownie się skrzyżują? Trylogia Ognista. Trylogia, która skradła moje serce już ponad rok temu, gdy miałam okazję przeczytać ją na Wattpadzie. Trylogia, w której odnalazłam mnóstwo wartościowych myśli, i do której zawsze wracam, by przypomnieć sobie, co tak naprawdę jest ważne w życiu i czym warto się w nim kierować. Trylogia, która jest w stanie wywołać zarówno uśmiech, ale też smutek i łzy. Z każdym kolejnym tomem, możemy zakochać się w tej opowieści jeszcze bardziej, nawet w momencie, gdy myślimy, że to już niemożliwe. Adeline i Jonathan zdecydowanie należą do osób, które trafiły na siebie w nieodpowiednim czasie. Pod ich nogami wielokrotnie napotykali na kłody, przez które, przez długi czas tkwili nieszczęśliwi, bez drugiej osoby przy swoim boku, choć właśnie wtedy najbardziej potrzebowali siebie nawzajem. Zarówno chłopak, jak i dziewczyna mają za sobą ciężką przeszłość i wspomnienia, które wracają ze zdwojoną siłą w najmniej oczekiwanym momencie. Niby warto jest nie odwracać się za siebie i żyć teraźniejszością, ale czy w ich przypadku jest to możliwe, gdy to właśnie przeszłość nieustannie nie daje o sobie zapomnieć? Zdają sobie sprawę z tego, że ich relacja nie należy do najzdrowszych i że sami muszą sobie poukładać wszystko w głowie, lecz mimo tego, w niewyjaśniony sposób ciągnie ich do siebie i nie potrafią zachować dystansu na dłuższy czas. Del to postać, która skrywa sekrety, o które nikt by jej nie podejrzewał. Wyjeżdżając z Atlanty, pozornie zostawiła je za sobą, ale czy na pewno? Jest ona niewyobrażalnie silna, bo mimo tego, że straciła w swoim życiu, tak ważne osoby i przeżyła sytuacje, których nikt doświadczyć nie zasługuje, wciąż walczy o upragniony spokój, nie poddając się. Pokazuje wszystkim dookoła, że dobrze radzi sobie z otaczającą ją rzeczywistością, ale są to tylko pozory. Dziewczyna, tak jak zapewne większość z nas, zakłada maskę, by nie musieć obarczać innych swoimi problemami i nie być dla nich obciążeniem. Ją i Nathana łączy naprawdę wiele i mogłoby się zdawać, że są kompletnie różni, ale tak naprawdę pod wieloma względami, są jak dwie krople wody. Jonathan. To w nim zakochałam się niemal od samego początku. Kocham to, w jaki sposób został wykreowany. Na piedestale stawia Adeline i to, by była szczęśliwa i bezpieczna, nawet kosztem własnego cierpienia. Chyba nie miałam okazji przeczytać książki, w której główny bohater byłby bardziej kochany niż Stoner, choć początkowo to przed nim, najbliżsi Del ją ostrzegali. Chłopak w pierwszym tomie kreuje się na aroganckiego, lecz w rzeczywistości ma ogromne serce i podejmuje decyzje, które mają doprowadzić do tego, by jego ukochana była bezpieczna i szczęśliwa. Nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała o największej ikonie tej książki, czyli Masonie. Kocham jego postać, a jeszcze bardziej jego poczucie humoru, które jest po prostu rozbrajające. Zdecydowanie jest największą królową dramatu, ale to właśnie dzięki niemu, zawsze coś się dzieje i w tym tkwi jego urok. Poznajemy go tutaj z troszkę innej strony, ponieważ i on znajduje sympatię, a także dowiadujemy się, co kryje się za jego wiecznym uśmiechem. Wielbię i miłuję to, że z każdym kolejnym razem, gdy czytam tę trylogię, w dalszym ciągu wzbudza ona takie same emocje, jak za pierwszym razem i pomimo tego, że wiem, jak potoczy się akcja to i tak towarzyszy mi ten sam dreszczyk emocji. Ponieważ w momencie, gdy myślę, że nic już nie jest w stanie mnie zaskoczyć, Vanila udowadniała, że jednak jest, i po raz kolejny zbierałam szczenę z podłogi. Czytając tę pozycję, przeżyłam całą gamę emocji i nie zliczę, ile razy musiałam przerwać czytanie, żeby przetrawić to, co się właśnie wydarzyło. Budowanie napięcia i rozbrajanie nim czytelnika to chyba specjalność naszej autorki, bo radzi sobie z tym znakomicie. Z każdym tomem, na jaw zaczynają wychodzić co raz to nowe i nieprzewidywalne tajemnice oraz wydarzenia, które roztrzaskują serca na najdrobniejsze kawałeczki. Jeśli szukacie książki z wakacyjnym klimatem, z MNÓSTWEM pięknych myśli, bólu i w której występuje paczka przyjaciół, traktujących się jak rodzina, a także główny bohater, w którym zakochacie się od pierwszych stron - Trylogia Ognista jest dla was ;)

Powrót do przeszłości nigdy nie jest łatwy, a zwłaszcza, wtedy kiedy ta przeszłość jest ognista. Adeline cierpi przez wydarzenia, które zadziały się w przeszłości. Nie wie jak uporać się z uczuciami, które jej towarzyszą. Sytuację pogarsza powrót Nathana do Virginia Beach. Chłopak nie zamierza rezygnować z dziewczyny, wręcz przeciwnie, robi wszystko, aby ta mu wybaczyła. Jednak czy rany przeszłości pozwolą im na szczęśliwę zakończenie? Co rusz na jaw wychodzą nowe tajemnice, które wszystko komplikują i niszczą to, co udało się naprawić. Raz jest dobrze, a raz źle. Teraz napiszę co nieco o relacji Del i Nathana. Jest ona trudna, wymaga dużo ciężkiej pracy, aby wyjaśnić wszystko co się wydarzyło. Jednak mimo tego, ta dwójka jest dla siebie ogromnym wsparciem. Co utrudnia naprawienie tej relacji? Niedomówienia i nieodłączny element ich życia-przeszłość. Adeline to zdecydowanie silna dziewczyna, tyle przeżyła, tyle bliskich swojemu sercu osób straciła,ale nadal tu jest, nie poddaje się. Myślę, że nie jedna osoba na jej miejscu, poddała by się, ale nie ona. To pokazuje jak bardzo silna jest. Jonathan kocha Del nad życie, zginąłby za nią, jeśli sytacja by tego wymagała. Mimo to niejednokrotnie ją rani. Raz jest, raz znika. To okropnie boli tę dziewczynę, jak i cała paczkę ich przyjaciół. Ci którzy już przeczytali tę historię wiedzą, że jego ,,znikanie" nie jest zależne od niego, ale jednak nadal to boli. To że przeszłość wszystko niszczy, a przecież Nathan i Del zasługują na szczęście, bardziej niż ktokolwiek. Chciałabym mieć taką paczkę przyjaciół, jak ta z Virginia Beach. Zawsze się wspierali, byli dla siebie. Oni również mocno odczuli to ,co działo się między Del a Nathanem. Mimo że uwielbiam Adeline i Jonathana, to moje serce skradł również Mason. To taka dobra dusza, która zawsze cię wesprzę i poprawi Ci humor. On jest słońcem, które rozświetli Ci dzień, gdy ten będzie pochmurny. Ten chłopak to przyjaciel na medal. Bardzi lubie styl pisania autorki, jest przyjemny dla oka, co spowodowało, że nie mogłam oderwać się od lektury. Ciekawostka jest taka, że czytałam tę książkę siedząc w basenie. Przez te wszystkie emocje, towarzyszące mi podczas czytania, prawie utopiłam książke(wypadła mi z rąk) ALE nie martwcie się, żyje i ma się dobrze(napewno lepiej ode mnie, po tym zakończeniu). drugim tomie tak dużo się dzieje, nie ma mowy, aby się nudzić, czy ziewać ze znudzenia. Autorka wykonała świetną robotę. Te wszytskie wątki,plot twisty, opisy uczuć bohaterów, po prostu WOW ❤️‍🔥 Na każdym kroku, podczas czytania tej książki towarzyszyły mi silne uczucia, raz śmiałam się do rozpuku, a raz płakałam jak bóbr. Kocham czas, który spędziłam z tymi bohaterami, przeczytanie tej książki, to było najlepsze, co zrobiłam.

,,Ognista przeszłość” to druga część Trylogii Ognistej, opisująca dalsze losy Adeline i Jonathana. Recenzja może zawierać spojlery do pierwszego tomu tej historii – Ognistej Tajemnicy! Pierwsza część tej trylogii bardzo mi się podobała i po jej przeczytaniu wiedziałam, że muszę poznać jej dalszy ciąg. Del i Nathan zaintrygowali mnie, a czytając zapominałam, że w ogóle to robię. Tak bardzo ta historia wciągnęła mnie do swojego świata. Świata pełnego sekretów, bólu i przeróżnych emocji. Zakończenie relacji bohaterów w pierwszym tomie bardzo wpłynęło na pewne zmiany w ich charakterach. W drugiej części możemy ich dogłębniej poznać, ujrzeć nowe oblicza, zrozumieć ich intencję względem siebie. Oboje zmienili się i musieli nauczyć się żyć bez drugiej osoby. Jednak umiejętność trzymania się z dala od siebie nie jest ich mocną stroną... Nieważne co się działo, oni zawsze potrafili odnaleźć drogę do siebie, nie raz schodząc z jej szlaku. Moim zdaniem Adeline gra w tym tomie główne skrzypce. Do tej pory wiodła dobre, spokojne życie, a Nathan odchodząc dał jej pewność, że już nigdy takie nie będzie. Musiała nauczyć się funkcjonować bez niego u boku mimo, iż głębokie uczucia, którymi go darzyła nie chciały przestać zaprzątać jej głowy. Jej życie trafiło kompletnie na inny tor i musiała sobie z tym poradzić. A jeśli chodzi o Jonathana...Znacznie bardziej zaimponował mi w tej części, niż poprzedniej. Wydaję mi się, że odrobinę zmiękł i już nie starał się wzbraniać przed uczuciami do Del. Teraz jak najczęściej próbował udowodnić jej jak dużo dla niego znaczy. Pragnął, by uwierzyła. Jednak jego zachowanie nie zawsze było godne pochwały. Patrząc na jego niektóre kroki, które podejmował miałam ochotę zamknąć książkę i już do niej nie wracać. ,,Ognista przeszłość” to totalny rollercoster emocjonalny. W jednej chwili potrafiłam śmiać się z wypowiedzi któregoś z bohaterów, a w następnej uronić łzę. W OP cały czas coś się działo i niekiedy ciężko było mi się w niej połapać. Wymiany zdań, potyczki głównych bohaterów czasami dawały w kość. Ich relacja, wiadomo różni się od tej w OT, ale jej dawny urok pozostał. Doskonałym uzupełnieniem historii Del i Nathana są ich przyjaciele. Uwielbiam to jak zawsze wspierali bohaterów i potrafili rozładować napiętą atmosferą, jakąś anegdotką. Koniec tej historii ponownie wbudził we mnie uczucie pustki. Nie mogę się już doczekać trzeciej, finałowej części tej trylogii. Jestem gotowa, aby złamała moje serce, albo posklejała je całkowicie na nowo...